Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 3 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR (del.) Karol Smaga

Protokolant: sekretarz sądowy Aneta Gąsińska

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2015 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Prezydenta Miasta G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

z udziałem interwenienta ubocznego Gminy G.

o ustalenie

w przedmiocie opozycji (...) Spółki Akcyjnej w W. co do interwencji ubocznej zgłoszonej przez Gminę G.

postanawia:

uwzględnić opozycję i nie dopuścić do udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego Gminy G..

Sygn. akt IV C 1116/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 listopada 2014 roku powód Prezydent Miasta G. wniósł o ustalenie, że umowa sprzedaży i leasingu operacyjnego zwrotnego z dnia 31 stycznia 2009 roku zawarta pomiędzy (...) Spółką Akcyjną w W. a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. nie istnieje.

Pismem z dnia 9 kwietnia 2015 roku Gmina G. zgłosił interwencję uboczną, wskazując, że rozstrzygnięcie w sprawie będzie wprost wpływało na ukształtowanie praw i obowiązków interweniującego. Wskazał, że celem zawarcia umowy, której dotyczy powództwo, było zaniżenie podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości części infrastruktury telekomunikacyjnej, będącej przedmiotem sprzedaży i leasingu zwrotnego, wskutek czego pozwany uniknął zapłaty podatku na rzecz powoda i interwenienta ubocznego. W dniu 9 kwietnia 2014 roku pozwany zgłosił opozycję do interwencji ubocznej, którą uzasadnił w piśmie z dnia 27 kwietnia 2015 roku.

Zgodnie z treścią art. 76 kpc kto ma interes prawny w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść jednej ze stron, może w każdym stanie sprawy aż do zamknięcia rozprawy w drugiej instancji przystąpić do tej strony (interwencja uboczna). Przesłanką dopuszczalności wstąpienia do procesu w charakterze interwenienta ubocznego jest istnienie po stronie osoby wstępującej interesu prawnego w tym, aby strona, do której przystępuje, wygrała proces. Interes ten istnieje wtedy, gdy rozstrzygnięcie, jakie zapadnie, może wywołać skutki prawne w sferze praw interwenienta. W literaturze interes prawny w rozumieniu art. 76 kpc określa się więc jako subiektywnie odczuwaną potrzebę utrzymania istniejącego stanu rzeczy albo spowodowania takiego stanu rzeczy, jaki dany podmiot uważa za korzystny prawnie. Tak rozumiany interes prawny ma swoje źródło w przepisach prawa materialnego np. we współwłasności, wspólności ustawowej małżeńskiej i odpowiedzialności z majątku wspólnego za długi małżonka, w umowie sprzedaży i odpowiedzialności sprzedawcy za wady rzeczy, w poręczeniu, w odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, wspólności praw autorskich (por. J. Klimkowicz, Interwencja uboczna według kodeksu postępowania cywilnego, Warszawa 1972, s. 48, 50; J. Jodłowski (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 1, red. J. Jodłowski, K. Piasecki, s. 178).

W ocenie Sądu rozstrzygnięcie sporu w niniejszej sprawie nie wywrze jakiekolwiek skutku w sferze prawnej interwenienta. Umowa sprzedaży i leasingu, której dotyczy pozew nie ma żadnego związku z jakimikolwiek stosunkami prawnymi pomiędzy interwenientem, a stronami niniejszego postępowania. Ewentualne rozstrzygnięcie uwzględniające powództwo, będzie miało wpływ istnienie obowiązku podatkowego po stronie pozwanego, a więc obowiązku o charakterze publicznoprawnym, czego konsekwencją będzie po wpłacie podatku przez pozwanego, zwiększenie budżetu interwenienta ubocznego. Powyższa okoliczność ma charakter faktyczny, a nie prawny, a istnienie li tylko interesu o charakterze faktycznym nie uzasadnia przystąpienia do sprawie w charakterze interwenienta ubocznego.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że interes interwenienta jest już zabezpieczony, albowiem co jest niesporne w sprawie, interwenient wystąpił z przeciwko pozwanemu z oddzielnym powództwem o ustalenie nieważności wskazanej wyżej umowy sprzedaży i leasingu (sprawa o sygnaturze akt IV C 103/15, i w związku z tym interes ten w niniejszym postępowaniu nie istnieje.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł w oparciu o powołane przepisy jak w postanowieniu.