Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Czecharowski (spr.)

Sędziowie: SA – Hanna Wnękowska

SA – Maria Żłobińska

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Hanny Gorajskiej-Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2015 r.

sprawy

1.R. D. (1) urodz. (...) w M.
s. H. i J. z d. D.

oskarżonego z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 156 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2. A. E. (E.) urodz. (...) w W. s. W. i B. z d. Z.

oskarżonego z art. 158 § 1 i 3 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 marca 2015 r. sygn. akt VIII K 114/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego R. D. (1) w ten sposób, że:

1.  uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności,

2. w ramach czynu zarzuconego mu w pkt 2 aktu oskarżenia uznaje R. D. (1) za winnego tego, że w dniu
27 listopada 2012 r. w P. spowodował nieumyślnie śmierć P. K. (1) uderzając go dwukrotnie ręką w twarz w wyniku czego pokrzywdzony upadł uderzając o twarde podłoże prawą okolicą ciemieniowo – potyliczną głowy, co spowodowało krwawienie wewnątrzczaszkowe a w konsekwencji zgon pokrzywdzonego w dniu 27 grudnia 2012 r. tj. za winnego czynu z art. 155 k.k. i za to skazując go na podstawie tegoż przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

3. w pozostałej części zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego R. D. (1) utrzymuje w mocy,

4. na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. orzeka wobec R. D. (1) karę łączną 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności,

5. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zalicza oskarżonemu R. D. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 15 lutego
2013 r. do dnia 16 września 2015 r.;

II. zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego A. E. w ten sposób, iż w ramach zarzucanego mu w pkt 3 aktu oskarżenia czynu uznaje go za winnego tego, że w dniu 15 lutego 2013 r. w P. uderzając kilkakrotnie ręką w głowę M. G. naruszył nietykalności pokrzywdzonego tj. za winnego czynu z art. 217 § 1 k.k. i za to skazując go na podstawie tegoż przepisu wymierza mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności na poczet której na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności – od dnia 15 lutego 2013 r. do dnia 23 lipca 2013 r.;

III. zwalnia oskarżonego R. D. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze a oskarżonego A. E. od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, wydatkami z tego tytułu obciążając Skarb Państwa;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. –oraz adw. K. W. – Kancelarie Adwokackie w W. po 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu wykonywaną przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Oskarżony R. D. (1) stanął pod zarzutem, iż:

1. w dniu 15 lutego 2013r. w P. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. E., zadając uderzenia pięściami po twarzy, głowie i całym ciele dokonał pobicia M. G. skutkującego jego śmiercią 15 lutego 2013 r.,

tj. popełnienia czynu z art. 158 § 1 i 3 k.k.

2. w dniu 27 listopada 2012 r. w P. zadając uderzenia ręką w okolicach policzka i twarzy P. K. (1) spowodował u w/w ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu czaszkowo-mózgowego oraz krwiaka podtwardówkowego lewej półkuli mózgi skutkujące jego śmiercią w dniu 27 grudnia 2012r. w Szpitalu Zachodnim wG. (...),

tj. popełnienia czynu z art. 156 § 1 i 3 k.k.

Natomiast A. E. został oskarżony o to, że:

- w dniu 15 lutego 2013 r. w P. na ul. (...) działając wspólnie i zrozumieniu z R. D. (1), zadając uderzenia pięściami po twarzy, głowie i całym ciele dokonał pobicia M. G. skutkującego jego śmiercią w dniu 15 lutego 2013 r. tj. o czyn z art. 158 § 1 i 3 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 10 marca 2015 r. (sygn. akt VIII K 114/13):

1. oskarżonego R. D. (1) w ramach zarzucanego mu czynu w punkcie l. aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że: w dniu 15 lutego 2013 r. w P. na ul. (...) działając wspólnie w porozumieniu z A. E., przewidując i godząc się na pozbawienia życia M. G. wielokrotnie uderzał go pięściami po głowie i tułowiu ze zróżnicowaną siłą od średniej do znacznej, wywierał własnym ciałem ucisk na ramiona i klatkę piersiową, czym spowodował obrażenia ciała w postaci: rozległego zasinienia na twarzy z widocznymi w jego obrębie otarciami naskórka na koniuszku nosa i lewym policzku oraz powierzchownej rany tłuczonej w okolicy przyśrodkowego końca lewego łuku brwiowego, złamania prawej kości nosowej, wylewów krwawych w śluzówce warg i lewego policzka, rozległych podbiegnięci krwawych w tkance podskórnej głowy obejmujących okolicę czołową, skroniową lewą i skroniowo-ciemieniowo-potyliczną po stronie prawej (ku przodowi łączące się z podbiegnięciem krwawym w tkankach miękkich na wysokości zasinienia twarzy), podbiegnięci krwawych w tkance podskórnej głowy w okolicy potylicznej po stronie lewej, wylewów krwawych w obu mięśniach skroniowych, obecność płynnej krwi pod

oponą twardą, wylewów krwawych pod oponami miękkimi mózgu, obecność płynnej krwi w układzie komorowym mózgu, wyraźnie zaznaczonego obrzęku mózgu, dwóch (ułożone niemal symetrycznie) niewielkich podbiegnięć krwawych w tkance podskórnej w rzucie obu obojczyków, podbiegnięć krwawych w tkance podskórnej brzucha w śródbrzuszu po stronie prawej, zasinienia na kończynach górnych (w

obrębie grzbietowej powierzchni-ręki lewej z cechami przemiany barwnikowej), pasmowatego zasinienia w dolnej części bocznej lewej powierzchni tułowia, zasinienia w dolnej części grzbietu (w bocznej części okolicy lędźwiowej po stronie prawej), podbiegnięcia krwawe w tkance podskórnej grzbietu w rzucie górnej części odcinka piersiowego oraz w rzucie dolnej części odcinka piersiowego i odcinka lędźwiowego kręgosłupa, pojedynczych zasinień na grzbietowej powierzchni ręki prawej, zasinienia na wysokości lewego kolana oraz przednio-bocznej powierzchni bliższej części lewego podudzia, przekrwienia i obrzęku płuc, przekrwienia narządów wewnętrznych jamy brzusznej, przy czym obrażenia głowy i mózgu doprowadziły do śmierci M. G. i ustalił, że czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i czyn ten kwalifikując z art. 148 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. i na podstawie art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności;

2. oskarżonego R. D. (1) w ramach zarzucanego mu czynu w punkcie 2. aktu oskarżenia uznał za winnego, z tym że ustalił, że czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej
6 miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i czyn ten kwalifikując z art. 156 § 1
§ 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeczone w punktach 1 i 2 wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu R. D. (1) karę łączną 15 lat pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od 15 lutego 2013 r. do 30 stycznia 2015 r.;

5. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata M. W. kwotę 1.800 zł plus VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu R. D. (1) z urzędu;

6. oskarżonego A. E. w ramach zarzuconego mu czynu w punkcie 3. aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 15 lutego 2013 r. w P. na ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z R. D. (1) szarpiąc i uderzając rękami po twarzy, głowie i całym ciele dokonał pobicia M. G. skutkującego jego śmiercią w dniu 15 lutego 2013 r. i za to na podstawie art. 158 §1 § 3 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

7. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od 15 lutego 2013 r. do 23 lipca 2013 r.;

8. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata K. W. kwotę 1.800 zł plus podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. E. z urzędu;

9. zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy obu oskarżonych.

Obrońca osk. R. D. (1) zaskarżając wyrok w całości na korzyści tego oskarżonego zarzuciła:

1) obrazę prawa materialnego tj. art. 148 § 1 k.k. przez zakwalifikowanie czynu oskarżonego zarzucanemu mu w pkt 1 aktu oskarżenia jako zabójstwa (w zw. z art. 64 §1 k.k.), mimo, że z prawidłowych ustaleń wynika, iż oskarżony dopuścił się pobicia określonego w art. 158 § 1 i 3 k.k.;

2) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 2 § 1 pkt 1 oraz art. 4 w zw. z art. 5 § 1 i 2 oraz art. 7 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia skazującego co do czynu zarzucanemu oskarżonemu R. D. (1) w pkt 2 aktu oskarżenia bez dowodów uprawdopodobniających fakt zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienia ich przez domniemanie winy oskarżonego,

a) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w ramach zarzucanego mu czynu w punkcie 2 aktu oskarżenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że przyczyną zgonu pokrzywdzonego były obrażenia spowodowane pobiciem, podczas gdy z opinii biegłego wynika, że upadek do tyłu na twarde podłoże pokrzywdzonego zainicjowało krwawienie wewnątrzczaszkowe oraz obrażenia w zakresie mózgowia i nie można wykluczyć, że do takiego upadku mogło dojść np. w przebiegu napadu padaczkowego więc nie jest możliwe ustalenie pierwotnej przyczyny upadku.

Podnosząc zarzut wskazany w pkt 1 wniosła o zmianę zaskarżonej tej części wyroku przez uznanie, że czyn oskarżonego stanowi przestępstwo określone w art. 158 § 1 i 3 k.k. (w zw. z art. 64 § 1 k.k.) i wymierzenie mu za to stosownej, złagodzonej kary pozbawienia wolności. W konsekwencji podniesionych zarzutów apelacyjnych w pkt 2 i 3, na podstawie art. 427 § 1, art. 437 § 1 k.p.k., a przede wszystkim art. 440 k.p.k. wniosła o ustalenie, że oskarżony R. D. (1) zarzucanego mu przestępstwa w pkt 2 aktu oskarżenia nie popełnił, natomiast ta zaskarżona część wyroku odznacza się oczywistą niesprawiedliwością i w oparciu o to wniosła o zmianę wskazanej części wyroku i uniewinnienie oskarżonego od postawionego mu zarzutu.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie, nie wskazuje, iż pobicia ze skutkiem śmiertelnym miałby dokonać sam oskarżony R. D. (1). Do stwierdzenia sekcyjnie obrażeń głowy i mózgu, a także obrażeń w zakresie tułowia u pokrzywdzonego M. G. doszło w wyniku urazów zadanych np. ręką zwiniętą w pięść, a także przez inne twarde części ciała lub narzędzia.

Podczas oględzin współoskarżonego o dokonanie tego czynu, pamiętać należy, że to u A. E. ujawniono na serdecznym palcu prawej dłoni widoczne przecięcie naskórka długości ok. 2 cm, uszkodzenia wierzchniej strony lewej dłoni w postaci zaczerwienionych kostek, szczególnie kostki środkowego palca, ponadto na zewnętrznej stronie dłoni lewej ujawniono w okolicy przegubu dłoni po przeciwnych skrajnych stronach pojedyncze zasinienia - plamki o niewielkich rozmiarach. Także to u tego oskarżonego, na jego butach, ujawniono ślady krwi pochodzące od M. G.. A brak cech charakterystycznych w obrębie obrażeń nie pozwala na bliższe sprecyzowanie skutkującego je narzędzia. Wobec tego, zebrane dowody w sprawie nie wskazują jednoznacznie na sprawstwo R. D. (1), a wskazują na czynny udział w pobiciu drugiego oskarżonego.

Co do drugiego z zarzutów skarżąca zakwestionowała wiarygodność św. A. K.. Nadto zwróciła uwagę na to, że pokrzywdzony był alkoholikiem, a cierpiał także na padaczkę, więc zasadna jest konkluzja opinii biegłego co do tego, że upadek w wyniku padaczki, mógł być przyczyną śmiertelnych obrażeń P. K..

Obrońca A. E. zaskarżyła wyrok na jego korzyść w całości zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść

orzeczenia, a to:

a) art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, niezgodnej ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania, akcentującej - wbrew zasadzie obiektywizmu - okoliczności niekorzystne dla oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności dla niego korzystnych, a to przez:

- odmówienia wiarygodności zeznań oskarżonego A. E. - w szczególności dotyczących przebiegu pobicia pokrzywdzonego, tj. nie brania udziału w pobiciu, stanu oskarżonego w jakim znajdował się w czasie zdarzenia, powstania uszkodzeń na dłoniach w czasie wykonywania fizycznej pracy zawodowej,

- uznanie w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego R. D. (1), dotyczące udziału A. E. w pobiciu pokrzywdzonego, iż działanie oskarżonego przyczyniło się bezpośrednio do śmierci pokrzywdzonego,

- odmówienie wiarygodności dowodu z zeznań świadka R. W., z których wynika, iż oskarżony A. E. w dniu zdarzenia - bezpośrednio przed jego zajściem był w stanie upojenia alkoholowego, który uniemożliwiał mu zapamiętanie przebiegu pobicia M. G., a tym bardziej jego udział w tym zdarzeniu;

b) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie istniejących wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, czyli wbrew zasadnie in dubio pro reo;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony A. E. swoim zachowaniem się wyczerpał znamiona przestępstwa opisanego w art. 158 § 3 k.k. mimo poważnych wątpliwości w tym względzie, wynikających z zebranego w sprawie materiału, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy powinien skutkować uniewinnieniem oskarżonego od zarzutu postawionego mu w akcie oskarżenia.

W konkluzji skarżąca wniosła o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego A.

E. od zarzuconego mu czynu,

ewentualnie

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Zwracając uwagę na charakter pracy oskarżonego podniosła, że stwierdzone u niego uszkodzenia na dłoniach są normalnym następstwem wykonywanej pracy, natomiast nawet według relacji osk. R. D. na temat szarpaniny między A. E., a M. G. nie mogła ona przyczynić się do jego śmierci. Udziałowi w pobiciu pokrzywdzonego przeczy też jego poważny stopień upojenia alkoholowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Sąd nie podzielił, zarzutów apelacji obrońcy osk. R. D. (1), choć zmienił wyrok odnośnie tego oskarżonego w zakresie
czynu z pkt 2 – go aktu oskarżenia. Nie znalazł natomiast podstaw do zakwestionowania rozstrzygnięcia w przedmiocie zarzutu z pkt 1 – go a/o a więc czynu popełnionego na szkodę M. G..

W odniesieniu do osk. A. E. mimo nie uwzględnienia wniosków końcowych apelacji jego obrońcy, podzielając w istotnym zakresie argumentację zawartą w jej uzasadnieniu Sąd odwoławczy zmienił wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego.

Odnośnie apelacji obrońcy osk. R. D., co do czynu popełnionego na szkodę P. K. (1). Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń uwzględniając zebrane dowody, przy czym w odniesieniu do przyczyn upadku pokrzywdzonego skutkiem, którego były obrażenia w wyniku których zmarł - trzeba podkreślić, że były nim wyjaśnienia oskarżonego.

W tym miejscu odnosząc się do twierdzeń obu zresztą oskarżonych o wymuszeniu na nich wyjaśnień poprzez nieprawne działania funkcjonariuszy Policji, Sąd odwoławczy podziela w pełni stanowisko Sądu I instancji. Sąd ten zbadał powyższy wątek nie tylko przesłuchując funkcjonariuszy, ale także analizując przebieg początkowych czynności podejmowanych w sprawie. Lektura dokumentów zawartych w aktach upoważnia do konstatacji, iż wobec oskarżonych (w owym czasie podejrzanych) nie była stosowana przemoc, a ich relacje były spontaniczne, zaś wypowiedzi osk.
R. D. odnośnie zdarzenia z udziałem P. K. wręcz formą samooskarżenia.

Wracając do ustaleń dotyczących wydarzeń związanych z osobą
P. K., Sąd meriti przeprowadził dowody związane z sugestiami ewentualnego sprawstwa innych osób jeśli idzie o obrażenia
P. K.. Przekonywująco wykazał to, m. in. także w oparciu o zeznania św. P. S., który widział obu mężczyzn (P. K. i R. D.) w dniu znalezienia później nieprzytomnego pokrzywdzonego, gdy zgodnie szli razem, zaś P. K. nie miał żadnych śladów obrażeń.

Ustalenia Sądu, co oczywiste – skoro zdarzenie inicjujące późniejsze obrażenia i ich skutek miało miejsce w czterech ścianach przy udziale tylko oskarżonego i pokrzywdzonego – oparte o spontaniczną wypowiedź oskarżonego, korelując z pozostałymi dowodami (zeznaniami świadków i opinią biegłego) – nie budzą zastrzeżeń. Brak jest jakichkolwiek przesłanek by przyjąć, iż upadek P. K. nastąpił w wyniku ataku padaczki, bo nie mówi o tym sam oskarżony, dla którego ta okoliczność byłaby w swej wymowie korzystna. Przyznaje natomiast, że dwukrotnie uderzył pokrzywdzonego, w wyniku czego ten upadł, uderzając głową o posadzkę, na tyle mocno, że go zamroczyło, wywołało grymas na twarzy, a po podniesieniu się pokrzywdzony wyszedł z mieszkania oskarżanego.

Nie zmienia tej oceny opinia biegłego, który jako jedną z możliwych przyczyn upadku wymienia upadek w wyniku padaczki. Wystąpienie jej ataku jak wyżej wskazano nie wynika z żadnego dowodu.

Poczynione, trafne ustalenia faktyczne nie zostały natomiast wsparte prawidłową oceną prawno – karną. Zdarzenie stanowiące praktycznie klasyczny, akademicki przykład czynu określanego jako „nieumyślne spowodowanie śmierci” zostało zresztą w tym duchu przeanalizowane na str. 53 – 57 uzasadnienia wyroku, lecz zakończone błędną konkluzją co do kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego z art. 156 § 1 i 3 k.k. (zresztą w ślad za aktem oskarżenia) zamiast z art. 155 k.k. Argumentację za tym właśnie przepisem jako podstawą prawną skazania stanowi wywód zaprezentowany we wskazanym wyżej fragmencie pisemnych motywów wyroku, a zwłaszcza w drugim akapicie na str. 55. Takie bowiem zachowanie dorosłego człowieka względem drugiej osoby i jej charakterystyczny (również w opisie oskarżonego) upadek oraz reakcja nań pokrzywdzonego, upoważnia do przypisania sprawcy winy za nieumyślne spowodowanie śmierci ofiary.

Konsekwencją takiej oceny materiału dowodowego, była konieczność (po uchyleniu orzeczenia o karze łącznej) zmiany wyroku poprzez zmianę opisu czynu skierowanego przeciwko P. K. i zakwalifikowanie go z art. 155 k.k. Wymierzając karę za tak przypisany czyn Sąd uwzględnił, prawidłowo wyartykułowane w uzasadnieniu wyroku okoliczności rzutujące na jej wysokość, a uwzględniając inne granice sankcji przewidzianej za czyn z art. 155 k.k. uznał, iż karą adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego będzie kara 4 lat pozbawienia wolności (pkt I. 2 wyroku).

Sąd Apelacyjny nie znalazł natomiast żadnych podstaw do zmiany wyroku Sądu Okręgowego w zakresie zarzutu przypisanego oskarżonemu w pkt 1 wyroku (czyn na szkodę M. G.).

Sąd I instancji szczegółowo, wnikliwie przeanalizował materiał dowodowy w tym zakresie, zwracając uwagę m. in. na wnioski płynące z próby zacierania śladów - przebranie się oskarżonego, rozmieszczenie części jego garderoby noszącej ślady krwi, charakter i wygląd krwawych śladów w pomieszczeniu gdzie doszło do pobicia, a w rzeczywistości masakry
M. G.. Jednocześnie pierwotna, spontaniczna relacja oskarżonego na ten temat, eliminująca w praktyce udział osk. A. E. w biciu pokrzywdzonego nie pozostawia wątpliwości, iż było ono wyłącznym dziełem oskarżonego R. D., który trafnie użył określenia amok obrazującego jego zachowanie wobec pokrzywdzonego.

Dokonawszy nie budzących wątpliwości w świetle zebranych dowodów ustaleń faktycznych Sąd I instancji rzeczowo umotywował (co zwalnia z potrzeby powtarzania tej argumentacji) ocenę prawno – karną tego czynu. Okoliczność, iż w pobiciu pokrzywdzonego w wyniku którego poniósł śmierć, nie uczestniczyła druga osoba (co sugeruje apelacja obrońcy) wynika z relacji samego oskarżonego. Rozdziela on sekwencję wydarzeń,
w tym szarpaniny (jak to określa) między osk. A. E. a pokrzywdzonym od dalszych wydarzeń. Zwraca uwagę w tej relacji przede wszystkim określenie starcia obu mężczyzn właśnie jako „szarpanina”. Brak stwierdzenia by pokrzywdzony miał w jej wyniku jakiekolwiek obrażenia, a zwłaszcza to, iż po tym zdarzeniu obecni przystąpili do dalszej konsumpcji alkoholu. Kolejne starcie tym razem między osk. R. D. a pokrzywdzonym miało zatem miejsce po upływie pewnego czasu i sam oskarżony nie łączy tych dwóch zdarzeń.

Późniejsze zmiany w relacji oskarżonego (słusznie ocenione przez Sąd jako niewiarygodne) też w praktyce nie „włączają” osoby A. E. jako sprawcy obrażeń pokrzywdzonego, a jedynie mają „wyłączyć” osobę oskarżonego, który zasłania się na koniec snem jako konsekwencją upojenia alkoholem i niewiedzą kto w tym czasie mógł spowodować obrażenia stwierdzone u M. G..

W tym miejscu w ślad za uwagą o zachowaniu osk. A. E. należy stwierdzić, że opis jego starcia z pokrzywdzonym w świetle wyjaśnień osk. R. D. pozwala jedynie na przypisanie mu naruszenia nietykalności cielesnej M. G.. Osk. A. E. konsekwentnie utrzymywał, że nie miał zatargu z pokrzywdzonym relacjonując jedynie brutalne bicie pokrzywdzonego przez R. D., a następnie po tym dalszą konsumpcję alkoholu, a wreszcie swoje zaśnięcie w wyniku jego nadużycia i obudzenie dopiero przez funkcjonariuszy Policji (co ci ostatni potwierdzają). Podstawą do ustalania faktu wystąpienia i przebiegu zdarzenia między osk. A. E. a M. G. są, konsekwentne w tej mierze, ale właśnie wskazujące na niezbyt gwałtowny i bezskutkowy jego charakter – wyjaśnienia R. D..

Dało to podstawę do zmiany orzeczenia w odniesieniu do osk.
A. E. poprzez zmianę opisu czynu przypisanego mu w ramach zarzutu aktu oskarżenia, zmianę kwalifikacji prawnej tego czynu i wymierzenie kary uwzględniającej stopień zawinienia oskarżonego oraz inne okoliczności dotyczące jego osoby a rzutujące na wymiar kary.

Niestety, Sąd Apelacyjny, dokonując powyższej zmiany dotyczącej osk. A. E. omyłkowo nie wyeliminował z opisu czynu przypisanego osk. R. D. (1) stwierdzenia, iż czynu z dnia
15 lutego 2013 r. dopuścił się „działając wspólnie w porozumieniu z A. E.”.

Dokonując omówionych wyżej zmian w zaskarżonym wyroku,
Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy wyrok w pozostałej części w stosunku do osk. R. D., a następnie orzekł karę łączną, oraz dokonał zaliczenia na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od daty zatrzymania do dnia wyroku Sądu odwoławczego. Zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary dokonał też wobec A. E. (pkt II wyroku).

Sąd Apelacyjny zwolnił obu oskarżonych od ponoszenia odpowiednio: kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (R. D.) oraz w sprawie (A. E.) z uwagi na ich sytuację majątkową, a także uwzględniając charakter rozstrzygnięcia.

Zasądził natomiast od Skarbu Państwa na rzecz obrońców oskarżonych występujących przed Sądem Apelacyjnym z urzędu - należne honoraria.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.