Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania B. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 10 października 2014 roku nr (...)

w sprawie B. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej się B. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od dnia 1 września 2014 roku na okres dwóch lat.

Sygn. akt IV U 1565/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 15 października 2015 roku

Decyzją z dnia 10 października 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił B. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 2.10.2014 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła B. K. , domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona podniosła, że zaskarżona decyzja jest dla niej krzywdząca, gdyż jej stan zdrowia nie pozwala jej na podjęcie uprzednio wykonywanej pracy. Odwołująca wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu psychiatrii i neurologii.

W odpowiedzi na odwołanieorgan rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i wskazując, że brak podstaw do uznania ubezpieczonej za niezdolną do pracy, co znalazło wyraz w orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, a odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zamianę orzeczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. K. urodziła się dnia (...), posiada wykształcenie podstawowe, ostatnio pracowała jako sprzedawca w sklepie.

Ubezpieczona w okresie od 7.02.2013 r. do 31.08.2014 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Dowód: - akta ZUS

W dniu 22.07.2014 r. ubezpieczona złożyła wniosek do ZUS o ponowne ustalenie prawa do renty.

Zarówno orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 8.09.2014 r., jak i orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 2.10.2014 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy. Wobec powyższego, zaskarżoną decyzją z dnia 10.10.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Od tej decyzji ubezpieczona odwołała się.

Dowód: akta ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego u odwołującej się stwierdzono zaburzenia depresyjne, obecnie znacznie nasilone.

Od stycznia 2010 r. opiniowana pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym, początkowo z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych adaptacyjnych, a następnie z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych nawracających. Leczenie psychiatryczne ubezpieczona rozpoczęła po samobójczej śmierci syna. Opiniowana była również leczona na Oddziale Dziennym Psychiatrii Ogólnej w 2010 roku i 2013 roku.

W czasie obecnego badania psychiatrycznego stwierdzono zaburzenia depresyjne, obecnie znacznie nasilone (obniżenie nastroju, napędu, zaburzenia rytmów dobowych, zaburzenia aktywności złożonej). Pomimo różnych form terapii (farmakoterapia, psychoterapia, leczenie na Oddziale Dziennym) nie uzyskano istotnej i stabilnej poprawy stanu zdrowia.

Powyższe zaburzenia w obecnym stopniu nasilenia upośledzają funkcjonowanie odwołującej w stopniu znacznym i powodują nadal częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji przez okres 2 lat od dnia 1.09.2014 r. Przekwalifikowanie zawodowe w obecnym stanie psychicznym jest niemożliwe.

Dowód: - opinia sądowo – psychiatryczna z dnia 30.03.2015 r. – k. 9-11,

- opinia uzupełniająca z dnia 20.08.2015 r. – k. 24,

- dokumentacja lekarska – akta ZUS.

Sąd, ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, podzielił wnioski płynące z opinii biegłej z zakresu psychiatrii uznając, iż zawierają one kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia odwołującej się, a nadto uwzględniają wpływ rozpoznanych u niej schorzeń na jej zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłą oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej, popartej doświadczeniem zawodowym. Zważyć przy tym należy, że opinie zostały wydane przez biegłą sądową o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u opiniowanej, zaś opiniująca swe ustalenia i wnioski wywiodła po bezpośrednim badaniu i szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie.

Organ rentowy pismem z dnia 22.05.2015 r. wniósł zastrzeżenia do opinii biegłej z zakresu psychiatrii (k. 20-21) domagając się przeprowadzenia dowodu opinii uzupełniającej.

W wydanej, niekwestionowanej przez organ rentowy opinii uzupełniającej biegła z zakresu psychiatrii szczegółowo odniosła się do wniesionych przez ZUS zarzutów i wyjaśniła słuszność swojego stanowiska w oparciu o aktualny stan wiedzy medycznej. Biegła podkreśliła, że znaczne obniżenie nastroju i napędu jest wiodącym objawem zaburzeń depresyjnych występujących u ubezpieczonej. Jak podkreśliła biegła zaburzenia depresyjne występujące u ubezpieczonej w znacznym stopniu upośledzają jej funkcjonowanie społeczne. Odnosząc się do zarzutu ZUS biegła wyjaśniła, że fakt nie odbywania leczenia stacjonarnego (które odbywa się tylko w szczególnych sytuacjach, a zasadą jest leczenie ambulatoryjne), nie wyklucza znacznego stopnia nasilenia zaburzeń powodujących niezdolność do pracy. Jak zauważyła biegła podjęcie leczenia przez ubezpieczoną na Oddziale Dziennym w cztery miesiące po ustaniu świadczeń rentowych nie jest nową okolicznością w sprawie, ponieważ jest to kolejny pobyt na Oddziale Dziennym (poprzednie miały miejsce w 2010 i 2013 r.) z powodu zaostrzenia tej samej choroby. Ponadto istotnym czynnikiem, rokowniczo niekorzystnym jest fakt, że zaburzenia depresyjne rozwinęły się po nieodwracalnej stracie (samobójcza śmierć syna).

Opinie biegłych spełniły nadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych określone w art.278 kpc. i art.285 kpc., zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać zaufanie do wiedzy czy bezstronności biegłych. Dlatego też Sąd uznał sprawę za wystarczająco wyjaśnioną i pominął dowód z opinii biegłego lekarza neurologa - wobec jednoznacznego istnienia niezdolność do pracy po stronie odwołującej z przyczyn psychiatrycznych.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie art.57 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 roku poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust.1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit.b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit.a, pkt 11-12, 13 lit.a, pkt 14 lit.a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit.a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3).

Zgodnie z art.13 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie sporną stała się przesłanka z art. 57 ust.1 pkt 1 ustawy, dotycząca niezdolności do pracy.

Dla rozstrzygnięcia, czy w przypadku ubezpieczonej mamy do czynienia z niezdolnością do pracy, koniecznym stało się zasięgnięcie opinii biegłego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Z opinii tej wynika, że ubezpieczona cierpi na: zaburzenia depresyjne, obecnie znacznie nasilone (obniżenie nastroju, napędu, zaburzenia rytmów dobowych, zaburzenia aktywności złożonej). Pomimo różnych form terapii (farmakoterapia, psychoterapia, leczenie na Oddziale Dziennym) nie uzyskano istotnej i stabilnej poprawy stanu zdrowia.

Od stycznia 2010 r. opiniowana pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym, początkowo z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych adaptacyjnych, a następnie z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych nawracających. Leczenie psychiatryczne ubezpieczona rozpoczęła po samobójczej śmierci syna. Opiniowana była również leczona na Oddziale Dziennym Psychiatrii Ogólnej w 2010 roku i 2013 roku. Powyższe zaburzenia w obecnym stopniu nasilenia upośledzają funkcjonowanie odwołującej w stopniu znacznym i powodują nadal częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji przez okres 2 lat od dnia 1.09.2014 r. Przekwalifikowanie zawodowe w obecnym stanie psychicznym jest niemożliwe.

Z uwagi na powyższe, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję poprzez przyznanie odwołującej się renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres dwóch lat od 1.09.2014 r., tj. od dnia następującego po dacie, w której ubezpieczona utraciła prawo do uprzednio przyznanej renty, biorąc za podstawę powołane przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 477 ¹⁴§2 k.p.c.