Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania P. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 25 lipca 2013 roku nr (...)

w sprawie P. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1484/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 lipca 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 25.07.2013r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz art. 30 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (t.j.: Dz. U. 2010 r. Nr 101 poz. 648 ze zm.) odmówił P. F. renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie pełnienia służby wojskowej

P. F. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy podnosząc , że jego stan zdrowia nie uległ poprawie lecz pogarsza się, uniemożliwiając mu podjęcie pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, powołując się an orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 22.07.2013r. w świetle której ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. F. urodzony w dniu (...)w wyniku wypadku samochodowego z 1996r., w okresie odbywania służby wojskowej doznał złamania kręgu L2,L3 . W związku z wypadkiem leczony był operacyjnie w szpitalu wojskowym, gdzie wykonano stabilizacje kręgów. Materiał zespalający usunięto w 2006r. Od 1.01.1997r. przyznano mu jako inwalidzie II grupy rentę inwalidy wojskowego bez związku ze służbą , a następnie rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy powstałej w czasie służby wojskowej. Od 1.05.1999r. do 30.06.2013r. ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy (bez związku ze służbą wojskową) powstałej w czasie służby wojskowej .

Ubezpieczony w dniu 21.05.2013 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie pełnienia służby wojskowej.

Decyzją z dnia 25.07.2013r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania na dalszy okres prawa do renty, gdyż komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 22.07.2013r r. stwierdziła, iż odwołujący się nie jest niezdolny do pracy .

Wnioskodawca posiada kwalifikacje zawodowe ślusarza i spawacza.

dowód: akt rentowe ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego u odwołującego się stwierdzono stan po przebytym złamaniu kręgu L2 i L3 oraz łuku kręgu L3, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym oraz astmę oskrzelową w wywiadzie. Wnioskodawca po wielomiejscowym urazie z 1996r. operowany był z powodu złamania kręgów L2, L3 i łuku kręgu L3, zaś materiał zespalający usunięto w 2006r. Aktualnie w badaniu fizykalnym występuje wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych. Odruchy kończyn są jednak prawidłowe, bez objawów korzeniowych i rozciągowych z płytką skoliozą. Okresowo występujący ból kręgosłupa oraz zmiany zwyrodnieniowe w obrębie kręgosłupa mogą być leczone ambulatoryjnie w ramach krótkotrwałych zwolnień lekarskich. Aktualny stopień dysfunkcji narządów wynikających z powyższych schorzeń nie uzasadnia uznanie wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. U wnioskodawcy w aktualnych badaniach fizykalnych i dokumentacji medycznej nie stwierdzony takich objawów i takich zmian , które uzasadniałyby orzeczenie o niezdolności do pracy.

dowód: opinia sądowo-lekarska z dnia 3.12.2013r. wraz z opinią uzupełniającą z dnia 23.05.2014r. k7-9, 35

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawie uwzględnił wnioski płynące z opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii , z zakresu neurologii oraz chorób wewnętrznych. W zakresie samego ustalenia stanu zdrowia opinia jest jednoznaczna, logiczna i przekonywująca. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłych sądowych posiadających odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Specjaliści wydali opinię po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu odwołującego się, a zatem posiadali kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Opinia jest spójna i udziela odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Odwołujący się w piśmie procesowym z dnia 26.02.2014r. zarzucił opinii zasadniczej z dnia 3.12.2013r. nielogiczność , niewiarygodność i niezupełność. Podniósł, iż od 1997r. był uznawany za niezdolnego do pracy ,a jego stan zdrowia nie poprawia się, lecz pogarsza . Zmiany zwyrodnieniowe , bóle nóg i kręgosłupa i dodatkowo problemy oddechowe uniemożliwiają wnioskodawcy wykonywanie pracy ślusarza . Zdaniem wnioskodawcy biegli pominęli w swej ocenie objawy Lasequea oraz Mackiewicza. W piśmie tym wnioskodawca wnosił o wydanie opinii uzupełniającej przez tych samych biegłych i ustosunkowanie się do postawionych opinii zarzutów, a ponadto o przeprowadzenie dowodu z opinii lekarza pulmonologa oraz neurochirurga.

Zarzuty te w ocenie Sądu nie mogły skutecznie podważyć zasadniczych ustaleń dokonanych w oparciu o przedmiotową opinię , bowiem w opinii uzupełniającej z dnia 23.05.2014r. biegli w sposób logiczny i przekonywujący wyjaśnili , iż mogą u wnioskodawcy okresowo przy tego typu schorzeniach pojawić się dodatnie objawy podawane przez pełnomocnika wnioskodawcy , ale jednocześnie biegli w aktualnych badaniach nie stwierdzają ani tego rodzaju objawów ani dysfunkcji, które uzasadniałyby orzeczenie niezdolności do wykonywanej pracy. Ponadto biegli jednoznacznie stwierdzili , iż nie widzą uzasadnionej potrzeby, aby w zakresie niezdolności do pracy ubezpieczonego wypowiadali się jeszcze biegli innych specjalności .

W kolejnym piśmie procesowych z dnia 18.06.2014r. ubezpieczony zarzucił również opinii uzupełniającej nielogiczność , niewiarygodność oraz niezupełność poprzez pominięcie istotnych objawów i dolegliwości wnioskodawcy, wnosząc o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza neurochirurga.

Sąd oddalił te wnioski dowodowe, bowiem trzech specjalistów chirurg – traumatolog , neurolog oraz internista jednoznacznie ocenili , iż nie na ma potrzeby powoływania kolejnych biegłych. Sąd przekonuje - biorąc pod uwagę rodzaj specjalizacji dotychczasowych biegłych oraz ich szerokie doświadczenie zawodowe - stanowisko tych biegłych , iż w stanie zdrowia wnioskodawcy nie istniały tego rodzaju schorzenia nabyte w okresie służby wojskowej , których biegli ci nie potrafiliby ocenić punktu widzenia jego zdolności do pracy. Warto też zauważyć , iż problemy pulmonologiczne na które się uskarża wnioskodawca, biorąc pod uwagę ich niewielkie opisane przez biegłych nasilenie, mogły być z powodzeniem ocenione przez lekarza internistę wchodzącego w skład zespołu opiniującego , a przede wszystkim schorzenia pulmonologiczne nie mają związku z urazem kręgosłupa jakiego doznał wnioskodawca w 1996r. w okresie pełnienia służby wojskowej , o czym świadczy stosunkowo niedawne ich pojawienie się ( co wynika z dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w aktach ZUS)

Sąd zatem podzielił opinie zasadniczą wraz z opinią uzupełniającą jako przekonujące i uznał , iż są one wystarczające dla dokonania prawidłowej oceny zdolności do pracy ubezpieczonego.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest bezzasadne.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy odwołujący się spełnia przesłanki do uzyskania tzw. renty inwalidy wojskowego, w szczególności renty z tytułu niezdolności do pracy bez związku ze służbą wojskową.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin ( Dz. U. 2010 r. Nr 101 poz. 648 ze zm.) inwalidą wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa (od dnia 01.09.1997 r. całkowita lub częściowa niezdolność do pracy, stosownie do art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28.06.1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. 1996 r. Nr 100 poz. 461) powstałego:

1) w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju,

2) w ciągu 3 lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli inwalidztwo to jest następstwem chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie odbywania służby wojskowej.

W myśl art. 32 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, za niezdolność do pracy pozostająca w związku ze służbą wojskową uważa się niezdolność, która powstała na skutek:

1) wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej w rozumieniu przepisów o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową,

2) chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu żołnierza,

3) chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej,

4) istotnego pogorszenia stanów chorobowych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

Natomiast zgodnie z art. 33 ustawy, niezdolność do pracy nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, jeżeli:

1) powstało z innych przyczyn niż określone w art. 32,

2) jest następstwem wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę wojskową umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniedbanie żołnierza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy, jeżeli jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające tym przepisom i sprawowali we właściwy sposób nadzór nad ich przestrzeganiem, a żołnierz posiadał potrzebne umiejętności do wykonywania określonych czynności i był należycie przeszkolony w zakresie znajomości tych przepisów,

3) jest następstwem wypadku, do którego w znacznym stopniu przyczynił się sam żołnierz będąc w stanie nietrzeźwym,

4) zranienie, kontuzja i inne obrażenie lub choroba zostały spowodowane przez żołnierza rozmyślnie.

Stosownie do treści art. 64 powołanej ustawy, w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio art. 12-14, 70, 74-83, 88-93, 102, 107, 107a, 114, 126 – 131 i 133 – 144 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.)

W myśl przepisów powyższej ustawy z 17 grudnia 1998r. , regulujących kwestię niezdolności do pracy – które na mocy odesłania ustawowego znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3).

W rozpatrywanej sprawie kwestią wymagającą rozstrzygnięcia była ocena, czy aktualny rozwój schorzeń zdiagnozowanych u ubezpieczonego daje podstawy do uznania go za częściowo niezdolnego do pracy. Dla rozstrzygnięcia tej kwestii konieczne było zasięgnięcie opinii biegłych lekarzy, dysponujących specjalistyczną wiedzą z zakresu schorzeń, na które cierpi ubezpieczony.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności powołane wyżej przekonywujące opinie biegłych lekarzy specjalistów, które nie pozostawiają wątpliwości co do wpływu zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń na stopień jego zdolności do pracy, Sąd uznał, iż brak jest podstaw do uznania odwołującego się za chociażby częściowo niezdolnego do pracy w rozumieniu art. 12 powołanej ustawy.

Z powyższych względów uznać należało, iż decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych była prawidłowa, zaś odwołanie należało oddalić jako bezzasadne, przyjmując jako podstawę rozstrzygnięcia powołane przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych , a także ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin

Podstawę procesową rozstrzygnięcia stanowił art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c.