Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Roger Michalczyk

Sędziowie SO Włodzimierz Hilla

SO Małgorzata Lessnau - Sieradzka

Protokolant sekr. sądowy Dominika Marcinkowska

przy udziale Antoniny Kasprowicz-Czerwińskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 14 października 2015 r.

sprawy M. K. s. M. i M. ur. (...) w B.

oskarżonego z art. 278§1k.k. w zb. z art. 13§1k.k. w zw. z art. 278§1k.k. w zb. z art. 310§2k.k. w zw. z art. 11§2k.k. w zw. z art. 12 k.k.; art. 310§2k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 21 kwietnia 2015 r. sygn. akt XI K 252/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. H. K. – Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt IV Ka 670/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszzy, wyrokiem z 21 kwietnia 2015r., sygn. akt XI K 252/13:

1.  oskarżonego M. K. uznał za winnego tego, że w okresie od 10 do 18 lipca 2012r. na terenie W., W. i Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, posługując się podrobionymi kartami płatniczymi zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 6300 zł i usiłował zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 87 900 zł. w ten sposób, że:

a) w dniu 10 lipca 2012 r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. położnego we W. przy ul. (...), usiłował dokonać wypłaty pieniędzy:

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

-w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...)

b) w dniu 10 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego we W. przy (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy:

- w kwocie 1500 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w kwocie 1500 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

c) w dniu 10 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego we W. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy w kwocie 2900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

d) w dniu 10 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego we W. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy:

- w kwocie 4400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w kwocie 2900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

e) w dniu 12 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego we W. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy w kwocie 2900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

f) w dniu 12 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego we W. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 2500 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 1000 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

g) w dniu 12 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego we W. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy:

- w łącznej kwocie 2400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

h) w dniu 12 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego we W. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w kwocie 2900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

i) w dniu 13 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego we W. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy:

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

j) w dniu 13 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego w Ł. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy w kwocie łącznej 3900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

k) w dniu 13 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego w Ł. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy w kwocie 2900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

l) w dniu 18 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego w W. przy ul. (...) (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

ł) w dniu 18 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego w W. ul. (...)/(...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy:

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 4400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

m) w dniu 18 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci (...) sp. z o.o. położnego w W. ul. (...) usiłował dokonać wypłaty pieniędzy:

- w kwocie 2900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 4700 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

- w kwocie 2900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty środków finansowych z bankomatów,

n) w dniu 18 lipca 2012r. z bankomatu należącego do sieci (...) Polska sp. z
o.o. z siedzibą w W. o nr (...) w W. przy ul.
W./(...) dokonał wypłaty pieniędzy w łącznej kwocie 3400 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

o) w dniu 18 lipca 2012r. z bankomatu o nr (...) należącego do sieci
(...) Polska sp z o.o. z siedzibą w W. położnego w W. przy ul. (...) dokonał wypłaty pieniędzy w kwocie 2900 zł przy użyciu podrobionej karty o nr (...),

czym działał na szkodę (...) spółki z o.o. z siedzibą w W., to jest występku z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 13 § l kk w zw. z art. 278 § l kk w zb. z art. 310 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk na podstawie art. 310 § 2 kk skazał go na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył jemu karę grzywny w wymiarze 500 (pięciuset) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

2.  oskarżonego M. K. uznał za winnego tego, że w dniu 18 lipca 2012 r. w W. na ul. (...) oraz w pokoju hotelowym położonym w S. przy ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą przechowywał w celu późniejszego puszczenia w obieg (...) sztuk kart bankomatowych uprawniających do otrzymania sumy pieniężnej, a mianowicie kart o numerach: karta nr 14 o nr (...), karta nr l5 o nr (...), karta nr 16 o nr (...), karta nr l7 o nr (...), karta nr l8 o nr (...), karta nr l9 o nr (...), karta nr 20 o nr (...), karta nr 21 o nr (...), karta nr 22 o nr (...), karta nr 23 o nr (...), karta nr 24 o nr (...) i karta nr 25 o nr (...), tj. występku określonego w art. 310 § 2 kk i za to na podstawie art. 310 § 2 kk skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wyżej orzeczone kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze roku i 6 (sześciu) miesięcy pobawienia wolności;

4.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej w punkcie 3 łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby 3 (trzech) lat;

5.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres tymczasowego aresztowania od dnia 18 lipca 2012 roku do dnia 3 kwietnia 2013 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny, uznając grzywnę za wykonaną w całości;

6.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. H. K. kwotę (...),44 (tysiąc siedemset pięćdziesiąt sześć 44/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. K. z urzędu;

7.  zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od obowiązku uiszczenia opłaty, którymi to obciążył w całości Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku, w całości na korzyść oskarżonego złożył jego obrońca, który zarzucił:

I. błędy w ustaleniach faktycznych, przyjęte za podstawę wyroku, mające

wpływ na treść orzeczenia, a polegające na przyjęciu:

1.  iż oskarżony i G. W. byli razem w dniach 10, 12 i 13 lipca we W. i w Ł.;

2.  iż oskarżony i G. W. działali wspólnie i w porozumieniu w celu wypłaty z bankomatów gotówki za pomocą podrobionych kart;

3.  iż oskarżony miał zawieść G. W. samochodem marki V. (...) w okolice miejsc, gdzie znajdowały się bankomaty sieci (...);

4.  iż oskarżony miał otrzymać część pieniędzy pochodzących z wypłat z bankomatów;

5.  iż G. W. przekazał oskarżonemu kartkę papieru z adresami bankomatów sieci (...) sp. z o.o.;

6.  iż oskarżony schował kartkę papieru z adresami bankomatów sieci (...) sp. z o.o. za osłoną przeciwsłoneczną nad głową kierowcy;

7.  iż oskarżony stał i obserwował okolice bankomatów;

8.  iż oskarżony wiedział, że G. W. zabrał ze sobą do W. podrobione karty bankomatowe;

9.  iż oskarżony wiedział, że G. W. przechowuje w swoim pokoju hotelowym podrobione karty bankomatowe celem przyszłego użycia;

II. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a polegająca na:

1.  błędnej- mającej cechy dowolności- ocenie części wyjaśnień oskarżonego i nie uwzględnieniu faktycznych motywów, jakimi kierował się oskarżony, wyrażając wolę dobrowolnego poddania się karze, a także ocenie zeznań świadka G. W. w sposób niezgodny z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz wskazaniami wiedzy;

2.  naruszeniu zasad oceny dowodów, poprzez „wybiórcze" potraktowanie zebranego materiału dowodowego i dostrzeżenie tylko okoliczności potwierdzających możliwość przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów, równocześnie uznając za niewiarygodne dowody wykluczające taką możliwość;

3.  naruszeniu art. 410 kpk, poprzez zaliczenie do materiału dowodowego wyjaśnień złożonych przez G. W. w sprawie XI K 46/14 bez ich ujawnienia i poinformowania stron o tym fakcie;

4.  naruszeniu art. 391 § 1 i 2 kpk poprzez nie odczytanie wyjaśnień złożonych przez G. W. w sprawie XI K 46/14, mimo, iż jego zeznania złożone w charakterze świadka różniły się od tych wyjaśnień, a następnie zaliczenie ich w poczet materiału dowodowego bez ich ujawniania;

5.  naruszenie art. 6 kpk poprzez uniemożliwienie oskarżonemu wypowiedzenie się co do dowodu, pochodzącego z akt sprawy XI K 46/14, na który to dowód wskazuje Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku, a który to dowód nie został ujawniony w toku rozprawy głównej;

6.  naruszenie art. 5 § 2 kpk, poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie była zasadna.

Jak wielokrotnie akcentowano w orzecznictwie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi wykazywać konkretne uchybienia w zakresie zasad logicznego rozumowania, jakich dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24.03.1975r. II KR 355/74 OSNPG 1975/9/84 i z dnia 22.01.1975r. I KR 197/74 OSNKW 1975/5/58, wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6.02.1992r. II Akr 1/92 OSA 1992/6/41 i z dnia 28.05.1992r. II Akr 134/92 OSA 1992/11/55, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6.10.2000r. II AKa 138/00 Prok. i Pr. 2002/1/28).

Apelacja obrońcy oskarżonego M. K. dotycząca zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych ma w istocie charakter polemiczny, oparty na wybiórczej ocenie dowodów i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie. Skarżący nie wykazał konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania, których miał się dopuścić sąd orzekający przy ocenie materiału dowodowego, a jedynie odwołując się do niektórych wyjaśnień oskarżonego, jak i zeznań G. W. usiłował wykazać, iż ustalenia Sądu I instancji były błędne. Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. Sąd Rejonowy dysponował pełnym materiałem dowodowym, który poddał wnikliwej ocenie, w wyniku której dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Nie było w szczególności tak, jak wywodził skarżący, iż Sąd I instancji opierał się przede wszystkim o wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się on do zarzucanego jemu czynu. Należy wyraźnie zaznaczyć, iż był to jeden z dowodów, które oceniał Sąd I instancji, który w powiązaniu z innymi doprowadził Sąd Rejonowy do przekonania co do sprawstwa oskarżonego. Wszystkie te dowody zostały szczegółowo omówione przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wydanego orzeczenia i nie wymagają w tym miejscu ponownej, obszernej prezentacji. Skarżący zdaje się celowo pomijać okoliczności, w jakich doszło do zatrzymania oskarżonego i G. W.. Przypadkowi świadkowie, nieumundurowani policjanci M. P., J. S. i (...) Ł. zwrócili uwagę na oskarżonego, który w W. na ulicy (...) zachowywał się na tyle podejrzanie, iż postanowili oni zatrzymać samochód, którym poruszał się oskarżony, a także G. W.. Wiadomo, co zostało znalezione w tym samochodzie i gdzie (za osłoną przeciwsłoneczną kierowcy) znajdowała się kartka z adresami bankomatów, z których część była już wykreślona, analiza logowań telefonów oskarżonego i G. W. (w pobliżu miejsc, gdzie znajdowały się bankomaty, z których dokonano lub usiłowano dokonać kradzieży w W., W. i Ł.) w połączeniu z wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał się do zarzucanego jemu czynu i wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze, a także przyznania się G. W. pozwoliły Sądowi I instancji na dokonanie takich, a nie innych ustaleń faktycznych. Oskarżony, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, w jakim celu „podróżował” z G. W.. Nie było przypadku w tym, że za osłoną przeciwsłoneczną znajdującą się przed nim ujawniono kartkę z adresami bankomatów. Trudno poważnie traktować argumentację, iż kartkę w tym miejscu włożył G. W., a oskarżony nie zdawał sobie z tego sprawy. Takie zachowanie byłoby całkowicie nielogiczne. Trudno także poważnie traktować argumentację zawartą w apelacji, iż oskarżony nie działał wspólnie i w porozumieniu z G. W. dlatego, iż w hotelu nie zajęli tego samego pokoju, a jedynie w pokoju G. W. ujawniono kolejne podrobione karty. To, że zajmowali różne pokoje, samo w sobie, nie jest dowodem tego, że działali wspólnie i w porozumieniu, ani nie wyklucza takiej możliwości. Sąd odwoławczy akceptuje stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w uzasadnieniu dotyczące przyjęcia, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z G. W., jak i powodów uznania oskarżonego za winnego także popełnienia czynu z art. 310§2 kk w dniu 18 lipca 2012r. pomimo tego, iż podrobione karty zostały znalezione w pokoju G. W. (str. 18 – 20 uzasadnienia).

Wbrew argumentacji zawartej w apelacji Sąd I instancji nie dopuścił się także obrazy przepisów postępowania wskazywanych w apelacji obrońcy. Nie był słuszny zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Odnosząc się do zarzutu dowolnej ceny dowodów, a więc naruszenia art. 7 k.p.k. stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.) wtedy, gdy:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.);

-

stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.);

-

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.).

W ramach realizacji zasady zawartej w art. 7 k.p.k. sąd ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka (czy też wyjaśnieniom oskarżonego), co do innych okoliczności – pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonywujący (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie) uzasadni (OSNKW 1874/7-8/154, OSNKW 1975/9/133). Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o których mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sąd I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku . Sąd Rejonowy przedstawił szeroką argumentację, dlaczego uznał za wiarygodne niektóre z wyjaśnień oskarżonego, a którym odmówił wiarygodności, a także w taki sam sposób ocenił zeznania G. W. (str. 9 – 13 uzasadnienia). Argumentacja ta była przekonująca i zasługiwała na pełną aprobatę sądu odwoławczego i nie wymaga ponownej prezentacji. Z całą pewnością Sąd I instancji nie ocenił tych, jak i pozostałych dowodów w sposób dowolny, wybiórczy, czy niezgodny z zasadami logiki, doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy, jak wywodził skarżący. Jak się wydaje, skarżący stawia takie zarzuty jedynie dlatego, iż powyższe dowody zostały ocenione odmiennie od życzeń skarżącego. Zupełnie nieuprawnione były zarzuty obrazy art. 410 kpk, 391§1 i 2 kpk oraz 6 kpk, opisane w punktach II2 – II5 apelacji obrońcy oskarżonego, a dotyczące akt postepowania o sygnaturze XI K 46/14. Akta sprawy XI K 46/14 dotyczące G. W. powstały poprzez dokonanie kserokopii akt sprawy XI K 252/13 (k. 738) i w sprawie XI K 46/14, na posiedzeniu wydany został wyrok skazujący wobec G. W.. Żadne „nowe” dowody w postępowaniu w sprawie XI K 46/14 nie powstały po wykonaniu kserokopii z akt sprawy XI K 252/12. Sąd orzekający w sprawie XI K 252/13 przesłuchując G. W. odczytał jemu wcześniejsze jego wyjaśnienia (k. 745v. – 746). Innych zatem dowodów ze sprawy XI K 46/14 nie było, a zatem oskarżony nie miały się do czego wypowiadać. Sąd I instancji nie dopuścił się także obrazy art. 5§2 kpk wskazywanego w apelacji obrońcy oskarżonego. Przepis art. 5 § 2 k.p.k., przed jego nowelizacją przywołany przez obrońcę stanowił, iż sąd nie dające się usunąć wątpliwości winien rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Reguła in dubio pro reo, zawarta w tym przepisie, odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie można jej jednak rozumieć jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych winna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Reguła ta ma, więc zastosowanie jedynie wtedy, gdy wyczerpane zostały wszystkie możliwości w procesie, a mimo to nadal istnieją wątpliwości, których nie można usunąć ani w świetle zebranych dowodów, ani w świetle logicznego rozumowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.06.1991r. WR 107/91 OSNKW 1992/1-2/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.11.1996r. V KKN 215/96 Prok. i Pr. 1997/5/4) .

Natomiast, gdy z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to równoznaczne z istnieniem „nie dających się usunąć wątpliwości” w rozumieniu tego przepisu. W takim przypadku sąd zobowiązany jest dokonać ustaleń faktycznych kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów, której granice wyznacza art. 7 k.p.k.

Przepis art. 5 § 2 k.p.k. w żadnym razie nie może być, bowiem interpretowany jako obowiązek czynienia ustaleń faktycznych, w oparciu o najkorzystniejsze dla oskarżonego wersje wypadków. Wyrażona w nim zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega, bowiem na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.03.1997r. (...) 213/96 Prok. i Pr. 1997/9/6, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3.07.1997r. IV KKN 142/97 Prok. i Pr. 1997/12/4, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.04.1976r. III KR 86/76 OSNPG 1977/2/16, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.02.1990r. I KR 6/90 niepubl.).

W niniejszej sprawie nie zachodzi sytuacja określona w art. 5 § 2 k.p.k., a więc nie może być mowy o obrazie tego przepisu – zebrane dowody pozwalają na dokonanie ustaleń faktycznych, co uczynił Sąd I instancji, ustalenia wymaga jedynie to, czy są one dokonane prawidłowo, co jak już wskazano wyżej nie budzi żadnych zastrzeżeń (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2000r., IV KKN 532/99, niepubl.).

W tych okolicznościach, Sąd Okręgowy nie znajdując jakichkolwiek przesłanek do uwzględniania apelacji, zaskarżony wyrok jako słuszny utrzymał w mocy. O kosztach orzeczono na podstawie art. 626§1 kpk w zw. z art. 634 kpk.