Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron ( spr .)

Sędziowie SO Waldemar Masłowski

SO Andrzej Tekieli

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze M. P.

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2015 r.

sprawy D. B. ur. (...) w J.

s. I., M. z domu L.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 2 grudnia 2014 r. sygn. akt II K 805/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. B.,

II.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. a kt VI Ka 107/15

UZASADNIENIE

D. B. został oskarżony o to, że:

w okresie pomiędzy 9 a 10 października 2013 roku w J., woj. (...) na ulicy (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki (...) o wartości 1.000 złotych na szkodę małoletniego P. K.,

tj . o czyn z art. 278 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 2 grudnia 2014r. w sprawie II K 805/14:

I.  oskarżonego D. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 278 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 278 § 1 k.k., wymierzył mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 kk, na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zaliczył okres jego zatrzymania w sprawie w dniu 20 stycznia 2014r.;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty.

Z wyrokiem tym nie zgodził się oskarżony. W osobiście sporządzonej apelacji zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu obrazę przepisów postępowania mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia. Autor apelacji nie wskazał, których przepisów zarzut ten dotyczy, jednak z treści apelacji wynika, że skarżący zarzuca błędną ocenę materiału dowodowego, w szczególności zeznań policjantów. Wskazał nadto personalia osoby, która przedmiotowy rower przyniosła do jego domu. Apelacja zawiera również wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka W. K..

Oskarżony w swojej apelacji zawarł żądanie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Art. 7 k.p.k. ( określający zasadę swobodnej oceny dowodów ) stanowi, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może również sprowadzać się wyłącznie do odmiennej oceny materiału dowodowego. Jak wyżej zostało to podkreślone powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego.
(por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975 r., z. 5, poz. 58). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zaś być wywodzony z błędnej oceny materiału dowodowego, a nie odwrotnie. (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 21 maja 2009 r., sygn. akt II AKa 120/09, Prok. I Pr. – wkł. 2010/4/28; wyrok SA w Krakowie z dnia 19 maja 2009 r., sygn. akt II AKa 73/09, KZS 2009/9/52).

Mimo podjętych prób wezwania w charakterze świadka W. K. nie udało się go skutecznie wezwać na termin rozprawy odwoławczej, a nawet ustalić miejsca jego zamieszkania. W tej sytuacji na podstawie art.170§1 pkt 4 k.p.k. sąd okręgowy oddalił wniosek zawarty w apelacji oskarżonego albowiem dowodu tego nie dało się przeprowadzić. W tej sytuacji stwierdzić należy, że apelacja oskarżonego nie zawiera jakichkolwiek argumentów, które pozwoliłyby na skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez sąd meriti i poczynionych przez ten sąd ustaleń. Przede wszystkim wskazać należy, że sąd rejonowy dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego. D. B. bowiem w swoich wyjaśnieniach złożonych w postepowaniu przygotowawczym ( k. 35 ) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że przedmiotowy rower zabrał z niezamkniętej klatki schodowej posesji przy ul. (...) w J.. Podane przez oskarżonego okoliczności co do czasu i miejsca kradzieży korespondują z zeznaniami świadka B. M. ( k.5 i k.137 ) – dziadka P. K. do którego należał rower, jak również z zeznaniami samego P. K.. Słusznie jako niewiarygodne ocenił sąd rejonowy wyjaśnienia oskarżonego złożone przed sądem w zakresie sposobu w jaki wszedł on w posiadanie przedmiotowego roweru. Wyjaśnienia te jak słusznie zauważył sąd rejonowy są nielogiczne, a powód zmiany relacji jaki wskazał oskarżony jawi się jako nieprzekonywujący. Trafnie sąd ten zauważa, że wersja zdarzeń zaprezentowana przez oskarżonego przed sądem – co do sposobu wejścia w posiadanie roweru jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania. Jak już wyżej wskazano zupełnie nieprzekonywujące i niewiarygodne są tłumaczenia oskarżonego odnośnie złożenia niezgodnych z prawdą wyjaśnień w trakcie postępowania przygotowawczego. Warto za sądem rejonowym w tym miejscu przypomnieć, że tłumaczenia oskarżonego pozostają w całkowitej sprzeczności z zeznaniami świadków M. D. i S. W. - policjantów dokonujących czynności z jego udziałem. Zaprzeczyli oni oczywiście temu aby protokoły czynności z udziałem oskarżonego nie oddawały rzeczywistego ich przebiegu.

Reasumując zdaniem sądu odwoławczego sąd rejonowy dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego co pozwoliło na poczynienie w sprawie stanowczych i pewnych ustaleń w zakresie przebiegu zdarzenia, a tym samym sprawstwa oskarżonego D. B. odnośnie zarzucanego mu czynu.

Sąd okręgowy zwraca uwagę, iż zadaniem sądu odwoławczego, jako sądu II instancji jest prześledzenie sposobu dojścia do prawdy materialnej, jaki doprowadził sąd I instancji do wydania takiego, a nie innego orzeczenia. Nie jest zatem rolą sądu odwoławczego ponowna własna ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyprowadzanie wniosków płynących z tejże oceny, a w dalszej kolejności czynienie ustaleń faktycznych. Takowe stanowi bowiem wyłączną prerogatywę sądu orzekającego. Sąd okręgowy zapoznając się zarówno z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jakim dysponował sąd meriti, jak również z pisemnymi motywami wyroku dokonuje więc kontroli tego, czy sąd rozpoznający sprawę przeprowadził w sposób wnikliwy i wszechstronny wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w trakcie rozprawy, należycie je rozważył i ocenił, a w dalszej kolejności, czy na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które przyczyniły się do kategorycznego rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie osoby oskarżonej.

Kierunek apelacji nakładał także na sąd odwoławczy obowiązek oceny zaskarżonego wyroku w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary. Za przypisane oskarżonemu D. B. przestępstwo z art. 278§1 k.k. sąd I instancji wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zważywszy na fakt, że przestępstwo kradzieży zagrożone jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia z pewnością nie jest rażąco, niewspółmiernie surowe. Przede wszystkim wskazać należy na wyeksponowane przez sąd meriti w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia okoliczności związane z dotychczasowym życiem oskarżonego. Był on do tej pory czterokrotnie karany sądownie, w tym również za przestępstwa przeciwko mieniu ( trzy razy ) i wymierzano mu już kary z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia ich wykonania. W tej sytuacji zarówno wysokość wymierzonej oskarżonemu kary, jak i fakt nieskorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania nie powodują rażącej surowości.

W związku z powyższym zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Z uwagi na trudną sytuacje materialną oskarżonego sąd okręgowy zwolnił go od ponoszenia kosztów za postepowanie odwoławcze ( art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. ).

Waldemar Masłowski Tomasz Skowron Andrzej Tekieli