Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSO Dorota Stawicka-Moryc

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2015 r. we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko D. S.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Wołowie z dnia 11 czerwca 2015 r.

sygn. akt VI Cupr 339/14

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 1599/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 11 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków oddalił powództwo (...) z siedzibą w W. przeciwko D. G. ( sygn. akt VI Cupr 339/14 ).

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa. Zaskarżając go w całości, wniósł o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za pierwszą i drugą instancję. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 129 § 2 kpc, art. 227 i art. 233 kpc poprzez wydanie wyroku bez rozważenia w sposób bezstronny i wszechstronny twierdzeń przedstawianych przez powoda.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Postępowanie w niniejszej sprawie prowadzone było w trybie uproszczonym. Stosownie zatem do treści przepisu art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I Instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Odwoławczy przyjmuje za własne. Wyprowadzone z tego stanu faktycznego przez Sąd Rejonowy wnioski co do bezzasadności powództwa również są uzasadnione i zostały poparte właściwą argumentacją prawną.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy wziął pod uwagę bierne zachowanie się pozwanego w procesie. W związku z tym na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. wydał wyrok zaoczny w sprawie. Było to prawidłowe, zważywszy że pozwany nie podjął się obrony w niniejszej sprawie przed Sądem I instancji. Nie stawił się na wyznaczoną rozprawę. Nie składał w sprawie wyjaśnień ustnie, ani na piśmie. Nie wnosił też o przeprowadzenie rozprawy w swej nieobecności.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się zarzucanego przez apelującą naruszenia art. 339 § 2 k.p.c.

Należy zaznaczyć, że art. 339 § 2 k.p.c. nie ustanawia bezwzględnego nakazu przyznania za prawdziwe twierdzeń strony powodowej w opisanych wyżej okolicznościach. Art. 339 § 2 k.p.c. przecież wprost stanowi, że w tym przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W świetle powołanego przepisu sąd nie może przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości. Ocena co do istnienia uzasadnionych wątpliwości i zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi żadnych wątpliwości, że oceny takiej dokonuje się w szczególności na tle innych twierdzeń powoda (np. wobec sprzeczności twierdzeń). Wątpliwości co do twierdzeń powoda mogą nasunąć również zaoferowane dowody, jak i ich brak. Należy bowiem podkreślić, że w każdym razie w myśl ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu wyrażonej w art. 6 k.c. oraz stosownie do treści art. 232 k.p.c. to na stronie powodowej spoczywa ciężar dowodu okoliczności uzasadniającej roszczenie pozwu oraz to strona powodowa winna wskazywać dowody na te okoliczności. Należy też zaznaczyć, że art. 3 k.p.c. oprócz tego nakłada na stronę obowiązek przedstawiania twierdzeń.

Podstawowym i przesądzającym już w istocie o zaistnieniu podstaw do oddalenia powództwa, a co za tym idzie także apelacji, w niniejszej sprawie jest argument o braku wykazania przez powoda następstwa prawnego w wyniku umowy przelewu wierzytelności z dnia 8 października 2013 r. Powód wykazał bowiem co prawda, że umowa przelewu wierzytelności pomiędzy nim a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. została w tym dniu zawarta, jednak w żaden sposób nie udowodnił, że była nią objęta wierzytelność w stosunku do pozwanego w wysokości dochodzonej pozwem.

Dowodem na tę okoliczność niewątpliwie nie może być bliżej nie oznaczony wydruk z komputera, opisany jako załącznik nr 2 do umowy dnia 8.10.2013r. Wyciąg z załącznika nie odzwierciedla bowiem całego dokumentu i nie pozwala ustalić nawet, że jest to fragment jakiegokolwiek dokumentu. Nie zawiera żadnych podpisów, czy też pieczęci, które pozwoliłyby to zweryfikować. Nie jest on również w ocenie Sądu Okręgowego odpisem dokumentu, potwierdzonym przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego radcą prawnym w rozumieniu art. 129 § 2 k.p.c. Przepis ten przewiduje bowiem potwierdzenie za zgodność odpisu dokumentu w formie i o treści identycznej z oryginałem, a nie daje uprawnienia do nadawania jakiemukolwiek wydrukowi charakteru dokumentu tylko dlatego, że został potwierdzony za zgodność przez radcę prawnego. Skoro więc przedłożony wykaz transakcji z uwagi na brak jakichkolwiek podpisów, parafek, pieczęci nie może być oceniony jako dokument, to nie może być też mowy o istnieniu jakiegokolwiek dokumentu, którego odpis mógłby zostać potwierdzony za zgodność. Nie może być zatem dowodem na fakt, że opisana w nim wierzytelność stanowiła przedmiot przelewu na podstawie umowy z dnia 8.10.2013r.

Podkreślić należy, iż ciężar dowodu w zakresie wykazania przejścia uprawnień na powoda w wyniku przelewu wierzytelności obciążał powoda na podstawie art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Rzeczą powoda, będącego podmiotem profesjonalnym i działającego w procesie z profesjonalnym pełnomocnikiem było w związku z powyższym takie zgromadzenie i przygotowanie dokumentów dotyczących przelewu wierzytelności (w razie potrzeby już na etapie zawierania umowy stron i jej formy), aby było możliwe dokonanie niezbędnych ustaleń w sprawie lub złożenie innych wniosków dowodowych, które potwierdzałyby w sposób nie budzący wątpliwości fakt przelewu wierzytelności i jej wysokość.

Do wykazania skuteczności nabycia wierzytelności w świetle prawa cywilnego oraz do wykazania istnienia wierzytelności w razie zaprzeczenia przez pozwanych jej istnieniu, konieczne jest więc przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że strona powodowa nie wykazała w niniejszej sprawie, iż na mocy umowy z dnia 08.10.2013 r. nabyła wierzytelność w stosunku do pozwanego w wysokości dochodzonej pozwem i posiada legitymację czynną w sprawie.

Sąd Odwoławczy dodatkowo wskazuje, że powodowi nie przysługiwało prawo powoływania się na uchybienia przepisom postępowania, albowiem nie stawił się na wyznaczoną rozprawę i tym samym nie wniósł o wpisanie zastrzeżeń do protokołu. Ponadto wskazać należy, że nie czyni zadość przedstawienie dowodów w apelacji, których złożenie przed Sądem I instancji nie stanowiło żadnego problemu. Dowody te są zatem oczywiście spóźnione.

Z tych względów należało uznać, że zaskarżone orzeczenie jest trafne i odpowiada prawu, a wywiedziona przez stronę powodową apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.