Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2015 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W.

przeciwko P. M.

o zapłatę

I.  Powództwo oddala.

II.  Zasądza od powoda (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego P. M. kwotę 3.008,00 (trzy tysiące osiem 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt. I C 697/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. S.K.A. w W. (dalej: D.) domagał się zasądzenia na jego rzecz od P. M. kwoty 11.661,16 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, iż na podstawie umowy cesji z Bankiem (...) SA nabył prawo do wierzytelności z tytułu niespłaconej umowy kredytowej na zakup samochodu.

Pozwany P. M. nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu potwierdził wprawdzie zawarcie z Bankiem (...) SA w G. umowy kredytowej na zakup pojazdu m-ki F. (...) oraz fakt niespłacenia w terminie zaciągniętego zobowiązania, ale jednocześnie wskazał, iż zabezpieczeniem spłaty przedmiotowej pożyczki był samochód, zakupiony za środki uzyskane w ramach spornej umowy, z czego zresztą Bank (...) SA skorzystał, przejmując na własność ów pojazd w roku 2001. Wobec przejęcia własności samochodu przez wierzyciela pierwotnego, twierdził pozwani, został on zaspokojony w całości, a tym samym roszczenie powoda w niniejszej sprawie jest bezpodstawne. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń powoda.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15.07.1999 r. (...) Bank SA w G. oraz pozwany P. M. zawarli umowę o kredyt na zakup pojazdu r. 1993 nr (...), mocą której bank przyznał pozwanemu kredyt w kwocie 23.324,40 zł na zakup samochodu m-ki F. (...)/CL. Strony ustaliły zabezpieczenie spłaty kredytu poprzez ustanowienie – odrębną umową z 15.07.1999r. - zastawu rejestrowego, przewidującego w wypadku niewywiązywania się kredytobiorcy z zobowiązań przejęcie przedmiotu zastawu na własność przez kredytodawcę.

dowód: odpis umowy – k 6-7

umowa o ustanowienie zastawu rejestrowego k 69-70

We wrześniu 2001r. bank wypowiedział pozwanemu umowę kredytową, a w dniu 18.09.2001r. (...) Bank SA w G. przejął od pozwanego sporny pojazd m-ki F. (...), stanowiący zabezpieczenie umowy z 15.07.1999r. Po przejęciu pojazdu przez bank nie była przeprowadzana żadna wycena samochodu, ani nie toczyło się przeciwko pozwanemu żadne postępowanie sądowe lub egzekucyjne, związane z przedmiotową umową o kredyt.

dowód: zeznania pozwanego k 111v-112

zeznania świadka L. M. k 111v

zeznania świadka M. M. k 111v

protokół odbioru pojazdu k 71

W dniu 06.10.2010r. Bank (...) w K. oraz (...) Sp. z o.o. Spółka (...) w W. zawarły umowę sprzedaży wierzytelności, w tym wobec pozwanego.

dowód: umowa k 32-40

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny, a zatem w szczególności fakt zawarcia umowy kredytu przez pozwanego z (...) Bank SA w G., nie wywiązywanie się z tej umowy przez pozwanego, wypowiedzenie umowy kredytu przez placówkę bankową, przejęcie własności samochodu, będącego zabezpieczeniem spłaty kredytu, brak dokonania wyceny pojazdu w chwili przejęcia jego własności przez (...) Bank SA w G.. Powyższe ustalenia wynikają wprost z dokumentów, zalegających w aktach sprawy oraz zeznań pozwanego. Na uwagę zasługuje fakt nie kwestionowania dokumentów i zeznań pozwanego w toku procesu przez stronę powodową. W takim bowiem przypadku Sąd dał wiarę i dokumentom składanym przez strony w toku postępowania, i zeznaniom pozwanego, skądinąd korelującym z owymi dokumentami.

Ustalenie powyższego stanu faktycznego sprawy ma kapitalne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Prowadzi bowiem wprost do konstatacji, że bank kredytujący pozwanego dokonał, stosownie zresztą do zapisów umowy kredytu łączącej strony, przejęcia na własność pojazdu F. (...) już w roku 2001 i nie dokonał w związku z tym jakiejkolwiek wyceny przejętego przedmiotu ani tym bardziej zaliczenia jakiejkolwiek kwoty na poczet zadłużenia pozwanego. (...) Bank SA w G., przejmując w roku 2001 własność pojazdu winien był dokonać wyceny przejmowanego sprzętu, a ustaloną w ten sposób kwotę (odpowiadającą wartości przejętego samochodu), zaliczyć na poczet zadłużenia pozwanego. Nie trzeba przy tym dodawać, że wszystkie te operacje winny znaleźć odzwierciedlenie najpierw w dokumentach bankowych, choćby celem umożliwienia dłużnikowi kontroli poprawności sposobu zarachowania poszczególnych kwot, a następnie w dokumentach złożonych do akt niniejszej sprawy, choćby celem umożliwienia Sądowi kontroli zasadności roszczenia powoda.

Podkreślenia wymaga fakt, że zgodnie z art. 6 kc powód, reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego, winien wykazać nie tylko przejście wierzytelności, ile w ogóle jej istnienie i wysokość. Analiza dokumentów załączonych do pozwu wskazuje, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie tezy o istnieniu w chwili obecnej dochodzonego roszczenia, a w szczególności nie wykazał, że ewentualne roszczenie wobec pozwanego istnieje w wysokości wskazanej w pozwie. Brak bowiem zarachowania na poczet zadłużenia pozwanego wartości przejętego pojazdu (i to wedle wartości auta oraz wysokości zadłużenia w chwili przejęcia pojazdu czyli w roku 2001), uniemożliwia dokonanie oceny zasadności żądania pozwu, głównie zresztą pod kątem jego wysokości. Konsekwencją zaś nieudźwignięcia przez stronę powodową ciężaru dowodu w niniejszej sprawie musi być oddalenie pozwu, co też Sąd uczynił.

W kontekście powyższych ustaleń Sądu, podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczeń powoda z tytułu umowy kredytowej z roku 1999, pozostał kwestią marginalną. Tym niemniej dostrzec należy, że do wypowiedzenia umowy kredytowej doszło w roku 2001, co jest równoznaczne z postawieniem całości zadłużenia pozwanego w stan wymagalności. Tym samym we wrześniu 2001 roku rozpoczął się bieg terminu przedawnienia roszczeń wierzyciela pierwotnego. Nie ulega przy tym wątpliwości (w świetle zgromadzonego materiału dowodowego), że przeciwko pozwanemu nie było prowadzone żadne postępowanie sądowe ani egzekucyjne, związane z przedmiotowym roszczeniem, a pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu w dniu 12.02.2015r. Zgodnie z art. 118 kc termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W sprawie nie ulega wątpliwości, że działalność banków w zakresie udzielania kredytów jest działalnością stricte gospodarczą, a zatem roszczenia wobec pozwanych z tytułu przedmiotowej umowy kredytowej podlegają przedawnieniu w terminie trzyletnim. W tej sytuacji uprawnionym jest wniosek, że okres pomiędzy dniem wymagalności roszczenia, a chwilą wniesienia pozwu w niniejszej sprawie jest dłuższy, aniżeli termin wskazany w art. 118 kc, co oznacza, że doszło do przedawnienia roszczenia objętego niniejszym procesem. To również wyklucza zasadność powództwa.

Reasumując powyższe, należało orzec jak w pkt I wyroku. O kosztach Sąd orzekł w pkt II wyroku, a to po myśli art. 98 § 1 kpc, uwzględniając po stronie kosztów pozwanego kwoty 2.400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego, 480 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu pełnomocnika pozwanego do Sądu Rejonowego w Warszawie i 128 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu pełnomocnika pozwanego do Sądu Rejonowego w Giżycku. Wskazane wyżej składniki kosztów strony pozwanej wynikają bowiem ze złożonego spisu kosztów, przy czym Sąd z urzędu usunął omyłkę matematyczną z wyliczeń pełnomocnika pozwanego w części dotyczącej zwrotu kosztów za dojazd do Sądu w Giżycku.