Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Rosłoń

Protokolant: Irena Prochowicz

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2013 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy R. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania R. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 6 lutego 2013 roku

Nr (...)

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje R. W. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia
1 stycznia 2013 roku na stałe.

II.  Orzeka, iż organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności
za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

sygn. akt VU 273/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lutego 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. odmówił R. W. przywrócenia prawa do renty na podstawie ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) i na podstawie ustawy z dnia
30 października 2002 r. o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r., Nr 167, poz. 1322 ze zm.) bowiem komisja lekarska ZUS
nie stwierdziła u badanego częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odwołaniu od tej decyzji R. W. wniósł o przywrócenie prawa do renty. Wskazał, że decyzja jest niezgodna ze stanem faktycznym i obowiązującymi przepisami prawa. Dnia 2 marca 1992 r. uległ bowiem wypadkowi przy pracy, krajzega obcięła mu prawą rękę, która zastała przyszyta ale stała się niesprawna. W związku z tym cierpi na niedowład prawej ręki jak i poszczególnych palców, mając w nich ograniczone czucie. Ponadto odczuwa ból w miejscu przecięcia kości, szczególnie przy obciążeniu ręki i przy zmianie pogody. Stan zdrowia i sprawność ręki uległa pogorszeniu a kalectwo jest trwałe i nieuleczalne.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustania tej niezdolności, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty. Komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 1 lutego 2013 r. nie stwierdziła dalszej niezdolności
do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Sąd ustalił i zważył co następuje.

R. W. urodził się (...)r. Z zawodu jest mechanikiem maszyn melioracyjnych. Przed wypadkiem pracował jako robotnik niewykwalifikowany w tartaku
a praca ta wymagała dźwigania ciężarów. Dnia 2 marca 1992 r. uległ wypadkowi przy pracy
i został zaliczony do trzeciej grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy. Począwszy od dnia 1 września 1992 r. przyznano mu z tego tytułu rentę inwalidzką, natomiast decyzją z dnia 13 maja 1998 r. w związku z w/ w wypadkiem przy pracy został uznany
za częściowo niezdolnego do pracy do 30 czerwca 2002 r. Kolejnymi orzeczeniami prawo
do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy było ustalane ponownie i wnioskodawca otrzymywał rentę do 31 grudnia 2012 r. W dniu
30 listopada 2012 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Decyzją z dnia 6 lutego 2013 r. – obecnie zaskarżoną- organ rentowy odmówił mu prawa do przywrócenia renty z powodu niestwierdzenia przez komisję lekarską ZUS niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania
tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty.

Prawo do renty (jej przywrócenia) powstaje w dniu powstania ponownej niezdolności
do pracy – art. 100 tej ustawy. Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera przepis
art. 12 ust. 1 - 3 ustawy emerytalnej, na podstawie odesłania z art. 17 ust. 1 ustawy
o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy
po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Kwestią sporną była zatem ocena czy wnioskodawca nadal jest niezdolny do pracy
w związku z wypadkiem przy pracy. W celu ustalenia tej okoliczności Sąd dopuścił dowód
z opinii biegłego sądowego (k. 17).

Biegły sądowy z zakresu ortopedii po przeprowadzeniu w dniu 22 marca 2013 r. badania wnioskodawcy oraz po analizie dokumentacji medycznej rozpoznał:

1. stan po niecałkowitej amputacji prawego przedramienia z istotnym ograniczeniem funkcji prawej dłoni,

2. stan po rekonstrukcji (...) kolana prawego bez ograniczenia funkcji,

3. stan po zwichnięciu stawu barkowo- obojczykowego prawego

i uznał, ze wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy na stałe w związku z wypadkiem przy pracy (k.21-23).

W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że w badaniu przedmiotowym stwierdził istotne ograniczenie funkcji prawej dłoni (brak chwytu siłowego zaś chwyt precyzyjny
z uwagi na zaniki mięśni krótkich kciuka - niewydolny). Prawa dłoń pozostaje bez możliwości precyzyjnych manipulacji i uchwytu siłowego, a co za tym idzie, podstawowe funkcje prawej dłoni są wyłączone. Niepełna kontrola nad czynnością prawej dłoni wynika również z istotnych zaburzeń czucia powierzchownego tej dłoni. Stan prawej dłoni nie może ulec poprawie i nie zmienił się od badania przez orzecznika ZUS w dniu 11 grudnia 2009 r. Opisane dysfunkcje ograniczają wykonywanie większości prac fizycznych wymagających zaangażowania obu dłoni. Przy uwzględnieniu kwalifikacji wnioskodawcy, jego wykształcenia i wykonywanej pracy jako operatora wtryskarki w zakładzie pracy chronionej, biegły uznał, że wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Natomiast utrwalony stan czynnościowy, przesądza w ocenie biegłego o trwałym charakterze dysfunkcji i uzasadnia stwierdzenie niezdolności na stałe.

Organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii w formie stanowiska przewodniczącego komisji lekarskich ZUS i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego. Zarzucił, że wnioskodawca jest dość dobrze zaadaptowany do upośledzenia funkcji chwytnej, posługuje się dość sprawnie, pozostaje czynny zawodowo, kontynuuje zatrudnienie w pełnym wymiarze od 1993 r. Po doznanym urazie stał się osobą niepełnosprawną a nie długotrwale niezdolną do pracy (k. 34,35).

W opinii uzupełniającej biegły podtrzymał dotychczasowe swoje stanowisko. Wskazał ponownie, że stan zdrowia wnioskodawcy nie uległ poprawie w stosunku do badania przez lekarza orzecznika ZUS w dniu 11 grudnia 2009 r. a opisane dysfunkcje w znacznym stopniu uniemożliwiają wnioskodawcy wykonywanie czynności oburęcznych. Zatem był on i nadal jest osoba niezdolną do pracy (k. 39).

Organ rentowy ponownie zgłosił zastrzeżenia do opinii w formie stanowiska przewodniczącego komisji lekarskich ZUS i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego (k. 44, 45 i 56). Zarzucił, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy w stosunku do badania z dnia 11 grudnia 2009 r. nie ma żadnego znaczenia ponieważ rolą biegłego jest ocena aktualnej wydolności organizmu i zdolności ubezpieczonego do pracy zgodnie z posiadanym kwalifikacjami. W ocenie organu rentowego wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, która może wykonywać prace zgodnie
z kwalifikacjami, z ograniczeniami zdrowotnymi.

Postanowieniem z 20 sierpnia 2013 r. (k. 56), Sąd oddalił powyższy wniosek, uznając, że stanowi on polemikę z opinią biegłego sądowego Ponadto, zgodnie
z ukształtowanym już orzecznictwem, sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy ( wyrok SN
z 19 marca 1997 r., II UKN 45/97).

Sąd uznał, że sporządzona przez biegłego opinia jest jasna, pełna i wyczerpująca. Została ona wydana przez lekarza specjalistę o specjalności adekwatnej do rodzaju schorzenia rozpoznanego u wnioskodawcy, po uprzednio przeprowadzonym badaniu oraz zapoznaniu się ze zgromadzoną dokumentacją medyczną.

Ponadto, odnosząc się do zarzutów organu rentowego wskazać należy,
że ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy, do której posiada kwalifikacje. Na gruncie przedmiotowej sprawy oznacza to, że wnioskodawca jako robotnik niewykwalifikowany (przed wypadkiem przy pracy), był pracownikiem zatrudnionym w tartaku, jego praca polegała w dużej mierze na dźwiganiu ciężarów, zatem będąc w pełni sił i sprawności mógłby nadal wykonywać
te prace, które wymagają siły i użycia obu rąk. W tym zakresie- dysponowania odpowiednią siłą fizyczną, przy użyciu obu rąk – utracił on częściowo zdolność do pracy. Doznany wypadek przy pracy zdecydowanie w sposób trwały zmniejszył zakres prac, które może on wykonywać. Z tego względu Sąd uznał opinię biegłego za wiarygodny dowód i podstawę dokonania ustaleń faktycznych, przyjmując, że w związku z doznanym wypadkiem
przy pracy wnioskodawca jest nadal, od 1 stycznia 2013 r., częściowo niezdolny do pracy
na stałe.

W tym stanie rzeczy, na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd orzekł jak w punkcie
I wyroku.

Sąd uznał, że ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego przed sądem i na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych orzekł jak w punkcie II wyroku.