Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2015 r. w Szczytnie

sprawy B. M.

przeciwko Zakładowi (...) Sp. z o.o. w P.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika

I.  Zasądza od pozwanego Zakładu (...) sp. z o.o. w P. na rzecz powoda B. M. tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika kwotę (...) ( osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt sześć ),

II.  Wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2922 złotych,

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem kosztów zastępstwa procesowego kwotę 60 złotych,

IV.  Zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w Szczytnie tytułem opłaty, od uiszczenia której powód był zwolniony kwotę 439 złotych

UZASADNIENIE

Powód B. M. wniósł o uznanie za bezskuteczne rozwiązania z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia dokonanego przez pozwanego, Zakład (...) spółka z o.o. w P..

W uzasadnieniu wskazał, iż pozwany rozwiązał z nim umowę o pracę z powołaniem się na treść art. 53 § 1 pkt. 1 lit. B kodeksu pracy. Powód od 201 roku pełni funkcję radnego Powiatu (...), jego stosunek pracy podlega ochronie. Pozwany rozwiązując stosunek pracy z powodem nie poinformował o tym Rady Powiatu, ani tez nie uzyskał jej zgody.

Na rozprawie powód zmienił żądanie wnosząc o zasądzenie odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, podał, że podstawą winno być wyliczenie hipotetycznego wynagrodzenia, które powodowi powinno przysługiwać.

Pozwany Zakład (...) spółka z o.o. w P. wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc, iż powód w listopadzie 2006 roku przedłożył pozwanemu zaświadczenie o wyborze na stanowisko Burmistrza Miasta P. wnosząc o udzielenie mu urlopu bezpłatnego do czasu zakończenia kadencji i urlop został mu udzielony, podobnie stało się po wyborze powoda na kolejną kadencję. W dniu 8.12.2014 roku po upływie dwóch kadencji powód zgłosił swoją gotowość powrotu do pracy, jednak nie podjął jej, kilka dni później przedłożył zwolnienie lekarskie, był niezdolny do pracy od 10.12.2014 roku do dnia rozwiązania z nim stosunku pracy.

Powód nie powiadomił pozwanego o uzyskaniu mandatu radnego, wobec czego zarzut, iż pozwana nie poinformowała rady powiatu i nie uzyskała jej zgody na rozwiązanie stosunku pracy jest niezasadne i jako sprzeczne z art. 8 kp nie może korzystać z ochrony prawnej.

Powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, z którego wynika, iż niepoinformowanie pracodawcy o okolicznościach mogących mieć wpływ na istnienie stosunku pracy narusza zasadę lojalności wobec pracodawcy, a zatem i przepisy ustalające obowiązki pracownicze.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód B. M. podjął pracę w pozwanym Zakładzie (...) w P. na podstawie umowy o pracę z dnia 1 stycznia 1997 roku ostatnio na stanowisku specjalisty ds. transportu i oczyszczania miasta.

W dniu 23 listopada 2006 roku powód został wybrany na stanowisko Burmistrza Miasta P. i zwrócił się do pozwanego o udzielenie mu urlopu bezpłatnego na czas sprawowania funkcji. Wniosek został uwzględniony. Następnie w 2010 roku powód został wybrany na kolejną kadencję i ponownie udzielono mu urlopu bezpłatnego. W kolejnych wyborach powód nie został wybrany Burmistrzem i w dniu 5 grudnia 2014 roku zgłosił swój powrót do pracy.

Od obecnej kadencji tj. od dnia 16 listopada 2014 roku powód pełni funkcję radnego Rady Powiatu (...).

Prezesem Zarządu (...) spółka z o.o. w P. jest I. R., który to powoda zna osobiście, wiedział, iż ten kandyduje do Rady Powiatu, został do niej wybrany jesienią 2014 roku. I. R. był członkiem jednego z komitetów wyborczych powoda, który kandydował także w wyborach na stanowisko Burmistrza P.. Powód oraz I. R. rozmawiali o wyborze powoda do Rady Powiatu podczas jednego z pobytów powoda w zakładzie pracy po zakończeniu urlopu bezpłatnego. Powód nie złożył formalnie, na piśmie pracodawcy zawiadomienia o wyborze go do funkcji radnego powiatowego.

Od dnia 3 grudnia 2014 roku powód korzystał ze zwolnienia lekarskiego. W dniu 20.07.2015 roku powodowi upłynął okres 182 dni korzystania z zasiłku chorobowego, lekarz uznał w zaświadczeniu z dnia 21 lipca 2015 roku, iż powód jest nadal niezdolny do pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 23 lipca 2015 roku odmówił przyznania powodowi świadczenia rehabilitacyjnego uznając, iż ten jest zdolny do pracy. Powód odwołał się od tej decyzji i nadal przedstawiał zaświadczenia lekarskie o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby.

W dniu 30 września 2015 roku powód otrzymał pismo pozwanego o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika na podstawie art. 53 § 1 pkt. 1 lit. B kodeksu pracy z powodu nieobecności do pracy trwającej na dzień 30.09.2015 roku 302 dni. Przed złożeniem powodowi oświadczenia o rozwiązaniu z nim umowy o pracę pozwany nie wystąpił o zgodę, a co za tym idzie nie uzyskał zgody Rady Powiatu na rozwiązanie z powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia.

Powód miał ponad 20 letni staż pracy. U pozwanego przewidziane jest prawo do dodatku stażowego. Wynagrodzenie zasadnicze na stanowisku porównywalnym do stanowiska powoda wynosi obecnie u pozwanego 2435 złotych.

/ okoliczności bezsporne, a nadto akta osobowe- pismo o rozwiązaniu umowy o pracę, kserokopie zwolnień lekarskich, odwołanie od decyzji ZUS, zaświadczenie o wyborze do Rady Powiatu, /.

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne są w niniejszej sprawie bezsporne.

Wprawdzie zaświadczenia lekarskie zamieszczone w aktach osobowych powoda są mało czytelne, to powód nie kwestionował, że upłynęły okresy upoważniające pracodawcę do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art. 53 § 1 pkt. 1 lit. B kodeksu pracy. Dodatkowo treść odwołania powoda od decyzji ZUS z dnia 23.07.2015 roku potwierdza, iż upłynęły okresy pobierania zasiłku z tytułu niezdolności do pracy, a powód jest do niej nadal niezdolny, nie otrzymał też świadczenia rehabilitacyjnego.

Natomiast dokonane przez pozwanego rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia bez winy pracownika, narusza dyspozycję art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 roku o samorządzie powiatowym, zgodnie z którym rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady powiatu, której radny jest członkiem. Rada powiatu odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandat.

Z zaświadczenia wydanego przez Przewodniczącego Komisji Wyborczej wynika niezbicie, iż powód jest wybranym radnym Rady Powiatu (...) od listopada 2015 roku. Jest także bezsporne, iż pozwany w ogóle nie zwrócił się do Rady Powiatu o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem.

Powyższe powoduje, iż rozwiązanie stosunku pracy z powodem jest dotknięte uchybieniem formalnym i zgodnie z art. 56§1kp stanowiącym, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie powodowi przysługuje roszczenie, którego domaga się w pozwie.

Pozwany powoływał się na fakt, iż roszczenie powoda nie może korzystać z ochrony w świetle art. 8 kp, bowiem powód nie zawiadomił pozwanego o wyborze do Rady Powiatu. Również ta okoliczność, tj brak formalnego zawiadomienia jest bezsporna. Z drugiej strony nie ulega wątpliwości, iż osoba zarządzająca pracodawcą, prezes spółki wiedział o wyborze powoda do Rady Powiatu, jak również, że poza ogólną wiedzą, wynikającą, jak wskazał z faktu, że P. jest małym miastem i takie rzeczy są znane, to powód w trakcie jednej z rozmów w miejscu pracy, gdy przynosił pierwsze ze zwolnień lekarskich mówił o tym, że do Rady Powiatu został wybrany. W powyższej sytuacji, wskazywanie, iż powodowi nie przysługują roszczenia związane z wadliwym rozwiązaniem z nim stosunku pracy, bowiem nie powiadomił pisemnie pracodawcy o wyborze do rady, podczas gdy taki obowiązek nie wynika z żadnych przepisów, jest nieuzasadnione.

Pozwany powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2007 roku w sprawie II PK 329/06. Nie kwestionując zasadności wypowiedzianej w tym rozstrzygnięciu tezy, należy wskazać, iż wyrok ten został wydany na bazie odmiennego stanu faktycznego. Z uzasadnienia rozstrzygnięcia wynika, iż w tamtej sprawie pracownik nie tylko nie poinformował o tym, iż został wybrany do rady ( gminy ), ale okoliczności sprawy świadczą, iż mógł chcieć ukryć ten wybór, bowiem miał podstawy obawiać się, że pracodawca oceni negatywnie tę aktywność. Sąd Najwyższy wskazał, iż w takiej sytuacji naganne, nielojalne wobec pracodawcy jest zachowanie pracownika, który zataja przed pracodawcą informacje mające wpływ na powstanie szczególnej ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy, a następnie, gdy do takie sytuacji dojdzie, oczekuje, iż pracodawca ustali te okoliczności we własnym zakresie. Z uwagi na zupełnie rozbieżny stan faktyczny, niemożność przypisania powodowi w niniejszej sprawie innego naganne zachowania porównywalnego z tym opisanym w wyroku, Sąd uznał, że nie może mieć teza w nim zaprezentowana zastosowania w niniejszej sprawie.

Mając te okoliczności na uwadze oraz uwzględniając wymienione uchybienia Sąd uznał rozwiązanie stosunku pracy z powodem za wadliwe i uznał, że powodowi należne jest odszkodowanie na mocy art. 56§1 kp.

Za podstawę obliczenia odszkodowania przyjęto zgodnie z wnioskiem powoda wynagrodzenie zasadnicze przysługujące osobie zatrudnionej na analogicznym do jego stanowisku powiększone o dodatek stażowy w kwocie 20%. Powód nie pracował od 8 lat, poprzednio przysługiwały mu składniki wynagrodzenia obecnie nie mające zastosowania ( dodatek funkcyjny ) wobec czego tak naliczone wynagrodzenie jest uzasadnione.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98§1 kpc, przy określaniu wynagrodzenia za czynności radcy prawnego Sąd miał na uwadze brzmienie treści § 12 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu.

Sąd w oparciu o treść art. 113§1 ustawy dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Szczytnie) odpowiednią kwotę tytułem kosztów sądowych, bowiem zgodnie z treścią art. 96 ust.1 pkt. 4 ustawy dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, powód nie miał obowiązku ich uiszczenia. Wysokość opłaty naliczono w oparciu o art. 13 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych mając na uwadze wysokość zasądzonego na rzecz powoda roszczenia.

Wyrokowi do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia nadano rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 477 ²§1 kpc.