Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 20 kwietnia 2015 roku w sprawie z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. przeciwko J. T. o zapłatę kwoty 806,91 zł, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo bowiem uznał, że powód nie udowodnił, że pozwana ma obowiązek zapłaty na jego rzecz jako cesjonariusza kwoty dochodzonej pozwem.

Apelację od tego rozstrzygnięcia wywiódł powód zaskarżając wyrok w części i wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 707,12 złotych tytułem odsetek karnych lub o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego za obie instancje, a nadto o przeprowadzenie dowodów wskazanych w treści apelacji. Wskazał, że potrzeba ich powołania wynikła później z uwagi na fakt, że strona pozwana nie podnosiła żadnych zarzutów, w tym przede wszystkim dotyczących zasadności oraz wysokości dochodzonego roszczenia zarówno na etapie postępowania przesądowego jak również toczącego się w niniejszej sprawie procesu.

Skarżący zarzucił naruszenie:

- postanowienia umownego, tj. § 1 pkt 8 załączonej do pozwu umowy pożyczki z dnia 8 września 2005 r. poprzez jego niezastosowanie i błędne uznanie, że powód nie wykazał podstawy oraz wysokości dochodzonego roszczenia;

- przepisu art. 339 § 2 kpc przez przyjęcie za nieudowodnione twierdzenia powoda, w tym w szczególności w zakresie podstawy i wysokości dochodzonej należności, w sytuacji gdy pozwana nie kwestionowała tych twierdzeń;

- art. 233 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz błąd w ustaleniach faktycznych przez uznanie, że powód nie udowodnił podstawy oraz wysokości dochodzonej należności mimo, iż z załączonych do pozwu dokumentów wynikało, z jakiego tytułu i w jakiej wysokości objęta została niniejszym pozwem należność.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Przede wszystkim należy podkreślić, że z treści art. 339 § 2 kpc wynika, że wydając wyrok zaoczny Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości. Analizując treść pozwu i dokumentów do niego załączonych w postaci przesądowego wezwania do zapłaty, pisma informującego o cesji wierzytelności, umowy pożyczki z dnia 8 września 2005 r. i umowy przelewu wierzytelności nie można ustalić okoliczności dotyczących zasady i wysokości dochodzonego roszczenia. Zwłaszcza wskazane w pozwie okoliczności dotyczące części składowych dochodzonego roszczenia, na które składają się wyłącznie odsetki karne, przy spłaconej należności głównej zasadnie wzbudziły w Sądzie I instancji uzasadnione wątpliwości co do zasadności dochodzonego roszczenia. Być może wątpliwości te rozwiałyby dokumenty załączone do apelacji, ale w ocenie Sądu Okręgowego dowody te są spóźnione z punktu widzenia art. 381 kpc. Nie jest bowiem okolicznością usprawiedliwiającą zgłoszenie dowodów posiadanych przez powoda wcześniej dopiero przed Sądem odwoławczym fakt, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji okazało się niekorzystne dla powoda.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji rozstrzygając niniejszy spór nie naruszył przepisu art. 233 kpc, bowiem z załączonych do pozwu dokumentów można było wyłącznie dokonać ustaleń dotyczących faktu zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki oraz fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelności i takie ustalenia poczynił Sąd Rejonowy. Dokumenty te nie pozwalają natomiast na dokonanie ustaleń dotyczących ewentualnej spłaty pożyczki, a co za tym idzie zasady i wysokości roszczenia powoda.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelacje jako bezzasadną.