Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Aleksandra Konkel

Protokolant: staż. (...)

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2015 w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz powódki K. W. kwotę 2.967,54 zł (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 października 2013r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  kosztami procesu obciąża powódkę w wymiarze 51% zaś pozwanego w wymiarze 49% pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.

UZASADNIENIE

Powódka K. W. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej w W. kwoty 6.023,27 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w następstwie zdarzenia komunikacyjnego w dniu 30 grudnia 2011 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanej K. W.. W następstwie zgłoszenia szkody pozwany posiadający status ubezpieczyciela OC sprawcy szkody wszczął postępowanie likwidacyjne. Uznał swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę i wypłacił odszkodowanie w wysokości 9.810 zł. Po wykonaniu dodatkowych oględzin pozwany przyznał dodatkowe odszkodowanie w kwocie 3.202,71 zł. Następnie decyzją z dnia 26 stycznia 2012 r. pozwany przyznał odszkodowanie w kwocie 1.100 zł stanowiącej refundację z tytułu ubytku wartości pojazdu. Na zlecenie powódki wykonana została w dniu 10.02.2012 r. kalkulacja naprawy przedmiotowego (...), z której wynika, iż uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) wynosi 27.227 zł. Pismem z dnia 24 września 2012 r. powódka wezwała pozwanego Ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 13.114,21 zł tytułem niewypłaconej części odszkodowania. W odpowiedzi pozwany przesłał poprawiony kosztorys, opiewający na kwotę 21.203,76 zł. Następnie decyzją z dnia 23 października 2012 r. przyznał dalsze odszkodowanie w kwocie 7.898,22 zł.

Pismem z procesowym z dnia 18 grudnia 2013 r. powódka doprecyzowała treść żądania wskazując, iż domaga się zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty dochodzonej pozwem od dnia 24 października 2013r. do dnia zapłaty.

Nakazem zapłaty wydanym postępowaniu upominawczym z dnia 30 grudnia 2013 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podniósł, iż kwota wypłaconego odszkodowania w pełni pokrywa koszty naprawy uszkodzeń uszkodzonego pojazdu. Według pozwanego dochodzona kwota jest niewspółmierna i zawyżona, ze względu na przyjęcie ceny części zamiennych nowych i oryginalnych, wyższych stawek za robociznę oraz nieuwzględnienie współczynnika odchylenia w wysokości 67%, urealniającej faktyczny koszt czynności lakierniczych, przekładającego na koszt naprawy. Zdaniem pozwanego z uwagi na fakt, iż powódka nie podała, czy faktycznie dokonała naprawy uszkodzonego pojazdu, ani nie przedłożyła żadnych dokumentów potwierdzających wyższy koszt naprawy, jak też wobec ustaleń w postępowaniu likwidacyjnym zasadna była odmowa zapłaty wyższego odszkodowania uznając, że opisany koszt w prywatnej kalkulacji naprawy (...)nie jest kosztem rzeczywistym. Zdaniem pozwanego w związku z brakiem naprawienia przedmiotowego pojazdu ubezpieczyciel zastosował odpowiednie stawki, występujące na rynku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 30 grudnia 2011 roku doszło do kolizji drogowej, na skutek której uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanego K. W.. Odpowiedzialnym za kolizję oraz powstałą w jej wyniku szkodę był kierujący posiadający ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) Spółce akcyjnej w W., któremu szkoda została zgłoszona.

(okoliczność bezsporna)

W związku z poniesioną szkodą ubezpieczyciel przyznał K. W. następujące kwoty tytułem odszkodowania: 9.810,11 zł na podstawie decyzji z dnia 10.01.2012r., 3.202,71 zł decyzją z dnia 18.01.2012r., 292,72 zł decyzją z dnia 9.02.2012r. oraz 7.898,22 zł decyzją z dnia 23.10.2012r. Ponadto, decyzją z dnia 26.01.2012r. Ubezpieczyciel przyznał powódce kwotę 1.100 zł tytułem refundacji ubytku wartości pojazdu.

(dowód: decyzje w aktach szkody, k.61; potwierdzenia transakcji, k.11, k.13; kalkulacja naprawy, k.7-10, k.27-29v; arkusz ustalenia rynkowego ubytku wartości pojazdu, k.14)

Na zlecenie K. W., w dniu 10 lutego 2012 r. rzeczoznawca M. Z. wykonał kalkulację naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), uszkodzonego w dniu 30 grudnia 2011 r., wyceniając koszt naprawy na kwotę 27.227,03 zł.

(dowód: kalkulacja naprawy (...)–k. 16-22)

W dniu 23 września 2013 r. K. W. dokonała zbycia pojazdu(...) (...) za kwotę 22.000 zł na rzecz R. S..

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: kopia protokołu przekazania pojazdu, k. 88, faktura VAT nr (...), k.89)

Uzasadniony ekonomicznie koszt naprawy przedmiotowego pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) wyniósł 24.171,30 zł brutto. Średnie stawki za rbg na terenie G. w dacie powstania szkody wyniosły, odpowiednio, 100 zł za prace blacharskie oraz 120 zł za prace lakiernicze.

(dowód: opinia biegłego sądowego, k. 101-119, opinia uzupełniająca, k. 164-168)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd oparł swe ustalenia na podstawie dokumentów oraz kopii złożonych do akt sprawy w zakresie w jakim zostały wskazane w uzasadnieniu. Nie były one kwestionowane przez żadną ze stron (...) sporządzonego na zlecenie powódki) jak również Sąd nie znalazł podstaw do pozbawienia ich mocy dowodowej. Dokument zakwestionowany przez stronę pozwaną, którego odpis złożono do akt, jako dokument prywatny (art.245 kc), stanowi jedynie dowód tego, że osoba która opatrzyła go swym podpisem złożyła oświadczenie w nim zawarte. Dokument ten dowodził zatem jedynie tego, że rzeczoznawca działający na zlecenie powódki wycenił naprawę pojazdu na 27.227,03 zł, obrazuje metodykę wyliczenia kosztów naprawy przez powódkę, przyjęte do tego stawki jednostkowe. Dokument ten nie stanowi natomiast podstawy ustaleń co do wysokości poniesionej przez powódkę szkody, bowiem w tym zakresie Sąd oparł swe ustalenia na opinii biegłego sądowego w zakresie pojazdów samochodowych F. C.. W ocenie Sądu opinia ta sporządzona została przez osobę o odpowiednich kwalifikacjach, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy oraz zawierała precyzyjne wnioski, które zostały logicznie uzasadnione.

Należy wskazać, iż pozwany wnosił o uzupełnienie opinii biegłego, co też biegły uczynił w piśmie z dnia 30 września 2015 r., wyjaśniając stawiane tezy oraz przyjętą metodologię badań. Żadna ze stron postępowania nie wniosła zastrzeżeń do sporządzonej opinii uzupełniającej. Sąd również nie dopatrzył się potrzeby jej uzupełniania, czy wyjaśniania.

Za podstawę ustaleń co do stanu faktycznego sprawy Sąd nie przyjął zeznań powódki złożonych w charakterze strony, bowiem – z uwagi na brak wiedzy powódki o okolicznościach istotnych dla rozstrzygnięcia – zeznania te niczego do sprawy nie wniosły.

Przystępując do rozważań prawnych należy wskazać, że stan faktyczny w sprawie był w znacznej mierze bezsporny, a powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Pozwany nie kwestionował w szczególności faktu wystąpienia kolizji drogowej, jak i samej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego Zakładu, bezspornie na podstawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Poza sporem była również wysokość wypłaty odszkodowania z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu oraz utraconej wartości pojazdu.

Spornym zagadnieniem w przedmiotowej sprawie był natomiast koszt naprawy pojazdu, de facto sprowadzający się do kwestii wysokości stawek za roboczogodzinę, których zastosowanie byłoby uzasadnione przy naprawie przedmiotowego pojazdu.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż naprawienie szkody oznacza wykonanie czynności niezbędnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, przy czym brak poniesienia tych kosztów przez stronę poszkodowaną nie oznacza, iż szkody tej nie poniosła. Poszkodowany ma prawo żądać uiszczenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Zgodnie z przepisem art. 822 kc, w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 kc). Wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych w art. 363 kc i art. 361 kc, przy czym w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu „wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia do stanu poprzedniego (...)

Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Oznacza to, że do ekonomicznie uzasadnionych wydatków zaliczyć należy koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Jeżeli do osiągnięcia celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody poprzez przywrócenie rzeczy do stany poprzedniego. W konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę, również obniżenie należnego powodowi świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje dostatecznych podstaw prawnych”(...)

Zgodnie z kolei z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1980 roku (...), który niniejszy Sąd podziela, przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Sąd w oparciu o opinie biegłego sądowego do spraw samochodowych ustalił niezbędny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 24.171,30 zł.

Wobec faktu, iż pozwany tytułem odszkodowania wypłacił przed wszczęciem procesu kwotę 21.203,76 zł, należy uznać, iż pozwany nie wykonał w całości ciążącego na nim zobowiązania. W związku z tym Sąd, na mocy powołanych przepisów, orzekł jak w punkcie I wyroku, zasądzając na rzecz powódki kwotę 2.967,54 zł, to jest różnicę pomiędzy kwotą stanowiącą ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu a kwotą dotychczas wypłaconą przez ubezpieczyciela.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481§1 i 2 kc w zw. z art. 14 ust.1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) uznając, iż w dacie 24 października 2013r. (data wpływu pozwu do Sądu) pozwany pozostawał w opóźnieniu względem powódki.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc i 108§1 kpc, obciążając kosztami każdą ze stron w takim zakresie, w jakim przegrała proces, to jest powódkę w wymiarze 51%, a pozwanego w wymiarze 49 %, pozostawiając szczegółowe wyliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)