Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Bożena Żywioł (spr.)

Sędziowie SSO Kazimierz Cieślikowski

SSO Agata Gawron-Sambura

Protokolant Barbara Szkabarnicka

przy udziale Jacka Sławika Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2015 r.

sprawy T. D. (1) ur. (...) w G.

syna W. i S.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 7 maja 2015 r. sygnatura akt III K 20/15

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia skazanego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

VI Ka 730/15

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji wywiedzionej przez obrońcę skazanego T. D. (1) od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7 maja 2015r., sygn.akt III K 20/15.

W ocenie sądu odwoławczego Sąd Rejonowy, wbrew stanowisku skarżącego, w sposób prawidłowy rozważył wszystkie okoliczności, które mają znaczenie dla ukształtowania kary łącznej w wyroku łącznym.

Apelujący w sposób całkowicie nieuprawniony abstrahuje od niektórych z tych okoliczności, a mianowicie tych, których wymowa jest dla skazanego niekorzystna, skupiając się wyłącznie na takich faktach, które przemawiają na korzyść T. D. (1). Taka wybiórczość powoduje, że postawione przez apelującego tezy, stanowiące podstawę sformułowanych zarzutów, nie są ani trafne ani przekonujące.

I tak, stwierdzić należy, że wprawdzie istotnie w zakresie pierwszego ze zbiegów realnych przestępstw przyjętych przez sąd meriti można mówić o bliskim związku czasowym pomiędzy poszczególnymi czynami, a także o powiązaniach przedmiotowych pomiędzy nimi, ale tylko w odniesieniu do części pozostających w zbiegu występków. Powiązanie takie dotyczy przestępstw z art. 62 ust.1, art. 59 ust.1 i 58 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Brak natomiast takiego związku pomiędzy w/w czynami a pozostającymi z nimi w zbiegu występkami z art. 245 kk, art. 190 § 1 kk i art. 158 § 1 kk, chroniącymi zupełnie inne dobra prawne i popełnionymi przy całkowicie odmiennej motywacji.

Podobnie w przypadku zbiegu drugiego, bliski związek przedmiotowy dotyczy tylko dwóch spośród trzech przestępstw objętych tych zbiegiem. Nie sposób też mówić tu o bliskim związku czasowym, skoro czyny dzielił okres roku i pięciu miesięcy.

Trafnie uznał zatem sąd pierwszej instancji, że przy orzekaniu o karach łącznych w ramach poszczególnych grup przestępstw brak jest podstaw do stosowania najkorzystniejszej dla skazanego zasady -zasady absorpcji.

Przeciwko temu przemawia wykazany brak ścisłego związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy wszystkimi pozostającymi w zbiegu czynami.

Nadto należy mieć na uwadze, że decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji ogólnej i indywidualnej. Popełnienie większej ilości przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektyw absorpcji /wyrok SA w Warszawie z 12.07.2000r. II Aka 171/00/.

Skoro skazany dopuścił się szeregu przestępstw /część z nich tworzy ciąg/, to nie ulega wątpliwości, że stosowanie zasady absorpcji jest wykluczone. Nie można także zapominać, iż skazany czyny pozostające w drugim zbiegu realnym popełnił przy pełnej świadomości skazania go wcześniejszymi wyrokami jednostkowymi.

Opinia o skazanym z zakładu karnego wskazuje na pozytywne aspekty zachowania T. D. w czasie odbywania kar, ale zawiera także – co skarżący pomija, informację dotyczącą poważnego przewinienia i ukarania dyscyplinarnego.

W świetle powyższego, podniesione przez apelującego okoliczności, a mianowicie obecny stosunek skazanego do jego naruszającego porządek prawny zachowania w przeszłości, a także ustabilizowanie sytuacji osobistej, jakkolwiek świadczące o skazanym pozytywnie, to jednak nie mają takiego decydującego znaczenia, jak oczekiwałby tego obrońca.

Zważywszy na realia przedmiotowego postępowania, w pełni zasadnym i przekonująco uargumentowanym w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku było zastosowanie wobec skazanego, przy orzekaniu kar łącznych, zasady asperacji, która z jednej strony jest dla niego korzystna, bo prowadzi do wymiaru kar łącznych niższych od sumy kar jednostkowych, a z drugiej strony prawidłowo uwzględnia prewencyjne oddziaływanie kary i niepoprawność skazanego, który wielokrotnie naruszył porządek prawny.

Wobec T. D. koniecznym jest dalsze na niego oddziaływanie, jako że proces jego resocjalizacji przebiega we właściwym kierunku, ale wymaga jeszcze kontynuowania.

Z powyższych względów sąd odwoławczy nie dostrzegł podstaw do jakiejkolwiek zmiany zaskarżonego wyroku i orzeczenie to utrzymał w mocy.

Orzekł też o kosztach obrony z urzędu, zaś skazanego - pozbawionego wolności - od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego zwolnił.