Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński

Sędziowie: SA – Jarosław Góral /spr./

SO /del/ – Ewa Gregajtys

Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale Prokuratora Dariusza Romańczuka

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2015 r.

sprawy A. K. (1) urodzonego (...) w W., s. J. i W. z domu P.

oskarżonego o czyny z art. 258 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 05 maja 2015r.

sygn. akt XVIII K 254/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. F. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł / siedemset trzydzieści osiem/ obejmującą 23 % VAT za obronę A. K. (1) świadczoną z urzędu przed Sądem Apelacyjnym; zwalnia A. K. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył A. K. (1) o to, że:

I.  w okresie od marca 2004 roku do czerwca 2004 roku w W. i innych miejscowościach na terenie całego kraju wspólnie i w porozumieniu z A. L., M. W. i innymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez J. G., zajmującej się dokonywaniem wymuszeń rozbójniczych, napadów rabunkowych, obrotem i produkcją środków odurzających i psychotropowych, uprowadzeniami dla okupu, oszustw paliwowych i kredytowych, wręczaniem korzyści majątkowych funkcjonariuszom publicznym oraz innymi przestępstwami przeciwko mieniu,

tj. o czyn z art, 258 § 2 k.k.

II.  w dniu 25 maja 2004 roku w W. na M., działając wspólnie i w porozumieniu z A. L., M. W., R. R. i innymi osobami, poprzez podstępne wprowadzenie w błąd pozbawił wolności P. G., a następnie po przewiezieniu w okolice miejscowości G. (...) przekazał uprowadzonego osobom narodowości czeczeńskiej, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej,

tj. o czyn z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 05 maja 2015 r. sygn. akt XVIII K 254/13 Sąd Okręgowy w Warszawie:

1.  oskarżonego A. K. (1) w ramach czynu zarzucanego w punkcie I uznał za winnego tego, że w okresie od co najmniej 10 grudnia 2003r. do 1 czerwca 2004 roku w W. i innych miejscowościach na terenie całego kraju działając wspólnie i w porozumieniu z prawomocnie skazanymi M. W., M. B., P. L. oraz innymi ustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, kierowanej przez ustaloną osobę, której to grupy członkowie zajmowali się dokonywaniem m.in. wymuszeń rozbójniczych, napadów rabunkowych, uprowadzeniami dla okupu oraz innymi przestępstwami przeciwko mieniu, tj. popełnienia czynu z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego w ramach czynu zarzucanego w punkcie II uznał za winnego tego, że w dniu 25 maja 2004 roku w W. na M. w rejonie ul. (...) oraz w okolicach G. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z prawomocnie skazanym M. W. i dwoma innymi mężczyznami o ustalonych personaliach pozbawił wolności P. G. w ten sposób, że podając się za funkcjonariuszy Policji podjęli związane z tą funkcją czynności zatrzymując P. G. i doprowadzając do zajęcia przez niego miejsca w podstawionym przez nich samochodzie, po czym przewieźli go w okolice miejscowości G. (...), gdzie przekazali P. G. innym osobom, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej, tj. popełnienia czynu z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeczone w punktach 1 i 2 kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 2 orzekł od oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 5000 zł (pięć tysięcy złotych);

5.  zasądził tymczasowo od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. F. kwotę 1.920 zł (tysiące dziewięćset dwadzieścia złotych) plus podatek VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu;

6.  zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 2761,60 zł (dwa tysiące siedemset sześćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem częściowego obciążenia kosztami sądowymi w sprawie, w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku wniósł apelację obrońca oskarżonego i na podstawie art. 425 § 1 i § 2 k.p.k., art. 444 k.p.k. i art. 447 §1 i § 2 k.p.k. zaskarżył powyższy wskazany wyrok w całości.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegający na ustaleniu, że oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, podczas gdy oskarżony zaprzeczał wiedzy o działalności grupy przestępczej, nie znał jej wszystkich członków.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 4 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu.

Podnosząc powyższe zarzuty wnosił o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. K. (1) od popełnienia zarzucanych mu w akcie oskarżenia w pkt (1) i (2) czynów,

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym pkt (6) wyroku poprzez zwolnienie oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych,

3.  zwolnienie oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

4.  zasądzenie kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym z uwagi, iż koszty te nie zostały w całości ani w części uiszczone.

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż nie zalazły potwierdzenia podniesione w niej zarzuty.

Sąd Okręgowy prawidłowo zebrał dostępny materiał dowodowy, dokonał na jego podstawie prawdziwych ustaleń faktycznych i wysnuł z nich zasadne wnioski o winie A. K. (1) w odniesieniu do obu przypisanych mu czynów.

Przyjęta kwalifikacja prawna również nie budzi zastrzeżeń a sporządzone zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k. uzasadnienie wyroku umożliwia kontrolę instancyjną.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów, Sąd Apelacyjny uważa za stosowne zwrócić uwagę na ich niespójność z wyartykułowanymi wnioskami. O ile bowiem skarżący postawił zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jedynie w odniesieniu do czynu pierwszego a konkretnie do ustalenia przynależności do grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, to wniosek o uniewinnienie A. K. (1) rozciągnięty został na oba przypisane mu przestępstwa .

Tym nie mniej, jakkolwiekby nie oceniać intencji obrońcy, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprowadzony został wyłącznie do polemiki z ustaleniami Sądu pierwszej instancji. I tak nie podniesiono w nim pominięcia dowodu, skutkującego możliwością wpływu na treść orzeczenia /poza oczywiście ogólnym wskazaniem na nieokreślonych świadków, którzy „nie widzieli i nie rozpoznali oskarżonego”/, co w doktrynie przyjęto określać błędem braku. Obrońca nie podjął również próby argumentowania o zaistnieniu tzw. błędu dowolności czyli przeprowadzenia wprawdzie kompleksowej oceny dowodów lecz dokonanej z obrazą art. 7 k.p.k. /błąd dowolności/. Innymi słowy skarżący nie dowiódł, a czego wymagają utrwalone już poglądy orzecznictwa, że zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych z analizy całokształtu materiału dowodowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Takiego sposobu dowodzenia racji skarżącego nie sposób upatrywać w lakonicznym wskazywaniu na zainteresowanie M. R., P. L., M. W. czy też A. J. w obciążaniu A. K. (1). Także wyjaśnienia oskarżonego przeczącego znajomości składu grupy oraz wiedzy o posługiwaniu się przez jej członków bronią palną, nie stanowią dowodu podważającego poczynione w tej materii ustalenia. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że jakkolwiek powstanie grupy, jej skład, cele oraz zbrojny charakter stanowią już w zasadzie wiedzę notoryjną, to Sąd Okręgowy na k. 31-33 wiedzę ową na potrzeby sprawy uporządkował i obszernie omówił.

Odnosząc się do lakoniczności wywodów skarżącego, to na usprawiedliwienie takiej skrótowości należy mieć na uwadze jednoznaczność materiału dowodowego zebranego w sprawie. Zeznania członków grupy, współpracujących z wymiarem sprawiedliwości nie pozostawiały miejsca na powzięcie wątpliwości mających znaczenie procesowe. Okoliczności zasygnalizowane przez obrońcę nie tylko nie zostały w wywodach Sądu Okręgowego pominięte lecz szczegółowo omówione a wyrażone stanowisko logicznie i przekonująco umotywowane. Sąd Apelacyjny podziela je w całej rozciągłości jako nie podważone skargą odwoławczą i nie dostrzega potrzeby ponownego przytaczania zawartych tam argumentów. Lektura akt niniejszej sprawy utwierdza w przekonaniu o słuszności stanowiska Sądu Okręgowego.

Nie potwierdził się również zarzut wymierzenia kar tak za poszczególne przestępstwa jak i w zakresie kary łącznej w wysokości rażąco surowej czyli orzeczenia kary takiej, którą również potocznym znaczeniu nazwać można byłoby rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (SN II KRN 189/94, OSN Prok. i Pr. 1995, nr 5, poz. 18).23. Nie tracące na aktualności orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje ponadto, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4, zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k.

Argumentów dowodzących zaistnienia takich dysproporcji Sąd odwoławczy w uzasadnieniu apelacji nie dostrzegł. Orzeczoną dolegliwość należy uznać za wytonowaną, zwłaszcza gdy się nie traci z pola widzenia dotychczasowych kontaktów oskarżonego z wymiarem sprawiedliwości.

Sąd Apelacyjny uznając jednocześnie rację obrońcy w odniesieniu do sytuacji majątkowej A. K. zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w wyroku.