Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Śliwiński

Protokolant: p. o. stażysty M. F.

po rozpoznaniu w dniu 02 listopada 2015 r.

sprawy T. S.

obwinionego o czyn z art. 97 Kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań- Stare Miasto w P.

z dnia 03 lipca 2015r. sygn. VIII W 680/15

1. zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia obwinionego od przypisanych mu czynów,

2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 636 zł. tytułem zwrotu obwinionemu kosztów obrony przed Sądami obu instancji.,

3. kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

SSO Dariusz Śliwiński

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P. w sprawie sygn. akt VIII W 680/15 uznał obwinionego T. S. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 49 ust. 2 pkt 4 (...), wymierzając mu karę 400 zł grzywny i obciążając go kosztami procesu. (k. 54)

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego zaskarżając go w całości. (k.66 i nast.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się zasadna i zaskarżony wyrok podlegał zmianie.

Trudno nie zgodzić się ze skarżącym, iż zgromadzony materiał dowodowy jest bardzo szczupły i nie wystarcza do negatywnego zweryfikowania wyjaśnień obwinionego, który stwierdził, iż nie pamięta kto w badanych dniach kierował pojazdem. Stwierdzić należy, że jedyną pewną rzeczą w niniejszej sprawie jest fakt zaparkowania pojazdu niezgodnie z przepisami.. Brak natomiast innych dowodów potwierdzających wersję zdarzenia, jakoby w badanych dniach pojazdem z całą pewnością kierował obwiniony. W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy nie sposób wykluczyć, że pojazdem mogła poruszać się w tych dniach partnerka życiowa obwinionego. Przeprowadzona przez Sąd Rejonowy interpretacja materiału dowodowego razi dowolnością. Trudno bowiem stwierdzić na jakiej podstawie Sąd ten wykluczył możliwość prowadzenia pojazdu przez partnerkę życiową obwinionego. Sąd Okręgowy uważa, że na pewno nie pozwala na to, jak wskazuje błędnie Sąd Rejonowy, doświadczenie życiowe albowiem nie wydaje się wyjątkowo nieprawdopodobne by osoby pozostające w związku i prowadzące jedno gospodarstwo domowe korzystały zamiennie ze swoich pojazdów nawet w sytuacji gdy każdy partner posiada swój samochód. Naprawdę nie trudno wyobrazić sobie zaistnienie takie sytuacje gdy to się zdarzy np. awaria jednego z pojazdów, przegląd lub naprawa. Nie można więc zasadnie twierdzić, że są to sytuacje na tyle rzadkie, że doświadczenie życiowe wyklucza ich zaistnienie w niniejszej sprawie i to nawet przy uwzględnieniu rozważań Sądu Rejonowego w zakresie zniżek ubezpieczeniowych, które to jednak rozważania, jak wydaje się Sądowi Okręgowemu, pozostają bez związku z niniejszą sprawa i badanymi zdarzeniami. Sąd Okręgowy uważa także za całkowicie niedopuszczalne powoływanie się przez Sąd Rejonowy na zeznania funkcjonariuszki na okoliczność przebiegu rozmowy z obwinionym. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji była to rozmowa a więc nie czynność procesowa przewidziana przez procedurę. Rozmawiając z funkcjonariuszką obwiniony nie występował w żadnej roli procesowej a przede wszystkim nie był więc pouczony o prawach przysługujących mu jako osobie obwinionej o popełnienie wykroczenia. Oświadczenia więc złożone przez obwinionego w trakcie rozmowy nie mogą Stanowic podstawy do żadnych ustaleń faktycznych lub oceny pozostałego materiału dowodowego albowiem nie można rozmowy, a więc czynności nie przewidywanej przez procedurę, uznać za czynność generującą dowód w rozumieniu tejże procedury

Reasumując, tylko w oparciu o same zdjęcia oraz wyjaśnienia obwinionego, który oświadczył, że nie pamięta kto w badanych dniach kierował samochodem w niniejszej sprawie nie jest możliwe ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że to obwiniony zaparkował samochód w zabronionym miejscu, a tylko takie ustalenie mogło prowadzić do przypisania obwinionemu winy i sprawstwa zarzucanego wykroczenia.

Zatem treść art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw przemawiała za koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnieniem obwinionego.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zmienił zaskarżony wyrok poprzez uniewinnienie obwinionego od przypisanego mu wykroczenia.

Kosztami postępowania za obie instancje na podstawie art. 118 § 2 kpw obciążyć należało Skarb Państwa zasądzając jednocześnie na rzecz obwinionego zwrot kosztów obrony poniesionych przez niego w trakcie postępowania

SSO Dariusz Śliwiński