Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. IV Ka 980/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Roger Michalczyk

Protokolant sądowy Mateusz Pokora

przy udziale ------

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015 roku

sprawy J. Ś. s. A. i Z., ur. (...) w miejscowości Ł.

obwinionego z art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 52 ust. 4 i 6 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 7 września 2015 roku - sygn. akt XIV W 1306/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania.

1

Sygn. akt IV Ka 980/15

UZASADNIENIE

J. S. został obwiniony o to, że w dniu 21.01.2015 r. o godz. 09.45 na ul. (...) w B., parkował pojazd samochodowy marki V. o nr rej. (...) nie stosując się do znaku drogowego D-18a „parking-miejsce zastrzeżone" z tabliczką T-29 informującą o miejscu przeznaczonym dla pojazdu samochodowego uprawnionej osoby niepełnosprawnej o obniżonej sprawności ruchowej - 4 stanowiska

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw w zw. z § 52 ust. 4 i 6 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, wyrokiem z 7 września 2015r., sygn. akt XIV W 1306/15:

1. obwinionego J. Ś. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu
czynu, tj. wykroczenia z art. 92 § 1 kw i za to, na podstawie tego przepisu,
wymierzył jemu karę nagany

2. zwolnił obwinionego od kosztów postępowania wydatkami obciążając Skarb
Państwa

2

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, który na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. powyższemu wyrokowi zarzucił:

• obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, a mianowicie dowolne uznanie przez Sąd, że obwiniony naruszył art. 92§1 kw, pomimo ustalenia przez Sąd, iż miejsce parkingowe przeznaczone dla osoby niepełnosprawnej, nie było prawidłowo oznakowane, mianowicie brak wymalowanych znaków pionowych P 20, tj. kopert

W tym stanie rzeczy wnosił, na podstawie art. 437 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie J. S. od zarzutu popełnienia wykroczenia.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego była zasadna i skutkować musiała uchyleniem zaskarżonego orzeczenia i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Nie sposób odmówić racji skarżącemu, który wywodził, iż Sąd I instancji w sposób dowolny ocenił materiał dowodowy, a treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje na to, iż oceniał ten materiał wewnętrznie sprzecznie. Sąd uznał

3

za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego (str. 3 uzasadnienia), i jednocześnie stwierdził, że „jego wyjaśnienia są wyczerpujące, nie zawierają mankamentów logicznych oraz charakteryzują się wewnętrzną sprzecznością". Nie wiadomo zatem, w jaki sposób te wyjaśnienia zostały przez Sąd I instancji ocenione. Przypomnieć tylko należy, iż w swoich wyjaśnieniach obwiniony twierdził, że nie miał świadomości tego, iż parkuje w niewłaściwym miejscu. W dalszej części uzasadnienia stwierdza sąd, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego jemu czynu umyślnie (str. 6 uzasadnienia), ale na jego korzyść miało przemawiać to, iż w miejscu zdarzenia nie było znaku P-20. Rację miał skarżący, który wywodził, iż Sąd I instancji w swoich rozważaniach w ogóle pominął informację (k. 46), która mogłaby mieć znaczenie dla rozstrzygania o odpowiedzialności obwinionego. Okoliczności powyższe winien ponownie rozważyć Sąd I instancji. Sąd odwoławczy z uwagi na wskazane wcześniej mankamenty uzasadnienia nie był w stanie ocenić prawidłowości rozumowania Sądu I instancji. Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien ocenić informację zawartą na k. 46 dotyczącą prawidłowości oznakowania w miejscu zdarzenia pod kątem istnienia zamiaru popełnienia wykroczenia przez obwinionego.