Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Audio-video. Decyzją z dnia 11 lipca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonej M. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową z tego względu, że Komisja Lekarska ZUS orzekła, że nie jest ona niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową. W odwołaniu wniesionym do tutejszego Sądu ubezpieczona wniosła o zmianę tej decyzji i ustalenie niezdolności do pracy i przyznania w związku z tym prawa do renty w związku z chorobą zawodową. W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Ustalenia i rozważania Sądu w niniejszej sprawie są następujące: ubezpieczona M. G. w dniu 9 kwietnia 2014 roku złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Do wniosku dołączyła dwa dokumenty, a mianowicie decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ż. z dnia 8 kwietnia 2014 roku o stwierdzeniu u niej choroby zawodowej, to jest przewlekłej choroby narządu głosu spowodowanej nadmiernym wysiłkiem głosowym trwającym co najmniej 15 lat pod postacią wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych, a także orzeczenie lekarskie wydane przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w B. o rozpoznaniu u ubezpieczonej choroby zawodowej, to jest przewlekł...., przewlekłej choroby narządu głosu spowodowanej nadmiernym wysiłkiem głosowym trwającym co najmniej 15 lat pod postacią wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych. Ponieważ ustalenia niezdolności do pracy oraz jej związku z chorobą zawodową w formie orzeczenia wydaje lekarz orzecznik ZUS, po wniesieniu sprzeciwu Komisja Lekarska ZUS, o czym stanowi artykuł 17 ustęp 1 Ustawy z dnia sierpnia...., przepraszam, z 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, przy czym akt ten został opublikowany w Dzienniku Ustaw numer 199 pod pozycją 1673. W dniu 2 lipca 2014 roku wydała ona stosowne orzeczenie, w którym nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Ubezpieczona w swoim odwołaniu zakwestionowała takie stanowisko Komisji Lekarskiej ZUS, które stało się podstawą do wydania w dniu 11 lipca 2014 roku zaskarżonej decyzji. Przedmiotem sporu pomiędzy stronami okazał się być stan zdrowia M. G. w kontekście jej zdolności bądź niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Rzeczą Sądu było przeprowadzenie postępowania dowodowego i dlatego postanowieniem z dnia 10 września 2014 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych o specjalnościach: foniatra, laryngolog, internista w celu ustalenia czy stan zdrowia ubezpieczonej czyni ją częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy zgodnie z kwalifikacjami i poziomem wykształcenia. Czy stwierdzona niezdolność do pracy pozostaje w związku z chorobą zawodową stwierdzoną decyzją Państwowego Inspektora Sanitarnego z dnia 8 kwietnia 2014 roku. Jeżeli tak, to należy podać jak..., datę powstania stwierdzonej niezdolności do pracy oraz przewidywany czas trwania, a także jakie schorzenia i dlaczego powodują tę niezdolność. Jeżeli tak, to biegli mieli wskazać, czy podstawą stwierdzonej niezdolności do pracy były te same dowody, którymi dysponował organ rentowy, tu również dokumentacja medyczna złożona po wydaniu decyzji przez ZUS. Zadaniem biegłych było również ustosunkowanie się do orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS. W opinii z dnia 27 kwietnia 2015 roku biegli stwierdzili u ubezpieczonej przewlekłe przerostowe zapalenie krtani, niewydolność głośni, dysfonię, chorobę nadciśnieniową oraz chorobę zwyrodnieniową stawów. Dokonując oceny stanu zdrowia powódki biegli wyprowadzili zgodny wniosek o jej okresowej, częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Pismem z dnia 16 czerwca 2015 roku organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do tej opinii wskazując, że ubezpieczona ma 58 lat, jest emerytką od 2013 roku, że dopracowała do wieku emerytalnego bez konieczności korzystania ze świadczeń rentowych właśnie z powodu choroby zawodowej. W opinii uzupełniającej z dnia 13 lipca 2015 roku zespół biegłych podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. W ocenie Sądu opinia biegłych lekarzy sądowych, łącznie z opinią uzupełniającą zasługuje na przyjęcie jej za wiarygodny dowód właściwej kwalifikacji zdrowotnej M. G.. Została sporządzona po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu. Opisy stanu narządów i układów ubezpieczonej świadczą o tym, że badania przeprowadzono rzetelnie, została wydana przez specjalistów z dziedzin medycyny odpowiednich do jej schorzeń, którzy przekonywująco uzasadnili swoje stanowisko, a logiczne wnioski w ich opinii oparte były na starannej ocenie dokumentacji lekarskiej i wynikach badań przedmiotowych. Jej mocy dowodowej nie odebrały kolejne zastrzeżenia organu rentowego złożone w piśmie z 9 września 2015 roku, które sprowadziły się właściwie do powtórzenia tych wcześniejszych zastrzeżeń, a mianowicie niekorzystania z..., już wcześniej ze świadczeń rentowych z powodu choroby zawodowej. Zarówno lekarz orzecznik ZUS, Komisja Lekarska ZUS, jak i zespół biegłych lekarzy sądowych dokonali oceny własnej stanu zdrowia ubezpieczonej, przy czym ci ostatni dostrzegli znacznie większy stopień nasilenia dolegliwości w przebiegu istniejących u powo..., u powódki schorzeń związanych z chorobą zawodową. Podkreślenia wymaga, że opinia biegłych, tak jak każdy inny dowód, podlega ocenie Sądu Orzekającego, tak co do jej zupełności i zgodności z wymaganiami formalnymi, jak i co do jej mocy przekonywującej. Jeżeli jeden z tych punktów widzenia nie nasunie Sądowi zastrzeżeń, to może stanowić uzasadnioną podstawę do dokonania ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy. Na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 17 maja 1974 roku w sprawie I CR 100/74. Sąd jest powołany do kontrolowania logicznego biegu przesłanek opinii i do sprawdzenia jej wyników w oparciu o materiał dowodowy sprawy. Skoro jednak biegły wydaje opinię o takich dziedzinach życia, które wymagają wiadomości szczególnych, Sąd nie może postąpić z opinią biegłego w ten sposób, aby zastąpić pewne wnioski z tej opinii swoimi ustaleniami opartymi nie na konkretnych faktach, lecz na rozumowaniu, które w oderwaniu od wiadomości fachowych może z łatwością przekształcić się w dowolność. Dlatego też opinia biegłych może być analizowana i oceniana jedynie w zakresie jej fachowości, rzetelności, poprawności wnioskowania, a nie z pozycji wartościowania poglądów. Odmienne ustalenia mogą w tej mierze być dokonywane tylko na podstawie opinii innych biegłych, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywująca. Tu warto zwrócić uwagę na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku w sprawie II URN 228/87 opublikowanym w zbiorze orzeczniczym z 1988 roku pod numerem 7 pod pozycją 62. Trzeba zaznaczyć, iż przyjęcie opinii biegłego może nastąpić tylko przez spełnienie podstawowych warunków takich jak: jasność, wewnętrzna niesprzeczność oraz naukowe i logiczne uzasadnienie, a także ścisły związek z realiami danej sprawy i nienaruszanie reguł proceduralnych przy jej uzyskiwaniu. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że kwestionowana przez pozwanego opinia biegłych lekarzy sądowych spełnia wszystkie powyższe kryteria. Sąd nie znalazł podstaw do podważania wniosków biegłych i dlatego przyjął ich opinię za podstawę rozstrzygnięcia. Przy jej wydawaniu biegli mieli na uwadze wszystkie niezbędne dane, których istnienie i ocena wynikają z treści artykułu 13 ustęp 1 Ustawy z dnia siedemna..., przepraszam, z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przy czym tekst jednolity tej Ustawy został opublikowany w Dzienniku Ustaw z 2015 roku pod pozycją 748. Analiza tych danych pozwoliła biegłym lekarzom sądowym na uznanie powódki za częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu artykułu 12 ustęp 1 i 3 tej Ustawy w związku z cytowaną Ustawą o..., o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Z powyższych względów Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej uznając, że dotychczas wydana opinia w sprawie jest już kompletna, jasna, zupełna, niesprzeczna to..., czyli spełnia te wymogi, o których Sąd wcześniej już wskazał. W tym stanie rzeczy Sąd uznał odwołanie M. G. za uzasadnione i na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14 paragraf 2 kpc orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji. W punkcie drugim sentencji wyroku Sąd zgodnie z treścią artykułu 118 1a cytowanej Ustawy o emeryturach i rentach z FUS z urzędu musiał orzec w przedmiocie odpowiedzialności organu, odpowiedzialności bądź nieodpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Analiza porównawcza części medycznej akt rentowych z treścią opinii biegłych lekarzy sądowych pozwoliła Sądowi na wniosek, że zespół biegłych lekarzy sądowych nie dysponował żadnymi nowymi dowodami leczenia ubezpieczonej. Oznacza to, że przyczyną, dla której uzyskała ona prawo do dochodzonego świadczenia dopiero w następstwie wyroku wydanego w niniejszej sprawie nie były nowe dowody, nowe okoliczności, do których organ rentowy nie mógłby się ustosunkować, a jedynie odmienna ocena stanu zdrowia ubezpieczonej w zakresie, który był przedmiotem badania przez lekarzy z Komisji Lekarskiej ZUS. Cytowany przepis artykułu 118 ustęp 1 cytowanej Ustawy z 17 grudnia 1998 roku określa moment od jakiego organ rentowy musi wydać decyzję w sprawie o świadczenie. Jest nim wyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Może nim być wpływ orzeczenia organu odwoławczego, ale tylko wówczas, gdy organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie tej ostatniej niezbędnej do wydania decyzji okoliczności. M. G. spełniała wszystkie warunki niezbędne do przyznania jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową i dlatego, w ocenie Sądu, konsekwencje wydania decyzji z przekroczeniem tegoż terminu pozwany musi ponieść. Zgodnie z artykułem 14-tym ustęp 1 i 2 cytowanej Ustawy o emeryturach i rentach z FUS oceny niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik ZUS, a po złożeniu sprzeciwu, Komisja Lekarska ZUS w formie orzeczenia, które stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń, do których prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy, o czym stanowi ustęp 3 tegoż przepisu. Nieprawidłowe działanie Komisji Lekarskiej ZUS wyrażające się w nietrafnym orzeczeniu o zdolności powódki do pracy w związku z chorobą zawodową jest okolicznością, za którą Zakład ponosi odpowiedzialność, skoro jedynie z tej przyczyny doszło do odmowy przyznania jej prawa do dochodzonego świadczenia.
[ koniec 00:13:33.394]