Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2015 r.

sprawy: K. B. /B./,

syna J. i H.,

ur. (...) w Z.

oskarżonego o przestępstwo z art. 284 § 2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

oraz zażalenia obrońcy oskarżonego na rozstrzygnięcie dotyczące zasądzenia kosztów postępowania

z dnia 5 czerwca 2015r. sygn. akt II K 402/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że należną kwotę zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy na rzecz oskarżonego K. B. ustala w wysokości (...),20 (trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia groszy),

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego K. B. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy w postępowaniu odwoławczym,

IV.  zasądza od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych.

Sygn. aktV.2 Ka 442/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Żorach uniewinnił K. B. od popełnienia czynu z art. 284 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 16 grudnia 2008 r. w Ż. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy przeznaczonych na sprowadzenie i kupno samochodu z terenu Niemiec na łączną kwotę 32.000 złotych na szkodę M. W.. Na podst. art. 632 ust. 2 kpk w zw. z art. 616 § 1 ust. 2 kpk w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego K. B. kwotę 576 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy. Na podstawie art. 632 kpk kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego M. W. zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku poprzez przyjęcie, że W. T. nie włączył pieniędzy do majątku firmy oskarżonego za jego wiedzą i zgodą oraz, że oskarżony K. B. nie miał zamiaru pozbawienia pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 32000zł;

2.obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności naruszenie:

-art.4 kpk i art. 410 kpk polegające na dokonaniu oceny dowodów w sposób jednostronnie korzystny dla oskarżonego, z pominięciem całokształtu dowodów przemawiających na jego niekorzyść a w szczególności:

-sprzeczności zawartych w wyjaśnieniach oskarżonego K. B. oraz zeznaniach świadka W. T. w konfrontacji z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego M. W. i dowodami w postaci dokumentów;

-nieuwzględnienie okoliczności związanych z wcześniejszą karalnością oskarżonego oraz nie odniesienie się do sposobu działania najbliższego pracownika oskarżonego – W.

T. tj. marginalizacji przez sąd istotnej okoliczności polegającej na tym, że W. T. popełnił prawdopodobnie przestępstwo fałszerstwa, podrobił podpisy na rachunku firmy (...) oraz dodał adnotację, że zaliczka w kwocie 8 tys. Euro została uiszczona.

W oparciu o w/w zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 284 § 2 kk i orzeczenie kary zgodnie z wnioskami oskarżyciela posiłkowego przed sądem I instancji ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Zażalenie na koszty zawarte w wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając ich wysokość zarzucając obrazę przepisów postępowania karnego , a mianowicie art. 632 ust. 2 kpk w zw. z art. 616 §1 kpk w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2022r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn.zm.) w zw. z § 16 ww. rozporządzenia w zw. z § 2 pkt 2 ww. rozporządzenia poprzez błędne ustalenia kosztów procesu i nie przyznanie stronie reprezentowanej przez adwokata zwrotu wnioskowanych kosztów za czynności adwokackie. W oparciu o ten zarzut obrońca oskarżonego wnosił o zmianę części zaskarżonego orzeczenia dotyczące kosztów procesu poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego K. B. kwoty 5.560,92 zł wynikającej z podejmowanych czynności wymienionych w znajdującym się w aktach sprawy spisie kosztów za czynności adwokackie z dnia 1 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie zasługuje na uwzględnienie, natomiast zażalenie obrońcy oskarżonego częściowo zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności sąd odwoławczy omówi apelację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jako dalej idącą. Podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych byłby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w swojej apelacji twierdzi, że oskarżony brał aktywny udział w sprowadzaniu samochodu i współpracował z W. T. i to jego zachowanie świadczy o jego zamiarze przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 32.000 złotych. Jednak słusznie sąd I instancji wskazał, że okolicznością tworzącą typ kwalifikowany przestępstwa przywłaszczenia w postaci sprzeniewierzenia jest powierzenie rzeczy sprawcy przez jego właściciela. W realiach niniejszej sprawy bezsprzecznie wynika, że M. W. kwotę 32.000 złotych przekazał W. T., a nie oskarżonemu K. B.. Nie ma dowodów w sprawie które pozwoliłyby bez żadnych wątpliwości przyjąć, że to właśnie oskarżonemu powierzono przedmiotowe pieniądze i kwota ta została trwale włączona do majątku oskarżonego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem istotą przywłaszczenia jest zamiar nie bezprawnego władania cudzą rzeczą, nie bezprawne nią dysponowanie czy nawet bezprawne zatrzymanie, lecz trwałe włączenie przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku. Sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wbrew temu co twierdzi w swojej apelacji pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucając naruszenie przepisów postępowania nie pomijał dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonego. Fakt uprzedniej karalności oskarżonego nie jest dowodem który z góry przesadza o winie oskarżonego. Jeżeli chodzi o opinię biegłego z zakresu autorstwa pisma ręcznego, to z jej treści wynika jednoznacznie, że oskarżony nie sfałszował zapisku na rachunku nr (...) z dnia 6 lutego 2009 r. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie sądu okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów zaskarżony wyrok w tej części utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk. Jeżeli chodzi o zażalenie obrońcy oskarżonego co do błędnego ustalenia kosztów procesu to częściowo zasługuje ono na uwzględnienie, jedynie co do zwrotu kosztów przejazdu obrońcy oskarżonego na trasie W. – Ż., Ż. – W.. Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa w skład uzasadnionych wydatków oskarżonego z tytułu ustanowionego w sprawie jednego obrońcy (art. 616 § 1 pkt 2 kpk) wchodzą również poniesione przez niego wydatki na pokrycie kosztów dojazdu obrońcy na rozprawy i jako takie w wypadku uniewinnienia oskarżonego, podlegają na jego rzecz od Skarbu Państwa vide post. s. apel. w Rzeszowie z dnia 12.06.2014 r. sygn. II AK 63/14. Należało zatem w tym zakresie zmienić wyrok w pkt 2 i przyznać oskarżonemu koszty dojazdu obrońcy na rozprawy. Natomiast sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska obrońcy oskarżonego, że z uwagi na wielowątkowy charakter sprawy należy zasadzić oskarżonemu opłatę w wysokości 150 % stawki minimalnej za zastępstwo adwokackie. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN ustalając wysokość żądanych kosztów , sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy obrońcy, a także charakter sprawy i wkład pracy zastępcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Oceniając charakter niniejszej sprawy, jeden czyn zarzucany oskarżonemu, ilość akt- dwa tomy oraz nakład pracy obrońcy oskarżonego poniesiony w tym procesie żądanie 150 % stawki minimalnej jest nie zasadne.

.

.