Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego S. G. na rzecz Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. w G. kwotę 7553,51 złotych oraz umowne odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku od kwoty 5.975,02 złotych za okres od dnia 29 listopada 2013 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku w części uwzględniającej powództwo wywiódł pozwany, podnosząc zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, iż powód prawidłowo rozliczył wpłaty dokonane przez pozwanego, w sytuacji gdy Sąd I instancji nie dysponował żadnym dowodem odzwierciedlającym faktyczny sposób dokonania rozliczenia, wyprowadzając powyższe twierdzenie z samych zapisów umowy.

W konkluzji sformułował wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w opisanym zakresie poprzez oddalenie powództwa w całości, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku w opisanym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów w postępowania.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Przystępując do rozważenia podniesionego w apelacji zarzutu, już na wstępie należy wskazać, iż jest on całkowicie chybiony. Skarżący swojej racji upatruje przede wszystkim w tym, że w jego ocenie Sąd I instancji dokonując ustaleń stanu faktycznego w zakresie wysokości zadłużenia pozwanego i sposobu rozliczenia dokonywanych przez niego wpłat oparł się wyłącznie na abstrakcyjnym modelu rozliczeń wynikającym z treści umowy, a nie na rzeczywistym rozliczeniu, które powinno znaleźć odzwierciedlenie w stosownej dokumentacji. Brak wykazania sposobu rozliczenia wpłat przez powoda będącego podmiotem profesjonalnym, powinien zatem zdaniem pozwanego doprowadzić do uznania, że powód nie zdołał unieść ciężaru dowodu w zakresie wykazania wartości dochodzonego roszczenia.

Stanowisko skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, oparte zostało bowiem na gołosłownych twierdzeniach, które nie mają żadnego potwierdzenia w sytuacji procesowej z jaką mamy do czynienia w niniejszym postępowaniu. Jak wynika z akt sprawy, Sąd I instancji szczegółowo przeanalizował wysokość zobowiązania pozwanego, opierając się w tym zakresie na przedstawionym przez stronę powodową rozliczeniu wpłat dokonanych przez pozwanego i wydruku z systemu komputerowego powoda zawierającemu zestawienie wpłat i wypłat, ilustrującemu jednocześnie przepływy pieniężne na rachunku skarżącego. Punktem odniesienia do dokonania opisanych ustaleń stał się ponadto harmonogram spłaty pożyczki, obrazujący ustalenia stron co do terminu i wysokości spłaty poszczególnych rat. Wbrew zarzutom apelacji, powód precyzyjnie wykazał w jakich terminach i w jakiej wysokości pozwany dokonywał wpłat na poczet zobowiązania będącego przedmiotem rozpoznawanej sprawie oraz w jaki sposób zostały one zaksięgowane. Powyższe znajduje potwierdzenie w dokumentach stanowiących załączniki do pisma powoda z dnia 14 października 2013 roku ( k – 82 – 118 akt ). Sąd Okręgowy podziela przy tym pogląd Sądu I instancji, że przedłożone przez powoda dokumenty są rzetelne i wyczerpujące pod kątem rachunkowym, natomiast odmienne stanowisko w tym względzie stanowisko wyrażone w apelacji stanowi wyłącznie bezprzedmiotową polemikę z prawidłową oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Zachodzi jednocześnie potrzeba wyjaśnienia, że dla skuteczności zaś zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skarżący powinien wykazać posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że doszło do rażącego naruszenia ustanowionych w tym przepisie zasad oceny wiarygodności i mocy dowodów, a nie wówczas gdy będzie dążył jedynie do przeforsowania własnej oceny prawnej. Powołane w apelacji pozwanego wywody w żadnej mierze nie konkretyzują, jakim zasadom oceny dowodów Sąd I instancji uchybił. Nie stanowi zatem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. odmienna od oczekiwań skarżącego ocena stanu faktycznego ustalonego w toku postępowania.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt 4 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U.2013.490 j.t.) stosownie do wyniku postępowania. Na koszty postępowania apelacyjnego złożyła się kwota 600 złotych kosztów zastępstwa procesowego.