Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2015 r. w Szczecinie

sprawy J. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 15 października 2014 r. sygn. akt VII U 271/14

oddala apelację.

SSO del. Beata Górska SSA Jolanta Hawryszko SSA Zofia Rybicka - Szkibiel

Sygn. Akt III AUa 922/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z 18.12.2013 r. odmówił ubezpieczonemu J. R. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, ponieważ zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS jest zdolny do pracy.

J. R. nie zgodził się z decyzją organu rentowego i wniósł o przyznanie prawa do renty.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z 15 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że J. R., ur. (...) posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe – mechanik maszyn i urządzeń przemysłowych. W przebiegu zatrudnienia pracował jako mechanik, ślusarz. Od 28.09.2000 r. do 30.11.2013 r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z cukrzycą insulinozależną typu II, zapaleniem trzustki, nadciśnieniem tętniczym, dysfunkcją ręki prawej – przykurczem D.. Sąd okręgowy, w oparciu o dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów: ortopedy, neurologa, diabetologa, gastrologa, laryngologa, okulisty i psychiatry stwierdził u ubezpieczonego następujące schorzenia: ostre nawracające zapalenie trzustki u osoby uzależnionej od alkoholu (przebyte przed laty), bez objawów trwałego upośledzenia funkcji narządu, cukrzycę typu III, przewlekłe zapalenie trzustki w wywiadzie, przebytą jednorazową utratę przytomności spowodowaną nadużywaniem alkoholu, dyskretną cechę ruchową polineuropatii kończyn dolnych, świeżo przebyty zabieg operacyjny usunięcia przykurczu D. ręki lewej (osoba praworęczna), nadciśnienie tętnicze, zespół zależności alkoholowej – aktualnie utrzymywanie abstynencji po 30.11.2013 r., przewlekłe zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, niedosłuch odbiorczy w zakresie tonów wysokich większy po stronie prawej. Sąd okręgowy ustalił, że J. R. jest zdolny do pracy i może pracować jako ślusarz, konserwator, a także wykonywać proste prace usługowe (portier, szatniarz, woźny) z wyłączeniem pracy nocnej. Powinien jednak unikać stanowisk w narażeniu na hałas ponadnormatywny i pracy na wysokości.

Sąd okręgowy rozstrzygnął sprawę na postawie art. 57, art. 58, art. 12 i art. 13 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) i uznał, że odwołanie jest niezasadne. Sąd okręgowy wskazał, że zasadnicze ustalenia poczynił w oparciu o miarodajny dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny. Rozważył że zarzuty ubezpieczonego nie zawierały merytorycznych zastrzeżeń co do treści opinii mogących podważyć prawidłowość badania i posiadaną przez biegłych wiedzę specjalną z zakresu medycyny; stanowiły polemikę z rozpoznaniem postawionym przez biegłych sądowych. Sąd okręgowy uznał, że zakres stwierdzonych schorzeń nie powoduje u J. R. niezdolności do pracy po 30 listopada 2013 r.

Apelację od wyroku złożył ubezpieczony wnosząc o uchylenie wyroku i przyznanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy oraz o zasądzenie od organu rentowego kosztów procesu. Ewentualnie domagał się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego. W uzasadnieniu wskazał, że stan zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy, zaś w miejscu zamieszkania nie ma zakładu pracy, w którym mógłby pracować zgodnie z kwalifikacjami i stanem zdrowia.

Sąd apelacyjny rozważył sprawę i uznał, że apelacja była niezasadna.

W ocenie sądu apelacyjnego, rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest prawidłowe. Sąd okręgowy właściwie przeprowadził postepowanie dowodowe, w nie uchybiając przy tym przepisom prawa procesowego, dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny. Prawidłowo też zastosował prawo materialne. Sąd apelacyjny podzielił ustalenia i rozważania prawne sądu okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego przytaczania. Należy przypomnieć, że o niezdolności do pracy nie decyduje fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Dotyczy to również schorzeń o przewlekłym charakterze, które występują u ubezpieczonego. Schorzenia muszą naruszać sprawność organizmu w znacznym stopniu na dłuższy okres. Ubezpieczony pracował dotychczas jako mechanik i ślusarz. Otrzymywał również rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z cukrzycą insulinozależną typu II, zapaleniem trzustki, nadciśnieniem tętniczym, dysfunkcją ręki prawej – przykurczem D.. Istotnym w sprawie jest, że co do zasadny, w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy, orzekając o stanie zdrowia, sąd bierze pod uwagę okoliczności istniejące w dacie wydania zaskarżonej decyzji (por. wyroki SN z 20.05.2004 r., II UK 395/03. OSNP 2005/3/43 i 7.02.2006 r., I UK 154/05, Lex nr 272581). W analizowanej sprawie, brak podstaw do przyznania ubezpieczonemu wnioskowanego świadczenia. Należy bowiem zauważyć, że z treści miarodajnej opinii biegłych wynika, że w dacie spornej decyzji stan zdrowia ubezpieczonego nie powodował niezdolności do pracy, a nawet w ostatnim czasie ulegał poprawie. Nie kwestionując faktu, że cierpi on na różnego rodzaju schorzenia, biegli ocenili, że mógł wykonywać prace jako ślusarz czy konserwator, czy też prace proste w charakterze portiera, szatniarza czy woźnego. Biegli przy tym podkreślili przeciwwskazanie do wykonywania prac w porze nocnej, na stanowiskach w narażaniu na hałas ponadnormatywny i na wysokościach. W uzasadnieniu wniosków opinii zaakcentowali, że nadciśnienie tętnicze było dobrze kontrolowane, przebiegało bez powikłań i zmian narządowych. Ubezpieczony także nie był leczony z powodu przewlekłego zapalenia trzustki. Trafnie więc uznał sąd okręgowy, że schorzenia, które wcześniej uzasadniały przyznanie renty, w dacie wydania spornej decyzji nie stanowiły przeszkód do wykonywania przez ubezpieczonego pracy. Należy też stanowczo podkreślić, że w postepowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, a co za tym idzie również weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Przy czym oceny niezdolności do pracy nie można dokonywać jedynie w oparciu o opinie lekarzy leczących ubezpieczonego. Podstawowym więc dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego. Z istoty i celu tego rodzaju dowodu wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii jest konieczny. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie maja oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2974 r. II CR 748/74, Lex 7618). Zdaniem sądu apelacyjnego, trafnie uznał sąd okręgowy, że opinie biegłych spełniały wyżej wymienione kryteria. Biegli oparli się na zgromadzonej dokumentacji medycznej, wywiadach oraz badaniach bezpośrednich, a dokonana przez nich ocena stanu zdrowia ubezpieczonego była pełna i całościowa. Biegli w opiniach jednoznacznie stwierdzili, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Stanowczo uznali, że zarówno stan neurologiczno-ortopedyczny, jak również psychiczny i laryngologiczny nie wpływały na zdolność do pracy zarobkowej. W ocenie sądu apelacyjnego brak podstaw do kwestionowania oceny biegłych. Zarzuty apelującego stanowią polemikę z prawidłowo uzasadnionym stanowiskiem. Z trafnych ustaleń sądowych wynika, że ubezpieczony nie był osobą choćby częściowo niezdolną do pracy, więc nie spełnił przesłanki określonej w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej. O uprawnieniu do renty z tytułu niezdolności do pracy decyduje łączne spełnienie wszystkich przesłanek warunkujących nabycie prawa do tego świadczenia. Brak jednej z nich uniemożliwia przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe, sąd apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonego.

SSA Jolanta Hawryszko SSA Zofia Rybicka – Szkibiel del. SSO Beata Górska