Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o emeryturę

na skutek apelacji A. M.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt VIII U 4717/13

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie wnioskodawcy A. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 23 sierpnia 2013 r.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

Wnioskodawca, urodzony (...), wykazał 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

W okresie od dnia 4 maja 1976 r. do dnia 31 października 1992 r. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) w M., zakład wystawił mu świadectwo pracy, w którym poświadczył, że w powyższym okresie zajmował stanowisko mechanika kierowcy pogotowia technicznego. W kartotekach płacowych i aktach osobowych do 1986 r. widnieje stanowisko kierowca, a od 8 września 1986 r. mechanik monter maszyn melioracyjnych i pojazdów samochodowych.

W początkowym okresie wnioskodawca pracował jako kierowca samochodu ciężarowego marki S., przewożąc: cement, kamień, piach, żwir, kołki. Od dnia 8 września 1986 r. pracował w pogotowiu technicznym i zajmował się naprawą i konserwacją różnego rodzaju sprzętu na budowach śluz i jazów. Wtedy zajmował się naprawą i montowaniem, konserwacją, malowaniem i spawaniem urządzeń melioracyjnych, woził samochodem ciężarowym materiały na budowę, jeździł także samochodem osobowym.

Sąd I instancji, opierając się na ustalonym w sprawie powyższym stanie faktycznym uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy wskazał, że ustalając stan faktyczny oparł się na dowodach z dokumentów oraz zeznań świadków i wnioskodawcy. W ocenie Sądu I instancji dowody te wykazały, że w pierwszym okresie zatrudnienia, czyli do dnia 7 września 1986 r. wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych, jako kierowca samochodu ciężarowego. Natomiast z dokumentacji pracowniczej wynika, że z dniem 8 września 1986 r. wnioskodawcy powierzono obowiązki mechanika maszyn melioracyjnych i pojazdów samochodowych. Nie zajmował się on już tylko wożeniem materiałów na budowy, ale pracował w pogotowiu technicznym, jeżdżąc w teren i naprawiając sprzęt na budowach. Nadto zajmował się konserwacją i montażem urządzeń melioracyjnych przy śluzach i jazach. Wobec tego nie ma podstaw do przyjęcia, że stale i w pełnym wymiarze czasowym świadczył pracę w warunkach szczególnych, to jest pracę przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych.

Także praca mechanika nie może zostać uwzględniona do okresów pracy w warunkach szczególnych, skoro nie była wykonywana w kanałach remontowych.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy wskazał, że nawet przy uznaniu okresu od dnia 7 maja 1976 r. do dnia 7 września 1986 r. do okresów pracy w szczególnych warunkach, wnioskodawca nadal nie spełnia warunku 15 lat takiego zatrudnienia.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc orzekł jak w sentencji.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucając mu naruszenie art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227) przez niezaliczenie wnioskodawcy okresu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w M. od dnia 4 maja 1976 r. do dnia 31 października 1992 r. do okresów pracy w warunkach szczególnych.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Wniósł również o uzupełniające przesłuchanie wnioskodawcy na okoliczność, że jego praca w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego i przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych w okresie od dnia 8 września 1986 r. do dnia 31 października 1992 r. wypełniała wnioskodawcy całodzienny czas pracy wynoszący 8 godzin.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy jest nieuzasadniona.

Wbrew zarzutom podnoszonym w apelacji Sąd I instancji przeprowadził właściwe postępowanie dowodowe w sprawie i na jego podstawie ustalił prawidłowy stan faktyczny, z którego wywiódł trafne wnioski, a w konsekwencji wydał wyrok zgodny z obowiązującymi przepisami prawa. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, jak również argumentację prawną zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i bez potrzeby ponownego cytowania przyjmuje ją za własną.

Swoje uprawnienie do emerytury wnioskodawca wywodził z przepisu art. 184 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat dla mężczyzn oraz okres składkowy w ilości co najmniej 25 lat.

Dalsze kwestie związane z wiekiem emerytalnym, rodzajem prac lub stanowisk oraz warunkami nabycia prawa do emerytury ustala się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Zgodnie z § 4 tego rozporządzenia "Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Na tle przytoczonych przepisów kwestią sporną było wykazanie przez wnioskodawcę stażu pracy co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze określonej w rozporządzeniu, w szczególności czy podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w M. od dnia 4 maja 1976 r. do dnia 31 października 1992 r. wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Przy czym prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, że wnioskodawca w trakcie tego zatrudnienia od dnia 7 maja 1976 r. do dnia 7 września 1986 r. świadczył pracę w warunkach szczególnych, jako kierowca samochodu ciężarowego (Dział VII poz. 2 wykazu A stanowiącego załącznik do powyższego rozporządzenia).

Pełnomocnik wnioskodawcy twierdził, że wnioskodawca od dnia 8 września 1986 r. wykonywał wyłącznie pracę w warunkach szczególnych, to jest zarówno pracę kierowcy samochodu ciężarowego jak i pracę przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych.

Twierdzenie to nie miało podstaw w zebranych w sprawie dowodach. Jeżeli chodzi o zatrudnienie do dnia 7 września 1986 r., to w ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi wątpliwości, że wówczas jako kierowca samochodu ciężarowego wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Potwierdzają to jednoznacznie dokumenty pracownicze oraz zeznania świadków. Natomiast odnośnie dalszego okresu zatrudnienia, to słusznie Sąd Okręgowy uznał, że nie ma podstaw do przyjęcia, iż wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Jak bowiem wynika z dokumentów pracowniczych zgromadzonych w sprawie oraz zeznań świadków wnioskodawca od dnia 8 września 1986 r. pracował w Pogotowiu (...) na stanowisku mechanika – montera maszyn melioracyjnych i pojazdów samochodowych. Co prawda dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy - rzeczywiście wykonywanych zadań pracowniczych. Jednak z powyższych dokumentów oraz zeznań świadków wynika, że wnioskodawca obsługiwał samochód remontowy, którym dojeżdżał do miejsca napraw sprzętu budowlanego oraz napraw i konserwacji urządzeń melioracyjnych. Potwierdzają to wyraźnie zeznania świadka R. C., z których jasno wynika, że wnioskodawca, naprawiał, remontował, czyścił i malował śluzy na tamach oraz naprawiał sprzęt budowlany. Dokonywanie napraw na budowach potwierdzają również zeznania świadka S. Ł.. Nadto sam wnioskodawca zeznał, że naprawiał zepsuty sprzęt oraz dokonywał konserwacji urządzeń melioracyjnych. Niewątpliwie prace polegające na naprawie i konserwacji urządzeń melioracyjnych, a w szczególności sprzętu i maszyn nie mogą zostać uznane za prace przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych (Dział X poz. 1 wykazu A). Podobnie praca mechanika sprzętu budowlanego nie jest pracą w warunkach szczególnych. Jak słusznie Sąd Okręgowy podkreślił, wyłącznie naprawa pojazdów wykonywana w kanałach remontowych jest pracą w warunkach szczególnych (Dział XIV poz. 16). Natomiast wszelkie inne prace naprawcze (mechanika), nawet świadczone w trudnych warunkach terenowych, czy atmosferycznych, nie mogą zostać uznane za prace w warunkach szczególnych, gdy nie były wykonywane w kanałach remontowych. Nadto należy podkreślić, że nawet, przyjmując twierdzenia wnioskodawcy i świadków, iż w Pogotowiu (...), do dokonywania napraw sprzętu budowlanego oraz napraw i konserwacji urządzeń melioracyjnych, dojeżdżał samochodem ciężarowym, to nie można tego uznać za wykonywanie pracy w warunkach szczególnych. Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z § 2 ust. 1 powyższego rozporządzenia zaliczenie okresu pracy do zatrudnienia w szczególnych warunkach jest uzależnione od wykonywania jej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku. Uzasadnione to jest tym, że praca w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Z tego względu dojeżdżanie jedynie do miejsca napraw samochodem ciężarowych nie jest świadczeniem tej pracy w pełnym wymiarze czasowym i tym samym nie może zostać uznane za świadczenie takiej pracy w warunkach szczególnych.

Reasumując, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala uznać, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres 15 lat. Także w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania nie sposób uznać, biorąc pod uwagę specyfikę czynności wykonywanych na stanowisku mechanika – montera maszyn melioracyjnych i pojazdów samochodowych, iż osoba zatrudniona w takim charakterze wykonuje wyłącznie prace przy zakładaniu urządzeń melioracyjnych, czy też prowadzi samochód ciężarowy. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji, albowiem stanowi ona jedynie polemikę z prawidłowo wydanym rozstrzygnięciem, która nie została poparta żadnymi istotnymi dla sprawy argumentami.

Tym samym stwierdzić należy, że słusznie Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca nie spełnia warunków określonych w art. 184 w związku z art. 32 powyższej ustawy, od których zaistnienia uzależnione jest przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, albowiem nie legitymuje się on co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny, na mocy art. 385 kpc, orzekł o oddaleniu apelacji pełnomocnika wnioskodawcy jako oczywiście niezasadnej.

R.S.