Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Anita Ossak, SSO Aleksandra Odoj-Jarek

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Franciszka Mitrengi Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2015 r.

sprawy:

M. M. (1) /M./

s. K. i H.

ur. (...) w Ż.

oskarżonego o przestępstwo z art. 158 § 2 kk

oraz

T. G.

s. W. i G.

ur. (...) w Ż.

oskarżonego o przestępstwo z art. 158 § 2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 25 czerwca 2015r. sygn. akt II K 673/14

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Jacek Myśliwiec

SSO Anita Ossak SSO Aleksandra Odoj-Jarek

Sygn.akt V.2 Ka 588/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 czerwca 2015r. Sąd Rejonowy w Żorach uznał oskarżonych M. M. (1) i T. G. za winnych tego, że:

- w dniu 27 lipca 2014r. w Ż., działając wspólnie i w porozumieniu oraz z nieletnim, wzięli udział w pobiciu M. H. , uderzając go rękami i kopiąc go po całym ciele, czym spowodowali u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu jamy brzusznej tj. pęknięcia śledziony i krwotoku wewnętrznego skutkujących operacyjnym usunięciem śledziony, a stanowiącego ciężkie kalectwo i chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonego M. H. tj. popełnienia czynu z art. 158 § 2 kk i za to na podstawie art. 158 § 2 kk wymierzył im karę po 2 lata pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69§1 i 2 kk , art. 70 § 2 kk oraz art. 73 § 2kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat – oddając ich w tym czasie pod dozór kuratora sądowego

Na podstawie art. 46 §2 kk orzekł wobec oskarżonych M. M. (1) i T. G. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego M. H. poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty po 2000zł.

Na podstawie art. 50 kk orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego treści w budynku Sądu Rejonowego w Żorach przez okres 1 miesiąca.

Na podstawie art. 63 §1 kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest okres zatrzymania w dniu 29 października 2014r.

Zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w całości, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonych. Wyżej opisanemu orzeczeniu zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a to przepisu art. 366§1 kpk w zw. z art. 167 kpk poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności czy pęknięcie śledziony pokrzywdzonego mogło powstać w wyniku czynników chorobowych oraz niewyjaśnieniu rozbieżności między zeznaniami świadka M. złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego;

2.obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, a to przepisu art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę dowodów, tj. zeznań pokrzywdzonego i uznanie ich za wiarygodne w zakresie sposobu i rodzaju zadawanych uderzeń, zwłaszcza, iż pokrzywdzony stracił przytomność, uznanie za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonych, w sytuacji kiedy było one zbieżne z zeznaniami świadka D. M. złożonymi w postępowaniu przygotowawczym oraz świadka N.;

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego w sprawie orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżeni swoim zachowaniem spowodowali u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu jamy brzusznej tj. pęknięcia śledziony i krwotok wewnętrzny, a stanowiące ciężkie kalectwo i chorobę realnie zagrażającą życiu, w sytuacji kiedy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności wyjaśnienia oskarżonych, zeznania świadków N. oraz M. oraz ustna opinia biegłego wykluczają oskarżonych jako sprawców pobicia o przedmiotowych skutkach i pozwalają jedynie na przypisanie oskarżonym udziału w pobiciu tj. czynu z przepisu art. 158 §1 kk;

Wobec powyższych zarzutów, w oparciu o przepis art. 437 §1 kpk wniósł o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie , że oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przestępstwa z przepisu art. 158 §1 kk oraz uchylenie rozstrzygnięcia o orzeczeniu nawiązki na rzecz pokrzywdzonego oraz podania wyroku do publicznej wiadomości

ewentualnie

2.uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonych na uwzględnienie nie zasługiwała. Apelacja ta, w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku całkowicie pozbawiona jest słuszności. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych zaprzeczających, aby w trakcie zdarzenia zadawali pokrzywdzonemu ciosy w obrębie tułowia i ustalenia oparł na zeznaniach pokrzywdzonego i dokumentacji lekarskiej , które (a zwłaszcza to pierwsze) budzą wątpliwości co do ich wiarygodności. Skarżący kwestionował nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji podnosząc, że zgromadzone w sprawie dowody oceniono przekraczając granice swobodnej oceny dowodów. Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia należy przede wszystkim podkreślić , że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw Sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że sąd orzekający oceniając dowody naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ocenie dowodów wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił albowiem Sąd ten wskazał dowody, na których oparł ustalenia co do przebiegu zajścia i zachowania się w jego trakcie oskarżonych, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Sąd I instancji mając do wyboru przeciwstawne relacje dotyczące przebiegu zdarzenia poczynił ustalenia opierając się na zeznaniach pokrzywdzonego i potwierdzającą je dokumentacji lekarskiej uznając je za wiarygodne zaś wyjaśnieniom oskarżonych tego waloru odmówił. Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego zresztą był zobowiązany - nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej , a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Na wstępie przywołać należy dokumentację lekarską (vide k.12) , w której w rubryce (...) stwierdzono u pokrzywdzonego pourazowe pęknięcie śledziony. W tym kontekście wszelkie dywagacje skarżącego o innej niż urazowa np. chorobowa etiologia uszkodzenia śledziony u pokrzywdzonego ma wyłącznie charakter niczym nie popartej spekulacji. Biegły w swojej ustnej wypowiedzi mówiąc o np. chorobowej etiologii uszkodzenia śledziony całkowicie abstrahował od konkretnego przypadku pokrzywdzonego i jego wypowiedź miała wyłącznie charakter hipotetyczno-teoretyczny. W żadnym razie biegły ten nie potwierdził swoją wypowiedzią wyjaśnień oskarżonych zaprzeczających , aby uderzali pokrzywdzonego w okolice tułowia. Także kolejni przywołani w apelacji świadkowie nie potwierdzają wersji oskarżonych . Świadek D. M. ( współuczestnik zdarzenia) z uwagi na dynamikę zdarzenia nie był w stanie wypowiedzieć się co do zachowania obu oskarżonych, a zwłaszcza, czy zadawali oni pokrzywdzonemu ciosy w okolice tułowia. Także zeznania świadka M. N. nic w tym zakresie do sprawy nie wnoszą , gdyż świadek ten na samym początku zajścia uciekł z miejsca zdarzenia i nie widział jego przebiegu. Gdy wrócił zastał pokrzywdzonego leżącego i skarżącego się na ból brzucha. Można zatem jednoznacznie stwierdzić, iż gołosłowne są twierdzenia skarżącego, iż wyżej wskazane dowody w jakimkolwiek stopniu wspierają wersję oskarżonych. Jeżeli nadto uwzględnić, iż świadek K. D. jednoznacznie stwierdziła, iż pokrzywdzony od momentu przejścia do jej mieszkania do chwili udania się do szpitala tj. przez okres około tygodnia, mieszkania tego nie opuszczał. Nie mógł on zatem doznać obrażeń śledziony w innych okolicznościach niż te z udziałem oskarżonych, o których wspomina w swoich zeznaniach. Taka ocena tych dowodów nie zawiera w sobie ani błędu ani nie jest oceną dowolną, skoro została poparta wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy. Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny. Sprowadzały się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się przypisanych im przestępstw. Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wymierzonych oskarżonym kar pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowe zwłaszcza, że orzeczono je z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Także orzeczone wobec oskarżonych nawiązki, zważywszy na nieodwracalny charakter uszkodzenia ciała pokrzywdzonego, nie noszą cech nadmiernie wygórowanych co czyniłoby karę rażąco niewspółmierną. Z tych też powodów i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. W zespole powyższych okoliczności Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.