Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2015 r. w Gliwicach

sprawy W. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania W. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 25 marca 2015 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Grażyna Łazowska

Sygn. akt VIIIU 639/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25.03.2015r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonej W. J. ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art.111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyliczony według wariantów wskazanych

w podanym przepisie nie okazał się wyższy od dotychczasowego, który wynosi 57,32%.

Ubezpieczona w odwołaniu od decyzji wskazała, iż nie zgadza się z wyliczeniem emerytury dokonanym przez organ rentowy podnosząc, iż domaga się należytego wyliczenia świadczenia od lutego 1997r. z uwzględnieniem ponad 41 lat pracy. Ubezpieczona podniosła, iż organ rentowy błędnie rewaloryzuje emeryturę, którą ubezpieczona posiadała już w maju 1993r. oraz pomimo, iż ubezpieczona w lutym 1997r. udowodniła ponad 41 letni staż pracy, organ rentowy uwzględnia jedynie 39 lat i 7 miesięcy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona W. J. urodziła się w dniu (...)

Decyzją z dnia 08.10.1991r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od dnia 01.06.1991r. przyjmując do obliczenia podstawy wymiaru tego świadczenia wynagrodzenie z lat 1988, 1989 i 1990r., czyli z trzech kolejnych lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 12 lat, licząc wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie, na podstawie zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 25.09.1991r. sporządzonego przez Liceum Ogólnokształcące im. W. S. w G..

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia z tego okresu wyniósł 57,32%.

Organ rentowy uwzględnił ubezpieczonej staż pracy w wymiarze 35 lat, który następnie podlegał zwiększeniu i tak na wysokość świadczenia ubezpieczonej organ rentowy uwzględnił: w decyzji z dnia 25.11.1993r. - 37 lat i 9 miesięcy okresów składkowych, w decyzji z dnia 25.05.1995r. - 39 lat, 1 miesiąc okresów składkowych.

Decyzją z dnia 10.12.2014r. organ rentowy przeliczył emeryturę ubezpieczonej od dnia 01.08.2014r. ostatecznie przyjmując do ustalenia jej wysokości staż pracy w wymiarze 41 lat i 7 dni okresów składkowych.

W dniu 10.03.2015r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne przeliczenie podstawy wymiaru emerytury przedkładając na tę okoliczność zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 04.03.2015r. sporządzone przez III Liceum Ogólnokształcące im. W. S. w G. z wykazanymi wynagrodzeniami ubezpieczonej za lata 1993 – 1997 dotyczącymi okresu jej zatrudnienia w tej szkole od dnia 01.09.1993r. do dnia 08.02.1997r.

W rozpoznaniu tego wniosku organ rentowy wydał decyzję zaskarżoną z dnia 25.03.2015r., którą odmówił ubezpieczonej ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury w oparciu o art.111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, gdyż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyliczony według wariantów wskazanych w tym przepisie, z uwzględnieniem wynagrodzeń wykazanych w powołanym powyżej zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 04.03.2015r., obliczony:

- z 10 kolejnych lat kalendarzowych, to jest z lat 1995 – 2004 wyniósł 10,45%,

- z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu,

to jest od 1954r. do 1997r., wyniósł 43,15%

i nie był wyższy od dotychczasowego, który wynosi 57,32%.

Także ponowne przeliczenie świadczenia według dotychczas obowiązującego wariantu z 3 kolejnych lat kalendarzowych z okresu od 1979r. do 1990r. nie spowodowało wzrostu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, który wynosi nadal 57,32%.

Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego jako okoliczności bezsporne, bo jednoznacznie wynikające z tych dowodów i nie kwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej W. J. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.111 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz.U. z 2015r., poz.748 ) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek

o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Z literalnego brzmienia tego uregulowania prawnego wynika jednoznacznie, iż przeliczenie świadczenia zgodnie z powołanym przepisem jest możliwe tylko w sytuacji, gdy nowo wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia – według wariantów wskazanych w tym artykule – jest wyższy od dotychczas przyjętego.

Przy uwzględnieniu przedłożonych przez ubezpieczoną przy wniosku z dnia 10.03.2015r. zarobków z okresu jej zatrudnienia w III Liceum Ogólnokształcącym im. W. S. w G. dotyczących lat 1993 – 1997 i wykazanych w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 04.03.2015r. oraz zarobków wynikających z dokumentacji znajdującej się w aktach organu rentowego, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia ubezpieczonej wyliczony według wariantów podanych powyżej nie okazał się wyższy od dotychczasowego wynoszącego 57,32%, a obliczonego z lat 1988 – 1990, który ostatecznie okazał się najkorzystniejszy.

W takiej sytuacji, jak słusznie wskazał organ rentowy w zaskarżonej decyzji, brak było podstaw do ponownego przeliczenia świadczenia ubezpieczonej w oparciu o powołane na wstępie uregulowanie prawne.

Zauważyć należy, iż ubezpieczona w odwołaniu od decyzji zaskarżonej nie zgłaszała zarzutów dotyczących przyjętego przez organ rentowy wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia oraz matematycznych wyliczeń tego wskaźnika dla potrzeb wydania tej decyzji, a kwestionowała jedynie wyliczenie emerytury w związku dokonanymi waloryzacjami oraz przyjętym przez organ rentowy stażem pracy. W takiej sytuacji treść odwołania ubezpieczonej wykraczała poza ramy niniejszego procesu wyznaczonego treścią zaskarżonej decyzji, która dotyczyła wyłącznie możliwości przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia ubezpieczonej na podstawie art.111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznawanej sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie ( art.477 ⁹ i art. 477 ¹⁴ ) i tylko w tym zakresie podlega ona kontroli Sądu zarówno pod względem formalnej poprawności jak i merytorycznej zasadności. Postępowanie sądowe zmierza do kontroli prawidłowości lub zasadności zaskarżonej decyzji i niedopuszczalne jest rozpoznawanie merytoryczne żądań, które wykraczają poza zakres decyzji zaskarżonej odwołaniem ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22.02.2012r. sygn. akt II UK 275/11, LEX nr 1215286 ).

W konsekwencji takiego stanowiska, kierując się cytowanym na wstępie art.111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa i z mocy art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonej od tej decyzji jako bezzasadne.

(-) SSO Grażyna Łazowska