Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy w Raciborzu Wydział I Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Olszewski

Protokolant: sekretarz Krzysztof Pawera

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 roku w Raciborzu

na rozprawie

sprawy z powództwa: Urzędu Dozoru Technicznego w W.

przeciwko: E. H.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego E. H. na rzecz powoda Urzędu Dozoru Technicznego w W. kwotę 1.363,50 (tysiąc trzysta sześćdziesiąt trzy i 50/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 996,50 złotych od dnia 21 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

- 367,00 złotych od dnia 30 marca 2013 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego E. H. na rzecz powoda Urzędu Dozoru Technicznego w W. kwotę 66,68 (sześćdziesiąt sześć i 68/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 40/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 października 2014 roku (k. 2-6, 20-21) powód Urząd Dozoru Technicznego w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego E. H. kwoty 1.363,50 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 996,50 złotych od dnia 21 marca 2013 roku, 367,00 złotych od dnia 30 marca 2013 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwany E. H. eksploatował urządzenia, które podlegały dozorowi technicznemu na podstawie ustawy z dnia 21 grudnia 2000 roku o dozorze technicznym (t.j.: Dz. U. z 2013 roku poz. 963 - zwana dalej „ustawą”) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 grudnia 2013 roku w sprawie rodzajów urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1468). Ponadto powód zwrócił uwagę, że na podstawie art. 34 ustawy za czynności związane z dozorem technicznym pobierane są opłaty oraz, że dochodzi zapłaty z tytułu opłat za dozór urządzeń w roku 2013.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 24 października 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie pozwu w całości (k. 7).

W dniu 14 listopada 2014 roku pozwany E. H. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty (k. 8, 35).

W piśmie z dnia 04 marca 2015 roku (k. 35) pozwany E. H. podniósł, że urządzenia nie pracowały i nie były eksploatowane w roku 2013 roku oraz, że zostały skreślone z ewidencji.

W piśmie z dnia 20 kwietnia 2015 roku (k. 38-39) powód Urząd Dozoru Technicznego w W. podniósł, że pozwany nie zostałby obciążony opłatami za dozór techniczny urządzeń gdyby do dnia 15 grudnia 2012 roku złożył wniosek o wyrejestrowanie urządzeń oraz, że nie jest możliwe naliczanie opłaty rocznej za dozór techniczny proporcjonalnie do czasu eksploatowania urządzenia. Ponadto powód podniósł, że w dacie wystawienia rachunków żadne z trzech urządzeń technicznych nie zostało przez pozwanego wyrejestrowane. Powód zwrócił uwagę, że urządzenie o numerze ewidencyjnym (...) zostało wykreślone z ewidencji w dniu 16 grudnia 2013 roku, natomiast urządzenie o numerze ewidencyjnym (...) w dniu 20 sierpnia 2013 roku.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. H. był właścicielem trzech urządzeń technicznych, znajdujących się w ewidencji Urzędu Dozoru Technicznego w W., którym nadano numery ewidencyjne: (...), (...) i (...).

Bezsporne

Urządzenie techniczne o numerze ewidencyjnym (...), na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Dozoru (...) w W. z dnia 23 kwietnia 2010 roku, zostało dopuszczone do eksploatacji oraz objęte pełnym dozorem.

Dowód:

- decyzja z dnia 23 kwietnia 2010 roku – k. 42.

Urządzenie techniczne o numerze ewidencyjnym (...), na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Dozoru (...) w W. z dnia 29 sierpnia 2011 roku, zostało dopuszczone do eksploatacji oraz objęte pełnym dozorem.

Dowód:

- decyzja z dnia 29 sierpnia 2011 roku – k. 55.

Opłata za dozór techniczny dwóch urządzeń o numerach ewidencyjnych (...) za rok 2013 wynosiła 996,50 złotych i powinna być uregulowana do dnia 20 marca 2013 roku.

Dowód:

- rachunek z dnia 18 lutego 2013 roku – k. 25,

- częściowo bezsporne.

Opłata za dozór techniczny urządzenia o numerze ewidencyjnym (...) za rok 2013 wynosiła 337,00 złotych i powinna być uregulowana do dnia 29 marca 2013 roku.

Dowód:

- rachunek z dnia 27 lutego 2013 roku – k. 26,

- częściowo bezsporne.

Pismem z dnia 19 sierpnia 2013 roku E. H. zawiadomił Urząd Dozoru Technicznego w W., że z dniem 13 maja 2013 roku przestał być właścicielem urządzenia o numerze ewidencyjnym (...) .

Dowód:

- pismo z dnia 19 sierpnia 2013 roku – k. 50.

Urządzenie techniczne o numerze ewidencyjnym (...) zostało wykreślone z ewidencji Urzędu Dozoru Technicznego w W. w dniu 16 grudnia 2013 roku, natomiast urządzenie o numerze ewidencyjnym (...) w dniu 20 sierpnia 2013 roku.

Bezsporne

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów. Część stanu faktycznego pozostawała pomiędzy stronami bezsporna, a zatem nie wymaga dowodu.

W ocenie Sądu Rejonowego dowodu nie wymagała okoliczność, że urządzenia techniczne stanowiące własność E. H., znajdowały się w ewidencji Urzędu Dozoru Technicznego w W., w tym urządzenie o numerze ewidencyjnym (...) do dnia 16 grudnia 2013 roku, natomiast urządzenie o numerze ewidencyjnym (...) do dnia 20 sierpnia 2013 roku. Pozwany E. H. potwierdził, że urządzenia był w ewidencji oraz, że zostały z niej skreślone. Pozwany nie podał daty, w której urządzenia miały być skreślone z ewidencji, nie przedstawił na tą okoliczność również żadnych dowodów. Sąd Rejonowy niezaprzeczone twierdzenia powoda o dacie wyrejestrowania urządzeń uznał za przyznane przez pozwanego (art. 230 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c.).

Pozwany nie kwestionował wysokości opłat za dozór, a zatem w tym zakresie za wystarczający dowód należało uznać twierdzenia powoda, poparte wystawionymi przez niego rachunkami (vide: k. 25, 26).

Mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo Urzędu Dozoru Technicznego w W. za uzasadnione w całości. Dochodząc do powyższej konstatacji Sąd Rejonowy kierował się następującą wykładnią przepisów prawa.

Zgodnie z art. 34 ustawy za czynności jednostek dozoru technicznego pobierane są opłaty. Według § 2 ust. 2 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010 roku w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego (Dz. U. z 2010 roku, Nr 229, poz. 1502 z późn. zm. w brzemieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2014 roku <wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2014 roku, sygn. akt P 51/13, opubli. w OTK-A 2014/5/57> – zwane dalej „rozporządzeniem”) opłatę roczną pobiera się w każdym roku od eksploatującego urządzenie techniczne znajdujące się w ewidencji jednostek dozoru technicznego (ust. 2). Ustala się zerową stawkę opłaty rocznej za urządzenie techniczne wycofane z eksploatacji. Wycofanie urządzenia technicznego z eksploatacji podlega pisemnemu zgłoszeniu przez eksploatującego to urządzenie do właściwej jednostki dozoru technicznego w terminie do dnia 15 grudnia poprzedzającego rok, za który pobierana będzie opłata roczna (ust. 4). Według § 3 ust. 1 rozporządzenia opłatę roczną pobiera się od eksploatującego urządzenia techniczne znajdujące się w ewidencji jednostek dozoru technicznego za m. in.: wystawianie ksiąg rewizyjnych i ich uaktualnianie w trakcie eksploatacji urządzeń technicznych; prowadzenie ewidencji urządzeń technicznych podlegających dozorowi technicznemu; konsultacje i porady techniczne dotyczące urządzeń podlegających dozorowi technicznemu. Zgodnie zaś z § 3 ust. 4 rozporządzenia opłatę roczną pobiera się w każdym roku kalendarzowym na podstawie deklaracji przedsiębiorcy złożonej do dnia 15 grudnia roku poprzedzającego rok, za który pobierana będzie opłata. Niezłożenie deklaracji jest uważane za potwierdzenie prowadzenia działalności w dotychczasowym zakresie w roku następnym.

Przenosząc powyższe na grunt niniejsze sprawy zauważyć należy, że w latach 2012 -2013 pozwany E. H. był właścicielem trzech urządzeń technicznych, które znajdowały się w ewidencji Urzędu Dozoru Technicznego w W.. Pozwany E. H. nie udowodnił, aby dokonał czynności, które zwalniały go od naliczenia i pobrania opłaty rocznej. Po pierwsze E. H. nie wykazał, aby do 15 grudnia 2015 roku dokonał pisemnego zgłoszenia o wycofaniu, któregokolwiek urządzenia technicznego z eksploatacji (§ 2 ust. 4 rozporządzenia). Po drugie pozwany E. H. mógł zostać uznany za eksploatującego urządzenia techniczne w dotychczasowym zakresie, albowiem do dnia 15 grudnia 2012 roku nie złożył w tym zakresie deklaracji (§ 3 ust. 4 rozporządzenia). Jak wspomniano powyżej pozwany E. H. nie kwestionował wysokość naliczonych opłat. Reasumując powód Urząd Dozoru Technicznego w W. miał prawo naliczy pozwanemu E. H. opłatę roczną w kwocie 996,50 złotych za dozór urządzeń o numerach ewidencyjnych (...) oraz w kwocie 367,00 złotych za dozór urządzenia o numerze ewidencyjnym (...).

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy, na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy w zw. z rozporządzeniem, zasądził od pozwanego E. H. na rzecz powoda Urzędu Dozoru Technicznego w W. kwotę 1.363,50 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 996,50 złotych od dnia 21 marca 2013 roku i 367,00 złotych od dnia 30 marca 2013 roku do dnia zapłaty. Odsetki ustawowe uzasadniał art. 481 § 1 i 2 k.c.

Orzeczenie w przedmiocie zwrotu kosztów procesu uzasadniał art. 98 § 1 i 2 k.p.c. w. zw. z art. 108 §1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 109 § 1 i 2 k.p.c. Powód Urząd Dozoru Technicznego w W. poniósł koszty procesu w kwocie 66,68 złotych, w tym: 30,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 19,68 złotych tytułem opłat skarbowych za poświadczenie dokumentów wykazujących umocowanie pełnomocnika. Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego E. H. na rzecz powoda Urzędu Dozoru Technicznego w W. kwotę 66,68 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 40/15

Zarządzenia:

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu.

R., 24.06.2015 r.