Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III A Uz 62/12

POSTANOWIENIE

Dnia 20 marca 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący SSA Jacek Witkowski (spr.)

Sędziowie: SSA Jarosław Błaszczak

SSA Maria Pietkun

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2012 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o wyrównanie świadczenia

na skutek zażalenia S. S.

od postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 15 listopada 2011 r. sygn. akt VIII U 1226/11

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 15 listopada 2011 r., sygn. akt VIII U 1226/11, Sąd Okręgowy we Wrocławiu odrzucił odwołanie S. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 6 października 2010 r.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że odrzucenie odwołania nastąpiło z uwagi na fakt, że wnioskodawca po raz drugi domagał się de facto wyrównania renty wnioskodawcy wstrzymanej na jego wniosek, albowiem jak wynika z akt sprawy sygn. VIII U 1556/10 wnioskodawca odwoływał się od decyzji z dnia 6 października 2010 r. i sprawa ta została zakończona prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 9 czerwca 2011 r., sygn. akt III A Ua 481/11, którym Sąd ten oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 9 lutego 2011 r.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekł o odrzuceniu odwołania wnioskodawcy od w/w decyzji.

Zażalenie na wyżej opisane postanowienie wywiódł wnioskodawca zaskarżając je w całości i zarzucając Sądowi nie rozpoznanie istoty sprawy.

Wnioskodawca podniósł, że domaga się wypłaty odszkodowania i wyrównania szkody od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na podstawie przepisów prawa cywilnego, zatem jest to odrębne żądanie aniżeli domaganie się wypłaty zaległego świadczenia rentowego. Z tego też względu domaga się uchylenia w całości zaskarżonego postanowienia i rozpoznania sprawy przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia Krzyków.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt. 2 k.p.c. sąd odrzuci pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona. W sytuacji, gdy zapadło już prawomocne rozstrzygnięcie dotyczące tego samego przedmiotu postępowania, które toczyło się między tymi samymi stronami zachodzi bowiem powaga rzeczy osądzonej.

Granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej określa przedmiot rozstrzygnięcia sądu i podstawa faktyczna tego rozstrzygnięcia.

W niniejszej sprawie należało przyznać rację Sądowi Okręgowemu, który słusznie przyjął, iż wnioskodawca po raz kolejny odwołał się od decyzji ZUS odmawiającej mu wyrównania renty wstrzymanej na jego wniosek i wypłacenia z tego tytułu kwoty 6.456,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Fakt nazwania odwołania pozwem i żądania rozpoznania sprawy przez Sąd Cywilny nie ma żadnego znaczenia dla sprawy, albowiem decydująca jest treść odwołania oraz stan faktyczny sprawy.

Organ rentowy, jak również Sąd Okręgowy we Wrocławiu, we wcześniej toczącym się postępowaniu, nie uwzględnił żądania wnioskodawcy przyznania mu prawa do wyrównania renty, a Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 9 czerwca 2011 r. oddalił apelację wnioskodawcy i utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego. Orzeczenia te są prawomocne.

Wnioskodawca w odwołaniu z dnia 18 lutego 2011 r. nazwanym pozwem, po raz kolejny zaskarżył w istocie tę samą decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. dnia 6 października 2010 r., domagając się „odszkodowania” od organu rentowego, który odmówił mu wypłacenia renty za okres, kiedy świadczenie to zostało wstrzymane, na wniosek samego wnioskodawcy.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że zarzuty wnioskodawcy, co do właściwości Sądu, jak i nieprawidłowego trybu rozpoznania odwołania, są całkowicie niezasadne, albowiem wnioskodawca bezsprzecznie wiązał swoje żądanie z wymienioną wyżej decyzją.

Z powyższych względów ponowne rozpatrzenie sprawy w oparciu o te same okoliczności nie jest możliwe ze względu na powagę rzeczy osądzonej.

W związku z powyższym, zażalenie jako bezzasadne, na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. podlega oddaleniu.