Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2015 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. T.

przeciwko B. S.

o przywrócenie posiadania

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda T. T. na rzecz pozwanej B. S. kwotę 156 zł (sto

pięćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt III C 1457/14

UZASADNIENIE

w postępowaniu zwykłym

W dniu 15 października 2014 r. powód T. T. wystąpił przeciwko pozwanej B. T., obecnie noszącej nazwisko S., z pozwem, w którym domagał się nakazania pozwanej przywrócenia powodowi posiadania lokalu mieszkalnego nr (...) położnego w domu dwurodzinnym przy ul. (...) w S. poprzez wydanie kluczy do tego lokalu i udostępnienie lokalu do korzystania przez powoda, a nadto – zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, przywołując argumentację opartą o art. 5 kc i art. 346 kc.

W piśmie procesowym z dnia 1 czerwca 2015 r. pozwana wskazała, że sprzedała przedmiotowy lokal i nie jest w jego posiadaniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód T. T. i pozwana B. S. w dniu 23 lipca 1994 r. zawarli związek małżeński i zamieszkali w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w S.. Pozwana nabyła udział do ½ prawa własności tego lokalu na podstawie umowy sprzedaży z dnia 1 października 1992 r.

W dniu 8 listopada 2001 r. pozwana zawarła z J. S. (1) umowę o zniesienie współwłasności tego lokalu , mocą której otrzymała ten lokal na wyłączną własność bez spłat i dopłat.

W dniu 30 września 2014 r. pozwana sprzedała przedmiotowy lokal M. C. (1) i M. C. (2), a następnie w dniu 9 czerwca 2015 r. wydała go nabywcom.

Powód i pozwana nie są w posiadaniu przedmiotowego lokalu.

dowody:

- umowa z dnia 8.11.2001 r. k. 21-24

- umowa z dnia 30.09.2014 r. k. 147-152

- protokół k. 75

- zeznania świadka J. S. (2) k. 77

- zeznania świadka M. C. (2) k. 78

-zeznania świadka M. C. (1) k. 107-108

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 344 § 1 zd. 1 kc, zgodnie z którym przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń.

Wskazać należy, że żądanie przywrócenia naruszonego posiadania nie zmierza do pozbawienia naruszyciela prawa posiadania rzeczy lecz do odzyskania przez dotychczasowego posiadacza faktycznego władztwa nad rzeczą w związku z samowolą uprawnionego w realizowaniu przysługującego mu prawa do rzeczy. Jak wskazał słusznie Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 lipca 1995 r. (sygn.. akt I CRN 52/95) cechą charakterystyczną roszczenia posesoryjnego, wyrażającego się skierowanym do naruszyciela żądaniem przywrócenia stanu poprzedniego, przez wydanie rzeczy, której posiadanie zostało samowolnie naruszone jest to, że może być ono skutecznie dochodzone tylko o tyle, o ile naruszyciel ma tę rzecz w swoim ręku. Z chwilą więc, gdy osoba, która pozbawiła posiadacza władztwa nad rzeczą, sama to władztwo utraciła, przestaje być legitymowana biernie, a wytoczone przeciw niej żądanie staje się bezprzedmiotowe. Jest przy tym zupełnie obojętne, czy ta utrata nastąpiła bez woli i winy tej osoby, czy też uczyniła ona to świadomie, choćby w tym celu, żeby udaremnić akcję powoda.

Powód domagał się w niniejszym postępowaniu przywrócenia przez pozwaną posiadania mieszkania poprzez wydanie kluczy do niego oraz udostępnienie mu go do korzystania. Tymczasem w wykonaniu umowy sprzedaży tego lokalu zawartej w dniu 30 września 2014 r. , w dniu 9 czerwca 2015 r. pozwana wydała tenże lokal nabywcom i nie jest już w jego posiadaniu. Powyższe wynikało zarówno z dowodów z dokumentów przedłożonych przez pozwaną, jak i zeznań świadków M. C. (1) oraz M. C. (2), których wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu i nie została podważona żadnym dowodem przeciwnym. W tej sytuacji oczywiste jest, że nawet gdyby przyjąć, że w istocie pozwana samowolnie naruszyła posiadanie powoda, to wyrok uwzględniający wytoczone w niniejszej sprawie powództwo przeciwko osobie, która nie ma jej w swoim władaniu, byłyby pozbawiony jakiejkolwiek mocy wykonawczej.

W tej sytuacji bezprzedmiotowe stało się rozważanie czy w istocie zostały spełnione przesłanki określone w art. 344 § 1 zd. 1 kc, rozprawienie się z innymi zarzutami formułowanymi przez strony w toku postępowania, a także prowadzenie postępowania dowodowego w dalszym zakresie, albowiem już tylko z opisanych wyżej przyczyn powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

Z tych względów orzeczono jak w punkcie I sentencji.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania zawarte w punkcie II wyroku znalazło podstawę w art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc. Na koszty postępowania poniesione przez pozwaną złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika procesowego, ustalone zgodnie z treścią § 7 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.