Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2015 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt VIII GC 2138/14 upr

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 300 zł. (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt VIII Ga 125/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w dniu 23 sierpnia 2012 r. domagał się zasądzenia od pozwanego – (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 4.866,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż pozwany najął od powoda maszynę i urządzenie budowlane. W oparciu o łączącą strony umowę najmu powód wystawił faktury VAT obejmujące czynsz najmu oraz inne opłaty zgodnie z zawartą umową. Powód dochodzi też odsetek za opóźnienie liczonych od dnia następnego po terminie płatności wynikającym z umowy i faktur VAT.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 6 listopada 2012r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, pozwany (...) S.A. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, iż pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy najmu myjki ciśnieniowej. Pozwany podał, że nie korzystał ze świadczenia powoda lub należącej do niego myjki ciśnieniowej. Odnosząc się do załączonych do pozwu dokumentów pozwany podniósł, iż nie pochodzą one od niego i nie zostały podpisane przez osobę, która posiada pełnomocnictwo do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanego.

Postanowieniem z dnia 28 marca 2013 r. Sąd Rejonowy w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 19.03.2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 617 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 23 października 2009r. Centrum (...) Sp. z o.o. w Ł. zawarł z Ł. M. umowę najmu myjki ciśnieniowej. Czynsz najmu został ustalony na kwotę 75,00 zł za dzień najmu. Jako osobę upoważnioną do odbioru przedmiotu najmu wskazano Ł. M..

Z tytułu umowy najmu Centrum (...) Sp. z o.o. wystawił na rzecz pozwanego następujące faktury VAT:

- w dniu 29 października 2009 r., fakturę VAT nr (...) na kwotę 624,64 zł, z terminem płatności do 5 listopada 2009 r.,

- w dniu 16 listopada 2009 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 764,94 zł, z terminem płatności do 23 listopada 2009 r.,

- w dniu 30 listopada 2009 r., fakturę VAT nr (...) na kwotę 904,02 zł, z terminem płatności do 14 grudnia 2009 r.,

- w dniu 31 grudnia 2009 r., fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.738,50 zł, z terminem płatności do 14 stycznia 2010 r.,

- w dniu 15 stycznia 2010 r., fakturę VAT nr (...) na kwotę 834,48 zł, z terminem płatności do 29 stycznia 2010 r.

Centrum (...) Sp. z o.o. zbył na rzecz powoda prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo wraz z wierzytelnościami przysługującemu wobec pozwanego.

Pismem z dnia 21 lutego 2012 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty należności wynikających z wymienionych faktur w łącznej kwocie 4.866,58 zł.

Sąd Rejonowy zważył następnie, że pozwany przeciwstawiając się roszczeniu powoda wskazał, że nie zawierał z powodem umowy najmu myjki ciśnieniowej.

W rozważanej sprawie na plan pierwszy wyłoniła się zatem, zdaniem Sądu Rejonowego, kwestia istnienia pomiędzy stronami niniejszego sporu stosunku zobowiązaniowego.

Pozwany zaprzeczył, bowiem, iż kiedykolwiek zawierał z powodem umowę najmu myjki ciśnieniowej. Pozwany podniósł również, iż dokumenty załączone przez powoda do pozwu nie zostały podpisane przez osobę, która posiada lub posiadała pełnomocnictwo do składania oświadczeń woli w imieniu pozwanego.

Sąd Rejonowy zauważył, że zgodnie z art. 353 § 1 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Uprawnienie wierzyciela określa się terminem wierzytelności. Wierzytelność jest swoistym prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Służy ono do zaspokojenia interesów wierzyciela – które najczęściej będą miały charakter majątkowy, choć mogą mieć także charakter niemajątkowy.

W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu, spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

W ocenie Sądu Rejonowego powód nie udowodnił ani faktu, iż zawierający z powodem umowę – Ł. M., miał pełnomocnictwa do zawierania umowy w imieniu pozwanego, ani, że w chwili zawierania umowy z powodem działał za wiedzą pozwanego i z jego upoważnienia.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż umowę z powodem podpisał Ł. M.. Co więcej zawierając umowę z powodem Ł. M. nie posługiwał się pieczątką pozwanego. Pieczątki takiej nie ma również na podpisanych przez Ł. M. ogólnych warunkach umowy najmu. Powód wprawdzie podał, iż Ł. M. w okresie zawierania z pozwanym umowy był pracownikiem pozwanego, to wobec faktu, iż pozwany zaprzeczył umocowaniu Ł. M. do zawierania umów w jego imieniu, samo twierdzenie powoda należy uznać za niewystarczające. Powód nie przedłożył też zamówienia złożonego przez spółkę. Powód nie wykazał również by doręczył pozwanemu przedmiotowe faktury i by pozwany te faktury zaksięgował. W tej sytuacji Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż powód zawarł umowę z osobą nieuprawnioną do działania w imieniu pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 103 § 1 k.c. „jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta”.

Stan bezskuteczności zawieszonej trwa do czasu potwierdzenia umowy przez rzekomego mocodawcę, ewentualnie do czasu bezskutecznego upływu terminu do dokonania takiego potwierdzenia. Potwierdzenie umowy zawartej przez rzekomego pełnomocnika jest w doktrynie ujmowane jako następcze udzielenie pełnomocnictwa, jednakże potwierdzenie odnosi się bezpośrednio do czynności prawnej dokonanej przez fałszywego pełnomocnika.

Potwierdzenie następuje w drodze oświadczenia woli osoby reprezentowanej. Może ono zostać wyrażone zarówno w sposób wyraźny, jak i dorozumiany.

W myśl art. 60 k.c. wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia ją w sposób dostateczny. Oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają – ze względu na okoliczności, w których zostało złożone – zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje, a w umowach należy badać zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (art. 65 k.c.). Przez „zgodny zamiar stron” należy rozumieć wspólne uzgodnienie istotnych dla danego typu czynności prawnej postanowień bądź w samej umowie, bądź poza nią

Zdaniem Sądu Rejonowego, w przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, iż nie doszło do potwierdzenia przez pozwanego ważności umów zawartych przez Ł. M.. Znamiennym jest też, iż mimo, że umowa najmu, na którą powołuje się powód została zawarta w październiku 2009 roku, to dopiero w lutym 2012r. powód podjął pierwsze działania w celu otrzymania zapłaty za najem i wysłał do pozwanego wezwanie do zapłaty. Pozwany, w reakcji na wezwanie do zapłaty, wyjaśnił powodowi, iż Ł. M. nie jest jego pracownikiem na co wskazała w swoich zeznaniach świadek A. W.. Pozwany konsekwentnie od początku procesu zaprzeczał by kiedykolwiek zawarł z powodem umowę najmu przedmiotowego sprzętu.

W tej sytuacji Sąd Rejonowy stwierdził, iż umowy zawarte przez Ł. M. w myśl art. 103 § 1 k.c. nie wywołały skutku prawnego, ponieważ nie zostały potwierdzone przez pozwanego, co skutkowało oddaleniem powództwa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył powód, który zaskarżył ten wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego to jest art. 227 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na:

a) nierozpoznaniu wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Ł. M., na okoliczność zawarcia umowy najmu pomiędzy Centrum (...) Sp. z o.o. a (...) S.A., zrealizowania przez Centrum (...) Sp. z o.o. zobowiązań wynikających z umowy najmu zawartej z (...) S.A., a także na okoliczność niezaspokojenia przez (...) S.A. roszczeń wynikających z faktur załączonych do pozwu, i w konsekwencji nieprzeprowadzenie w/w dowodu na fakty mające istotne znaczenie w niniejszej sprawie;

b)  bezzasadnym oddaleniu wniosku powoda o zobowiązanie strony pozwanej do wskazania danych adresowych pracownika spółki (...) S.A. Ł. M., który w umowach najmu wskazany był jako osoba umocowana do odbioru w imieniu spółki sprzętu budowlanego dostarczonego przez powódkę;

c)  bezzasadnym oddaleniu wniosku powoda o zwrócenie się przez Sąd do Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy,(...)z wnioskiem o udzielenie pisemnej informacji w przedmiocie danych adresowych Ł. M.;

2.  naruszenie art. 217 § 2 k.p.c. poprzez bezzasadne nierozpoznanie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka Ł. M., które spowodowało błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, że powód nie udowodnił umocowania Ł. M. do zawarcia umowy najmu (...) z dn. 23 października 2009 r., podczas gdy w rzeczywistości powód wykazał za pomocą dowodu z zeznań świadków A. W. i M. G., że Ł. M. był pracownikiem pozwanej spółki i działał na podstawie ustnego upoważnienia swego pracodawcy;

3.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności poprzez:

a) niewyjaśnienie spornych okoliczności przedmiotowej sprawy mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia poprzez nierozpoznanie wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Ł. M. i w konsekwencji nieustalenie kim w rzeczywistości jest Ł. M., czy był pracownikiem (...) S.A. i w jakim okresie, co należało do zakresu jego obowiązków, czy posiadał ustne upoważnienie od swojego pracodawcy do zawierania umów, odbioru sprzętu, podpisywania protokołów zdawczo - odbiorczych;

b)  nierozpoznanie wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Ł. M., którego zeznania są w ocenie powoda niezbędne dla wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego ustalenia przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie;

c)  oparcie rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie jedynie na podstawie twierdzeń strony przeciwnej niepopartych żadnymi dowodami, które to twierdzenia nie wskazują w ocenie strony powodowej, że nie doszło do skutecznego zawarcia umowy najmu pomiędzy (...) Sp. z o.o. oraz (...) S.A.;

d)  wyciągnięcie nielogicznych wniosków z zeznań świadków A. W. i M. G. poprzez przyjęcie, że Ł. M. nie był pracownikiem spółki (...) S.A. podczas gdy z zeznań w/w świadków wynika wprost, że Ł. M. w dniu zawarcia umowy najmu był zatrudniony w pozwanej spółce;

4.  naruszenie art. 232 k.p.c. i art. 233 § 2 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie jako podstawę prawną do oddalenia wniosku powoda o zwrócenie się przez Sąd do Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy i w konsekwencji bezzasadne uznanie, że powód mógł sam zwrócić się do Prokuratury o udostępnienie akt sprawy z danymi adresowymi Ł. M.;

5. naruszenie prawa materialnego, to jest art. 103 § 1 k.c. poprzez bezzasadne uznanie, że działanie Ł. M. nie zostało potwierdzone przez (...) S.A., podczas gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego pozwala na ustalenie, że pozwana spółka przyjmując i wykorzystując wynajęte od powoda maszyny i sprzęt budowlany potwierdziła ustne upoważnienie udzielone swojemu pracownikowi do zawierania umów;

6. naruszenie art. 6 k.c. poprzez bezzasadne uznanie, że działanie powoda składającego wniosek o zwrócenie się przez Sąd do Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy stanowi przejaw zastępowania inicjatywy strony przy gromadzeniu i przedstawianiu dowodów;

7. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezzasadnym uznaniu, że:

a)  powód nie wykazał faktu zawarcia umowy pomiędzy stronami i w konsekwencji błędne przyjęcie, że powód zawarł umowę z Ł. M. a nie z pozwaną spółką (...) S.A.;

b)  nie doszło do potwierdzenia czynności Ł. M. przez (...) S.A., podczas gdy w rzeczywistości działał on na podstawie ustnego upoważnienia swego pracodawcy udzielonego w sposób dorozumiany poprzez powierzenie mu określonych zadań w zakresie bieżącej obsługi działalności przedsiębiorstwa.

Powód , mając na względzie brzmienie art. 368 § 1 k.p.c wniósł też o:

- zwrócenie się przez Sąd do Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy, (...) z wnioskiem o udzielenie pisemnej informacji w przedmiocie danych adresowych Ł. M. oraz o udzielenie pisemnej informacji kiedy Prokuratura w toku postępowania prowadzonego pod sygn. akt 1 Ds. 343/15 ustaliła dane adresowe Ł. M.;

- dopuszczenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka Ł. M., po wykonaniu wniosku z pkt powyżej, na okoliczność zawarcia umowy najmu pomiędzy Centrum (...) Sp. z o.o. a pozwaną stroną, zrealizowania przez Centrum (...) Sp. z o.o. zobowiązań wynikających z umowy najmu zawartej z pozwaną stroną, a także na okoliczność nie kwestionowania przez pozwaną stronę prawidłowości wykonania przez Centrum (...) Sp. z o.o. zawartej umowy oraz niezaspokojenia przez pozwaną stronę roszczeń wynikających z faktur załączonych do niniejszego pozwu.

W tym stanie rzeczy powód wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i w konsekwencji zasądzenie od (...) S.A. na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty w wysokości 4.866,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi

- zasądzenie od (...) S.A. na rzecz (...) Sp. z o.o. kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Odnosząc się na wstępie do poniesionych przez powoda zarzutów naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów proceduralnych stwierdzić należy, że zgodnie z art. 162 k.p.c strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu, zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy. Jak zaś stwierdził Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dn. 8.10.2014 r. (I ACa 407/14, Lex nr 1554753), prekluzja przewidziana w art. 162 k.p.c. obejmuje swym zakresem wszystkie uchybienia procesowe, w tym również w zakresie postępowania dowodowego. Przepis art. 162 k.p.c. znajduje zastosowanie także do postanowień oddalających wnioski dowodowe.

Tymczasem pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie złożył zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c co do oddalenia na rozprawie w dn. 3.02.2015 r. wniosku dowodowego powoda o zobowiązanie pozwanej spółki do wskazania danych adresowych Ł. M., jak również co do oddalenia na rozprawie w dn. 12.03.2015 r. wniosku powoda o zwrócenie się do Prokuratury Rejonowej Bydgoszcz-Południe w Bydgoszczy o udzielenie informacji w przedmiocie danych adresowych tego świadka. Należy przy tym zauważyć, że zarówno na jednej jak i drugiej rozprawie pełnomocnik powoda prawidłowo zawiadomiony o ich terminach nie stawił się, a zatem sam powód pozbawił się możliwości złożenia takiego zastrzeżenia.

Zatem, podniesiony dopiero w apelacji zarzut bezzasadnego oddalenia wniosku powoda o zobowiązanie strony pozwanej do wskazania danych adresowych pracownika pozwanej spółki i oddaleniu wniosku o zwrócenie się o te dane do Prokuratury, nie może być przez Sąd Okręgowy uznany za skuteczny. Zasadnie przy tym Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia na treść art. 258 k.p.c, zgodnie z którym strona powołująca się na dowód ze świadków obowiązana jest dokładnie oznaczyć fakty, które mają być zeznaniami poszczególnych świadków stwierdzone i wskazać świadków tak, by ich wezwanie do sądu było możliwe. Natomiast wskazywany przez powoda w apelacji art. 233 § 2 k.p.c nie mógł mieć w niniejszej sprawie zastosowania, gdyż to powód, a nie pozwany złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka Ł. M., a zatem to na powodzie zgodnie z cyt. art. 258 k.p.c spoczywał obowiązek złożenia tego dowodu w taki sposób, aby było możliwe jego przeprowadzenie.

Tym samym, w ocenie Sądu Okręgowego również za bezpodstawny należy uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c poprzez niewyjaśnienie spornych okoliczności przedmiotowej sprawy. Zauważyć bowiem należy, że art. 224 § 1 k.p.c w chwili obecnej zmienił swoją normatywną treść. W poprzedniej wersji, stanowił że przewodniczący zamyka rozprawę gdy uzna sprawę za dostatecznie wyjaśnioną. Obecnie przewodniczący zamyka rozprawę po przeprowadzeniu dowodów i udzieleniu głosu stronom. Zatem aktualnie, dostateczne wyjaśnienie sprawy spoczywa w rękach stron, a nie sądu orzekającego. Z kolei obowiązkiem sądu jest czuwanie nad gromadzeniem materiału dowodowego przez strony.

Za niezasadne należy też uznać wnioski powoda zawarte w pkt-cie IV apelacji. Zauważyć bowiem należy, że zgodnie z art. 505 ¹² § 1 k.p.c w postępowaniu uproszczonym sąd drugiej instancji nie przeprowadza postępowania dowodowego z wyjątkiem dowodu z dokumentu, a powód nie wykazał jednocześnie aby w niniejszej sprawie zachodziły przesłanki z art. 505 ¹² § 2 k.p.c.

Zgromadzony zaś materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, wbrew stanowisku powoda, że Ł. M. został przez pozwanego w sposób ustny upoważniony do zawarcia z powodem umowy najmu myjki ciśnieniowej. Pozwany, jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, konsekwentnie zaprzeczał tej okoliczności, jak również temu aby skorzystał z tego urządzenia.

Warto też zauważyć, że jak wynika z umowy najmu z dn. 23.10.20009 r., jak i protokołu zdawczo-odbiorczego (k-53-54) - w przypadku podmiotu wynajmującego wpisano osobę reprezentującą ten podmiot w pozycji „reprezentowana przez”, natomiast w przypadku najemcy pozycja ta jest niewypełniona. Skoro zaś strony umowy zdecydowały się na sporządzenie jej na piśmie, a najemcą miała być spółka prawa handlowego, nie było żadnych przeszkód do sprawdzenia, czy osoba podpisująca taką umowę w imieniu spółki, może ją reprezentować zgodnie z wpisem wynikającym z Krajowego Rejestru Sądowego lub czy posiada stosowne pełnomocnictwo.

Nie bez znaczenia jest też okoliczność, że jak wynika z w/w umowy najmu, myjka ciśnieniowa miała być oddana na okres jednej doby, a czas trwania umowy obejmował jedynie dzień 23.10.2009 r. (k-53), natomiast okresy za jakie powód wystawił faktury dołączone do pozwu wskazują na inne, znacznie dłuższe terminy najmu urządzenia (k-56-60).

Sąd Okręgowy nie podziela też stanowiska skarżącego, iż w niniejszej sprawie mieliśmy do czynienia z sytuacją, o której stanowi art. 97 k.c.

Zgodnie z art. 97 k.c osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Powód nie wykazał aby do codziennych, czy zazwyczaj dokonywanych czynności przez pracowników pozwanej należało zawieranie umów najmu sprzętu takiego jak myjka ciśnieniowa, nawet jeśli przedmiotem działania pozwanej spółki jest świadczenie usług m.in. w zakresie naprawy i konserwacji maszyn i urządzeń budowlanych, jak wskazał powód w apelacji. Ponadto, sam powód w uzasadnieniu apelacji zarzucił, iż w postępowaniu przed Sądem Rejonowym nie zostało wyjaśnione, kim tak naprawdę był Ł. M., czy był pracownikiem pozwanego i co należało do jego obowiązków.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego na podstawie art. 98 k.pc w zw. z § 6 ust. 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28.09.2002 r.w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U z 2013 r. poz. 490).

SSO Elżbieta Kala