Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartek Męcina

Protokolant: sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

z powództwa (...) S.a r.l. w Luxembourgu

przeciwko A. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 2007/15

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2011 roku powód (...).á.r.l. w Luksemburgu, reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej A. P. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 883,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty: 300 zł – od dnia 1 sierpnia 2003 roku do dnia zapłaty, 251 zł – od dnia 16 czerwca 2003 roku do dnia zapłaty, 332,50 zł – od dnia 2 czerwca 2003 roku do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że na podstawie umowy cesji z dnia 18 czerwca 2010 roku przejął od Canal+ (...) Sp. z o.o. prawa do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu umowy abonamentowej. Pozwana nie uregulowała zadłużenia wynikającego z dokumentów finansowych wystawionych przez pierwotnego wierzyciela w łącznej wysokości 883,50 zł. Kwota dochodzona pozwem znajduje swoje potwierdzenie w częściowym wykazie wierzytelności.

( pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-3 )

W dniu 5 lipca 2011 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Nakaz ten zaskarżyła sprzeciwem pozwana. W uzasadnieniu sprzeciwu A. P. zakwestionowała, aby kiedykolwiek zawierała umowę z pierwotnym wierzycielem, w tym także, by po jej stronie istniały względem tego podmiotu jakiekolwiek zobowiązania.

Postanowieniem z dnia 31 marca 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

( nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 4, sprzeciw k. 7, postanowienie k. 12v.-13 )

Pozwem złożonym na urzędowym formularzu powód podtrzymał żądanie pozwu wraz z uzasadnieniem jak w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Ponadto wskazał, że dochodzone pozwem kwoty 250 zł i 300 zł, wynikające z not karnych, stanowią odszkodowanie, odpowiednio za zerwanie warunków umowy przez abonenta oraz za niewywiązanie się z obowiązku zwrotu sprzętu w zakreślonym w umowie terminie.

( pozew k. 19-20 )

Na rozprawie w dniu 30 listopada 2015 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podtrzymując w całości zarzuty zgłoszone w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

( protokół rozprawy k. 33 )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 czerwca 2010 roku Canal+ (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarł z (...).á.r.l. w Luksemburgu umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużnika A. P..

W częściowym wykazie wierzytelności do umowy o przelew wierzytelności z dnia 18 czerwca 2010 roku wskazano, że wysokość zobowiązania dłużnika wynosi 883,50 zł.

(umowa przelewu wierzytelności z dn. 18.06.2010 r. k. 21v., częściowy wykaz wierzytelności do umowy o przelew wierzytelności z dn. 18.08.2010 r. k. 27, okoliczności bezsporne)

Pozwana do dnia wyrokowania nie uregulowała wskazanego zadłużenia, dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Opisany stan faktyczny sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i jako nieudowodnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód twierdził, że jego roszczenie znajduje swoje źródło w umowie abonamentowej zawartej przez pozwaną A. P. z Canal+ (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Strona powodowa nie załączyła jednak do akt sprawy ani kopii wskazanej umowy łączącej pozwaną z pierwotnym wierzycielem, ani też żadnych innych dokumentów, w szczególności wystawionych przez usługodawcę dokumentów księgowych w postaci faktur oraz not karnych, z których wynikałaby kwota dochodzona pozwem. Należy przy tym zaznaczyć, że pozwana już w sprzeciwie kontestowała, aby była stroną przedmiotowej umowy, zasadną jest zatem konkluzja, że roszczenie dochodzone przedmiotowym powództwem nie zostało udowodnione.

Uzasadniając żądanie pozwu strona powodowa przedstawiła jedynie częściowy wykaz wierzytelności do umowy przelewu wierzytelności. Jednakże tego rodzaju dokument nie może stanowić dowodu na istnienie zobowiązania pozwanej (tak co do zasady jak i co do wysokości), w szczególności wobec stanowiska pozwanej, kwestionującej zasadność żądania powoda. Jest to tzw. dokument prywatny, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że zbywca (pierwotny wierzyciel) i nabywca złożyli oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa tego dokumentu bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi, wobec stanowiska strony przeciwnej, jest nikła.

Skoro pozwana konsekwentnie kwestionowała zasadność dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia, to powód by udowodnić swoją legitymację czynną powinien przedstawić dowód istnienia wierzytelności w dochodzonej wysokości – dowód, że pozwaną obciąża określone zadłużenie z tytułu zawartej z pierwotnym wierzycielem umowy abonamentowej.

Powód nie udowodnił powyższego twierdzenia a to, zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., na nim ciążył obowiązek udowodnienia powyższego stanu rzeczy, jako że z faktu tego wywodził skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

W przedmiotowej sprawie to właśnie powód winien udowodnić, że pozwaną obciąża nieuregulowane zadłużenie wynikające z zawartej z Canal+ (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowy abonamentowej (to nie na pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia tego, że takiego zadłużenia nie ma). Powód nie udowodnił istnienia wierzytelności będącej przedmiotem przelewu, zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwana jest dłużnikiem powoda. Podkreślić przy tym należy, że powód nie załączając do pozwu żadnego dowodu potwierdzającego zasadność roszczenia, tak co do zasady jak i wysokości, nie składając odpowiedzi na sprzeciw wraz ze stosownymi wnioskami dowodowymi, czy wreszcie nie stawiając się na terminie rozprawy, pozbawił się możliwości wykazania prawdziwości swoich twierdzeń.

Z opisanych powyżej przyczyn uznać należy, że powód nie udowodnił, że pozwana A. P. ma obowiązek zapłaty na jego rzecz, jako cesjonariusza, kwoty dochodzonej pozwem.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo w całości.