Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Andrzeja Michalczuka

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2013 r.

sprawy M. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 288 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 7 maja 2013 r. sygn. akt VII K 485/12

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1.  w pkt I orzeczenia zamiast „prawego koła” przyjmuje „lewego koła”;

2.  na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 pkt 1 kk orzeczoną wobec oskarżonego M. P. karę łączną pozbawienia wolności zawiesza na okres próby 4 (cztery) lat;

3.  na podstawie art. 71§1 kk orzeka wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 (dziesięć) zł;

II.  w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego M. P. na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. S. 420 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. Ż. kwotę 516, 60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zasądza od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa 280 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz 536,60 zł tytułem wydatków za II instancję.

Sygn. akt II Ka 363/13

UZASADNIENIE

M. P. oskarżony był o to, że:

I. w dniu 01.04.2012 r. w S. przy ul. (...) umyślnie uszkodził samochód osobowy marki M. nr rej. (...) poprzez przebicie przedniego prawego koła oraz porysowanie drzwi od strony kierowcy czym spowodował straty w kwocie 1230 zł na szkodę A. S., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne z art. 282 kk,

tj. o czyn z art. 288 § 2 kk w zw. z art.64 § 1 kk,

II. w miejscu i czasie jak w pkt I kierował wobec A. S. groźby karalne pozbawienia życia i uszkodzenia mienia, przy czym grożby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 7 maja 2013 r. oskarżonego M. P. w ramach czynu I a/o uznał za winnego tego, że w dniu 01.04.2012 r. w S. przy ul. (...) umyślnie uszkodził samochód osobowy marki M. nr rej. (...) poprzez przebicie przedniego prawego koła oraz porysowanie drzwi od strony kierowcy czym spowodował straty w kwocie 530 zł na szkodę A. S., przy czym ustalił, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi i ustalił, że czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne z art. 282 kk to jest popełnienie czynu z art. 288 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art. 288 § 2 kk wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności; oskarżonego M. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II a/o i wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za czyn ten na podstawie art. 190 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone w pkt I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i orzekł wobec oskarżonego karę łączną w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 46 § 1 kk z pkt I a/o orzekł od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. S. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę kwoty 530 złotych; zasądził od oskarżonego M. P. na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. S. tytułem zwrotu wydatków kwotę 720 złotych; zasądził od Skarbu państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. Ż. kwotę 531,36 złotych w tym 99,36 zł tytułem podatku VAT za obronę oskarżonego sprawowaną z urzędu przez adw. M. Ż.; zwolnił oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego i Prokurator Rejonowy w Siedlcach.

Obrońca oskarżonego na zasadzie art. 425 § 1 i 2 kpk oraz 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego M. P..

Wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na ustaleniu przez Sąd Rejonowy w Siedlcach stanu faktycznego sprzecznego z zebranym materiałem dowodowym.

Stawiając powyższy zarzut, obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Prokurator Rejonowy w Siedlcach zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego M. P. i zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, iż zarzucany oskarżonemu czyn umyślnego uszkodzenia mienia na szkodę A. S. stanowi wypadek mniejszej wagi w sytuacji, gdy prawidłowa analiza przedmiotowych i podmiotowych znamion czynu, a mianowicie wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wysoki stopień zawinienia sprawcy uzasadniają konieczność zakwalifikowania zarzucanego mu czynu jako typu podstawowego z § 1 art. 288 kk.

Stawiając powyższy zarzut, na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy M. P. Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Jedynie apelacji obrońcy oskarżonego M. P. w zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia nie można odmówić słuszności, jednakże zdaniem Sądu Odwoławczego, błąd Sądu I instancji można było naprawić poprzez zmianę wyroku, bez konieczności jego uchylenia i przekazywania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Apelacja prokuratora jako oczywiście bezzasadna na uwzględnienie nie zasługuje.

Rację ma apelujący obrońca oskarżonego, że Sąd I instancji nieprawidłowo przyjął, iż oskarżony w ramach zarzucanego mu czynu z pkt I aktu oskarżenia dopuścił się uszkodzenia samochodu osobowego marki M. nr rej. (...) poprzez przebicie przedniego prawego koła oraz porysowanie drzwi od strony kierowcy, w sytuacji, gdy zarówno z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, jak też z protokołu oględzin przedmiotowego samochodu bezspornie wynika, że uszkodzenie samochodu w postaci zarówno linijnego zarysowania karoserii samochodu i krzyżyka, jak też przebicie opony, stwierdzono na lewej stronie samochodu, to jest od strony kierowcy. Ani protokołu oględzin przedmiotowego samochodu, ani też dołączonego do akt materiału fotograficznego nie kwestionowała żadna ze stron procesowych, a zatem błąd ten był w pewnym sensie wynikiem omyłki pisarskiej, która została powielona przez Sąd I instancji za aktem oskarżenia.

Odnosząc się do kwestii winy oskarżonego w zakresie popełnienia tego czynu, Sąd Odwoławczy stwierdził, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy bezspornie potwierdził fakt popełnienia przez oskarżonego tego przestępstwa. Jakkolwiek M. P. nie przyznał się do żadnego z zarzucanych mu czynów, tj. ani do uszkodzenia samochodu na szkodę A. S., ani też do gróźb karalnych kierowanych pod jej adresem w dniu 1 kwietnia 2012 roku, to jednak zeznania pokrzywdzonej, jej matki B. S. oraz I. K. (1), w powiązaniu z dowodami obiektywnymi, to jest protokołem oględzin samochodu i dokumentacją fotograficzną potwierdzają jego winę w tym zakresie. A. S. i jej matki B. S. od początku tego postępowania konsekwentnie twierdziły, że w dniu 1 kwietnia 2012 roku do mieszkania B. i T. S. przyszedł oskarżony. Wszczął awanturę, iż A. S. nieprawidłowo opiekuje się ich dzieckiem. Miał pretensję o utrzymywanie bliskich kontaktów A. S. z J. S. i groził jej, że ją zabije, oszpeci, zniszczy jej samochód tak, by więcej nim nie jeździła. W pierwszej fazie tego zajścia obecna była również siostra pokrzywdzonej – I. K. (1), która także potwierdziła fakt wszczęcia awantury przez oskarżonego, a nawet użycia przez niego wobec pokrzywdzonej siły fizycznej. I. K. (1) ze względu na obecność swojego małego dziecka w tym domu, zabrała dziecko stamtąd i wyszła, by dziecko nie przestraszyło się krzyków. Awanturę słyszał również T. S., przebywający wówczas w sąsiednim domu na swojej posesji. Sam fakt, że ani G. K., ani I. K. (2) nie słyszeli gróźb wypowiadanych przez oskarżonego pod adresem pokrzywdzonej nie może przesądzać, że oskarżony przestępstwa z art. 190 § 1 kk się nie dopuścił. Jak stwierdzono wyżej o takim zachowaniu oskarżonego świadczyły konsekwentne i spójne zeznania pokrzywdzonej i jej rodziców. Zwrócić należy uwagę, że oskarżony wypowiadał również groźby zniszczenia samochodu A. S. i po wyjściu z mieszkania świadkowie ci zauważyli, że kucał on przy samochodzie od strony kierowcy, zaś po jego odejściu stamtąd stwierdzono przebitą przednią oponę w samochodzie i zarysowanie na karoserii samochodu – wszystko od strony kierowcy. Nie bez znaczenia dla ustalenia winy oskarżonego w zakresie uszkodzenia tego mienia ma fakt, że jak wynika z zeznań tych świadków, obok samochodu nie przechodziły żadne inne osoby, a więc nie było możliwości, by ktokolwiek inny uszkodzeń tych dokonał. Ponadto, w ocenie Sądu Odwoławczego, występujący na podstawie zebranych dowodów zespół poszlak, w tym motyw takiego działania tylko po stronie oskarżonego, stanowi jeden ciąg i wskazuje na winę M. P.. W świetle powyższego, Sąd II instancji nie dopatrzył się by Sąd Rejonowy nieprawidłowo przeprowadził, bądź ocenił zebrane dowody, albo też nie wyjaśnił istotnych dla ustaleń faktycznych okoliczności tej sprawy. Skoro więc, zdaniem Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił wszystkie dowody i na podstawie tak ocenionych dowodów ustalił stan faktyczny tej sprawy, to brak jest podstaw do podważania tego stanu, z wyjątkiem opisanego wcześniej uchybienia w postaci nieprawidłowo przyjętego uszkodzenia koła samochodu.

Z tych względów Sąd Odwoławczy zaskarżony wyrok zmienił tylko w ten sposób, że przyjął iż w pkt I orzeczenia zamiast „prawego koła” przyjął „lewego koła”.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu apelacji oskarżyciela publicznego, dotyczącego błędnej oceny Sądu Rejonowego, iż czyn z pkt. I aktu oskarżenia stanowi wypadek mniejszej wagi. Zgodzić się należy z twierdzeniem prokuratora, że o zakwalifikowaniu czynu jako wypadku mniejszej wagi nie może decydować tylko wartość uszkodzonego mienia. Faktycznie za takim przyjęciem powinny decydować przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, a w szczególności rodzaj dobra, zachowanie się i sposób działania sprawcy, rozmiar szkody wyrządzonej, motywy działania sprawcy, stopień zawinienia itp. Sąd Odwoławczy analizując te wszystkie okoliczności miał na uwadze przede wszystkim fakt, że oskarżony jest ojcem córki pokrzywdzonej, która pozostaje pod opieką A. S. i nie akceptuje metod wychowawczych matki swojej córki. Z akt sprawy wynika również, że M. P. ma pretensje do A. S., że utrzymuje bliskie kontakty z innym mężczyzną. Taka sytuacja wywołała u niego pewnego rodzaju wzburzenie i niewątpliwie wszczęta przez niego w tym dniu awantura oraz uszkodzenie samochodu miały na celu dokuczenie jej. W pewnym sensie rodzinny charakter tego zdarzenia oraz motyw działania oskarżonego, przy jednoczesnej niewielkiej wartości uszkodzonego mienia potwierdzają zasadność przyjęcia, iż czyn z pkt I aktu oskarżenia stanowi wypadek mniejszej wagi. Jak wynika z orzeczeń Sądu Najwyższego popełnienie tego rodzaju przestępstwa w warunkach recydywy nie wyłącza przyjęcia, iż w konkretnej sprawie zachodzi wypadek mniejszej wagi (Uchwała SN z 22 grudnia 1978 r. – OSNKW 1979 Nr 1). W świetle powyższego Sąd Okręgowy, doszedł do przekonania, że orzeczenie Sądu I instancji w tym zakresie było słuszne.

Analizując okoliczności, charakter przedmiotowych przestępstw, a także okoliczności ściśle osobiste dotyczące oskarżonego, Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż dla osiągnięcia celów kary wystarczające będzie orzeczenie wobec M. P. za te czyny kary łącznej pozbawienia wolności, w wymiarze orzeczonym przez Sąd I instancji, jednakże z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat i dodatkowe orzeczenie wobec niego grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych za stawkę. Sąd Okręgowy miał w szczególności na uwadze, że oskarżony będąc skazany po raz kolejny za tego rodzaju przestępstwo powstrzyma się w przyszłości od wszelkich działań zmierzających do dokuczania pokrzywdzonej poprzez popełnianie na jej szkodę tego typu przestępstw, by uniknąć osadzenia go w zakładzie karnym i tym samym pozbawić go kontaktu z dzieckiem.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk oraz art. 636 § 1 kpk orzekł, jak w wyroku.