Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lipca 2015r. w S.

odwołania M. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 22 grudnia 2014 r. Nr (...)

w sprawie M. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 144/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 grudnia 2014 r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił M. R. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem niezdolność do pracy, określona na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 28.11.2014 r., powstała po upływie 18 miesięcy od ustania okresów ubezpieczenia.

Od ww. decyzji odwołanie złożył ubezpieczony M. R., wskazując, że jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku, zaś jego niezdolność do pracy powstała już w 2011 roku w związku z ciągłymi nawrotami choroby (odwołanie, k. 1 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie, powołując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji z dnia 22 grudnia 2014 r., jednocześnie wskazując, że odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, tym samym brak jest podstaw do zmiany decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie, k. 2-3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony M. R., ur. (...), złożył dnia 11 sierpnia 2014 r. wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 01.09.2014 r. ustalił, że M. R. jest całkowicie niezdolny do pracy do 30 września 2015 r., a niezdolność ta powstała 1 czerwca 2014 r. (k. 13 a.r.). Następnie sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską Zakładu.

W toku postępowania orzeczniczego Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u wnioskodawcy następujące schorzenia: stan po urazie czaszkowo-mózgowym z przebytą w dniu 1 czerwca 2014 r. kraniotomią prawostronną z usunięciem krwiaka podtwardówkowego, ze stłuczeniem mózgu, objawy cerebrastenii pourazowej, padaczkę, ZZA, a także przebyte przed laty stłuczenie mózgu, złamanie dwukłykciowe kości piszczelowej lewej oraz zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego lewego (k. 16v a.l.). W ocenie Komisji Lekarskiej, ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do 30 września 2015 r., zaś jako datę powstania całkowitej niezdolności do pracy wskazano dzień 1 czerwca 2014 r., który to był pierwszym dniem hospitalizacji po ostatnim urazie czaszkowo-mózgowym (k. 28 a.r.). Powołane orzeczenie stało się dla organu rentowego podstawą do uznania daty 1.06.2014 r. jako dnia powstania całkowitej niezdolności do pracy, a także ustalenia, że niezdolność ta powstała po upływie 18 miesięcy od ustania okresów ubezpieczenia, w konsekwencji czego w dniu 22 grudnia 2014 r. wydano zaskarżoną decyzję odmowną (k. 32 a.r.).

W niniejszej sprawie bezspornym było, że ostatni okres ubezpieczeniowy wnioskodawcy ustał w dniu 18 sierpnia 2011 roku, co wynika z akt organu rentowego. Nadto organ rentowy uznał za udowodnione przez wnioskodawcę okresy składkowe i nieskładkowe w wymiarze 8 lat, 10 miesięcy i 11 dni, w tym 8 lat, 10 miesięcy i 5 dni okresów składkowych oraz 6 dni okresów nieskładkowych.

W toku postępowania odwoławczego Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych składającego się z lekarzy neurologa i psychiatry, a także z psychologa. Biegli sądowi stwierdzili u M. R. łagodne zaburzenia poznawacze przy niższej od przeciętnej sprawności intelektualnej (tj. poza obszarem upośledzenia umysłowego), zespół uzależnienia od alkoholu w okresie abstynencji, kilkakrotne urazy głowy, w tym uraz czaszkowo – mózgowy w dniu 1.06.2014 r. W uzasadnieniu opinii wskazano, że po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zawartą w aktach sprawy i przeprowadzeniu badania ubezpieczonego, biegli stwierdzili u wnioskodawcy całkowitą niezdolność do pracy od dnia 1 czerwca 2014 r. do 30 września 2015 r. Jak ustalił biegły lekarz neurolog, opiniowany nadużywał alkoholu, zaś w 1999 roku przebył uraz głowy z wstrząśnieniem mózgu, a od tego czasu występowały u badanego napady drgawkowe, głównie abstynencyjne. W 2014 r. ubezpieczony przebył uraz czaszkowo-mózgowy z krwiakiem przymózgowym okolicy skroniowo-ciemieniowej prawej, mniejszym krwiakiem przymózgowym lewej okolicy skroniowej, ze stłuczeniem obu płatów skroniowych, złamaniem kości skroniowej prawej i złamaniem skrzydła większego kości klinowej prawej. Dnia 1 czerwca 2014 r. przeprowadzono u ubezpieczonego prawostronną kraniotomię z usunięciem krwiaka podtwardówkowego. Po zastosowanym leczeniu nie stwierdzono niedowładów ani innych istotnych objawów ogniskowego uszkodzenia CUN. Niemniej jednak z uwagi na przebyty bardzo poważny uraz czaszkowo-mózgowy biegły lekarz neurolog stwierdził u ubezpieczonego całkowitą niezdolność do pracy od dnia 1 czerwca 2014 r. do 30 września 2015 r., co jest zgodne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28.11.2014 r. (k. 12-13 a.s.).

Analizując przedmiotową opinię biegłych, Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarzy specjalistów oraz psychologa, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji medycznej oraz badaniem przedmiotowym ubezpieczonego. Opinia jest spójna, logiczna, należycie uzasadniona i sporządzona przez biegłych specjalizacji odpowiadających schorzeniom M. R.. Na rozprawie w dniu 8 lipca 2015 r. pełnomocnik ubezpieczonego wskazał, że nie zgadza się z opinią, jednak nie zgłasza do niej uwag, a także nie zgłasza wniosków dowodowych w sprawie (k. 24v a.s.). Organ rentowy nie kwestionował ww. opinii sporządzonej przez biegłych sądowych.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 t.j.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy określony na podstawie art. 58 ustawy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2).

W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Sąd za opinią biegłych sądowych uznał, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy od dnia 1 czerwca 2014 r., kiedy to z uwagi na poważny uraz czaszkowo-mózgowy przeprowadzono u M. R. prawostronną kraniotomię z usunięciem krwiaka podtwardówkowego. Bezspornym było, że ostatni okres ubezpieczeniowy wnioskodawcy ustał w dniu 18 sierpnia 2011 r., t.j. ponad 33 miesiące przed powstaniem całkowitej niezdolności do pracy. Wobec powyższego ubezpieczony M. R. nie spełnił warunku do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy określonego w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ostatniego okresu ubezpieczeniowego. Należy również wskazać, że choć u ubezpieczonego stwierdzono całkowitą niezdolność do pracy, to z uwagi na krótki okres zatrudnienia (udowodnione 8 lat, 10 miesięcy i 11 dni okresów składkowych i nieskładkowych) nie można było zastosować art. 57 ust. 2 ww. ustawy, stanowiącego, że przepisu art. 57 ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego całkowicie niezdolnego do pracy, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzny.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie podlegało oddaleniu.