Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Danuta Dadej - Więsyk

Protokolant p. o. prot. sądowego Katarzyna Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 roku w Lublinie

sprawy J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 25 czerwca 2014 roku znak(...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala J. M. prawo do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury przy przyjęciu podstawy wymiaru składek z lat 1970 – 1986, 1990, 1991, 1992 i wskaźnika podstawy wymiaru 82,16%, począwszy od dnia 26 lutego 2014 roku;

2.  w pozostałej części odwołanie oddala.

Sygn. akt VII U 1641/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 czerwca 2014 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 października 2011 roku (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412) odmówił J. M. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że przedłożona wraz z wnioskiem o przeliczenie świadczenia kopia zaświadczenia kwalifikacyjnego z dnia 31 maja 1972 roku i z dnia 8 września 1971 roku oraz protokół z egzaminu teoretycznego, nie może stanowić podstawy do uwzględnienia żądania wniosku, z uwagi na to, że wynagrodzenie zostało wykazane według stawki godzinowej a powołane dokumenty nie zawierają informacji co do ilości godzin jakie faktycznie wnioskodawca musiał przepracować. Nadto Zakład podniósł, że przedłożona kserokopia umowy o pracę z (...) Przedsiębiorstwem (...) w L. jest nieczytelna (decyzja – k. 43 – 43v. tom IV akt ZUS).

J. M. nie zgodził się ze wskazaną decyzją podnosząc, że przedłożona kopia umowy o pracę z lipca 1965 roku, zaświadczenie kwalifikacyjne oraz świadectwo pracy z marca 1977 roku potwierdzają wysokość stawek godzinowych od 4,50 złotych do 13,50 złotych oraz że był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, wypracowując obowiązującą w tamtym czasie miesięczną normę liczby godzin pracy (odwołanie – k. 2 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, podnosząc argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji nadto wskazując, że w oparciu o przedłożone wraz z wnioskiem o przeliczenie dokumenty Zakład nie miał możliwości ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości wysokość wynagrodzenia wypłaconego w związku z zatrudnieniem wnioskodawcy w (...) Przedsiębiorstwie (...) (odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 3v. a.s.).

Na posiedzeniu w dniu 29 października 2014 roku ubezpieczony wyjaśnił, że kwestionuje dokonane przez organ rentowy ustalenie wysokości emerytury przy uwzględnieniu minimalnego wynagrodzenia za pracę za okres od 1965 roku do 1977 roku (protokół – k. 12 – 12v. a.s.). Następnie w piśmie procesowym z dnia 9 grudnia 2014 roku ubezpieczony określił żądanie w ten sposób, że domagał się ustalenia wysokości podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem zarobków w (...) Przedsiębiorstwie (...) w wysokości 70 % średniej płacy krajowej za okres od rozpoczęcia zatrudnienia do końca 1969 roku oraz w wysokości około 100 % średniej płacy krajowej za okres od 1970 roku do zakończenia zatrudnienia (pismo – k. 26 a.s.). Na posiedzeniu w dniu 9 grudnia 2014 roku ubezpieczony wyjaśnił, że wnosi o przeliczenie wynagrodzenia według stawki godzinowej (protokół – k. 28v. a.s.). Następnie na posiedzeniu w dniu 21 października 2015 roku J. M. wyjaśnił, że żądanie dotyczy przeliczenia emerytury na podstawie zeznań świadków i karty wynagrodzeń z 1977 roku przy uwzględnieniu 90 % bądź 100 % średniej płacy krajowej (protokół – k. 82v., 83 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. M. ma ustalone prawo do emerytury poczynając od dnia (...) roku, tj. od miesiąca w którym złożył wniosek o emeryturę. W decyzji z dnia 10 stycznia 2013 roku organ rentowy do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z 1966 roku, 1967 roku, 1968 roku, 1971 roku, od 1977 roku do 1986 roku, od 1989 roku do 1993 roku oraz 2009 roku. Do ustalenia przeciętnej podstawy wymiaru składek Zakład przyjął za 1966 rok z tytułu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę pracowników w wysokości 9500 złotych, uwzględniając obowiązującą w okresie od dnia 1 stycznia 1966 roku do dnia 1 lipca 1966 roku stawkę minimalnego wynagrodzenia w wysokości 750 złoty i stawkę takiego wynagrodzenia, obowiązującą w okresie od dnia 1 sierpnia 1966 roku do dnia 31 grudnia 1966 roku, w wysokości 850 złotych oraz okres podleganiu ubezpieczeniu przez cały rok i pełny wymiar czasu pracy. Do ustalenia przeciętnej podstawy wymiaru składek Zakład uwzględnił również okres zatrudnienia skarżącego w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L., tj. lata 1967, 1968 i 1971. Organ rentowy za lata 1967 i 1968 przyjął w tym zakresie kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę pracowników w wysokości 10200 złotych za każdy rok, a za 1971 rok kwotę takiego wynagrodzenia w wysokości 12000 złotych, uwzględniając obowiązujące w tym latach stawki minimalnego wynagrodzenia w wysokości 850 złoty w 1967 i 1968 roku oraz w wysokości 1000 złotych za 1971 rok oraz okres podleganiu ubezpieczeniu w tych latach i pełny wymiar czasu pracy. Do ustalenia przeciętnej podstawy wymiaru składek Zakład uwzględnił nadto wynagrodzenie ubezpieczonego uzyskane z tytułu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. w okresie od dnia 1 stycznia 1977 roku do dnia 31 marca 1977 roku w wysokości 11.826,00 złotych, które zostało potwierdzone w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp – 7 z dnia 3 listopada 2008 roku. Pozostałych okresów zatrudnienia skarżącego we wskazanym podmiocie organ rentowy w zakresie ustalenia podstawy wymiaru emerytury nie wziął pod uwagę. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru Zakład ustalił na 72,14 %, a podstawę wymiaru świadczenia, obliczoną poprzez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową, tj. 2974,69 złotych, na kwotę 2145,94 złotych. Wysokość świadczenia została ustalona na kwotę 1710,72 złotych jednak jego wpłata podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie przez ubezpieczonego zatrudnienia.

W dniu 5 marca 2013 roku J. M. złożył wniosek o podjęcie wypłaty świadczenia w związku z zakończeniem z dniem 28 lutego 2013 roku zatrudnienia. Rozpoznając wniosek organ rentowy decyzją z dnia 9 kwietnia 2013 roku podjął od dnia 1 marca 2013 roku wypłatę świadczenia. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury Zakład przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, określił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru oraz podstawę wymiaru świadczenia, w sposób określony w decyzji z dnia 10 stycznia 2013 roku. Wysokość świadczenia została ustalona na kwotę 1717,80 złotych. Różnica w wysokości świadczenia określonego w decyzji z dnia 9 kwietnia 2013 roku w stosunku do określonej w decyzji z dnia 10 stycznia 2013 roku wynikała z przyjęcia przez organ rentowy do obliczenia wysokości emerytury 421 miesięcy okresów składkowych, a nie jak uprzednio 418 miesięcy takich okresów. Przy uwzględnieniu przeprowadzonej waloryzacji od dnia 1 marca 2013 roku wysokość świadczenia została ustalona na kwotę 1786,51 złotych brutto (okoliczności bezsporne).

W okresie od dnia 23 lipca 1965 roku do dnia 31 grudnia 1966 roku ubezpieczony zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. na stanowisku montera wewnętrznych instalacji sanitarnych i gazowych w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od dnia 1 stycznia 1967 roku do dnia 23 października 1967 roku pozostawał w zatrudnieniu w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. na tożsamym stanowisku w związku z dokonanym przeniesieniem służbowym. Następnie w okresie od dnia 24 października 1967 roku do dnia 23 października 1969 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. Z dniem 24 października 1969 roku powrócił do pracy w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. i pozostawał w zatrudnieniu do dnia 31 marca 1977 roku w pełnym wymiarze czasu pracy.

We wskazanych okresach pozostawania w stosunku pracy ubezpieczony świadczył pracę od poniedziałku do piątku w ramach 8 – godzinnej normy czasu pracy oraz w soboty w ramach 6 – godzinnej normy czasu pracy, w akordowym systemie wynagradzania. W jego ramach zasadnicze znaczenie w zakresie ustalenia wysokości wynagrodzenia pracownika, w tym ubezpieczonego, miało zastosowanie pojęcia akordu, które polegało na określeniu zakresu robót, np. wykonania instalacji i ustaleniu kwoty za jej wykonanie oraz czasookresu jej wykonania, co wiązało się z comiesięcznym sporządzaniem tzw. zleceń, tzn. dokumentacji finansowej, w której określano wysokość wynagrodzenia za dany miesiąc dla poszczególnych pracowników przy uwzględnieniu zestawienia dotyczącego wykonanych robót przez poszczególnych pracowników. Wysokość wynagrodzenia pracownika zależała od zakresu wykonania przez niego prac związanych z danym zleceniem, ustalanego przy zastosowaniu metody procentowej. Wskazana metoda ustalenia wysokości wynagrodzenia miała zastosowanie w związku z wykonywaniem przez ubezpieczonego prac na budowie w ramach realizacji określonego zlecenia budowlanego.

Jednocześnie skarżący w okresach pozostawania w stosunku pracy był zaszeregowany w kategoriach wynagrodzenia, określających wysokość wynagrodzenia zasadniczego przy zastosowaniu stawki czasowej. W okresie od dnia 24 października 1969 roku do dnia 31 stycznia 1970 roku ubezpieczony był zaszeregowany w III grupie kwalifikacyjnej ze stawką osobistego zaszeregowania wynoszącą 5,20 złotych za godzinę, od dnia 1 lutego 1970 roku do dnia 31 sierpnia 1971 roku w IV ze stawką osobistego zaszeregowania wynoszącą 6,00 złotych za godzinę, od dnia 1 września 1971 roku do dnia 31 maja 1972 roku w V ze stawką osobistego zaszeregowania wynoszącą 7,00 złotych za godzinę, od dnia 1 czerwca 1972 roku do dnia 30 kwietnia 1973 roku w VI ze stawką osobistego zaszeregowania wynoszącą 8,00 złotych za godzinę, od dnia 1 maja 1973 roku do dnia 30 września 1976 roku w VII ze stawką osobistego zaszeregowania wynoszącą 12,00 złotych za godzinę oraz od dnia 1 października 1976 roku do dnia 31 marca 1977 roku ze stawką osobistego zaszeregowania wynoszącą 13,50 złotych za godzinę. Miały one zastosowanie przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w sytuacji wykonywania przez niego czynności związanych z wyładunkiem, opróżnianiem i sprzątaniem magazynów oraz przejazdów w związku z przemieszczaniem się z budowy na budowę.

W okresie od dnia 24 października 1969 roku do dnia 31 października 1969 roku łączna liczba godzin pracy wynosiła 54. Przy uwzględnieniu obowiązującej stawki osobistego zaszeregowania, tj. 5,20 złotych za godzinę, wynagrodzenie zasadnicze za wskazany okres wyniosło 280,00 złotych. W listopadzie 1969 roku łączna liczba godzin pracy wynosiła 184 i przy uwzględnieniu obowiązującej stawki osobistego zaszeregowania, tj. 5,20 złotych za godzinę, wynagrodzenie zasadnicze wyniosło 956,80 złotych. W grudniu 1969 roku wynagrodzenie zasadnicze wyniosło 998,40 złotych przy uwzględnieniu łącznej liczby 192 godzin pracy i 5,20 złotych za godzinę stawki osobistego zaszeregowania. Łącznie za okres od dnia 24 października 1969 roku do dnia 31 grudnia 1969 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego wyniosło 2.236,00 złotych.

W 1970 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego przy uwzględnieniu stawki osobistego zaszeregowania, tj. 5,20 złotych za godzinę, obowiązującej w styczniu oraz 6,00 złotych, obowiązującej od lutego do grudnia oraz odpowiednio według kolejności miesięcy 198, 184, 192, 200, 182, 200, 200, 198, 200, 206, 192 oraz 194 godzin pracy w danych miesiącach wyniosło w styczniu 1029,60 złotych, w lutym 1104,00 złotych, w marcu 1152,00 złotych, w kwietniu 1200,00 złotych, w maju 1092,00 złotych, w czerwcu 1200,00 złotych, w lipcu 1200,00 złotych, w sierpniu 1188,00 złotych, we wrześniu 1200,00 złotych, w październiku 1236,00 złotych, w listopadzie 1152,00 złotych oraz w grudniu 1164,00 złotych. Łącznie za okres od dnia 1 stycznia 1970 roku do dnia 31 grudnia 1970 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego wyniosło 13.917,60 złotych.

W 1971 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego przy uwzględnieniu stawki osobistego zaszeregowania, tj. 6,00 złotych za godzinę, obowiązującej od stycznia do sierpnia oraz 7,00 złotych, obowiązującej od września do grudnia oraz odpowiednio według kolejności miesięcy 190, 184, 208, 192, 192, 192, 198, 200, 200, 198, 192 oraz 202 godzin pracy w danych miesiącach wyniosło w styczniu 2147,00 złotych, w lutym 1104,00 złotych, w marcu 1248,00 złotych, w kwietniu 1152,00 złotych, w maju 1152,00 złotych, w czerwcu 1152,00 złotych, w lipcu 1188,00 złotych, w sierpniu 1200,00 złotych, we wrześniu 1400,00 złotych, w październiku 1386,00 złotych, w listopadzie 1344,00 złotych oraz w grudniu 1414,00 złotych. Łącznie za okres od dnia 1 stycznia 1971 roku do dnia 31 grudnia 1971 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego wyniosło 15.887,00 złotych.

W 1972 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego przy uwzględnieniu stawki osobistego zaszeregowania, tj. 7,00 złotych za godzinę, obowiązującej od stycznia do maja oraz 8,00 złotych, obowiązującej od czerwca do grudnia oraz odpowiednio według kolejności miesięcy 192, 192, 208, 182, 200, 192, 192, 208, 198, 200, 192 oraz 182 godzin pracy w danych miesiącach wyniosło w styczniu 1344,00 złotych, w lutym 1344,00 złotych, w marcu 1456,00 złotych, w kwietniu 1274,00 złotych, w maju 1400,00 złotych, w czerwcu 1536,00 złotych, w lipcu 1536,00 złotych, w sierpniu 1664,00 złotych, we wrześniu 1584,00 złotych, w październiku 1600,00 złotych, w listopadzie 1536,00 złotych oraz w grudniu 1456,00 złotych. Łącznie za okres od dnia 1 stycznia 1972 roku do dnia 31 grudnia 1972 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego wyniosło 17.730,00 złotych.

W 1973 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego przy uwzględnieniu stawki osobistego zaszeregowania, tj. 8,00 złotych za godzinę, obowiązującej od stycznia do kwietnia oraz 12,00 złotych, obowiązującej od maja do grudnia oraz odpowiednio według kolejności miesięcy 200, 184, 206, 184, 200, 190, 194, 208, 190, 208, 192 oraz 182 godzin pracy w danych miesiącach wyniosło w styczniu 1600,00 złotych, w lutym 1472,00 złotych, w marcu 1648,00 złotych, w kwietniu 1472,00 złotych, w maju 2400,00 złotych, w czerwcu 2280,00 złotych, w lipcu 2328,00 złotych, w sierpniu 2496,00 złotych, we wrześniu 2280,00 złotych, w październiku 2496,00 złotych, w listopadzie 2304,00 złotych oraz w grudniu 2184,00 złotych. Łącznie za okres od dnia 1 stycznia 1973 roku do dnia 31 grudnia 1973 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego wyniosło 24.960,00 złotych.

W 1974 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego przy uwzględnieniu stawki osobistego zaszeregowania, tj. 12,00 złotych za godzinę oraz odpowiednio według kolejności miesięcy 200, 184, 198, 192, 194, 182, 194, 200, 186, 202, 184 oraz 184 godzin pracy w danych miesiącach wyniosło w styczniu 2400,00 złotych, w lutym 2208,00 złotych, w marcu 2376,00 złotych, w kwietniu 2304,00 złotych, w maju 2328,00 złotych, w czerwcu 2184,00 złotych, w lipcu 2328,00 złotych, w sierpniu 2400,00 złotych, we wrześniu 2232,00 złotych, w październiku 2424,00 złotych, w listopadzie 2208,00 złotych oraz w grudniu 2208,00 złotych. Łącznie za okres od dnia 1 stycznia 1974 roku do dnia 31 grudnia 1974 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego wyniosło 27.600,00 złotych.

W 1975 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego przy uwzględnieniu stawki osobistego zaszeregowania, tj. 12,00 złotych za godzinę oraz odpowiednio według kolejności miesięcy 200, 178, 184, 194, 176, 186, 192, 186, 194, 202, 184 oraz 186 godzin pracy w danych miesiącach wyniosło w styczniu 2400,00 złotych, w lutym 2136,00 złotych, w marcu 2208,00 złotych, w kwietniu 2328,00 złotych, w maju 2112,00 złotych, w czerwcu 2232,00 złotych, w lipcu 2304,00 złotych, w sierpniu 2232,00 złotych, we wrześniu 2328,00 złotych, w październiku 2424,00 złotych, w listopadzie 2208,00 złotych oraz w grudniu 2232,00 złotych. Łącznie za okres od dnia 1 stycznia 1975 roku do dnia 31 grudnia 1975 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego wyniosło 27.144,00 złotych.

W 1976 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego przy uwzględnieniu stawki osobistego zaszeregowania, tj. 12,00 złotych za godzinę, obowiązującej od stycznia do września oraz 13,50 złotych, obowiązującej od października do grudnia oraz odpowiednio według kolejności miesięcy 192, 178, 202, 186, 186, 186, 192, 194, 194, 192, 186 oraz 196 godzin pracy w danych miesiącach wyniosło w styczniu 2304,00 złotych, w lutym 2136,00 złotych, w marcu 2424,00 złotych, w kwietniu 2232,00 złotych, w maju 2232,00 złotych, w czerwcu 2232,00 złotych, w lipcu 2304,00 złotych, w sierpniu 2328,00 złotych, we wrześniu 2328,00 złotych, w październiku 2592,00 złotych, w listopadzie 2511,00 złotych oraz w grudniu 2646,00 złotych. Łącznie za okres od dnia 1 stycznia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku wynagrodzenie zasadnicze ubezpieczonego wyniosło 28.269,00 złotych.

Uwzględniając wyżej wskazane wartości wynagrodzeń z okresu od dnia 24 października 1969 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku oraz dochody ubezpieczonego potwierdzone zaświadczeniami o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp – 7 z innych zakładów pracy oraz w odniesieniu do okresu od dnia 1 stycznia 1977 roku do dnia 31 marca 1977 roku, wyliczone przez organ rentowy z okres od 1965 roku do 1968 roku według stawek minimalnego wynagrodzenia oraz za okres od dnia 1 kwietnia 1977 roku do dnia 31 grudnia 1977 roku przy uwzględnieniu zapisów na karcie wynagrodzeń, potwierdzone przez Zakład za okres prowadzonej działalności gospodarczej i wypłacone w jej trakcie zasiłki chorobowe oraz ustalone za 1978 roku w wysokości 68.872,00 złotych w wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 31 marca 2014 roku w sprawie o sygn. akt VII U 3194/12, najbardziej korzystne wskaźniki roczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia skarżący osiągną w latach 1970 – 1986 oraz 1990 – 1992. Wskaźnik wysokości podstawy emerytury przy ich uwzględnieniu wyniósł 82,16 %. Wysokość emerytury obliczona przy zastosowaniu zasad przyjętych przez organ rentowy w decyzjach z dnia 10 stycznia 2013 roku oraz z dnia 9 kwietnia 2013 roku i uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury wynikającego z wartości wskaźników rocznych w związku z uzyskiwanymi przez skarżącego dochodami w latach 1970 – 1986 oraz 1990 – 1992, wyniosła 1.857,07 złotych brutto.

(świadectwa pracy, karta powołania, opinia, pismo ws. przeniesienia, pismo ws. zatrudnienia po zakończeniu służby wojskowej, zaświadczenie kwalifikacyjne nr (...) z dnia 12 lutego 1970 roku, zaświadczenie kwalifikacyjne (...) z dnia 8 września 1971 roku, zaświadczenie kwalifikacyjne nr (...) z dnia 31 maja 1972 roku, zaświadczenie kwalifikacyjne nr (...), karta ewidencji personalnej według wzoru (...) akta osobowe – k. 19 a.s.; świadectwo pracy – k. 9 – 10 tom II a.ZUS; zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp – 7 – k. 11 – 12 tom II a.ZUS; opinia i załączniki – k. 44 – 57 a.s.; zeznania J. M. – k. 12v. – 13, 82v. a.s.; zeznania świadka J. K. – 27v. – 28 a.s.; zeznania świadka S. S. – 28 – 28v. a.s.)

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek J. K. pozostawał w zatrudnieniu w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. w okresie od 1970 roku do 1990 roku jako monter instalacji sanitarnych, tj. na stanowisku tożsamym zajmowanemu przez ubezpieczonego. Świadek S. S. był zatrudniony we wskazanym wyżej podmiocie w okresie od dnia 16 października 1971 roku do dnia 10 października 1975 roku na stanowisku kierownika obiektu i był przełożonym ubezpieczonego. Okresy zatrudnienia świadków pokrywają się zasadniczo z okresem objętym sporem. Okoliczności te w ocenie Sądu pozwalają na przyjęcie wniosku, że wskazani świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zastosowania akordowego systemu wynagradzania jaki obowiązywał w okresie objętym sporem i miał zastosowanie do procesu kształtowania wynagrodzenia ubezpieczonego w sytuacji wykonywania przez skarżącego prac na budowie w ramach realizacji konkretnego zlecenia budowlanego oraz okoliczności zastosowania wyłącznie stawki godzinowej osobistego zaszeregowania dla ustalenia wysokości wynagrodzenia skarżącego. W tym zakresie Sąd obdarzył zeznania świadków wiarą z uwagi na ich logiczność, wzajemne się uzupełnianie oraz korelacje z zeznaniami ubezpieczonego. Jako takie we wskazanym zakresie stanowiły pełnowartościową podstawę ustaleń w sprawie. Ocena zeznań świadków we wskazanym zakresie dotyczy również zeznań ubezpieczonego, skoro były one zgodne z ich zeznaniami. Należy nadto wskazać, że również organ rentowy nie podniósł okoliczności które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań.

Sąd nie znalazł natomiast usprawiedliwionych podstaw do przycięcia za podstawę ustaleń zeznań świadków oraz ubezpieczonego w zakresie w jakim dotyczyły szczegółowego wpływu na wysokość wynagrodzenia skarżącego mającej zastosowanie w tej kwestii metody obowiązującej w ramach akordowego systemu wynagradzania. Nie dawały one wiarygodnej podstawy dla ustalenia konkretnych kwot wynagrodzenia ubezpieczonego, przy uwzględnieniu przez Sąd co do zasady wpływu metod obowiązujących w akordowym systemie wynagradzania na wysokość wynagrodzenia skarżącego, oraz okresów za wykonaną pracę w których miałby te kwoty wynagrodzenia być należne.

Świadek J. K. zeznał, że w okresie od 1974 roku do 1976 roku zarabiał od 4 do 6 tysięcy złotych z jednoczesnym wskazaniem, że okoliczności tej dokładnie nie pamięta. Podniósł jedynie ogólnie, że on i ubezpieczony mieli wysokie zarobki. Nie potrafił również odnieść się w kwestii konkretnych wartości dodatku brygadzistowskiego, premii i dodatku stażowego. Świadek S. S. zeznał, że ubezpieczony otrzymywał większą kwotę niż pozostali pracownicy, która była za każdy miesiąc ustalana przez świadka przy udziale brygadzisty, poprzez dzielenie określonej kwoty na brygadzistę i pozostałych pracowników. Zeznał, że kwoty wynagrodzenia były różne w poszczególnych miesiącach, jednocześnie wskazując, że skarżący zarabiał około 6 tysięcy miesięcznie lub poniżej tej kwoty, a odnosiło się to do okresu z początku lat 70 - tych. Zeznał nadto o możliwości zachodzenia różnic w kwotach wynagrodzenia skarżącego za poszczególne lata oraz że nie pamięta dokładnie ile zarabiał ubezpieczony w poszczególnych latach, jednocześnie podnosząc, że były to kwoty zbliżone do przez niego podanej. Co do składników wynagrodzenie świadek zeznał, że była wypłacana premia uznaniowa z funduszu mistrzowskiego oraz premia umowna za terminowe wykonanie robót. Jednakże nie był w stanie wskazać okoliczności częstotliwości ich wypłacania oraz wysokości w jakiej były należne. Zeznał jedynie, że premie uznaniowa i umowna stanowiły znaczne kwoty oraz że wynagrodzenie akordowe zawsze było wyższe niż w przypadku ustalanego na podstawie stawki osobistego zaszeregowania. Natomiast J. M. zeznał, że na początku zatrudnienia na jego wynagrodzenie składała się stawka za godzinę oraz premia 15 % bądź większej, liczonej od stawki godzinowej, która była wypłacana w sytuacji wykonania zadania w sposób terminowy. Zeznał, że najbardziej wynagradzany był brygadzista, a pozostali pracownicy mieli płacone mniej więcej tyle samo i że raczej nie było premii poniżej 15 %. Nadto zeznał, że jako brygadzista otrzymywał 15 % dodatku brygadzistowskiego. Zeznał również, że od 2 do 3 razy w roku były wypłacane w zakładzie pracy z funduszu kierowniczego premie kierownicze z tytułu terminowego realizowania zadań. W dalszy ciągu zeznawał, że nie jest w stanie podać konkretnych kwot wypłacanych w ramach akordowego systemu wynagradzania, tj. za poszczególne zadania, ani w ciągu jakiego czasu te zadania wykonywał. Zeznał jedynie o tym, że gdy był brygadzistą to zarabiał i po 8.000 złotych. W kolejnych zeznaniach podniósł, że wysokość premii podał przykładowo, a założenie jej wysokości o wartości 15 %, która jak stwierdził z niczego nie wynika, stanowiło próbę odniesienia się do kwoty minimalnej, którą przyjął organ rentowy. Zeznał również, że nie pamięta wysokości dodatku brygadzistowskiego. Nadto zeznał, że była wypłaca premia uznaniowa, ale nie pamięta jak często i w jakiej wysokości. Następnie zeznał, że wynagrodzenie jakie otrzymywał po zakończeniu służby wojskowej było duże, w granicach 100 % średniej krajowej oraz że nie pamięta jego wysokości a dodatek brygadzistowski nie był mniejszy niż 10 % może 15 %.

Treść powołanych zeznań w ocenie Sądu jednoznacznie nie daje podstawy do poczynienia przy ich uwzględnieniu jakichkolwiek wiarygodnych ustaleń w zakresie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w okresie objętym sporem, mając na uwadze jedynie okoliczności dotyczące ustalania wysokości wynagrodzenia przy zastosowaniu systemu akordowego wynagradzania, jak również w zakresie okresów w których obowiązywać miały stawki wynagrodzenia, określone przy zastosowaniu metody systemu akordowego. Ostatecznie sam ubezpieczony przyznał, że nie jest możliwe w oparciu o przeprowadzone dowody określenie kwoty wynagrodzenia w systemie akordowym.

Sąd nie znalazł również podstaw do przyjęcia za podstawę ustaleń w sprawie zeznań świadka A. S., która jako osoba od 1992 roku prowadząca sprawy kadrowo – płacowe byłego pracodawcy na podstawie istniejącej dokumentacji płacowej sporządziła i wydała ubezpieczonemu zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp – 7, potwierdzające wysokość zarobków w 1977 roku. Z zeznań świadka wynika, że w okresie objętym sporem nie pracowała a do świadczenia pracy powróciła od 1978 roku i co istotne w magazynie, nie zaś do wykonywania czynności kadrowo – płacowych. Wiedza świadka na temat okoliczności dotyczących wynagrodzenia ubezpieczonego swoje źródło ma w istniejącej dokumentacji płacowej i obejmującej 1977 roku, które to okoliczności nie były objęte przedmiotem rozpoznania biorąc pod uwagę uwzględnienie przez organ rentowy przy ustalaniu wysokości emerytury wysokości wynagrodzenie ubezpieczonego z okresu od dnia 1 stycznia 1977 roku do dnia 31 marca 1977 roku z dokumentacji płacowej wynikającej. Nadto świadek jednoznacznie wskazała, że trudno jej coś powiedzieć na temat okoliczności dotyczących wynagrodzenia skarżącego w okresie od 1969 roku do 1976 roku. W ocenie Sądu usprawiedliwia to wniosek o tym, że podane przez świadka informacje dotyczące składników wynagrodzenia ubezpieczonego w postaci dodatku brygadierskiego, premii uznaniowej i regulaminowej swoje źródło miały w relacji samego ubezpieczonego.

Stan faktyczny Sąd ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. W ocenie Sądu dokumenty w postaci zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) z dnia 12 lutego 1970 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego (...) z dnia 8 września 1971 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) z dnia 31 maja 1972 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) oraz karty ewidencji personalnej według wzoru (...) znajdujące się w aktach osobowych ubezpieczonego, stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach dotyczących wysokości godzinowych stawek osobistego zaszeregowania skarżącego oraz okresów ich obowiązywania w czasie zatrudnienia. W tym zakresie ostatecznie nie były również kwestionowane przez organ rentowy, który nie wnosił zastrzeżeń co do dokonanych przez biegłego wyliczeń wysokości wynagrodzenia, opartych na informacjach z nich wynikających. Autentyczność pozostałych dokumentów w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Rozstrzygmiecie w sprawie Sąd oparł również na wnioskach zawartych w opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości i księgowości Z. K. z dnia 26 marca 2015 roku. Biegły szczegółowo przeanalizował dokumentację zawartą w aktach osobowych ubezpieczonego, na co w sposób jednoznaczny zdaniem Sądu wskazuje treść opinii i załączników, w celu wypowiedzenia się co do wysokości wynagrodzenia skarżącego w latach 1969 – 1976, wpływu ustalonej wysokości wynagrodzenia na wysokość świadczenia emerytalnego ubezpieczonego oraz przeliczenia jego wysokości według najkorzystniejszego wariantu. Treść wniosków opinii w pełni czynni zadość zleceniu Sądu określonemu w postanowieniu z dnia 9 grudnia 2014 roku. Biegły w sposób szczegółowy zaprezentował metodę w oparciu o którą dokonał obliczenia wysokości wynagrodzenia oraz odwołał się do określonych dokumentów zawartych w aktach osobowych, stanowiących podstawę dla obliczenia wartości wynagrodzeń przyjętych w ramach dokonanych przez Sąd ustaleń, porównał wartości obliczonych wynagrodzeń przy zastosowaniu stawki godzinowej osobistego zaszeregowania ubezpieczonego, obowiązujących w okresie od dnia 24 października 1969 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku, tj. w okresie wskazanym przez Sąd, z bezspornymi w sprawie dochodami skarżącego osiąganymi przez niego w pozostałym okresie podlegania ubezpieczeniom w celu wypowiedzenia się co do wpływu wartości tych wynagrodzeń na wysokość ustalonej przez organ rentowy wysokości świadczenia emerytalnego oraz dokonał wyliczenia wskaźników rocznych przy uwzględnieniu wynagrodzenia ubezpieczonego ustalonego w oparciu o stawkę osobistego zaszeregowania i najkorzystniejszego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w ramach realizacji zlecenia Sądu obliczenia wysokości świadczenia według najkorzystniejszego, dopuszczonego przez prawo wariantu. Wnioski zawarte w powołanej opinii co do okoliczności określonych przez Sąd są wystarczająco uzasadnione i z tych względów wskazaną opinię Sąd Okręgowy uznał za wiarygodną, miarodajną i wyczerpującą, a przez to przedstawiającą wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu. Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd Okręgowy w całości podzielił wnioski biegłego. Wskazanej oceny w żadnej mierze nie zmienia fakt podniesionych przez ubezpieczonego zastrzeżeń, które z uwagi na ich treść oraz względy które Sąd miał na uwadze przy dokonywaniu oceny dowodów osobowych w zakresie szczegółowego wpływu akordowego systemu wynagradzania na ustalanie wysokości wynagrodzenia skarżącego, i powołanych wyżej, nie zasługiwały na uwzględnienie. Skarżący w piśmie procesowym z dnia 25 maja 2015 roku nie zgodził się z dokonanymi przez biegłego wyliczeniami wysokości wynagrodzenia w oparciu jedynie o stawki jego godzinowego osobistego zaszeregowania, które w jego ocenie z tego względu zaniżają wysokość osiąganego wynagrodzenia, podnosząc jedynie, że nie uwzględniają one wysokości składników wynagrodzenia wskazanych przez świadków, tj. dochodów wynikających z wykonywania stałej pracy akordowej na budowie w zawodzie instalatora centralnego ogrzewania i wodno – kanalizacyjnego, stale premiowanej w wysokości 10 % - 15 % oraz 10 % dodatkiem brygadzistowskim. Odwołując się do względów jakimi Sąd kierował się przy dokonywaniu oceny dowodów osobowych twierdzenia ubezpieczonego należało uznać wyłącznie za polemikę z wnioskami opinii, będącą jedynie wyrazem prezentowanego stanowiska procesowego, nie wnoszącą merytorycznej treści do sprawy. Natomiast organ rentowy wniosków opinii nie kwestionował.

W ocenie Sądu nie mogło stanowić wiarygodnej i miarodajnej podstawy dla ustaleń w sprawie w zakresie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego obliczanego w oparciu o metodę obowiązującą w ramach akordowego systemu wynagradzania oraz okresów w jakich tak obliczone wynagrodzenie przysługiwało zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp – 7 z dnia 3 listopada 2008 roku oraz karta wynagrodzeń w oparciu o którą zaświadczenie zostało sporządzone (karta wynagrodzeń – k. 77 a.s.). Sąd nie kwestionuje zasadności argumentacji ubezpieczonego o tym, że w sposób pośredni wysokość wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego, otrzymanego przez skarżącego w styczniu 1977 roku, biorąc pod uwagę sposób ustalania wysokości wynagrodzenia urlopowego, odnosi się do wynagrodzenia osiąganego przez niego w okresach poprzedzających okres urlopu, jednakże wysokości tych wynagrodzeń w sposób nie budzący wątpliwości i precyzyjny nie określa. W jeszcze mniejszym stopniu odnosi się to do wcześniejszych niż poprzedzające okres urlopu wypoczynkowego okresów zatrudnienia skarżącego. Przedstawiona przez ubezpieczonego metoda jako nie dająca weryfikowalnych w oparciu o przeprowadzone dowody podstaw do ustalenia wysokości wynagrodzenia w całym okresie objętym sporem na akceptacje nie zasługiwała. Inaczej niż to miało miejsce w odniesieniu do metody zaprezentowanej w opinii biegłego, opartej na uznanych za wiarygodne dowodach z dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. M. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w zakresie przyjętym w rozstrzygnięciu.

Do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz treść odwołania i składanych przez ubezpieczonego w toku postępowania zeznań należy możliwość uwzględnienia przy ustalaniu wysokości świadczenia emerytalnego ubezpieczonego, osiąganego przez niego wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. oraz w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. w okresie od dnia 23 lipca 1965 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku co do zasady w odniesieniu do lat 1965, 1970, 1972, 1973, 1974, 1975 i 1976 oraz w wysokości wyższej od przyjętej przez organ rentowy kwoty odpowiadającej minimalnemu wynagrodzeniu za pracę w odniesieniu do lat 1966 – 1968 oraz 1971. Wbrew bowiem twierdzeniu skarżącego Zakład w decyzjach z dnia 10 stycznia 2013 roku oraz z dnia 9 kwietnia 2013 roku, w których ustalił wysokość należnego świadczenia emerytalnego, do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w kwotach odpowiadających minimalnemu wynagrodzeniu za pracę jedynie w odniesieniu do lat 1966 – 1968 oraz 1971. Pozostałych zaś lat zatrudnienia we wskazanych podmiotach, z wyłączeniem okresu od dnia 1 stycznia 1977 roku do dnia 31 marca 1977 roku, w określonym zakresie organ rentowy w ogóle nie wziął pod uwagę z uwagi na przyjęty przez siebie zakres czasowy najkorzystniejszych co do wartości wskaźników rocznych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia skarżącego. Nadto należy wskazać, że do ustalenia przeciętnej podstawy wymiaru składek Zakład uwzględnił wynagrodzenie ubezpieczonego uzyskane z tytułu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w L. w okresie od dnia 1 stycznia 1977 roku do dnia 31 marca 1977 roku w wysokości 11.826,00 złotych.

W zaskarżonej decyzji z dnia 25 czerwca 2014 roku zakład nie uwzględnił wniosku ubezpieczonego o przeliczenie świadczenia z uwagi na to, że kopia zaświadczenia kwalifikacyjnego z dnia 31 maja 1972 roku i z dnia 8 września 1971 roku oraz protokół z egzaminu teoretycznego, nie mogły w ocenie organu rentowego stanowić podstawy do uwzględnienia żądania wniosku, z uwagi na to, iż wynagrodzenie zostało wykazane według stawki godzinowej a powołane dokumenty nie zawierają informacji co do ilości godzin jakie faktycznie wnioskodawca musiał przepracować. Nadto Zakład podniósł, że przedłożona kserokopia umowy o pracę z (...) Przedsiębiorstwem (...) w L. jest nieczytelna.

Mając na uwadze zakres powyższych argumentów organu rentowego należy wskazać na okoliczność, że w toku postępowania przed sądem przestały być one sporne. Dokumenty w postaci zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) z dnia 12 lutego 1970 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego (...) z dnia 8 września 1971 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) z dnia 31 maja 1972 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) oraz karty ewidencji personalnej według wzoru (...) znajdujące się w aktach osobowych ubezpieczonego, co do okoliczności dotyczących wysokości godzinowych stawek osobistego zaszeregowania skarżącego oraz okresów ich obowiązywania w czasie zatrudnienia, nie były bowiem kwestionowane przez Zakład, który nie wnosił zastrzeżeń co do dokonanych przez biegłego wyliczeń wysokości wynagrodzenia, opartych na informacjach z nich wynikających.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić w sposób pewny, że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego należało przyjąć przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z innych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, w tym z lat w których skarżący osiągną wynagrodzenie, którego wysokość ustalono w niniejszym postępowaniu, niż przyjął organ rentowy w decyzjach z dnia 10 stycznia 2013 roku oraz z dnia 9 kwietnia 2013 roku. Przyjęta przez Zakład do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego przeciętna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych, tj. z 1966 roku, 1967 roku, 1968 roku, 1971 roku, od 1977 roku do 1986 roku, od 1989 roku do 1993 roku oraz 2009 roku okazał się bowiem rozwiązaniem mniej korzystnym od wynikającego z dokonanych przez Sąd ustaleń. Przyjęty przez Zakład wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury o wartości 72,14 % oraz podstawa wymiaru świadczenia, obliczona poprzez pomnożenie wskaźnika podstawy wymiaru przez kwotę bazową, tj. 2974,69 złotych, na kwotę 2145,94 złotych, pozwoliła na określenie wysokość świadczenia na kwotę 1786,51 złotych brutto od dnia 1 marca 2013 roku.

Tymczasem z poczynionych ustaleń, uwzględniających dochody ubezpieczonego potwierdzone zaświadczeniami o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp – 7 z innych zakładów pracy oraz za okres od dnia 1 stycznia 1977 roku do dnia 31 marca 1977 roku, wyliczone przez organ rentowy z okres od 1965 roku do 1968 roku według stawek minimalnego wynagrodzenia oraz za okres od dnia 1 kwietnia 1977 roku do dnia 31 grudnia 1977 roku przy uwzględnieniu zapisów na karcie wynagrodzeń, potwierdzone przez Zakład za okres prowadzonej działalności gospodarczej i wypłacone w jej trakcie zasiłki chorobowe, ustalone za 1978 roku w wysokości 68.872,00 złotych w wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 31 marca 2014 roku w sprawie o sygn. akt VII U 3194/12 oraz określających wysokość wynagrodzenia w okresie od dnia 24 października 1969 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku w oparciu o metodę polegającą na pomnożeniu obowiązującej w danym okresie godzinowej stawki wynagrodzenia zasadniczego skarżącego przez wymiar obowiązującego go w tym okresie czasu pracy, co dało kwoty 2.236,00 złotych w 1969 roku, 13.917,60 złotych 1970 roku, 15.887,00 złotych w 1971 roku, 17.730,00 złotych w 1972 roku, 24.960,00 złotych w 1973 roku, 27.600,00 złotych w 1974 roku, 27.144,00 złotych w 1975 roku oraz 28.269,00 złotych w 1976 roku, wynika, że najbardziej korzystne wskaźniki roczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, stosownie do postanowień art. 15 ust. 1, 4 oraz ust. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwaną dalej ustawą emerytalną, skarżący osiągną w latach 1970 – 1986 oraz 1990 – 1992. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury przy ich uwzględnieniu wyniósł 82,16 %, a wysokość emerytury obliczona przy zastosowaniu zasad przyjętych przez organ rentowy w decyzjach z dnia 10 stycznia 2013 roku oraz z dnia 9 kwietnia 2013 roku, określonych w art. 53 ust. 1 ustawy emerytalnej i uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury, wynikającego z wartości wskaźników rocznych w związku z uzyskiwanymi przez skarżącego dochodami w latach 1970 – 1986 oraz 1990 – 1992, określonych zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy emerytalnej, wyniosła na dzień 1 marca 2013 roku 1.857,07 złotych brutto. Jest zatem świadczeniem wyższym niż określone przez organ rentowy. A zatem zasadnym było ustalenie J. M. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury przy przyjęciu podstawy wymiaru składek z lat 1970 – 1986 oraz 1990 – 1992, czyli okresów z których suma kwot podstaw wymiaru składek pozwoliła na uzyskanie korzystniejszych wyników obliczeń stosunku każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, średniej arytmetycznej tych procentów, stanowiącej wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury oraz mnożenia tego wskaźnika przez kwotę bazową a w konsekwencji ustalenie wyższej podstawy wymiaru świadczenia i jego wysokości, w stosunku do dotychczas obowiązującej. Z tych względów zaskarżona decyzja z dnia 25 czerwca 2014 jako nie odpowiadająca prawu podlegała zmianie we wskazanym zakresie.

Natomiast dalej idące ostatecznie sprecyzowane przez ubezpieczonego żądanie przeliczenia świadczenia emerytalnego na podstawie zeznań świadków i karty wynagrodzeń z 1977 roku przy uwzględnieniu 90 % bądź 100 % średniej płacy krajowej nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na to, że powołane na ich uzasadnienie dowody w ocenie Sądu jednoznacznie nie dawały podstawy do poczynienia przy ich uwzględnieniu jakichkolwiek wiarygodnych ustaleń w zakresie wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w okresie objętym sporem mając na uwadze jedynie okoliczności dotyczące ustalania wysokości wynagrodzenia przy zastosowaniu systemu akordowego wynagradzania jak również w zakresie okresów w których obowiązywać miały stawki wynagrodzenia, określone przy zastosowaniu metody systemu akordowego, z przyczyn wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia. Samo odwołanie się przez ubezpieczonego do pojęcia średniej płacy krajowej, której w ocenie skarżącego miało odpowiadać jego wynagrodzenie, nie poparte w zakresie wysokości i okresu przysługiwania wynagrodzenia żadnymi dowodami, nie może stanowić podstawy usprawiedliwiającej żądanie. Za taką mogą być bowiem uznane jedynie konkretne wartości wynagrodzeń ustalone w oparciu o wiarygodne i miarodajne dowody. Taką nie budzącą wątpliwości wartość osiąganych przez skarżącego wynagrodzeń w okresie od dnia 24 października 1969 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku Sąd ustalił w oparciu o dowód z dokumentów w postaci zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) z dnia 12 lutego 1970 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego (...) z dnia 8 września 1971 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) z dnia 31 maja 1972 roku, zaświadczenia kwalifikacyjnego nr (...) oraz karty ewidencji personalnej według wzoru(...) które zostały uznane za stanowiące pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach dotyczących wysokości godzinowych stawek osobistego zaszeregowania skarżącego oraz okresów ich obowiązywania w czasie zatrudnienia, przy zastosowaniu metody polegającej na pomnożeniu mającej zastosowanie stawki godzinowej przez obowiązujący w danym okresie normatywny wymiar czasu pracy skarżącego.

Z tych względów Sąd w pkt 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję a w pkt 2 w pozostałej części odwołanie oddalił i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 oraz § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.