Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO w Gdańsku Ewa Downar-Zapolska

Protokolant: st.sekr.sądowy Małgorzata Kreft-Pabis

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2013 r. w Gdańsku

sprawy B. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 31 sierpnia 2012 r. nr (...)- (...)

zmienia zaskarżoną decyzje i przyznaje ubezpieczonemu B. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy

od 2 lipca 2012r. do dnia 31 grudnia 2013r. i ustala, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji

Sygn. akt VII U 2879/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu B. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiło orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23 sierpnia 2012 r., która uznała, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony B. J. wniósł o jej uchylenie oraz rozstrzygnięcie sprawy co do istoty. Zaskarżonej decyzji zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego i nie wyjaśnienie wszelkich okoliczności faktycznych sprawy. Według odwołującego się spełnia on wszystkie niezbędne przesłanki do przyznania mu świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W wyniku wypadku, jaki miał miejsce w dniu 07 stycznia 2011 r., doznał on złamania podudzia prawego segmentalnego, urazu wielonarządowego oraz urazu czaszkowo – mózgowego. Do dzisiaj odczuwa silne bóle, które czynią go niezdolnym do normalnego funkcjonowania. Nadto wskazał, że występują u niego zawroty głowy, zaniki pamięci, porusza się o lasce, gdyż nie jest w stanie przemieszczać się samodzielnie.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie powołując się na argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony B. J., urodzony dnia (...), z zawodu jest kierowcą – operatorem dźwigów samojezdnych. Generalnie ubezpieczony pracował w swoim zawodzie. Jedynie w okresie od dnia 01 września 1974 r. do dnia 30 kwietnia 1978 r. wykonywał prace na stanowisku obchodowego urządzeń pomocniczych.

W okresie od dnia 08 lipca 2011 r. do dnia 01 lipca 2012 r. ubezpieczony uprawniony był do świadczenia rehabilitacyjnego.

W dniu 02 lipca 2012 r. ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 30 lipca 2012 r. uznał odwołującego się za zdolnego do pracy. Lekarz Orzecznik rozpoznał u ubezpieczonego stan po mnogich obrażeniach ciała z krwiakiem nadtwardówkowym L, stłuczeniem mózgu i złamaniem goleni P leczonym operacyjnie (styczeń 2011 r.), po rehabilitacji w ramach prewencji ZUS. Następnie, wobec wniesionego przez ubezpieczonego sprzeciwu, Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 23 sierpnia 2012 r. również uznała wnioskodawcę za zdolnego do pracy, rozpoznając u niego stan po urazie głowy i ewakuacji krwiaka nadtwardówkowego okolicy ciemieniowej lewej (styczeń 2011 r.) oraz stan po leczeniu operacyjnym gwoździem śródszpikowym (13 stycznia 2011 r.) złamania podudzia prawego. Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 31 sierpnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Okoliczności bezsporne, vide : świadectwa pracy – k. 7 – 13 akt ubezpieczeniowych plik I, decyzje ZUS z dnia 11.08.2011 r. i z dnia 30.12.2011 r. o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego – w aktach ubezpieczeniowych plik II (bez numeracji wszystkich kart), orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 30.07.2012 r. wraz z opinią lekarską – k. 97 akt ubezpieczeniowych plik I oraz k. 43 dokumentacji lekarskiej ZUS, sprzeciw – k. 44 dokumentacji lekarskiej ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23.08.2012 r. wraz z opinią lekarską – k. 261 akt ubezpieczeniowych plik I oraz k. 65 – 66 dokumentacji lekarskiej ZUS, decyzja ZUS z dnia 31.08.2012 r. – k. 109 akt ubezpieczeniowych plik I.

W celu ustalenia, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy wymagane były wiadomości specjalne, w związku z czym Sąd, na podstawie art. 279, 284 i 292 k.p.c., dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych : traumatologa i neurologa – rehabilitanta, zgodnie z rodzajem schorzeń występujących u wnioskodawcy.

W wyniku zebrania wywiadu i po przeprowadzeniu badań przedmiotowych oraz po dokonaniu analizy dokumentacji lekarskiej ww. biegli rozpoznali u wnioskodawcy :

⚫

pourazowe bóle i zawroty głowy, stan po złamaniu kości sklepienia i podstawy czaszki oraz ognisko stłuczenia mózgu w okolicy czołowej prawej,

⚫

przebyty krwiak nadtwardówkowy okolicy ciemieniowo – skroniowej lewej, leczony operacyjnie drogą kraniotomii lewostronnej (07 stycznia 2011 r.),

⚫

stan po złamaniu segmentalnym podudzia prawego, repozycji zamkniętej i zespoleniu gwoździem śródszpikowym (13 stycznia 2011 r.)

⚫

stan po operacyjnej dynamizacji zespolenia podudzia prawego (15 kwietnia 2011 r.),

⚫

stan po ponownej operacyjnej dynamizacji zespolenia i podaniu płytkowego czynnika wzrostu w okolicę złamania (28 stycznia 2013 r.) ,

⚫

niedosłuch obuuszny, pourazowy.

Biegły sądowy neurolog – rehabilitant stwierdził, że stan zdrowia wnioskodawcy wskazuje, iż utracił on częściowo zdolność do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami kierowcy – operatora dźwigu. Według biegłego, może on wykonywać pracę niżej kwalifikowaną, z wyłączeniem obsługiwania maszyn w ruchu i pracy na wysokościach. Biegły wskazał również, iż ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie po leczeniu neurologicznym i rehabilitacyjnym. Częściowa niezdolność do pracy jest – w ocenie biegłego – okresowa, od daty złożenia wniosku, tj. od dnia 27 czerwca 2012 r. do końca grudnia 2013 r. Biegły nie podzielił stanowiska Komisji Lekarskiej ZUS i specjalisty neurologa ZUS. W jego opinii, następstwa urazu czaszkowo – mózgowego wymagają dalszego kompleksowego leczenia specjalistycznego. Stwierdzony niedosłuch obuuszny wymaga zaopatrzenia w aparat słuchowy – wniosek wystawił laryngolog. Według biegłego, może wystąpić kompensacja złożonych, utrwalonych dysfunkcji pourazowych. Poprawa stanu funkcjonalnego może nastąpić na drodze kompensacji następstw urazu do którego doszło w dniu 07 listopada 2011 r.

Biegły sądowy chirurg urazowy – traumatolog stwierdził, że wnioskodawca w następstwie wypadku z dnia 07 stycznia 2011 r. doznał mnogich obrażeń ciała. Ze względu na stwierdzany krwiak przymózgowy nadtwardówkowy po stronie lewej, który realnie zagrażał życiu, został on doraźnie poddany leczeniu operacyjnemu. Po poprawie stanu ogólnego dokonano repozycji i zespolenia złamania segmentalnego kości piszczelowej z pomocą gwoździa ryglowanego. Biegły wyjaśnił, że złamanie segmentalne jest złamaniem w dwóch miejscach tej samej kości. Zastosowanie nowoczesnego leczenia operacyjnego skutkowało uzyskaniem zrostu kostnego w dystalnej części złamania kości piszczelowej w typowym okresie czasu, natomiast nie uzyskano zrostu kostnego w części bliższej wyłamanego odłamu kości piszczelowej. Ten fakt, jak wskazał biegły, jednoznacznie jest uwidoczniony w obrazie radiologicznym z kwietnia 2012 r., co skutkowało wykonaną w kwietniu 2012 r. operacyjną dynamizacją zespolenia. Mimo tego leczenia, jak wskazał dalej biegły, w obrazach radiologicznych z czerwca i września 2012 r., a także ze stycznia 2013 r. (obraz na CD), nie stwierdzono zrostu kostnego w ½ długości kości piszczelowej, a stwierdzono wręcz cechy początkowego etapu powstającego stawu rzekomego, co skutkowało ponownym zbiegiem dynamizacji zespolenia i podaniu w okolicę złamania płytkowego czynnika wzrostu, który wykonano w styczniu 2013 r. Według biegłego, w związku z powyższymi faktami, po wyczerpaniu świadczenia rehabilitacyjnego w czerwcu 2012 r., wnioskodawca utracił częściowo zdolność do pracy do grudnia 2013 r. Biegły dodał przy tym, że wnioskodawca w następstwie przebytego leczenia rokuje na uzyskanie zrostu kostnego, tym samym na odzyskanie zdolności do pracy. Biegły podzielił także opinię biegłego neurologa, iż stwierdzane następstwa sklepienia czaszki oraz zwłaszcza stłuczenia mózgu, wymagają dalszego leczenia i rehabilitacji i są również współprzyczyną częściowej niezdolności do pracy, ale także rokują na odzyskanie przez wnioskodawcę w grudniu 2013 r. zdolności do pracy.

Dowód : opinia sądowo – lekarska biegłego neurologa – rehabilitanta – k. 28 – 29 akt sprawy, opinia sądowo – lekarska chirurga urazowego – traumatologa – k. 32 – 33 akt sprawy.

Organ rentowy, po zapoznaniu się z opiniami biegłych, podzielił ich wnioski. Wskazał, że u ubezpieczonego po badaniu przez Komisję Lekarską wystąpiły nowe okoliczności w stanie zdrowia powodujące ograniczenie zdolności do pracy – w styczniu 2013 r. ubezpieczony został poddany leczeniu operacyjnemu. Ostatecznie, pozwany podzielił opinię o częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy do grudnia 2013 r.

Vide: pismo procesowe pozwanego z dnia 14.05.2013 r. wraz z Opinią Przewodniczącego Komisji Lekarskich – k. 48 – 49 akt sprawy.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych, dlatego też Sąd w pełni je podzielił. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu wnioskodawcy oraz analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej. Wyczerpująco zostały opisane stwierdzone u wnioskodawcy schorzenia i ich wpływ na jego zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego B. J. jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – dalej: ustawa (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki : jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 3, który przewiduje, iż niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

Kwestią sporną między stronami była ocena stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do zatrudnienia.

Na okoliczność występowania u ubezpieczonego niezdolności do pracy, jej stopnia oraz okresu trwania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: neurologa – rehabilitanta i traumatologa.

Biegli sądowi stanowczo stwierdzili, że wnioskodawca ze względu na mnogie obrażenia ciała jakich doznał on w wyniku wypadku z dnia 07 stycznia 2011 r. i które wymagają dalszego leczenia i rehabilitacji, jest częściowo niezdolny do pracy od dnia złożenia wniosku do końca grudnia 2013 r. Pozwany organ rentowy podzielił powyższe wnioski opinii biegłych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy przyjął przedstawione opinie biegłych sądowych za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, ponieważ w jego ocenie są one miarodajne, wnioski w nich wysnute logiczne i właściwe, a ich uzasadnienie jest wyczerpujące i przekonujące. Opinie zostały wydane po uprzednio przeprowadzonym badaniu wnioskodawcy oraz zapoznaniu się ze zgromadzoną w aktach dokumentacją medyczną. Biegli w sposób jasny i przekonujący wskazali, dlaczego uznają skarżącego za nadal częściowo niezdolnego do pracy, a Sąd nie widzi jakichkolwiek podstaw do podważenia ich opinii. W szczególności biegli odnieśli się do wykonywanego przez wnioskodawcę zawodu i ocenili jego zdolność do podjęcia zatrudnienia odpowiedniego do jego stanu zdrowia.

W konkluzji, Sąd na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, iż odwołujący nie jest zdolny do pracy i w związku z tym spełnia warunki do przyznania prawa do świadczenia rentowego na okres wskazany w opiniach biegłych sądowych, tj. od dnia złożenia wniosku i zakończenia pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, czyli od dnia 02 lipca 2012 r. (a nie jak błędnie wskazał biegły neurolog od dnia 27 czerwca 2012 r.) do dnia 31 grudnia 2013r.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i cytowanych wyżej przepisów zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.

Jednocześnie, działając na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd wnioskując a contrario, nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do stanu zdrowia ubezpieczonego mającego wpływ na prawo do wnioskowanego świadczenia.

SSA w SO w Gdańsku Ewa Downar - Zapolska