Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSO Barbara Przybyła

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2015 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa: A. G., M. G.

przeciwko: H. B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego H. B. od wyroku Sądu Rejonowego
w Gliwicach z dnia 20 maja 2015 r. sygn. akt VII GC 1914/14

1)  oddala apelacje;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz solidarnych powódek kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Barbara Przybyła

Sygn. akt X Ga 350/15

UZASADNIENIE

M. G. i A. G. wniosły o zasądzenie od pozwanego H. B. kwoty 3.269,95 zł. wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania. W uzasadnieniu podały, że kwota dochodzona pozwem stanowiła należność z tytułu sprzedaży pozwanemu oleju napędowego

Wyrokiem z dnia 20 maja 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach w sprawie sygn. akt VII GC 1914/14 zasądził od pozwanego na rzecz solidarnych powódek kwotę 3.269,95 zł w raz z ustawowymi odsetkami oraz kwotą 134,00 zł tytułem kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódki sprzedały pozwanemu olej napędowy w ilości 629,36l o łącznej wartości 3.460,29 zł, wystawiając z tego tytułu fakturę VAT nr (...) z 29 października 2013 r. Pozwany odebrał towar, nie zgłaszając zastrzeżeń co do jego ilości i jakości. Pozwany nie kwestionował zasadności wystawienia faktury VAT, wysokości należności z niej wynikającej oraz faktu jej doręczenia. Mimo to dokonał zapłaty jedynie części należności w kwocie 434,94 zł. Do zapłaty pozostała kwota 3.025,35 zł. i skapitalizowane odsetki w kwocie 244,60 zł.

W ocenie Sadu I instancji poznany nie wykazał, aby przysługiwała mu wobec powódek jakakolwiek wierzytelność możliwa do potrącenia. Pozwany przedkładając do potrącenia wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę, winien był wykazać szkodę co do zasady, jak również jej wysokość. Tymczasem pozwany nie sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi w tym zakresie i nie wykazała, że zakupione przez niego paliwo było złej jakości co spowodowało szereg uszkodzeń w jego samochodzie.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany zaskarżając wyrok w całości zarzucając mu naruszenie prawa materialnego tj art. 498 kc poprzez błędną jego wykładnię na skutek przyjęcia, iż nie było w niniejszej sprawie podstaw do uwzględnienia złożonego przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu i naruszenie art. 227 kpc w zw. za rt. 299 kpc poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie pozwanego. Skarżący wniósł o zmianę wyroku i poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie o jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznani a oraz o orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, ze wykazał istnienie po jego stronie wierzytelności w stosunku do powódek, którą skutecznie potrącił z wierzytelnością dochodzona przez powódki.

W odpowiedzi na apelację powódki wniosły o jej oddalenie i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Wskazały, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej i rzetelnej oceny dowodów jak i też twierdzeń stron w zakresie skuteczności potrącenia. Pozwany nie zakwestionował zarówno przed Sadem I instancji jak i w apelacji istnienia roszczenia powódek.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie i jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli Sąd II instancji nie prowadzi postępowania dowodowego uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W myśl przepisu art. 505 ¹⁰ § 1 k.p.c. apelacja pozwanego została rozpoznana przez Sąd odwoławczy w składzie jednego sędziego.

Wobec faktu, iż Sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego zawiera jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.

Wyrok Sądu Okręgowego oparty jest o art. 385 § 1 k.p.c. w związku
z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. Według treści tego ostatniego przepisu apelację
w postępowaniu uproszczonym można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego i trafnej wykładni prawa materialnego.

Odnosząc się do zarzutów apelacji należy wskazać, ze nie zasługiwały one na uwzględnienie.

Pozwany w prawidłowo wezwany na rozprawę w dniu 20 maja 2015 roku (zawiadomiony na rozprawie w dniu 28 stycznia 2015 roku) nie stawił się. Zatem pozwany uniemożliwił przeprowadzenie dowodu z jego zeznań, stąd zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z jego zeznań jest oczywiście nieuzasadniony.

Niezależnie od tego reprezentowany na rozprawie przez pełnomocnika - autor apelacji, nie tylko nie zgłosił wniosku o odroczenie rozprawy i nie wnosił o usprawiedliwienie nieobecności na rozprawie, ale także nie wniósł zastrzeżenia wobec ograniczenia przesłuchania stron do przesłuchania powódki. Stąd podniesienie tego zarzutu w apelacji nie może odnieść zamierzonego skutku.

W zakresie zarzutu nieuwzględnienia potrącenia przez Sąd I instancji należy uznać, iż postępowanie takie było prawidłowe. Pozwany nie udowodnił istnienia przedstawionej do potrącenia wierzytelności, a zatem dokonane przez niego potrącenie nie było skuteczne. Stanowisko w tym zakresie Sąd I instancji szeroko uzasadnił nie wykraczając poza zakres swobodnej oceny dowodów wynikającej a art. 233 kpc. Sąd Rejonowy w tym zakresie wskazał, że to na pozwany spoczywał ciężar wykazania istnienia wierzytelności wobec powódek na podstawie art. 6 kc. Pozwany tego nie wykazał. Pozwany nie kwestionował istnienie wierzytelności powódek w stosunku do niego.

W związku z powyższym Sad orzekł jak w sentencji na podstawie wyżej powołanych przepisów.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego oparto na przepisie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. oraz art. 391 § 1 k.p.c. obciążając nimi pozwanego jako stronę przegrywającą sprawę.

SSO Barbara Przybyła