Pełny tekst orzeczenia

poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:00.418]

Początek uzasadnienia. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa G. K. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę. Po pierwsze, zasadził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.500 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie, zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 489 złotych 58 groszy tytułem zwrotu kosztów procesu i nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi na rzecz powoda kwotę 392 złote 10 groszy tytułem nadpłaconych kosztów sądowych. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodziła się strona pozwana i zaskarżyła wyrok w części, to jest w zakresie punktu I i III, zarzuciła wyrokowi naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest naruszenie artykułu 233 paragraf 1 kpc skutkujące błędnymi ustaleniami faktycznymi poprzez, sprzeczne z zebranymi dowodami ustalenie, że wskutek kolizji 9 lipca 2013 roku powód doznał krzywdy w postaci cierpień fizycznych i fizycznych, psychicznych i fizycznych wynikających z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia w sytuacji, w której zgodnie z niekwestionowanymi przez stronę opiniami biegłych neurologa i psychologa oraz badania tomografii komputerowej powód w rzeczywistości nie doznał żadnego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. A doznane ogólne potłuczenia nie spowodowały podnoszonych przez powoda cierpień fizycznych i psychicznych gdyż według biegłego neurologa skutkiem kolizji były jedynie bóle głowy a takie dolegliwości nie powodują uszczerbku na zdrowiu powoda. Uznanie zeznań powoda za wiarygodne i przyjęcie, że po kolizji powód zaczął odczuwać dolegliwości w odcinku szyjnym kręgosłupa oraz, że wskutek tej kolizji konieczna była wizyta powoda w szpitalu i wykonania badania tomografii komputerowej, które to okoliczności zdaniem Sądu nie mogą pozostawać bez wpływu na wysokość zadośćuczynienia w sytuacji, której ustalenia te są sprzeczne z dokumentacją medyczną oraz opinią biegłego lekarza neurologa. Nieuwzględnienie przez Sąd wszystkich okoliczności wynikających z opinii biegłego psychologa to jest, że miesiąc po kolizji udał się w celu przedłożenia opinii w postępowaniu o odszkodowanie, co wskazuje, że wytoczenie powództwa w sprawie nie miało na celu złagodzenia poczucie krzywdy, lecz było spowodowane chęcią wzbogacenia się przez powoda. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuca się nadto obrazę prawa materialnego to jest artykułu 445 paragraf 1 kc przez błędną wykładnię w postaci pominięcia przez Sąd, że przyznanie zadośćuczynienia ma charakter fakultatywny i uzasadnione jest dopiero po przekroczeniu pewnego poziomu krzywdy, co też następnie skutkowało błędnym zastosowaniem przez Sąd tego przepisu poprzez przyznanie powodowi 1.500 złotych zadośćuczynienia, które nie jest odpowiednie, lecz rażąco wygórowane w stosunku do skutków kolizji, które to skutki w świetle opinii biegłego neurologa ograniczyły się do subiektywnie odczuwalnych bóli głowy, niepowodujących żadnego uszczerbku na zdrowiu a co za tym idzie, która to kolizja nie spowodowała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia powoda. Naruszenia artykułu 817 paragraf 1 kc oraz od 481 paragraf 1 i 2 kc, w związku z artykułem 455 kc, w związku z artykułem 14 ustęp 1 Ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych przez błędne zastosowanie i zasądzenie odsetek od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia liczonych od dnia 12 grudnia 2013 roku, zarzuca się nadto naruszenie artykułu 98 paragraf 1 i 3 kpc poprzez zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu w kwocie 489 złotych i w oparciu o te zarzuty wnosi się o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości. W sprawie złożono odpowiedź na apelację gdzie wnosi się o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja jest niezasadna. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu I Instancji i przyjmuje je za własne. Wbrew twie..., twierdzeniom skarżącego ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w sprawie została dokonana przez Sąd Rejonowy w sposób rzetelny zgodnie z kryteriami zakreślonymi w artykule 233 paragraf 1 kpc. Zgodnie z utrwaloną wykładnią kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów grupuje się następująco, po pierwsze doświadczenie życiowe, po drugie inne źródła wiedzy, trzecie poprawność logiczna i czwarte prawdopodobieństwo wersji. W apelacji skarżący nie wykazał, aby z uchybieniem któregokolwiek z tych kryteriów doszło do oceny dowodów w rezultacie, której Sąd I Instancji uznał, że w wyniku wypadku z dnia 9 lipca 2013 roku powód doznał uszkodzenia ciała w postaci ogólnego potłuczenia, w tym powierzchniowego urazu głowy bez utraty przytomności. Na skutek kolizji konieczna była wizyta powoda w szpitalu i wykonanie u niego badania CT głowy. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił między innymi to, że doznany przez powoda uraz skutkował bólem głowy i kręgosłupa szyjnego, szczególnie nasilonymi w pierwszym okresie. Natomiast wbrew sugestiom apelującego Sąd Rejonowy nie przyjął, aby powód doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek uszkodzenia kręgosłupa. Sąd Rejonowy nie przyjął także, aby zdarzenie związane z wypadkiem wywołały u powoda zaburzenia w aspekcie psychologicznym bądź emocjonalnym. Zarzut naruszenia artykułu 445 paragraf 1 kc jest bezzasadny, przepis ten umożliwia przyznanie zadośćuczynienia w razie wywołania rozstroju zdrowia, co miało miejsce w niniejszej sprawie. To wszystko świadczy w konsekwencji o poczynieniu przez Sąd I Instancji niezbędnych ustaleń mających następnie umożliwić oszacowanie należytego zadośćuczynienia. Mając na uwadze powyższe rozważania podkreślić należy, iż prawidłowo poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia w przedmiocie doznanej przez powoda krzywdy będącej następstwem wypadku komunikacyjnego, jakiemu uległ w dniu 9 lipca 2013 roku dają mu możliwość ustalenia kwoty odpowiedniego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Odwoławczego kwotę 1.500 złotych można uznać za rzeczywiście odpowiadającą wymogowi odpowiedniości w stosunku do rozmiarów krzywdy, o jakim mowa w artykule 445 paragraf 1 Kodeksu cywilnego, co również przemawia za uznaniem, że bezzasadny jest zarzut naruszenia prawa materialnego. Zadośćuczynienie jest formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej i obejmuje swym zakresem wszelkie cierpienia fizyczne i psychiczne, które nie mogą być bezpośrednio przeliczone na pieniądze. Charakter szkody niemajątkowej decyduje bowiem o jej niewymierności, zaś pojęcie odpowiedniej sumy zadośćuczynienia użyte w artykule 445 paragraf 1 kc ma charakter niedookreślony. Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia Sąd skorzysta z daleko idącej swobody. Ustawodawca nie wprowadza, bowiem żadnych sztywnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia pozostawiając to zagadnienie w całości uznaniu sędziowskiemu. W świet..., w świetle powyższych uwag zasądzona tytułem zadośćuczynienia kwota 1.500 złotych jest wyważona, zważywszy na ko..., konieczność poddania się badaniom diagnostycznym przez powoda oraz na utrzymujące się u niego bóle głowy. Zarzut naruszenia artykułu 817 paragraf 1 kc, kc 481 paragraf 1, 2 kc, w związku z artykułem 455 kc w związku z artykułem 14 ustęp 1 Ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych jest bezzasadne. Stanowisko Sądu Rejonowego w tym zakresie jest konsekwencją zasegu..., zasługującego na akceptację poglądu, że zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez pokrzywdzonego do spełnienia świadczenia odszkodowawczego. Od tej chwili biegnie termin odsatek za opóźnienie. Pozwany, jako profesjonalista dysponujący szerokim zapleczem technicznym specjalistycznym doświadczeniem również sądowym oraz pragmatyką miał możliwość ustalenia rzeczywistego rozmiaru krzywdy, której doznał powód a co za tym idzie wypłaty zadośćuczynienia w odpowiedniej wysokości. W niniejszej sprawie pozwany nie dokonał żadnej wypłaty tytułem zadośćuczynienia, działał więc na swoje ryzyko, co do okoliczności zapłaty odsetek za opóźnienie. Odnosząc się do zarzutu naruszenia artykułu 98 paragraf 1 i 3 kpc należy zarzut ten uznać za nietrafny. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy w zasądzonych kosztach nie uwzględnił opłaty skarbowej od substytucji. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 385 kpc oddalił apelację. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie artykułu 98 paragraf 1 kpc, w związku z artykułem 391 paragraf 1 kpc obciążając nimi w całości pozwanego, jako stronę przegrywającą. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 300 złotych obliczone na podstawie paragrafu 6 punkt 2, w związku z paragrafem 12 ustęp 1 punkt 1 in principio Zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Koniec uzasadnienia. (...)