Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2015 r.

sprawy W. O.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 §1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt II W 63/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 zł tyłem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 570/15

UZASADNIENIE

W. O. został obwiniony o to, że:

w dniu 03 września 2014r. o godz. 10.10 w miejscowości G. gm. S. woj. (...) na skrzyżowaniu drogi (...) z drogą nr (...) kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku drogowego p-8b „strzałka kierunkowa skrętu w lewo” przejeżdżając przez skrzyżowanie na wprost,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Garwolinie wyrokiem z dnia 10 lipca 2015r.:

I. obwinionego W. O. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za ten czyn na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych;

II. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, który zaskarżył orzeczenie w całości, zarzucając mu:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw przez dowolną, a zarazem błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez uznanie, że sposób oznaczenia drogi krajowej nr (...) na skrzyżowaniu z drogą nr (...) w miejscowości G. w dniu 03 września 2014r. był prawidłowy i umożliwiał jednoznacznie stwierdzenie, że pas ruchu, którym poruszał się obwiniony był przeznaczony jedynie do skrętu w lewo,

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 410 kpk w zw. z art. 81 kpw poprzez pominięcie przy wyrokowaniu istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności okoliczności wskazujących na wadliwy i nieczytelny sposób oznaczenia skrzyżowania drogi krajowej nr (...) z drogą nr (...) w miejscowości G..

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Tytułem wstępu podnieść należy, iż poczynione w przedmiotowej sprawie przez Sąd Rejonowy w Garwolinie ustalenia w zakresie stanu faktycznego są, w ocenie Sądu Odwoławczego, prawidłowe i nie wykazują cech błędu. Nie ma wątpliwości co do tego, że obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Fakty te zostały w sposób bezsporny dowiedzione, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Na wstępie należy podnieść, iż zdaniem Sądu II instancji zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, co do czynu zarzucanego obwinionemu wnioskiem o ukaranie.

Odnosząc się do problemu błędu w ustaleniach faktycznych wskazać należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia ( wyrok SN z 05.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975, nr 2, poz. 28). Dokonując oceny dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Garwolinie sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd Rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę obwinionego W. O.. Nie ma również wątpliwości co do tego, że postępowanie w przedmiotowej sprawie przeprowadzone zostało starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W jego pisemnych motywach Sąd Rejonowy szczegółowo wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Szczegółowo wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są zatem prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach nie noszą cech błędu. Wątpliwości Sądu odwoławczego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone z zachowaniem wymogów art. 424 kpk i na tyle szczegółowo, że pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości skarżonego rozstrzygnięcia. Dlatego też, w ocenie Sądu II Instancji, Sąd Rejonowy wyrokując w niniejszej sprawie nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów, a co za tym idzie nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia. Niewątpliwie obwiniony popełnił przypisany mu czyn, a fakt ten został w sposób bezsporny dowiedziony, co ma odzwierciedlenie w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym.

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytoczonych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za prawidłowością ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd Rejonowy w Garwolinie za podstawę zaskarżonego wyroku odnośnie czynu zarzucanego obwinionemu. Sąd Okręgowy w Siedlcach podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który uznając winę W. O. oparł się głównie na zeznaniach świadków M. S. i P. B., którzy dokonywali zatrzymania obwinionego do kontroli drogowej w dniu 03 września 2014r. Z relacji tych osób wynika, iż przyczyną interwencji w odniesieniu do osoby obwinionego było nie zastosowanie się przez niego do znaku drogowego „strzałka kierunkowa skrętu w lewo” poprzez przejechanie skrzyżowania na wprost. Świadkowie ci w trakcie pełnienia patrolu dokonywali nadzoru ruchu w rejonie skrzyżowania drogi krajowej nr (...) i drogi nr (...) w G. i zauważyli jak kierowca pojazdu marki O. (...) nr rej. (...), jadący w kierunku L., nie zastosował się do nakazu skrętu w lewo i z pasa przeznaczonego do skrętu w lewo, pojechał na wprost. Funkcjonariusze dokonali zatrzymania tego pojazdu, którym kierował W. O.. Obwiniony, według relacji wskazanych świadków, którą Sąd uznał za wiarygodną, przyznał się do popełnienia wykroczenia, jednakże odmówił przyjęcia mandatu karnego w wysokości 250 złotych, stwierdzając, że jest on za wysoki za takie przewinienie. Wprawdzie obwiniony, wyjaśniając przed Sądem, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednakże z jego wyjaśnień jednoznacznie wynika, iż czynu tego dokonał, był on jednak przeświadczony o tym, że z tego pasa ruchu możliwa była także jazda na wprost. Takie twierdzenie obwinionego uznać należy za przyjętą przez niego na potrzeby niniejszego postępowania linię obrony. Przyznał, on iż podejmując manewr wjazdu na pas przeznaczony do ruchu na wprost był uważny i nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów, nie powodując tym, w jego ocenie, żadnego niebezpieczeństwa dla innych pojazdów. W zarzutach apelacyjnych obwiniony podniósł, iż znak „strzałka kierunkowa skrętu w lewo” był słabo widoczny, stąd nie był on do końca świadomy, że pas który zajął jest przeznaczony tylko dla pojazdów skręcających w lewo. Z tym stanowiskiem W. O. zgodzić się nie można, gdyż ze znajdującej się w aktach niniejszej sprawy dokumentacji fotograficznej z miejsca zdarzenia wynika, iż znak ten był rzeczywiście nieznacznie wytarty, co jednak nie powodowało, iż był on niewidoczny dla kierowców. Błędnym jest także stanowisko obwinionego, który twierdzi, że znajdująca się za skrzyżowaniem dalsza część tego pasa ruchu przeznaczona jest do zrealizowania takiego właśnie „bezkolizyjnego i płynnego” manewru, jakiego dokonał obwiniony. Rozważania poczynione przez obwinionego, w zakresie interpretacji zasad ruchu na przedmiotowym skrzyżowaniu, są błędne i nie zasługują na akceptację, gdyż istniejące tam oznaczenia jasno i wyraźnie wskazują na konkretne możliwości poruszania się w jego obrębie. Widniejący na jezdni znak poziomy p-8b oznacza, że jazda z pasa ruchu, na którym jest umieszczony, jest dozwolona tylko i wyłącznie w kierunku wskazanym strzałką, do czego zobowiązany był obwiniony wjeżdżając na ten pas ruchu. Obwiniony zignorował jednak ten znak i nie skręcił w lewo, ale pojechał prosto, wjeżdżając po chwili na prawy pas znajdujący się obok jego pasa ruchu przed stojący na nim samochód ciężarowy. Takim swoim zachowaniem W. O. wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92 § 1 kw, gdyż niewątpliwie nie zastosował się on do znaku drogowego p-8b.

Reasumując, Sąd Okręgowy w Siedlcach uznał, że Sąd Rejonowy procedując w niniejszej sprawie nie dopuścił się zarzuconych mu uchybień, a postawione w apelacji zarzuty stanowią jedynie dowolną polemikę z ustaleniami Sądu I instancji, które są bardziej przekonywujące od tych zawartych w apelacji obwinionego.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł, jak w wyroku.