Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Jowita Sierańska

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2015r.

sprawy K. R. s. Z. i P. z domu N.

urodzonego (...) w W.

obwinionego o czyn z art. 145 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 27 kwietnia 2015 r. sygn. akt VI W 6092/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uznaje obwinionego K. R. za winnego tego, że w dniu 31 sierpnia 2014r. na parkingu przy ul. (...) we W. zaśmiecał poprzez rozbijanie butelek i wyrzucanie pustych opakowań miejsce dostępne dla publiczności tj. czynu z art. 145 kw i za ten czyn, na mocy art. 145 kw wymierza mu grzywnę w kwocie 100 (sto) złotych;

II.  obciąża obwinionego kosztami postępowania w kwocie 100 złotych i opłatą w kwocie 30 złotych za I instancję oraz zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

K. R. został obwiniony o to, że:

w okresie od 01.07.2014 r. do 3.10.2014 r. we W. na ul. (...) na parkingu dopuścił się czynów polegających na zaśmiecaniu miejsca publicznego poprzez rozbijanie butelek i rozrzucanie puszek m. in. w dniu 31.08.2014 r. o godz. 5:26 , we wrześniu o godz. 2:32 oraz 3.10.2014 r. ok. godz. 5:00, tj. o czyn z art. 145 kw.

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2015 r., sygn. akt VI W 6072/14 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym:

I.  uznał obwinionego K. R. za winnego czynów opisanych w części wstępnej wyroku przyjmując jednakże, iż w miały one miejsce:

- w okresie od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r. codziennie;

- w okresie od dnia 1 września 2014 r. do dnia 21 września 2014 r. trzykrotnie w każdym tygodniu – w bliżej nieustalonych dniach;

- w dniu 3 października 2014 r.;

tj. czynów z art. 145 kw i za to na podstawie art. 145 kw oraz art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 zł (sto złotych);

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 30 zł.

Apelację od wyroku wywiódł obwiniony i zarzucił:

1.  obrazę art. 5 pkt 9 kpsw i art. 17 § 1 pkt 9 kpk;

2.  obrazę art. 276 k poprzez wydanie świadkom z akt postępowania dowodu w postaci płyty video z nagraniem zdarzenia, którą to płytę -zdaniem apelującego- zwrócono spreparowaną;

3.  obrazę art. 4 kpk polegającą na przyjęciu wersji oskarżenia a odrzucenie argumentacji obwinionego;

4.  obrazę art. 5 § 2 kpk polegającą na uznaniu, że wina obwinionego jest bezsporna bez względu na jakość zeznań świadków i ich prawdomówności;

5.  obrazę art. 7 kpk polegającą na dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, a przy tym w sytuacji, gdy oddalono szereg wniosków dowodowych obwinionego;

6.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie obwinionemu winy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona w sprawie skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku i przypisaniem K. R. sprawstwa ograniczonego czasowo -w stosunku do sformułowanego we wniosku o ukaranie- czynu.

Przede wszystkim w pierwszej kolejności wskazać należy, iż pozostaje w błędzie apelujący sugerując, iż postępowanie toczyło się w sytuacji braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Skargą taką był wszak wniosek o ukaranie wniesiony przez Policję, która, stosownie do brzmienia art. 17 § 1 kpsw, jest oskarżycielem publicznym we wszystkich sprawach o wykroczenia.

Sąd Odwoławczy stwierdza nadto, że postępowanie w analizowanej sprawie -wbrew twierdzeniom obwinionego- prowadzone w było w sposób prawidłowy, zgodny z obowiązująca procedurą. Sąd meriti w jego ramach pozyskał kompletny materiał dowodowy, odnoszący się do wszystkich istotnych okoliczności zdarzenia i dający wystarczające podstawy do wydania decyzji merytorycznej. Analiza uzasadnienia wyroku w korelacji z materiałami sprawy prowadzi nadto do wniosku, iż przypisanie K. R. sprawstwa występku z art. 145 kw nie stanowiło bynajmniej efektu dowolnej oceny materiału zawartego w aktach, lecz znajdowało szerokie oparcie w przeprowadzonych dowodach.

Trafnie wskazał Sąd Rejonowy, że niewątpliwym dowodem na sprawstwo obwinionego jest materiał video przedstawiający K. R. przechadzającego się w porze nocnej z plastikową torbą i wykonującego ruchy rzucania butelkami oraz układania i rozrzucania puszek. Dowód ten ma charakter obiektywny, dodatkowo wsparty jest też zeznaniami P. T. i S. K., a więc osób, które w dniu 31 sierpnia 2014 r. około godz. 5.00 nad ranem nagrywały obwinionego i naocznie obserwowały jak rozrzuca on butelki po parkingu przed sklepem (...). Nagranie przezeń przedstawione jest na tyle czytelne i wyraźne, iż zdaniem Sądu Okręgowego nie da się podważyć stwierdzenia, że na nagraniu tym widoczna jest osoba K. R.. Wszelkie insynuacje co do jego wiarygodności uznać zaś należy za linię obrony obwinionego, który -jak się wydaje- „z założenia” kwestionuje wszelkie przeprowadzone w sprawie dowody, nie formułując jednakże na poparcie swojego stanowiska żadnych racjonalnych argumentów.

Rzecz natomiast w tym, iż obwinionemu przypisano naruszanie art. 145 kw w okresie od dnia 01 lipca 2014 r. do dnia 03 października 2014 r., gdy tymczasem na działanie K. R. poza datą 31 sierpnia 2014 r. nie ma w aktach sprawy żadnych jednoznacznych i bezpośrednich dowodów. Z samego faktu złapania sprawcy na gorącym uczynku ostatniego dnia sierpnia 2014 r. (i nagrania tego faktu na nośniku) nie można wszak automatycznie wnioskować, że obwiniony R. jest odpowiedzialny również i za podobnego typu incydenty, które miały miejsce zarówno przed w/w zdarzeniem, jak i po nim. Tego typu wnioskowanie nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach i narusza w istocie zasadę domniemania niewinności. To bowiem oskarżyciel publiczny winien przedstawić dowody, które w sposób jednoznaczny, nie budzący jakichkolwiek wątpliwości wskazują na sprawstwo i winę obwinionego w zakreślonym zarzutem czasie (a za takie dowody nie można uznać zeznań osób, które nie widziały naocznie, a jedynie przypuszczają, iż osobą odpowiedzialną za każdorazowe zaśmiecanie parkingu szkłem jest K. R.), nie zaś „przerzucać” na obwinionego ciężaru udowodnienia swojej niewinności.

W tym zatem stanie rzeczy Sąd Odwoławczy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku, przypisując K. R. sprawstwo czynu z art. 145 kw ograniczone jedynie do dnia 31 sierpnia 2014 r.

W ocenie Sądu karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu będzie kara 100 zł grzywny. Jest to również kara właściwa z punktu widzenia społecznego oddziaływania kary, jak też jej aspektu wychowawczego.

Orzeczenie o kosztach za I instancję oparto o brzmienie przepisów art. 118 § 1 kpsw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpsw, natomiast w przypadku II instancji – art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpsw.