Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Sławomir Wlazło

Sędziowie: SA Izabela Dercz (spr.)

SO del. Paweł Urbaniak

Protokolant: sekr. sądowy Jadwiga Popiołek

przy udziale K. G., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r.

sprawy

1.  T. P.

2.  D. M.

oskarżonych z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk; art. 300 § 1 kk w zw.z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 4 listopada 2014 r. sygn. akt XVIII K 35/13

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

2.  zasądza od T. P. na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. T. oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. T. kwoty po 600 (sześćset) złotych na rzecz każdego z nich, tytułem zwrotu kosztów związanych z udziałem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od D. M. na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. T. oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. T. kwoty po 600 (sześćset) złotych na rzecz każdego z nich, tytułem zwrotu kosztów związanych z udziałem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;

4.  zasądza od T. P. i D. M. kwoty po 320 (trzysta dwadzieścia) złotych, tytułem kosztów sądowych za postępowanie przed sądem II instancji.

Sygn. akt II AKa 55/15

UZASADNIENIE

T. P. i D. M. zostali oskarżeni o to, że:

I.  w okresie od maja do października 2004 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu jako (...) spółki jawnej (...) z siedzibą w K., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzili w błąd (...) spółki (...). i M. T. s.j. co do zamiaru zapłaty za zakupiony od w/w spółki towar i rzeczywistej kondycji finansowej spółki, czym doprowadzili pokrzywdzone przedsiębiorstwo do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci przędzy o łącznej wartości 470.065,45 zł., tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w związku z art. 12 kk;

II.  w okresie od sierpnia 2004 r. do czerwca 2005 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu jako (...) spółki jawnej (...) z siedzibą w K., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu w sytuacji grożącej spółce niewypłacalności, uszczuplili zaspokojenie swego wierzyciela - (...). i M. T. s.j. w ten sposób, że zbyli i usunęli składniki swego majątku oraz majątku spółki w postaci parku maszynowego, zapasów magazynowych, samochodów oraz nieruchomości, czym działali na szkodę w/w spółki, tj. o czyn z art. 300 § 1 kk w związku art. 12 kk.

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 4 listopada 2014 roku w sprawie
XVIII K 35/13 orzekł

1)  w miejsce czynu zarzuconego oskarżonym T. P. i D. M. w punkcie I aktu oskarżenia uznał ich za winnych tego, że w okresie od maja do października 2004 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu, jako (...) Spółki Jawnej (...) z siedzibą w K., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzili w błąd wspólników (...) Spółka Jawna – B. T. i M. T., co do faktycznej sytuacji finansowej swojej Spółki, co do możliwości uregulowania przez nią zapłaty za zamówiony towar zgodnie z ustalonymi warunkami transakcji, a także co do zamiaru zapłaty za tenże towar zgodnie z poczynionymi ustaleniami, w następstwie czego doprowadzili tę Spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, iż złożyli 20 kolejnych zamówień na towar w postaci przędzy, o łącznej wartości 470.065,45 zł., co stanowiło mnie znacznej wartości, która to przędza została im wydana, za co nie uiścili należności, co wyczerpało znamiona określone w art. 286 § 1 kk w związku z art. 294 § 1 kk i w związku z art. 12 kk i za to, na podstawie art. 294 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk wymierzył oskarżonemu T. P. karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast oskarżonemu D. M. karę roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności;

2)  w miejsce czynu zarzuconego oskarżonemu T. P. w punkcie II aktu oskarżenia uznał go za winnego tego, że w okresie od sierpnia 2004 r. do lipca 2005 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu z D. M., jako (...) Spółki Jawnej (...) z siedzibą w K., jak również działając samodzielnie, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w sytuacji niewypłacalności grożącej Spółce Jawnej (...), uszczuplił zaspokojenie swego wierzyciela - Spółki Jawnej (...) w ten sposób, że:

-

w dniu 03 grudnia 2004 r. zawarł z K. P. umowę zniesienia wspólności prawa użytkowania wieczystego i odrębnej własności budynku, na mocy której przeniósł na nią ½ przysługującego mu prawa do nieruchomości objętej księgą wieczystą (...),

-

w dniu 07 grudnia 2004 r. zawarł z K. P. umowę o podział majątku dorobkowego, na mocy której przeniósł na nią prawo własności nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...),

-

w dniu 17 stycznia 2005 r. darował na rzecz N. P. 15 udziałów w spółce (...) Spółka z o.o. w K.,

-

w dniu 03 czerwca 2005 r. zbył na rzecz firmy (...) Spółka z o.o. w K. maszyny pończosznicze, automaty dziewiarskie i inne urządzenia, nabyte uprzednio przez Spółkę Jawną (...) ze środków uzyskanych z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, na podstawie umów zawartych ze Starostą B. w dniu 24 czerwca 2002 r. oraz ze Starostą (...) - w dniu 26 czerwca 2002 r.,

-

w dniach 24 czerwca 2005 r. i 04 lipca 2005 r. zbył na swoją rzecz, jako osoby fizycznej urządzenia stanowiące elementy wyposażenia firmy (...) Spółka Jawna,

a ponadto, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli spłacał tylko niektórych, to znaczy:

-

swego wierzyciela osobistego – K. P., której w dniu 02 sierpnia 2004 r. przekazał tytułem spłaty wierzytelności swoją wierzytelność, zabezpieczoną hipoteką, przysługującą mu wobec D. M. i J. M.,

-

wierzyciela Spółki Jawnej (...) - firmę (...) Spółka z o.o. w A., której w dniach 01 i 05 kwietnia 2005 r. przekazał tytułem spłaty wierzytelności samochód osobowy marki S. (...) oraz wyroby gotowe w postaci rajstop,

czym działał na szkodę pozostałych wierzycieli, w (...) Spółki Jawnej (...), co wyczerpało znamiona określone art. 300 § 1 kk i art. 302 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk i za to, na podstawie art. 300 § 1 kk w związku z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

3)  w miejsce czynu zarzuconego oskarżonemu D. M. w punkcie II aktu oskarżenia uznał go za winnego tego, że w okresie od sierpnia 2004 r. do czerwca 2005 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu z T. P., jako (...) Spółki Jawnej (...) z siedzibą w K., jak również działając samodzielnie, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w sytuacji niewypłacalności grożącej Spółce Jawnej (...), uszczuplił zaspokojenie swego wierzyciela - Spółki Jawnej (...) w ten sposób, że:

-

w dniu 04 sierpnia 2004 r. zawarł z J. M. umowę o częściowy podział majątku dorobkowego na mocy której przeniósł na nią całość prawa własności w nieruchomości położonej w K., przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr (...), wraz z budynkiem mieszkalnym, hipotekami i ruchomościami,

-

w dniu 11 stycznia 2005 r. zbył na rzecz K. P. 15 udziałów w spółce (...) Spółka z o.o. w K.,

-

w dniu 03 czerwca 2005 r. zbył na rzecz firmy (...) Spółka z o.o. w K. maszyny pończosznicze, automaty dziewiarskie i inne urządzenia, nabyte uprzednio przez Spółkę Jawną (...) ze środków uzyskanych z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, na podstawie umów zawartych ze Starostą B. w dniu 24 czerwca 2002 r. oraz ze Starostą (...) - w dniu 26 czerwca 2002 r.,

a ponadto, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli spłacał tylko niektórych, to znaczy wierzyciela Spółki Jawnej (...) - firmę (...) Spółka z o.o. w A., której w dniach 01 i 05 kwietnia 2005 r. przekazał tytułem spłaty wierzytelności samochód osobowy marki S. (...) oraz wyroby gotowe w postaci rajstop, czym działał na szkodę pozostałych wierzycieli, w (...) Spółki Jawnej (...), co wyczerpało znamiona określone art. 300 § 1 kk i art. 302 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 12 kk i za to, na podstawie art. 300 § 1 kk w związku z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

4)  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk:

a)  w miejsce kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu T. P. w punktach 1 i 2 orzekł wobec niego karę łączną roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

b)  w miejsce kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu D. M. w punktach 1 i 3 orzekł wobec niego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

5)  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie kar łącznych pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych T. P. i D. M. w punkcie 4 zawiesił warunkowo na okres próby po 3 lata wobec każdego z nich;

6)  zasądził od oskarżonego T. P. na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. T. oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. T. kwoty po 1.776 złotych na rzecz każdego z nich – tytułem poniesionych przez nich wydatków związanych z zastępstwem adwokackim;

7)  zasądził od oskarżonego D. M. na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. T. oraz na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. T. kwoty po 1.776 złotych na rzecz każdego z nich – tytułem poniesionych przez nich wydatków związanych z zastępstwem adwokackim;

8)  zasądził na rzecz Skarbu Państwa, tytułem zwrotu kosztów sądowych - od oskarżonego T. P. kwotę 2.678,92 złotych oraz od oskarżonego D. M. kwotę 3.018,92 złotych.

Apelacje od powyższego wyroku złożyli obrońcy oskarżonych T. P. i D. M..

Obrońca oskarżonego T. P. zaskarżył powyższy wyrok w całości na jego korzyść i zarzucił obrazę prawa materialnego, tj.: art. 300 § 1 k.k. poprzez niezamieszczenie w opisie czynu przypisanemu oskarżonemu ustawowych znamion występku z art. 300 § 1 k.k., w szczególności w zakresie znamion grożącej niewypłacalności oraz „usuwania, ukrywania, zbywania, darowania, niszczenia (...) składników swojego majątku” i poprzestanie na wymienieniu czynności prawnych dokonanych przez oskarżonego nie wyczerpujących wskazanych znamion przypisanego występku, bez wskazania czyje były składniki objęte czynnościami.

Niezależnie od powyższego zarzutu obrońca zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 413 § 1 pkt 4, art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

a)  pominięcie w ocenie wyjaśnień oskarżonego T. P. oraz dowodu z dokumentów, wskazujących na to, że T. P. dokonywał dofinansowania spółki z własnych środków pieniężnych, a w konsekwencji dowolna odmowa wiarygodności relacji oskarżonego T. P., co do jego świadomości w czasookresie zarzucanych czynów o przejściowym charakterze kłopotów finansowych spółki wobec podejmowanych przez niego czynności związanych z próbą poprawy sytuacji finansowej spółki;

b)  brak wskazania w uzasadnieniu skarżonego wyroku okoliczności uzasadniających przypisanie działania oskarżonego w ramach przypisanych czynów w czasookresach wskazywanych w wyroku, a co za tym idzie niemożność zweryfikowania zasadności rozstrzygnięcia w tym zakresie;

c)  brak wskazania w uzasadnieniu skarżonego wyroku oraz w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 2) wyroku pozostałych, konkretnych wierzycieli poszkodowanych rzekomym działaniem oskarżonego, a co za tym idzie nie wykazanie przesłanki wielości wierzycieli wymaganej dla skutecznego prawnie przypisania sprawstwa występku z art. 302 § 1 k.k.;

d)  bezzasadne odmówienie wolu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, co do przyczyn podejmowanych czynności w zakresie poszczególnych składników majątku, w sytuacji gdy znajdują one potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym;

e)  bezkrytyczne danie wiary zeznaniom B. T. i M. T., co do braki ich wiedzy o sytuacji finansowej spółki (...), jak również sytuacji majątkowej i rodzinnej oskarżonych w czasookresach zarzucanych czynów, w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, iż wiedzieli oni o problemach (...) spółki (...) od samych oskarżonych (choćby w 2003 r. otrzymali wykaz środków trwałych spółki), jak również od dłużników spółki (choćby J. S. (1));

f)  rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i uznanie, iż w 2004 roku spółce (...) groziła niewypłacalność, w sytuacji gdy brak jest dokumentacji finansowej spółki na ten czasokres, uniemożliwiających ustalenie stanu wypłacalności spółki, a opinie biegłych w tym zakresie nie są jednoznaczne i wzajemnie spójne, co do wniosków;

g)  dowolną ocenę zeznań świadka J. S. (1) poprzez uznanie, iż sformułowanie „o ostrym braniu się za windykację przeciwko R.” oznacza I kwartał 2005 roku, w sytuacji, gdy świadek nie umiejscowił w czasie, kiedy spółka (...) w taki sposób rozpoczęła windykację, a co za tym idzie dowolne uznanie, że pokrzywdzeni nie wiedzieli o sytuacji finansowej spółki (...);

h)  całkowicie dowolne uznanie, iż swoim działaniem przypisanym w pkt 2 wyroku T. P. uszczuplił zaspokojenie pokrzywdzonego, w sytuacji, gdy nie udowodnione zostało, jaką wartość miały rzekomo zbyte i darowane składniki majątkowe oskarżonego w kontekście możliwości jakiegokolwiek zaspokojenia pokrzywdzonego;

II.  będący konsekwencją uchybień proceduralnych wskazanych w pkt I, błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w:

a)  błędnym ustaleniu, że oskarżony działał w bezpośrednim zamiarze wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego w chwili zawierania poszczególnych transakcji handlowych, w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, że oskarżony dokonywał wpłat na rzecz pokrzywdzonego, także po pobraniu towaru, za który finalnie nie dokonano zapłaty oraz dofinansowywał spółkę ze środków własnych w przekonaniu, iż poprawi to jej sytuację finansową;

b)  błędnym ustaleniu, że spółce (...) w czasookresie zrzutu groziła niewypłacalność, w sytuacji, gdy brak jest materiału dowodowego pozwalającego na ocenienie stanu spółki w czasookresie zarzutu;

c)  błędnym ustaleniu, iż działanie oskarżonego w ramach czynu przypisanego w pkt 2) wyroku uszczupliło zaspokojenie pokrzywdzonego, w sytuacji gdy brak jest jakiegokolwiek dowodu wskazującego, jaką wartość miały składniki rzekomo zbyte i darowane przez oskarżonego i w tym kontekście, czy byłoby możliwe nawet częściowe zaspokojenie roszczeń przysługującej pokrzywdzonym, przy wielości wierzycieli spółki (...).

Wobec powyższego obrońca wniósł o:

1)  uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej;

2)  zamianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego T. P. od obydwu zarzucanych mu czynów;

3)  ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego D. M. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonego, tj. co do pkt 1, 3, 4 lit. b, 5, 7 i 8 zarzucając:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że czynności jakie podejmował oskarżony D. M. jako (...) spółki (...) sp. j. z siedzibą w K. wyczerpały znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k. w z w. z art. 294 § 1 kk, podczas gdy ujawnione na rozprawie dowody i ustalone na ich podstawie okoliczności ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do wniosku, iż nie można przypisać oskarżonemu w sposób niebudzący żadnych wątpliwości, iż działał z zamiarem bezpośrednim nie zapłacenia za towar nabywany od pokrzywdzonych oraz, że wprowadził ich w błąd co do faktycznej sytuacji finansowej swojej Spółki w następstwie czego doprowadził pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że zachowanie oskarżonego D. M. wyczerpało także znamiona art 300 § 1 k.k. oraz art. 302 § 2 k.k., podczas gdy

-

do zawinionego uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela (...) B. i M. T. ze strony tego oskarżonego nie doszło albowiem pokrzywdzona Spółka nie przyjęła zapłaty środkami rzeczowymi, a

-

w wyniku zawartej w dniu 4 sierpnia 2004 roku umowy z J. M. D. M. nie otrzymał kwoty 60.000 złotych albowiem J. M. spłaciła jego zobowiązanie na wyższą kwotę w banku (...) Oddział w K., który posiadał pierwszeństwo w zaspokojeniu,

-

w wyniku zawartej w dniu 11 stycznia 2005 roku umowy zbycia udziałów w Spółce (...) — (...) sp. z o.o., D. M. otrzymał kwotę 2.000 złotych którą przeznaczył na podstawowe potrzeby życiowe albowiem od wielu miesięcy nie posiadał żadnych dochodów z prowadzonej działalności,

-

zbycie na rzecz (...) spółka z o.o. w K. maszyn pończoszniczych i innych urządzeń było działaniem koniecznym wymuszonym zapisami umowy, która zobowiązywała do zwrotu całości dofinansowania z PFRON.

-

decyzji o spłacie na rzecz (...) Spółka z o.o. w A. D. M. nie podejmował,

Mając powyższe zarzuty na uwadze obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów.

W aktach sprawy znajduje się również pismo zatytułowane „Odpowiedź na apelację”, z którego treści wynika, iż pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych M. T. i B. T. wnosi o:

1)  oddalenie apelacji obrońcy T. P. w caości z uwagi na jej oczywistą bezzasadność;

2)  zasądzenie od oskarżonego na rzecz B. i M., małżeństwa T. kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych są niezasadne, albowiem Sąd Okręgowy we właściwy sposób, nie naruszając obowiązujących reguł postępowania karnego – obiektywnie, wszechstronnie, nie przekraczając zasad swobody oceny wyrażonych w art. 7 kpk - ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, w oparciu o tak ocenione dowody prawidłowo ustalił fakty w sprawie, jak i dokonał właściwej ich subsumpcji prawno – karnej, zaś w obszernym i szczegółowym, sporządzonym z zachowaniem wymogów określonych w art. 424 §1 i 2 kpk pisemnym uzasadnieniu orzeczenia umotywował swoje stanowisko we wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia kwestiach.

Odnosząc się w pierwszym rzędzie do najistotniejszych i stanowiących punkt wyjścia do dalszych rozważań zagadnień - związanych z sytuacją finansową spółki (...) w 2004r, w zakresie czego obrońca T. P. sformułował w apelacji zarzut niesłusznego – z naruszeniem zasady in dubio pro reo – rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz poczynienia błędnych ustaleń faktycznych (punkty I.f, II.b), Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje zarówno dokonaną przez Sąd I instancji dowodów mających znaczenie dla tych kwestii, jak i wyprowadzone wnioski i poczynione ustalenia w szczególności dotyczące tego, że: problemy (...) spółki (...) miały miejsce już w 2002r i już wówczas nie miała ona zdolności do kontynuowania działalności, że na koniec 2002r wszystkie wskaźniki płynności finansowej spółki (bieżącej, podwyższonej i natychmiastowej) kształtowały się na poziomie znacznie poniżej optymalnych, ujemna była wartość majątku pracującego (minus 327 000zł), rok 2002 zamknął się stratą ze sprzedaży w wysokości 247 000zł i stratą finansową w wysokości 67 000zł , spółka miała zdolność do natychmiastowej spłaty zobowiązań tylko w granicach 2 % (przy optymalnej - 50 %), a wskaźnik obciążenia majątku spółki zobowiązaniami wynosił 95 %, obniżyła się wartość aktywów netto, stan zobowiązań spółki wobec dostawców na koniec 2002r wyniósł 888 000zł stanowiąc 51 % jej całego zadłużenia, rzeczywista wartość majątku spółki wynosiła wówczas 671 000zł, przy czym majątek trwały spółki był finansowany jej funduszami własnymi tylko w 19 %. Wszystko to skutkowało konkluzjami sformułowanymi w opiniach, że na koniec grudnia 2002r istniały przesłanki do ogłoszenia stanu upadłości spółki (...). Powyższe okoliczności związane z kondycją finansową spółki w 2002r ustalone zostały w oparciu o opinie sporządzone przez wszystkich trzech biegłych z zakresu rachunkowości, te zaś opracowane zostały na podstawie szczegółowych danych stanowiących materiały źródłowe, którymi dysponowali biegli, albowiem w odniesieniu do 2002r dane te i dokumenty zostały zgromadzone i udostępnione biegłym w związku z tym , że wówczas spółka (...) prowadziła jeszcze pełną dokumentację finansowo – księgową.

Sąd odwoławczy podziela także przeprowadzone przez Sąd Okręgowy rozumowanie (strony od 47 do 50 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku), którego rezultatem jest wniosek, iż w 2003r, podobnie jak i w 2004r sytuacja finansowa spółki (...) nie uległa poprawie w stosunku do 2002r, a wręcz pogorszyła się.

Kwestionując to wnioskowanie i ustalenia Sądu I instancji i podnosząc , że z uwagi na brak pełnej dokumentacji finansowo – księgowej spółki za lata 2003 – 2004 opinie biegłych nie były jednoznaczne co do tego, że spółce w 2004r groziła niewypłacalność, obrońca T. P. nie przedstawił w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego szerszej argumentacji mogącej stanowić przeciwwagę dla wywodów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia w tym zakresie, pomijając je, a także pomijając dalsze treści płynące z opinii biegłych z zakresu rachunkowości.

Począwszy od 2003r spółka (...) prowadziła księgowość uproszczoną w postaci podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Nie prowadziła pełnej księgowości i w związku z tym nie była sporządzana, albo też nie została zachowana dokumentacja pełna, mająca źródłowy charakter – właściwa dla tej formy dokumentowania działalności finansowo – księgowej. Z tego powodu nie było możliwym dokonanie analizy wskaźnikowej stanu finansowego spółki w taki sposób, jak uczynili to biegli w przypadku roku 2002. Tym niemniej, niezależnie od tego, iż brak było pełni dokumentów źródłowych za lata 2003 – 2004 stanowiących podstawę zapisów zwłaszcza w książce przychodów i rozchodów, to określone istotne informacje zawierała przecież sama książka przychodów i rozchodów, jak i zgromadzona w aktach sprawy dokumentacja, w szczególności dotycząca prowadzonych postępowań egzekucyjnych. Z ustnych opinii biegłych złożonych przed Sądem (k. 2062-2066) okoliczności te wynikają jednoznacznie. Biegli twierdzili też, że nie było podstaw do kwestionowania zapisów zawartych w książce przychodów i rozchodów i innych dokumentach, którymi dysponowali, choć jednocześnie wypowiadali się, że gdyby dokumenty źródłowe za lata 2003 – 2004 istniały, to byłaby możliwość zweryfikowania tychże danych, w tym wpisanych do książki. Z drugiej strony, także oskarżeni w żadnych swoich wyjaśnieniach nie kwestionowali prawdziwości i rzetelności tych zapisów. Sytuacja nie przedstawia się więc tak, że biegli z zakresu rachunkowości nie byli w stanie odnieść się do stanu (...) spółki (...) w latach 2003-2004 w ogóle, ale jak wyjaśniali – nie mogli stanu tego zobrazować w taki sposób, jak uczynili to w odniesieniu do 2002r, tj. poprzez konkretną wskaźnikową analizę. Uwzględnienie przez biegłych dostępnych za lata 2003-2004 danych doprowadziło natomiast do ustalenia, że w 2003r spółka osiągnęła niecałe 55 000zł dochodu podatkowego, a w 2004r poniosła stratę podatkową w wysokości 327 235,81zł. Z wyjaśnień oskarżonych nie wynika również, by w latach 2003-2004 w działalności (...) spółki (...) nastąpiły jakiekolwiek wydarzenia nie wynikające z dostępnych dla biegłych dokumentów i informacji, które spowodowałyby podniesienie kondycji finansowej spółki bądź zwiększające jej majątek. Uwzględniając powyższe, jak również biorąc pod uwagę zgromadzoną dokumentację oraz zeznania świadków dotyczące niewywiązywania się przez spółkę ze swoich zobowiązań wobec różnych wierzycieli w latach 2003-2004, a nawet już w końcu 2002r, w pełni prawidłowym i podlegającym zupełnej aprobacie Sądu odwoławczego był wniosek i poczynione ustalenia Sądu meriti o tym, że spółka (...) w 2003 i 2004r znajdowała się z złej kondycji finansowej, którą należało określać jako stan niewypłacalności, niemożności regulowania zobowiązań, niezdolności do kontynuowania działalności gospodarczej.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż jak wynika z dokumentacji zawartej w tomach IX i X oraz zeznań świadków będących wierzycielami, które to dowody i płynące z nich treści słusznie przywołał Sąd Okręgowy w swoich rozważaniach, spółka (...) (niezależnie od zagadnień związanych z firmami (...), T. i L.) nie wywiązywała się z niektórych zobowiązań począwszy od końca 2002r oraz w roku 2003 i 2004 - wobec bardzo wielu swoich wierzycieli, przy czym dotyczyło to różnej wielkości zobowiązań, w tym także należności w stosunkowo niewielkich wysokościach. Skutkowało to kierowaniem przez wierzycieli spraw na drogę postepowań sądowych, uzyskiwaniem orzeczeń zasądzających roszczenia i następnie wszczynaniem postępowań egzekucyjnych, które wobec niemożności wyegzekwowania roszczeń w większości przypadków - kończono umorzeniem egzekucji. I tak wskazując przykładowo dla zobrazowania sytuacji jeśli chodzi o lata 2002-2004:

- nieuiszczenie należności wymagalnych za rok 2004 w wysokości 18 338zł na rzecz Agencji (...) skutkujących umorzeniem postępowania egzekucyjnego z powodu bezskuteczności (k. 1775, k. 1776),

- brak zapłaty należności w łącznej kwocie 366zł z tytułu dwóch faktur wymagalnych od maja 2002 i maja 2003r na rzecz Sieci Komputerowej N. i pomimo uzyskania nakazu zapłaty i wszczęcia postępowania egzekucyjnego, należności nie wyegzekwowano z uwagi na bezskuteczność postępowania (zeznania B. S. k. 1605-1606, k. 1839, k. 1840),

- nakazem zapłaty z dnia 8 sierpnia 2003r Sąd Okręgowy w Ś. zasądził na rzecz PPHU (...) szereg należności w wysokości łącznej przekraczającej 60 000zł, zaś egzekucja z majątku R. okazała się bezskuteczna (postanowienie k. 1727, nakaz k. 1726),

- nakazem zapłaty z dnia 17 stycznia 2005r Sąd Rejonowy w O. zasądził na rzecz PHU (...) kwotę 2533,53zł z tytułu niezapłaconych należności za olej opałowy zakupiony w 2003r, zaś egzekucja z majątku R. okazała się bezskuteczna (dokumentacja k. 2645, k. 2646, zeznania B. J. k. 1647),

- z uwagi na niezapłacenie na rzecz PPHU (...) należności w kwocie 9801,28zł wymagalnych od maja 2003r i od maja i czerwca 2004r, roszczenia te zasądzono nakazem zapłaty, jednakże nie wyegzekwowano ich ze względu na bezskuteczność egzekucji (postanowienie, nakaz zapłaty k. 1681, k. 1680),

- podobnie z powodu bezskuteczności postępowania egzekucyjnego nie wyegzekwowano wymagalnych od 2003r i zasądzonych nakazem zapłaty należności na kwotę ponad 11 000zł na rzecz (...) SA w W. (k. 1769, k. 1770),

- z uwagi na nieuregulowanie przez spółkę zobowiązań wymagalnych od marca 2004r na rzecz (...) SA w B. w łącznej kwocie 3382,54zł Sąd Rejonowy w O. wydał nakaz zapłaty, jednakże postepowanie egzekucyjne w tej sprawie umorzono ze względu na bezskuteczność (k. 1625, k. 1626),

- wyrokiem z dnia 7 lipca 2005r zasądzono kwotę 866zł na rzecz M. L. z tytułu należnego mu od dnia 11 czerwca 2003r wynagrodzenia za pracę (wyrok k. 1580, zeznania M. L. k. 1627), przy czym w/w kwotę skutecznie zajęto,

- spółka nie zapłaciła także wymagalnych od maja i czerwca 2004r należności w kwocie 12 836,97zł na rzecz G. M. i pomimo zasądzenia ich nakazem zapłaty oraz prowadzenia postępowania egzekucyjnego nie zdołano ich odzyskać z uwagi na brak możliwości (k. 1786-1787, k. 1788),

- wyrokiem z dnia 29 czerwca 2004r zasądzono należności w różnych kwotach na rzecz Spółdzielni (...) w G., przy czym należności te były wymagalne począwszy od maja 2002r (faktury k. 1569-1573), zostały one częściowo zapłacone przed wydaniem wyroku w tej sprawie, jednak nie zapłacono należnych odsetek w wysokości ponad 13 000zł (zeznania R. M. k. 1554-1555, wyrok k. 1567-1568),

- spółka ostatnim kwartale 2004r nie regulowała należności w kwocie 1509,04zł za paliwo – olej opałowy zakupiony w firmie (...), także uzyskano orzeczenie sądowe zasądzające należność, jednak próba wyegzekwowania go okazała się bezskuteczna (zeznania J. S. (2) k. 1496).

Wierzytelności spółki (...) według dokumentacji komorniczej (obejmujące w/w oraz inne) wskazane zostały w wykazie sporządzonym przez biegłego L. S. (opinia k. 1706-1709) z podsumowaniem, że:

- w roku 2002 z łącznej kwoty wierzytelności 104 026,76zł, których dotyczyły egzekucje komornika R. spłaciła 94 340,28zł,

- w 2003r z łącznej kwoty tych wierzytelności 117 223,74zł spłaciła kwotę 10 000,96zł,

- a w roku 2004 z kwoty 692 142,42zł - kwotę 4157,15zł.

Powyższe jednoznacznie świadczy o tym, że z należności już objętych postępowaniami egzekucyjnymi w 2003r spółka (...) spłaciła swoje długi tylko w kilku procentach, a za 2004r praktycznie nie regulowała należności nie tylko wobec spółki (...), ale także wielu innych wierzycieli, spłacając jedynie niektóre zobowiązania. W powiązaniu z faktem, iż spółka miała także inne niż w/w wierzytelności w szczególności w postaci kredytów bankowych, których stan na koniec 2002r wynosił znacznie ponad 800 000zł i łączne obciążenie majątku zobowiązaniami kształtowało się na poziomie 95% (co wynika z opinii k. 788-789), w pełni uprawniony był wniosek Sądu I instancji o stanie finansowym i braku możliwości regulowanie przez R. zobowiązań w okresie objętym zarzutem czynu przypisanego oskarżonym w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu sformułowanego w punkcie 1.e apelacji obrońcy T. P. i argumentacji podniesionej w uzasadnieniu apelacji obrońcy D. M., dotyczącego niesłusznego w ocenie obrońcy uznania przez Sąd meriti, iż B. T. i M. T. nie mieli wiedzy o sytuacji finansowej spółki (...), gdyż oskarżeni o sytuacji tej ich informowali, w tym poprzez przekazanie wykazu środków trwałych spółki, zdaniem Sądu Apelacyjnego, biorąc pod uwagę obszernie wskazane w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, w tym podkreślone wyżej okoliczności świadczące o rzeczywistej kondycji (...) spółki (...), zgodzić się w zupełności należy z wnioskami Sądu I instancji, iż działania oskarżonych polegające na informowaniu pokrzywdzonych o problemach spółki z płatnościami za dostawy z jednoczesnym zapewnianiem, że mają one charakter przejściowy oraz przedstawianiem perspektyw intratnych transakcji, jak i nawet przekazanie wykazu środków trwałych – z pewnością nie można uznać za informacje obrazujące rzeczywisty stan finansów spółki. Zauważyć należy, iż przedstawienie środków trwałych, a więc przedstawienie tej strony działalności spółki, która obrazowała to, co dla spółki korzystne z punktu widzenia jej finansów z pominięciem drugiej strony działalności, tj. bardzo znacznych obciążeń, także w istocie wpisywało się w błędny przekaz o stanie spółki. W ocenie Sądu odwoławczego, stosując zasady logicznego rozumowania nie sposób przyjąć wniosków innych niż uczynił to Sąd Okręgowy (strony 70-72 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku), tj. że takie w szczególności fakty, jak:

- zatajenie przed pokrzywdzonymi informacji o tym, że spółka ma bardzo wiele zobowiązań, że nie reguluje płatności lub reguluje z dużymi opóźnieniami nie tylko wobec pokrzywdzonych, ale także wobec szeregu innych wierzycieli i także co do niewielkich kwot należności i problemy te dotyczą nie tylko roku 2004 ale także 2003 a nawet 2002, że posiada bardzo duże zobowiązania z tytułu kredytów bankowych, że zobowiązania obciążają bardzo znaczną część majątku spółki, że w roku 2003 spółka uregulowała zobowiązania egzekwowane w postepowaniach komorniczych w bardzo niewielkiej części, zaś w 2004r praktycznie ich nie regulowała,

- jednoczesne natomiast informowanie o tym, że problemy są przejściowe i przekonywanie, że spółka jest w stanie je przezwyciężyć, przy czym przekazanie jedynie wykazu środków trwałych, a więc wchodzących w skład aktywów spółki z pominięciem informacji o pasywach także stanowiło element błędnego przekazu o kondycji finansowej spółki,

ocenić trzeba jako działanie polegające na wprowadzanie pokrzywdzonych w błąd co do rzeczywistej sytuacji finansowej R. podjęte w celu doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Niesłuszne są zatem podniesione w apelacjach w tym zakresie zarzuty błędnych ocen materiału dowodowego, błędów w ustaleniach faktycznych oraz argumentacje z uzasadnienia wniesionych przez obrońców oskarżonych środków odwoławczych.

Rację ma Sąd Okręgowy także co do tego, iż T. P. i D. M. mieli pełną świadomość tego, w jakiej sytuacji znajduje się prowadzona przez nich firma w 2004r, zważywszy już na sam fakt, że byli osobami zarządzającymi spółką, zajmowali się bezpośrednio jej sprawami i nie wynika z żadnego dowodu, by ktokolwiek i w jakikolwiek sposób ukrywał przed nimi stan spółki. Nie sposób też przyjąć, by nie wiedzieli o wymagalnych zobowiązaniach wobec swoich wierzycieli, skoro ci kierowali do nich wezwania do zapłaty, występowali z pozwami, uzyskiwali nakazy zapłaty, wszczynali postępowania egzekucyjne, czy też, by nie mieli świadomości innych obciążeń w postaci kredytów w bankach. Świadomość oskarżonych odnośnie do bardzo złej sytuacji finansowej spółki wynika również z ich własnych stwierdzeń zawartych w protokole zebrania wspólników z dnia 23 sierpnia 2004r, gdzie mówi się nie tylko o „trudnej sytuacji finansowej spółki”, ale już wprost o „utracie płynności finansowej” (protokół k. 114-115), przy czym mimo tego po tej dacie R. dokonał jeszcze 11 transakcji zakupu przędzy od pokrzywdzonych na kwotę łączną około 300 000zł. Także w piśmie z dnia 21 lipca 2004r kierowanym przez T. P. do D. M. kondycję finansową spółki określał on jako „fatalną” (k. 84).

Zauważyć w tym miejscu należy, iż spółka (...) w 2004r prowadziła produkcję i nie odnotowała strat nadzwyczajnych, o czym świadczą opinie biegłych z zakresu księgowości. Jak wynika z opracowanej przez pokrzywdzonych kalkulacji co do ilości wyprodukowanego produktu z tej ilości przędzy, jaka została sprzedana spółce (...) w oparciu o faktury sprzedaży uwzględnione w treści zarzutu objętego czynem z punktu 1 wyroku o wykazanej w nich wartości surowca ponad 470 000zł, ilość wyprodukowanych rajstop winna wynieść 598 500 sztuk, a ich wartość netto 897 750zł (kalkulacja k. 601). Zważyć przy tym należy, że firma (...) nie była jedynym dostawcą przędzy dla R., spółka ta kupowała przędzę także od firmy (...). Z kolei z pisma D. M. z dnia 27 lipca 2005r (k. 468) wynika, że inwentaryzacja przeprowadzona w firmie (...) na koniec 2004r wykazała stan przędzy jedynie na wartość 15 879,62zł. Z powyższego płynie wniosek, że niemal cała ilość zakupionej przędzy została przez R. zużyta na produkcję, o tym, że produkcja trwała wyjaśniał także D. M.. Świadczy to o tym, że w działalności gospodarczej spółki (...) nie nastąpiły nadzwyczajne zdarzenia uniemożliwiającej wywiązywanie się z zobowiązań. O takich zdarzeniach nie wyjaśniali też oskarżeni. Nie sposób też pominąć tego, że od czasu zawarcia ostatniej transakcji z M. w drugiej połowie października 2004r do momentu zaprzestania działalności przez R. upłynął niewielki okres czasu.

W ocenie Sądu odwoławczego, podniesione w zarzutach oraz w uzasadnieniu środków odwoławczych okoliczności dotyczące dokonywania przez spółkę (...) w 2004r wpłat pieniędzy na rzecz firmy (...) nie są tego rodzaju, by podważały dokonane przez Sąd Okręgowy oceny i ustalenia dotyczące zamiaru oskarżonych co do wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd w zakresie sytuacji finansowej R. w celu doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W ustalonych w sprawie okolicznościach nie sposób mówić o tym, by wpłaty mające miejsce w 2004r świadczyły o braku zamiaru wyłudzenia mienia po stronie oskarżonych co do kolejnych zakupów w M.. Wpłaty dokonywane w 2004r dotyczyły długów wobec M. powstałych w 2003r i na początku 2004r. Okoliczność, że zapłacono dług wcześniejszy nie świadczy sama w sobie o braku zamiaru po stronie oskarżonych co do należności kolejnych powstających w dalszym czasie. Zamiar ten musi być wykazany w oparciu o całokształt istotnych dla tych ustaleń dowodów i okoliczności, jak uczyniono to w przedmiotowej sprawie. Natomiast na gruncie faktów istniejących w niniejszym przypadku nie sposób pomijać także tego, że pokrzywdzeni cały czas upominali się o swoje zaległe należności powstałe przed okresem objętym zarzutem z punktu 1 wyroku (wynoszące niemal 300 000zł jak ustalił to Sąd Okręgowy) wysyłając do oskarżonych stosowne pisma, wezwania do zapłaty, kontaktując się z nimi, ustalając harmonogram spłat, a wreszcie wstrzymując dostawy przędzy do spółki (...) i warunkując dalszą sprzedaż koniecznością zapłaty za dostawy wcześniejsze. W takich to zatem okolicznościach nastąpiły wpłaty na poczet zaległych zobowiązań wobec pokrzywdzonych, umożliwiając dokonanie kolejnych zakupów, bowiem wskutek wpłat M. odblokowała sprzedaż. Gdyby wpłat nie dokonano, spółka (...) nie zawarłaby z R. dalszych transakcji z odroczonym terminem płatności, czego oskarżeni mieli pełną świadomość. Odnosząc się do wskazanej w apelacjach kwestii dotyczącej zapłaty dokonanej w listopadzie 2004r, a zatem po czasie ostatniej transakcji z M., zważywszy na wysokość tej wpłaty mającej w istocie charakter symboliczny (10 000zł w stosunku do wysokości całej należności ponad 470 000zł), zdaniem Sądu odwoławczego całokształt ustalonych w sprawie faktów i okoliczności nie uzasadnia wnioskowania, by zapłata tej należności wskazywała na braku zamiaru wyłudzenia mienia.

Nieuzasadniony jest także zarzut zawarty w apelacji obrońcy T. P. dotyczący dokonania przez Sąd Okręgowy nieprawidłowej oceny zeznań świadka J. S. (1). Ocenę tą, zaprezentowaną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku na kartach 51-52 Sąd odwoławczy w pełni podziela, nie widząc potrzeby powtarzania zawartych tam argumentów i uznając, iż zarzut jak i jego uzasadnienie mają charakter jedynie polemiczny nie dostarczając rzeczywistych podstaw do podważenia stanowiska Sądu meriti.

Nieuprawniony jest zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzut sformułowany w punkcie I. b. apelacji obrońcy T. P.. Zarówno w opisie czynów przypisanych oskarżonym wyrokiem, jak i w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazano czas działań oskarżonych, w tym w zakresie czynów przypisanych w punktach 2 i 3 konkretne daty wykonywanych czynności.

Odnosząc się do kwestii dokonania przez T. P. w 2004r dofinansowania spółki (...) wpłatami w czerwcu 2004r w wysokości 170 000zł, a następnie w sierpniu i wrześniu 2004r na kwotę ponad 300 000zł, czego dotyczą zarzuty sformułowane w punktach I.a i II.a apelacji obrońcy tego oskarżonego, a co zdaniem skarżącego miało świadczyć o braku zamiaru wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd, Sąd Apelacyjny akceptuje w całości rozumowanie i argumentację Sądu I instancji przedstawione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku (strony od 55 do 60 oraz w części rozważań prawnych) co do oceny okoliczności i charakteru powyższych działań oskarżonego. Podkreślić należy, iż wskutek udzielenia R. przez T. P. pożyczki w kwocie 170 000zł obciążona hipoteką została nieruchomość stanowiąca siedzibę spółki, przy czym postanowiono, że pożyczka nie spowoduje zwiększenia wkładu w spółce (...) jako wspólnika, natomiast w dniu 2 sierpnia 2004r mimo ustanowienia sposobu spłaty pożyczki w 34 równych ratach oskarżony przelał hipotekę na rzecz swojej byłej żony K. P.. Przelew miał być uzasadniony podziałem majątku dorobkowego małżeńskiego (umowa k. 107), czemu sam oskarżony w efekcie zaprzeczył w toku postępowania przed Sądem twierdząc, że środki na pożyczkę pochodziły jedynie z jego majątku odrębnego. Z kolei dalsze wpłaty – w sierpniu i wrześniu 2004r skutkowały ustaleniem, że oskarżony z byłą żoną przejmą na wyłączną własność nieruchomość stanowiącą siedzibę R. oraz podniesieniem wkładów T. P. w spółce jako wspólnika (protokół k. 114-115), zaś w dniu 3 grudnia 2004r przysługujący mu udział we współwłasności nieruchomości w postaci 1/2 przeniósł na rzecz byłej żony. Jednocześnie, jak ustalił Sąd meriti środki uzyskane z w/w wpłat służyły do zaspokojenia zaległych wierzytelności na rzecz M. i skutkowały odblokowaniem dalszych sprzedaży przędzy. Tak więc powyższe wpłaty dokonane przez T. P. do spółki z jednej strony pozwoliły oskarżonemu na uzyskanie decydującej pozycji w spółce (...) oraz przejęcie jej majątku, z drugiej zaś umożliwiły dokonanie przez R. kolejnych transakcji z M.. Okoliczności powyższych działań oskarżonego z pewnością natomiast nie można oceniać tak, jak chce tego obrońca, tj. jako argumentu świadczącego przeciwko ustaleniu, iż oskarżonemu towarzyszył zamiar wyłudzenia mienia. Prawdopodobnym jest zwłaszcza wniosek, iż z punktu widzenia możliwości zaspokojenia spółki (...) sytuacja byłaby korzystniejsza gdyby T. P. nie dokonał omawianych wpłat skutkujących w istocie przejęciem nieruchomości i przeniesieniem jej własności na rzecz byłej żony.

Odnosząc się z kolei do zarzutu i argumentacji zawartej w apelacji obrońcy D. M., odwołujących się do propozycji oskarżonych składanych pokrzywdzonej spółce odnośnie do przekazania w zamian za nieuiszczone należności takich składników majątkowych jak: samochód S., nieruchomości w L., mieszkanie we W. przy ul. (...), wyroby gotowe w postaci rajstop, samochód osobowy V. (...), które to propozycje zdaniem skarżącego miały wskazywać na brak zamiaru oszustwa po stronie oskarżonych, stwierdzić należy, iż jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, obie proponowane w/w nieruchomości były w znacznym stopniu obciążone kredytami bankowymi, nadto własność mieszkania we W. w dniu 2 marca 2005r została przeniesiona na córkę T. P., obciążony kredytem był także (...). Jeśli chodzi o wyroby gotowe, zauważyć należy, iż w czasie, gdy B. T. i M. T. podjęli decyzję o przyjęciu spłaty części zadłużenia w tej formie, rajstopy były już na krótko wcześniej przekazane firmie (...) tytułem spłaty zadłużenia wobec tej firmy, a ich wartość przekraczała niewiele ponad 25 000zł. Podobnie przekazany został samochód S.. R. nie dysponował już w tym czasie wyrobami gotowymi. Odnosząc się z kolei do twierdzeń D. M., według których w końcu 2004r w R. znajdowały się wyroby gotowe o wartości około 200 000zł, stwierdzić trzeba, iż skoro na przełomie marca – kwietnia 2005r, a więc wówczas, gdy zgodę na przyjęcie części długu w tej formie wyrazili pokrzywdzeni, R. nie dysponował już wyrobami gotowymi, to oznacza to, że je wcześniej zbył, jednak wpłaty na rzecz M. nie nastąpiły.

Apelacje obrońców są niezasadne także w zakresie, w jakim kwestionują poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia w sferze faktów oraz ich ocenę w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonym w punktach 2 i 3 zaskarżonego wyroku.

Akceptując w całości zarówno ustalenia faktyczne w tej części jak i ich prawną ocenę, Sąd Apelacyjny nie podziela stanowisk prezentowanych w środkach odwoławczych.

Pisemne motywy zaskarżonego wyroku zawierają w odniesieniu do zachowań oskarżonych objętych czynami z punktów 2 i 3 zaskarżonego rozstrzygnięcia bardzo obszerne, wielostronicowe rozważania (od k. 75 do k. 86). Argumentacji tej nie ma potrzeby powtarzać, Sąd Apelacyjny w sytuacji, gdy w całości ją akceptuje dokonałby zbędnego jej powielenia.

Odnoszące się do powyższych kwestii zarzuty i argumenty zawarte w apelacji obrońcy D. M. pomijają rozważania Sądu meriti zaprezentowane w pisemnym uzasadnieniu rozstrzygnięcia, formułując własne oceny i poglądy, które Sąd Apelacyjny uznaje za nietrafne.

Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, według którego wskazane w opisie czynu przypisanego D. M. w punkcie 3 wyroku działania podejmowane w tej sytuacji finansowej, w jakiej znajdowała się spółka (...) w okresie objętym zarzutem i w obszernie opisanych w uzasadnieniu przez Sąd meriti towarzyszących temu okolicznościach, polegające na przeniesieniu udziału we współwłasności nieruchomości na rzecz byłej żony, zbyciu udziałów w spółce (...) na rzecz K. P., zbycie maszyn i urządzeń, a skutkujące zmniejszeniem stanu majątkowego spółki i oskarżonego jako wspólnika wyczerpały znamiona przestępstwa określonego w art. 300 § 1 kk. Aktualną w tym względzie jest całość rozważań odnoszących się do powyższej kwestii zawartych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, w tym także w zakresie, w jakim mowa jest o działaniu wspólnie i w porozumieniu obu oskarżonych oraz samodzielnych zachowaniach D. M.. Natomiast podniesione w apelacji zarzuty i okoliczności, według których opisane działania oskarżonego stanowiły czynności uzasadnione, czy też „wymuszone” , jak twierdzi obrońca innymi przyczynami nie mogą podlegać uwzględnieniu. Sąd Apelacyjny akceptuje również ustalenia i ocenę prawną działań oskarżonego w kontekście wyczerpania znamion występku z art. 302 § 1 kk w zbiegu kumulatywnym z art. 300 § 1 kk.

Jako nietrafny Sąd Apelacyjny ocenił odnoszący się do omawianych kwestii zarzut zawarty w apelacji obrońcy T. P.. Użyte w treści zarzutu objętego czynem przypisanym oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku określenia, według których T. P. darował córce udziały w spółce (...) oraz zbył maszyny dziewiarskie i inne urządzenia, czy też zbył elementy wyposażenia firmy (...) stanowią powtórzenie słów ustawy w normie art. 300 § 1 kk. Z drugiej strony posłużenie się określeniem „przeniósł” nie pozostaje w sprzeczności z treścią art. 300 § 1 kk, w którym mowa jest także o czynnościach prawnych stanowiących przeniesienie praw na inne osoby. Odnosząc się do zarzutu niewykazania przez Sąd meriti wielości wierzycieli będącej przesłanką odpowiedzialności z art. 302 § 1 kk stwierdzić należy, iż jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił i wskazał, że w okresie objętym zarzutem spółka (...) miała kilkudziesięciu innych niż M. wierzycieli, zaś łącznie prowadzono wobec niej 38 postępowań egzekucyjnych. Nie odpowiada treści poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych zarzut o braku wskazania wartości rzeczy, które oskarżony miał zbyć, darować, czy przenieść na inną osobę przysługujące mu prawo własności. Z pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia w części obejmującej stan faktyczny wynika bowiem, że w odniesieniu do powyższych składników majątkowych w postaci nieruchomości Sąd I instancji każdorazowo i prawidłowo – albowiem w oparciu o istniejące dowody wskazał, jaką miały wartość według ustaleń zawartych w dokumentach – choćby w aktach notarialnych, określił także, jaka była wartość udziałów w (...), zaś w odniesieniu do maszyn i urządzeń wielkości te określone zostały wykazem środków trwałych. Bez wątpienia składniki majątku wymienione w opisie czynu z punktu 2 jak i 3 zaskarżonego wyroku posiadały realną i znaczącą wartość majątkową i mogły być przedmiotem zaspokojenia roszczeń pokrzywdzonej spółki.

Mając na uwadze całość przedstawionej argumentacji i uznając obie apelacje z oczywiście bezzasadne, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 § 1 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Na podstawie art. 636 kpk Sąd odwoławczy obciążył oskarżonych kosztami sądowymi za postępowanie przed Sądem II instancji, nadto zasądził od oskarżonych na rzecz oskarżycieli posiłkowych zwrot ich wydatków poniesionych w związku z udziałem pełnomocników w postepowaniu odwoławczym.