Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2015 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy O. K. i P. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne

na skutek odwołania O. K. i P. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 30 kwietnia 2015 r.

nr (...)- (...)

o d d a l a o d w o ł a n i a

/-/ SSO L. Popiel

Sygn. akt IV U 1107/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2015 r., nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O., powołując się na art. 83 ust. 1 pkt 3, art. 18 ust. 1 i 2, art.20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j.Dz.U.2013.1442), ustalił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe, chorobowe i wypadkowe za okres od czerwca do sierpnia 2015 r. O. D. podlegającej ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek P. K..

W uzasadnieniu wskazał, że skarżąca została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, u płatnika składek - P. K. od dnia 1 czerwca 2014 r. Przy czym od dnia 13 sierpnia 2014 r. ubezpieczona zgłosiła niezdolność do świadczenia pracy w związku ze stanem ciąży, od 15 września 2014 r. wystąpiła z roszczeniem o wypłatę zasiłku chorobowego, a od 8 lutego 2015 r. zasiłku macierzyńskiego. Płatnik składek przekazał za ubezpieczoną dokumenty rozliczeniowe z wykazaną podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za wymagane miesiące.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w związku z krótkim okresem świadczenia pracy tj. od 1 czerwca 2014 r. do 12 sierpnia 2014 r. i wysokością przyznanego wynagrodzenia, wszczął postępowanie w celu wyjaśnienia okoliczności zatrudnienia O. D. na podstawie umowy o pracę od dnia 1 czerwca 2014 r.

Z uzyskanych wyjaśnień w toku postępowania przeprowadzonego przez ZUS wynikało, że skarżąca pozyskała od znajomego informację o wolnym stanowisku pracy w firmie P. K., to jest – osoby do spraw marketingu i prac administracyjno-biurowych. Odwołująca została zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 czerwca 2014 r. do 31 maja 2016 r. Według poczynionych ustaleń do jej obowiązków należało: zdobywanie nowych klientów, wykonywanie płatności (ZUS, PIT, VAT), umawianie terminów wykonywania prac, dostarczanie dokumentów do biura rachunkowego, umawianie serwisu związanego z eksploatacją sprzętu.

Przy czym w okresie od 18 lutego 2013 r. do 28 lutego 2014 r. na stanowisku pracownika administracyjno-biurowego zatrudniona była I. K., która pracowała w niepełnym wymiarze czasu pracy. Do jej zadań należały głównie prace administracyjno-biurowe tj. współpraca z biurem rachunkowym, obsługa płatności itp. Płatnik składek przez pewien okres sam zajmował się wszystkimi pracami biurowymi i marketingiem. W ocenie organu rentowego zaistniały przesłanki aby zakwestionować wysokość przyjętej przez płatnika podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia wnioskodawczyni na podstawie umowy o pracę. Zakład uznał, że przyznanie ubezpieczonej wynagrodzenia w wysokości 3.000,00 zł nastąpiło z naruszeniem zasad współżycia społecznego. Do tego informacje pozyskane z Urzędu Skarbowego w O. wskazywały, że sytuacja finansowa płatnika nie pozwalała mu na przyznanie takiego wynagrodzenia.

Ponadto płatnik w okresie zatrudnienia O. D. korzystał z ulg w opłacaniu składek na własne ubezpieczenia z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, w myśl art. 18a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W przekonaniu ZUS okoliczności, w jakich doszło do zatrudnienia odwołującej, wynagrodzenie zagwarantowane przez pracodawcę w okresie bezpośrednio poprzedzającym jej nieobecność w pracy z powodu niezdolności do pracy spowodowanej ciążą i macierzyństwem jednoznacznie wskazały, że miały na celu jedynie zapewnienie ubezpieczonej świadczeń z ubezpieczeń społecznych w czasie długotrwałej niezdolności do pracy. Dodał, że tego rodzaju działanie odbywa się kosztem innych uczestników systemu ubezpieczeń społecznych i nie zasługuje na ochronę prawną. Ocenił to działanie jako naruszające zasady współżycia społecznego, w tym przede wszystkim zasadę równego traktowania ubezpieczonych. Wskazał, że zasada swobodnego kształtowania wynagrodzeń może się realizować w zakresie obowiązującego prawa, bez naruszenia interesu publicznego i zasad współżycia społecznego. Dodał, że stronami stosunku pracy były osoby sobie bliskie - płatnik jest ojcem dziecka ubezpieczonej.

W konsekwencji, według organu rentowego - jako przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne O. D. za miesiące czerwiec-lipiec 2014 r. przyjęto kwotę równą podstawie minimalnego wynagrodzenia za pracę, które w 2014 r. wynosiło 210,00 zł (przy wymiarze czasu pracy wynoszącym 1/8 pełnego wymiaru czasu pracy). Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za sierpień 2014 r. obliczono na podstawie § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 62 poz.289 ze zm.).

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła O. D. domagając się jej „uchylenia” i przyjęcie, że jej wynagrodzenie w kwocie 3.000 zł nie może zostać uznane za rażąco zawyżone. W uzasadnieniu szczegółowo opisała okoliczności zatrudnienia u P. K.. Zwróciła uwagę, że zadania z zakresu marketingu i reklamy wymagają od pracownika inwencji i nie każdy jest im w stanie sprostać. Dlatego, w jej ocenie płatnika składek stać było na wypłatę wynagrodzenia we wskazanej wysokości, które traktował jako inwestycję w rozwój firmy. W konsekwencji w spornej umowie ustalono wynagrodzenie odpowiednie, uczciwe i sprawiedliwe. W załączeniu do odwołania przedłożyła dokumenty potwierdzające wykonywaną pracę, w tym faktury VAT, wydruk strony internetowej, oświadczenie biura rachunkowego (k – 6 akt sprawy.)

O podobnej treści odwołanie wniósł także płatnik składek P. K.. W uzasadnieniu swojego stanowiska zaprezentował analogiczną argumentację i załączył tożsamą dokumentację (k – 34 akt sprawy). W konkluzji podkreślił, że w jego ocenie wynagrodzenie skarżącej w kwocie 3.000 zł na pełnym etacie nie można uznać za rażąco zawyżone.

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w O. domagał się ich oddalenia i powołując się na uzasadnienie zaskarżonej decyzji, uczynił je stanowiskiem procesowym w sprawie . Organ rentowy podniósł, że w ustalonym stanie faktycznym brak jest podstaw do ustalenia podstawy wymiaru składek skarżącej w kwocie 3.000 zł i uznania, że wykonywała ona pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zarządzeniem z dnia 26 sierpnia 2015 r. Sąd połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygnaturach IV U 1107/15 i IV U 1108/15 i prowadzenia pod sygnaturą IV U 1107/15.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni O. D., ur. dnia (...) absolwentka liceum ogólnokształcącego, legitymująca się zaświadczeniem o ukończeniu kursu „Podstawowy Kurs Przedsiębiorczości" z dnia 19 czerwca 2009 r., certyfikatem ECDL z dnia 24 września 2009 r. oraz certyfikatem ukończenia szkolenia „Przygotowanie do certyfikatu ECDL", została zatrudniona na podstawie umowy o pracę w firmie P. K., od dnia 1 czerwca 2014 r. z wynagrodzeniem w wysokości 3.000 zł na stanowisku pracownika ds. marketingu i prac administracyjno-biurowych, w pełnym wymiarze czasu pracy, na czas określony do dnia 31 maja 2016 r.

Odwołujący płatnik składek P. K. od dnia 18 lutego 2013 r. posiada zarejestrowaną pozarolniczą działalność gospodarcza w zakresie wykonywania konstrukcji i pokryć dachowych, w miejscowości (...), (...)-(...) D., powiat (...), woj. (...)- (...). Wymienioną działalność w zakresie rozliczeń podatkowych prowadzi na podstawie ryczałtu od zaewidencjonowanych przychodów.

Wnioskodawczyni świadczyła pracę w siedzibie biura firmy w T., w pokoju wyposażonym w krzesło, drukarkę i stolik. W chwili podpisywania umowy nie miała jeszcze wiedzy o tym, że jest w stanie ciąży. Przed podjęciem zatrudnienia u płatnika składek odwołująca nigdzie nie pracowała, i nie posiadała żadnego doświadczenia pracowniczego.

P. K. prowadzi firmę od lutego 2013 r. w zakresie działalności usługowej podnośnikami. Samodzielnie obsługuje podnośniki – 19- metrowy i 20- metrowy, podnośniki na kołach, samojezdne. Wnioskodawczynię poznał w styczniu 2014 r., z którą zamieszkał w grudniu 2014 r.

(wyjaśnienia odwołujących– k – 41 i 42 akt sprawy.)

Do zadań skarżącej według zakresu obowiązków na wymienionym stanowisku należały :

● współpraca z kontrahentami i pozyskiwanie nowych klientów,

● wykonywanie płatności (ZUS, PIT, VAT),

● umawianie terminów wykonywania prac,

● dostarczanie dokumentów do biura rachunkowego,

● zakup i gospodarowanie materiałami biurowymi oraz akcesoriami do pojazdów znajdujących się w firmie.

● umawianie serwisu związanego z eksploatacją sprzętu (podnośnik koszowy).

Odwołująca była także zobowiązana do regulowania płatności i kontrolowania bieżących zobowiązań firmy na podstawie otrzymanych faktur od kontrahentów bądź druków przelewów.

Nadzór nad jej pracą sprawował P. K.. Skarżąca pracowała najczęściej w siedzibie firmy, podpisywała listę obecności, a wynagrodzenie otrzymywała do ręki podpisując listę płac.

Przy czym w okresie poprzedzającym zatrudnienie odwołującej, to jest od 18 lutego 2013r. do 28 lutego 2014 r. na stanowisku pracownika administracyjno-biurowego zatrudniona była I. K. (matka płatnika), która pracowała w niepełnym wymiarze czasu pracy (1/8 etatu). Do jej zadań należały głównie prace administracyjno-biurowe tj. współpraca z biurem rachunkowym, obsługa płatności.

Od dnia 13 sierpnia 2014 r. u O. D. wystąpiła niezdolność do pracy związana ze stanem ciąży. W kolejnych miesiącach odwołująca zgłosiła do ZUS roszczenie o wypłatę zasiłku chorobowego, a następnie zasiłku macierzyńskiego. W związku z krótkim okresem świadczenia pracy tj. od 1 czerwca 2014 r. do 12 sierpnia 2014 r. i wysokością przyznanego wynagrodzenia ZUS podjął czynności wyjaśniające i w konsekwencji w dniu 30 kwietnia 2015 r. wydał zaskarżoną decyzję, którą ustalił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe, chorobowe i wypadkowe O. D. za okres od czerwca do sierpnia 2015 r.

Z karty ciąży pochodzącej z Gabinetu Ginekologicznego W. K. w L. wynikało, że termin porodu odwołującej wyznaczony był na 11 lutego 2015 r. W dniu pierwszego badania, t.j. 11 czerwca 2014 r. wnioskodawczyni była w 6 tyg. ciąży. Skarżąca w dniu 8 lutego 2015 r. urodziła córkę.

Firma płatnika według zeznań z działalności gospodarczej osiągnęła przychody:

- PIT 28 za 2013 r. – 51.591,11 zł,

- PIT 28 za 2014 r. – 65.653,17 zł.

O. D. (od dnia 11 lipca 2015 r. O. K.– żona płatnika) w zakresie rozliczeń podatkowo-księgowych kilkakrotnie w miesiącu dostarczała do biura rachunkowego H. Z. wymagane dokumenty. Wymienione biuro usytuowane jest przyul. (...) w O., w odległości ok. 10-15 km od firmy płatnika.

(dowód: akta składkowe ZUS i dokumentacja złożona przez odwołującą - k -6 akt sprawy, zeznania świadków: H. Z. i I. K. – k- 42 akt sprawy.)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania nie zasługują na uwzględnienie.

Istotę niniejszego procesu stanowiło ustalenie, czy organ rentowy zaskarżoną decyzją zasadnie ustalił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe, chorobowe i wypadkowe za okres od czerwca do sierpnia 2014 r. O. D., podlegającej ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek P. K.. Według ZUS jako przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne O. D. (K.) za miesiące czerwiec-lipiec 2014 r. przyjęto kwotę równą podstawie minimalnego wynagrodzenia za pracę, które w 2014 r. wynosi 210,00 zł (przy wymiarze czasu pracy wynoszącym 1/8 pełnego wymiaru czasu pracy). Natomiast podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za sierpień 2014 r. obliczono na podstawie § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 62 poz.289 ze zm.).

Bezspornym w niniejszej sprawie był fakt zawarcia umowy o pracę z dnia 1 czerwca 2014 r. na czas określony pomiędzy P. K. – jako pracodawcą, a O. D. – jako pracownicą, na stanowisko pracownika do spraw marketingu i prac administracyjno-biurowych, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem w kwocie 3.000 zł.

Przy czym decydujące znaczenie dla rozważenia zasadności złożonych odwołań było ustalenie, czy rację ma organ rentowy, twierdząc, że zakres prac i ilość pracy, jaką miała wykonywać O. D. w ramach zawartej umowy w żadnej mierze nie uzasadniała zatrudnienia jej w pełnym wymiarze czasu pracy. Jedyną różnicą pomiędzy wnioskodawczynią, a jej poprzednikiem w wykonywanej pracy było to, że skarżąca dodatkowo miała zajmować się marketingiem, w ramach którego odpowiadała za współpracę z klientami i za pozyskiwanie nowych klientów.

W pierwszej kolejności należało odwołać się do przepisów prawa materialnego regulujących obszerną problematykę zasad ustalania składek na ubezpieczenia społeczne.

I tak w myśl art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2015.121 j.t. ze zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych będących pracownikami stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Natomiast zgodnie z art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżona decyzja jest zasadna.

W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd orzekający podzielił stanowisko ZUS, zgodnie z którym należało zakwestionować wysokość przyjętej przez płatnika składek podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę O. D. w pełnym wymiarze czasu pracy. W konsekwencji podstawę tę stanowi kwota równa podstawie minimalnego wynagrodzenia za pracę, które w 2014 r. wynosi 210,00 zł - przy wymiarze czasu pracy wynoszącym 1/8 pełnego wymiaru czasu pracy, zaś podstawę za sierpień 2014 r. wyliczono w oparciu o § 11 ust. 1rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r.

Nie ulega wątpliwości, że O. D. świadczyła pracę u P. K.. W przekonaniu Sądu orzekającego brak jest jednak podstaw aby przyjąć, że zadania powierzone ubezpieczonej wymagały zatrudnienia jej w pełnym wymiarze czasu pracy. Podkreślenia wymaga, że osoba poprzednio zatrudniona w firmie - I. K. (matka P. K.) – do której zadań również należały prace administracyjno-biurowe – w tym współpraca z biurem rachunkowym, obsługa płatności – wykonywała te obowiązki w wymiarze 1/8 etatu. Organ rentowy słusznie więc podnosił, że różnica między obowiązkami obu tych pracownic dotyczyła tego, iż odwołująca miała też zajmować się marketingiem, w ramach którego odpowiadała za współpracę z klientami i za pozyskiwanie nowych klientów. Na wykonywanie tych dodatkowych obowiązków np. w związku z reklamą firmy płatnik nie przedstawił żadnych dowodów). Odwołująca sporządziła jedynie trzy oferty dla ewentualnych kontrahentów.

Z kolei przedstawione faktury za zakup materiałów nie potwierdzały jednoznacznie, że są związane z wykonywaniem przez zainteresowaną pracy. Z faktur nie wynika bowiem kto faktycznie dokonał zakupu materiałów. Podobnie należało ocenił się dowody wpłaty w związku z regulowaniem należności wobec ZUS z tytułu składek. Z dokumentów nie wynikało, kto dokonał wpłaty, nie można było jednoznacznie stwierdzić, że zrobiła to ubezpieczona.

W przekonaniu Sądu orzekającego w świetle poczynionych ustaleń brak było wystarczających podstaw do przyjęcia, że wynagrodzenie (podstawa wymiaru składek) zagwarantowane przez pracodawcę w okresie bezpośrednio poprzedzającym nieobecność w pracy odwołującej z powodu niezdolności do pracy spowodowanej ciążą i macierzyństwem oraz biorąc pod uwagę zakres i ilość pracy jaką wykonywała – było uzasadnione z punktu widzenia przepisów ubezpieczeniowych.

Podkreślenia wymaga, że materia świadczeń przyznawanych z tytułu ubezpieczenia społecznego oraz zasada solidaryzmu sprawiają, iż płaca stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki – powinna mieć realny charakter. Zatem w świetle reguł rynku pracy nie może przewyższać wkładu pracy pracownika, ani np. pozostawać w sprzeczności z finansowymi możliwościami przedsiębiorstwa. Idąc tym rozumowaniem nie powinno się aprobować sytuacji, w której strony stosunku pracy zawierają umowę na wykonywanie pracy w pełnym etacie, podczas gdy zakres zadań i faktyczne obowiązki pracownicze tego wymiaru czasu pracy nie wypełniają.

Dlatego też Sąd Okręgowy nie dał wiary wyjaśnieniom ubezpieczonej i płatnika, że zakres wykonywanych obowiązków uzasadniał zatrudnienie odwołującej w wymiarze pełnego etatu za wynagrodzeniem 3.000 zł. Analogiczne czynności biurowo-administracyjne wykonywała w firmie we wcześniejszym okresie I. K. –matka płatnika i czyniła to w wymiarze 1/8 etatu.

W tym miejscu przypomnieć trzeba, że sytuacja finansowa firmy nie uzasadniała takiej polityki finansowo-kadrowej, która pozwalałaby na ustalenie jednej pracownicy wynagrodzenia w kwocie 3.000 zł – nawet, gdyby hipotetycznie przyjąć, że odwołująca miała wykonywać powierzone czynności w ramach pełnego etatu. Pamiętać należy, że przecież sam płatnik w spornym okresie korzystał z preferencyjnej formy opłacania składek ZUS wynikającej z dobrodziejstwa art. 18 a ustawy systemowej.

Nie bez znaczenia też pozostaje kwestia prywatnych relacji między odwołującą, a płatnikiem składek. Wnioskodawczyni i właściciel firmy w okresie objętym zaskarżoną decyzją byli dla siebie osobami bliskimi.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się brak jednoznacznej i adekwatnej podstawy prawnej pozwalającej organowi rentowemu zakwestionować zadeklarowaną podstawę wymiaru składek uprawnionego do objęcia ubezpieczeniami społecznymi, który prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą (por. np. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2010 r., II UZP1/10). Pamiętać jednak trzeba, że analiza art. 18 ustawy systemowej prowadzi do wniosku, iż podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne osób prowadzących pozarolniczą działalność została określona inaczej niż w przypadku ubezpieczonej – zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, co do której podstawę tę odniesiono do przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. kwoty wynagrodzenia zasadniczego). Kwestia bowiem pracowniczego wynagrodzenia powinna być rozpatrywana przez pryzmat cechy ekwiwalentności do zakresu obowiązków i świadczonej pracy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt III AUa 970/14).

I tak w orzeczeniach sądów powszechnych zwraca się uwagę, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych może kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia (por. np. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt III AUa 1356/12). Ustalone przez pracodawcę wynagrodzenie za pracę powinno pozostawać w harmonii z poczuciem sprawiedliwości w korzystaniu ze świadczeń z ubezpieczenia, udzielanych z zasobów ogólnospołecznych. Dlatego też ustalenie zbyt wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne, jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 stycznia 2014 r., sygn. akt III AUa 547/13).

Rację więc ma organ rentowy twierdząc, że kwota wynagrodzenia – 3.000 zł wypłacana przez pracodawcę O. D. w ramach pełnego etatu – mimo, iż brak było faktycznych podstaw do objęcia obowiązków pracowniczych tym właśnie wymiarem czasu pracy – była nieuzasadniona w realiach niniejszej sprawy i wskazywała, iż strony miały na celu jedynie zapewnienie wnioskodawczyni odpowiednio wyższych świadczeń z ubezpieczeń społecznych w czasie długotrwałej niezdolności do pracy.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko organu rentowego i na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołania jako bezzasadne.

Sędzia

/-/ Leon Popiel