Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

sprawy z wniosku A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 8 listopada 2012r. sygn.(...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje A. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 listopada 2012 roku do dnia 31 października 2013 roku.

Sygn. akt VU 27/13

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 8 listopada 2012 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.odmówił A. B.prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, wskazując w uzasadnieniu, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

W odwołaniu skarżący A. B. wnosił o zmianę tej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

A. B.urodził się w dniu (...), posiada wykształcenie średnie w zakresie budowy maszyn. Wnioskodawca w okresie aktywności zawodowej pracował :

- w okresie od 1.08.1974 r. do 30.06.1983 roku, jako monter konstrukcji stalowych i mistrz w Wytwórni (...) w R.,

- w okresie od 18.07.1983 r. do 31.01.1991 roku, jako starszy mistrz produkcji w Przedsiębiorstwie (...)w O.. Po zakończeniu pracy w tym przedsiębiorstwie A. B. musiał się przekwalifikować i od 3 listopada 1993 roku prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie wykonywania pokryć dachowych, a więc usługa dekarskich i blacharskich. Wnioskodawca uchwałą Państwowej Komisji Egzaminacyjnej z dnia 8 kwietnia 2004 r. otrzymał tytuł wykwalifikowanego dekarza. Początkowo tj. do 2010 roku A. B.pracował osobiście jako dekarz, wykonując na wysokości prace fizyczne (dowód: świadectwo k. 5, zeznania wnioskodawcy 00:08:55 – 00:11:09 koperta k. 44, świadectwa pracy k. 7-9 akt ZUS).

Wnioskodawca od dnia 21 października 2010 r. tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego do dnia 31 października 2012 roku uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu rozpoznanej u niego wady serca pod postacią niedomykalności aortalnej III stopnia w okresie względnej wydolności krążenia (dowód: decyzja ZUS z dnia 15.11.2010 r. k.20 akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną).

Wnioskodawca w związku z rozpoznaną u niego chorobą zmuszony był ograniczyć swoją pracę w firmie w zakresie czynności dekarskich, albowiem stan jego zdrowia nie pozwalał mu na wykonywanie ciężkich prac fizycznych w pełnym wymiarze czasu pracy. A. B. zatrudnił trzech pracowników i nadzorował ich pracę, sprawdzał wykonane zadania, przy czym wszystkie te czynności wykonuje powoli, ponieważ szybko się męczy. W swojej firmie w zakresie prac biurowych wnioskodawca zajmuje się prostymi czynnościami, tj. wystawianiem faktur, sprawdzaniem obecności, co zajmuje mu dziennie około 1 godziny. Kwestie związane z wyliczaniem podatków, a więc prowadzeniem pełnej księgowości wykonuje zewnętrzna firma (dowód: zeznania wnioskodawcy 00:08:55 – 00:11:09 nagranie koperta k. 44).

W dniu 25 września 2012 r. A. B. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (dowód: wniosek o wydanie orzeczenia – k. 50 akt ZUS).

Orzeczeniem z dnia 15.10.2012 roku, Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Taki wniosek wywiódł ze stopnia rozpoznania u niego niedomykalności zastawek aorty II stopnia, poszerzenia aorty wstępującej i nadciśnienia tętniczego (dowód: orzeczenie z dnia 15.10.2012 r. k. 2) akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną).

A. B. wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia w wyniku czego sprawę skierowano na Komisję Lekarską ZUS, która w dniu 21.10.2012 roku po rozpoznaniu niedomykalności zastawki aortalnej w okresie wydolności krążenia, poszerzenia aorty wstępującej, nadciśnienia tętniczego i otyłości, wydała orzeczenie zgodne z opinią lekarza orzecznika ZUS (dowód: orzeczenie z dnia 31.10.2012 r. k. 5 akt ZUS wraz z dokumentacją medyczną).

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

⚫

tętniak aorty wstępującej z umiarkowaną niedomykalnością aortalną

⚫

nadciśnienie tętnicze,

⚫

skurcze dodatkowe serca pochodzenia komorowego

(dowód: opinia główna biegłego kardiologa L. D. k. 14-15 wraz z opinią pisemną uzupełniającą k. 30).

Schorzenia kardiologiczne powodują nadal częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego, przy czym niezdolność ta ma charakter okresowy od wygaśnięcia ostatniego świadczenia do dnia 31 października 2013 roku (dowód: opinia główna biegłego kardiologa L. D. k. 14-15 wraz z opinią pisemną uzupełniającą k. 30).

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1). Natomiast zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy (art. 13 ust 4).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Ratio legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca ma wykształcenie średnie w zakresie budowy maszyn i w okresie aktywności zawodowej pracował jako monter konstrukcji stalowych, starszy mistrz (wykonując prace fizyczne na wysokości oraz obowiązki nadzorcze nad podległymi mu pracownikami), a także od 1993 roku jako dekarz, ocenę jego zdolności do pracy, w świetle powyższych rozważań, należało odnieść do kwalifikacji rzeczywistych, a więc głównie do zawodu dekarza i montera konstrukcji stalowych.

Dla ustalenia, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego kardiologa L. D.– biegłej z zakresu dziedziny medycyny, w ramach której mieszczą się rozpoznane u niego schorzenia.

Biegła sporządziła opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jego osobistego badania i określiła w niej na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Opinie biegłej kardiolog L. D. stanowiły dla Sądu podstawę ustaleń faktycznych odnośnie spornej kwestii, gdyż są jasne, logiczne i wyczerpująco uargumentowane. Ponadto opinie te zawierają przekonujące, oparte na szerokiej i wnikliwej analizie dokumentacji medycznej i przedmiotowym kardiologicznym badaniu wnioskodawcy wnioski. W opinii głównej biegła jednoznacznie stwierdziła, że wnioskodawca jest częściowo, okresowo niezdolny do pracy. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, iż tętniak aorty wstępującej potwierdzony w kolejnych badaniach obrazowych z umiarkowaną niedomykalnością aortalną powoduje częściową niezdolność do pracy wymagającej dużych i średnich wysiłków fizycznych. W swojej opinii uzupełniającej, wydanej po zgłoszeniu przez organ rentowy zarzutów w piśmie z dnia 8.03.2013 r. (k. 23-24), biegła wskazała, że oceniając zdolność do pracy wnioskodawcy odniosła się do wykonywanej przez niego pracy dekarza. W ocenie biegłej wnioskodawca może jedynie wykonywać prace lekkie, polegające na prowadzeniu dokumentacji, zarządzaniu i organizacji pracy zatrudnianych osób.

W ocenie Sądu, biegła prawidłowo oceniła zdolność do pracy wnioskodawcy w odniesieniu do zawodu dekarza. Wbrew stanowisku organu rentowego to właśnie do tego zawodu należy oceniać zdolność do pracy A. B., albowiem specyfika prowadzonej przez niego działalności gospodarczej polegała głównie na wykonywaniu prac fizycznych – dekarskich. Wnioskodawca sam pracował fizycznie na wysokości jako dekarz. Dopiero choroba spowodowała, że od 2010 roku zaprzestał ciężkiej pracy fizycznej i zajął się głównie pracami administracyjnymi, zaopatrzeniowymi, prowadzeniem dokumentacji oraz czynnościami nadzorczymi nad zatrudnionymi przez niego pracownikami. Podkreślić przy tym należy, iż wykonywane przez wnioskodawcę prace biurowe, są pracami prostymi, nie niewymagającymi znajomości zasad biurowości, obsługi komputera oraz przepisów prawa podatkowego, wnioskodawcę rozlicza bowiem zewnętrzna firma. W ocenie Sądu Okręgowego nie można tym samym uznać, wbrew stanowisku organu rentowego, iż wnioskodawca uzyskał kwalifikacje do wykonywania pracy umysłowe, czy biurowej i w konsekwencji jest zdolny do pracy, tym bardziej, iż wnioskodawca posiada wykształcenie techniczne.

Dlatego też, w świetle powyższych rozważań uznać należy, iż ocena kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy winna obejmować zawód dekarza oraz montera konstrukcji stalowych na wysokościach, a więc pracownika fizycznego. Niewątpliwie prace te są pracami ciężkimi, dlatego też w świetle opinii biegłego kardiologa, stan zdrowia wnioskodawcy uniemożliwia mu ich wykonywanie.

Sąd Okręgowy uznał więc, iż wnioskodawca jest nadal częściowo, okresowo niezdolny do pracy z powodu schorzeń kardiologicznych, co stanowi podstawę do przyznania wnioskodawcy dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał A. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 listopada 2012 roku do dnia 31 października 2013 roku.