Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Katarzyna Nowicka-Michalak

Protokolant: sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.a r.l. z siedzibą w Luxembourg

przeciwko A. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 2199/15

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2013 roku powód (...) S.a r.l.
z siedzibą w Luksemburgu, reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej A. P.,
w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powództwo o zapłatę kwoty 200,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 26 września 2012 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem (...) (...) Spółką Akcyjną umowę o świadczenie usług abonamentowych. Pozwana nie wywiązała się z obowiązku zwrotu sprzętu stanowiącego własność pierwotnego wierzyciela, wskutek czego wierzyciel ten wystawił w dniu 10 września 2012 roku notę obciążeniową nr (...) na kwotę 200 zł, płatną do dnia 25 września 2012 roku. Ponadto powód wskazał, że przedmiotową wierzytelność nabył od pierwotnego wierzyciela w drodze umowy cesji.

W dniu 2 września 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VI Nc-e (...)), który pozwana zaskarżyła sprzeciwem w całości, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Nadto wskazała, że roszczenie jest niezasadne, ponieważ nie zawierała umowy z Canal+, a tym samym nie otrzymała sprzętu, którego zwrotu domagał się usługodawca.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 września 2012 roku (...) (...) Spółka Akcyjna w W. wystawił kopię noty księgowej nr (...) obciążającej pozwaną z tytułu „odszkodowania za niezwrócony sprzęt: terminal cyfrowy SD” i opiewającej na kwotę 200 zł.

(dowód: kserokopia kopii noty księgowej k. 23, okoliczności bezsporne)

W dniu 28 września 2012 roku (...) (...) Spółka Akcyjna w W. zawarł z (...).á r.l. w Luksemburgu umowę o przelew wierzytelności wobec dłużnika A. P..

W częściowym wykazie wierzytelności do umowy przelewu wierzytelności z dnia 28.09.2012 roku wskazano, że wysokość zobowiązania dłużnika wynosi 200 zł, a termin płatności przypadał na 25 września 2012 roku. Pozwana została zawiadomiona o przelewie wierzytelności. Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała kwoty dochodzonej przedmiotowym powództwem.

(dowód: kserokopia częściowego wykazu wierzytelności k. 32, kserokopia umowy przelewu wierzytelności z dnia 28.09.2012 roku k. 39, kserokopia zawiadomienia k. 31v, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód twierdził, że jego roszczenie znajduje źródło w umowie o abonament zawartej przez pozwaną z pierwotnym wierzycielem, przy czym na żądanie pozwu składała się kwota 200 zł z tytułu odszkodowania za niezwrócony sprzęt. Strona powodowa nie załączyła jednak do akt sprawy żadnego dokumentu, z którego wynikałyby przyczyny oraz sposób naliczenia odszkodowania w opisanej wysokości przez pierwotnego wierzyciela. W szczególności do akt sprawy nie została załączona umowa o świadczenie usług abonamentowych oraz regulamin do przedmiotowej umowy, które to dokumenty niewątpliwie określały wysokość odszkodowania, tytuł z jakiego może być ono dochodzone oraz sposób jego naliczania. W sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana zaprzeczyła, aby zawierała umowę z pierwotnym wierzycielem. Tym samym zasadna jest konkluzja, że
w ocenie pozwanej roszczenie dochodzone przedmiotowym powództwem
w ogóle nie zostało udowodnione, zwłaszcza, że pozwana twierdziła, że nie otrzymała sprzętu, którego zwrotu domagał się pierwotny wierzyciel.

Powód poprzestał wyłącznie na załączeniu do akt sprawy kserokopii kopii noty obciążeniowej wystawionej w dniu 10 września 2012 roku, jednakże tego rodzaju dokument nie może stanowić i nie stanowi dowodu na istnienie zobowiązania pozwanej (tak co do zasadności jak i wysokości), w szczególności wobec stanowiska pozwanej kwestionującego zasadność żądania powoda oraz braku dokumentów źródłowych, z których wynikałby sposób naliczenia odszkodowania. Nadto w treści noty nie został wskazany termin jej płatności – wynika on jedynie z częściowego wykazu wierzytelności do umowy przelewu, zatem także sam termin wymagalności roszczenia budzi wątpliwości. Opisana nota obciążeniowa stanowi tzw. dokument prywatny, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że złożono oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa tego dokumentu bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi, jest nikła. Należy przy tym zaznaczyć, że załączona nota stanowi wyłącznie kopię oryginalnego dokumentu, którego data wystawienia nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego.

W tożsamy sposób należy ocenić przedłożone przez powoda kserokopie: umowy przelewu wierzytelności oraz częściowego wykazu wierzytelności, jako, że także w przypadku tych dokumentów nie zostały one poparte żadnymi dokumentami źródłowymi.

Powód nie wykazał, zatem, aby zaistniały okoliczności uzasadniające żądanie pozwu, w szczególności nie wykazał, by pozwana była zobligowana do zwrotu sprzętu (jakiego sprzętu i kiedy sprzęt ten miał ewentualnie być zwrócony) i uiszczenia kwoty 200 zł, wynikającej z załączonej do pozwu kopii noty obciążeniowej.

Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwana powinna zapłacić mu należność w opisanej wysokości, tj. że pozwana jako strona przedmiotowej umowy nie wywiązała3 się ze ściśle określonych obowiązków umownych. Stosownie, bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód.

Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Z opisanych powyżej przyczyn uznać należy, że powód nie udowodnił, że pozwana, jako strona umowy zawartej z pierwotnym wierzycielem, ma obowiązek zapłaty na jego rzecz kwoty 200 zł z tytułu odszkodowania za niezwrócenie terminala cyfrowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo w całości.