Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 18 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący SSA Barbara Staśkiewicz (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2012 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

na skutek zażalenia T. K.

od postanowienia Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy

z dnia 9 września 2011 r. sygn. akt VII U 1013/11

oraz zarządzenia Przewodniczącego

z dnia 9 września 2011 r. sygn. akt VII U 1013/11

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 9 września 2011 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy w oparciu o art. 117 kpc oddalił wniosek T. K. o przyznanie mu profesjonalnego pełnomocnika w sprawie ze skargi o wznowienie postępowania, wskazując, że wnioskodawca nie jest osobą nieporadną i w sposób dostateczny radzi sobie z podejmowaniem czynności procesowych.

Natomiast zarządzeniem z dnia 9 września 2011 r. z powodu nieuzupełnienia braków formalnych skargi o wznowienie postępowania na podstawie art. 409 kpc w związku z art. 130 § 2 kpc zwrócona została skarga T. K..

Powyższe postanowienie i zarządzenie zaskarżył T. K., wnosząc o ich uchylenie. Nadto domagał się rozpoznania sprawy przez Sąd spoza właściwości apelacji (...).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie T. K. jest bezzasadne.

Zgodnie z art. 117 § 1 kpc strona zwolniona przez sąd od kosztów sądowych w całości lub części, może domagać się ustanowienia adwokata lub radcy prawnego. Z kolei po myśli ust. 5 tego przepisu sąd uwzględni wniosek, jeżeli udział adwokata lub radcy prawnego w sprawie uzna za potrzebny.

Sąd Apelacyjny nie kwestionuje tego, że sytuacja materialna i życiowa wnioskodawcy jest trudna. Jednakże sam fakt trudnej sytuacji nie jest wystarczający do ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika z urzędu. Jak bowiem wynika z powyższych przepisów przy ocenie potrzeby ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika z urzędu przede wszystkim uwzględnia się nieporadność strony w stopniu przekraczającym jej możliwości procesowe i możność obrony swych praw podczas prowadzeniu procesu, trudności z samodzielnym podejmowaniem czynności procesowych i trudności w zakresie rozeznania o ich skutkach oraz charakter sprawy to jest stopień jej skomplikowania pod względem faktycznym lub prawnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1998 r., sygn. II UKN 214/98 OSNP 1999/18/593).

Słusznie Sąd Okręgowy wskazał, że T. K. w sprawie nie podejmował wadliwych czynności procesowych ani nie napotykał na niezależne od siebie trudności lub przeszkody w wykazaniu przesłanek warunkujących prawidłową ocenę żądanego przez niego roszczenia. Potwierdza to treść składanych przez niego pism. Zatem należy uznać, że jest w stanie samodzielnie reprezentować swoje interesy w toczącym się postępowaniu. Nadto niniejsza sprawa nie jest skomplikowana pod względem prawnym. Tym samym należy uznać, że nie jest sporne w sprawie zastosowanie przepisów prawnych i w związku z tym znajomość przepisów prawnych nie jest istotna.

Zaznaczyć również należy, że wnioskodawca może korzystać z instytucji zawartej w treści normy prawnej wyrażonej przez ustawodawcę w dyspozycji art. 5 kpc zgodnie z którym, sąd może w razie uzasadnionej potrzeby, stronom występującym w sprawie bez profesjonalnego pełnomocnika, udzielać potrzebnych wskazówek co do czynności procesowych, ich skutków prawnych, a także skutków ewentualnych zaniedbań. Nadto w każdej sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, Sąd we własnym zakresie i niejako z urzędu jest zobowiązany przez ustawodawcę do ustalania przesłanek warunkujących prawidłową ocenę żądanego przez ubezpieczonego roszczenia.

W świetle tych okoliczności zażalenie od postanowienia z dnia 9 września 2011 r. w oparciu o art. 385 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Jeżeli chodzi o kwestię zwrotu skargi wnioskodawcy, to należy zauważyć, że stosownie do art. 409 kpc skarga o wznowienie powinna czynić zadość warunkom pozwu oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, podstawę wznowienia i jej uzasadnienie, okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz wniosek o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia. Przepis ten więc jasno określa warunki formalne, od spełnienia których, uzależnione jest merytoryczne rozpoznanie skargi przez sąd.

Należy zauważyć, że pismo wnioskodawcy z dnia 8 kwietnia 2011 r., które zostało złożone do Sądu Okręgowego w Świdnicy w dniu 14 kwietnia 2011 r., zawiera wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych oraz żądanie wznowienia postępowania. Zatem słusznie Sąd I instancji uznał to pismo za skargę o wznowienie postępowania i w konsekwencji wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych tej skargi przez oznaczenie zaskarżonego wyroku, wskazanie podstawy wznowienia i okoliczności stwierdzających zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz złożenie wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżonego wyroku w terminie 7 dni pod rygorem zwrotu skargi. W odpowiedzi na powyższe wezwanie wnioskodawca w piśmie z dnia 25 lipca 2011 r. wniósł o wskazanie, której skargi o wznowienie postępowania dotyczy wezwanie, gdyż nie posiada skargi o wznowienie postępowania skierowanej do Sądu Okręgowego w Świdnicy. Należy więc uznać, że wnioskodawca w istocie nie uzupełnił powyższych braków i tym samym prawidłowo jego skarga została zwrócona. Wobec powyższego zażalenie od powyższego zarządzenia na podstawie art. 385 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc również podlegało oddaleniu.

Bezzasadne jest również żądanie T. K. rozpoznania sprawy przez Sąd z poza właściwości apelacji (...), gdyż przepisy prawa nie przewidują możliwości wyłączenia sądu, czy sądów.