Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 9 kwietnia 2015 roku ok. godz. 18.00 T. M. udał się do sklepu (...) przy ul. (...) w celu dokonania kradzieży. Będąc na terenie hipermarketu zabrał tablet matki Q. o wartości 499 i schował go sobie pod koszulkę. Następnie poszedł w kierunku działu odzieżowego i sportowego, gdzie przykleił pudełko do swojego ciała owijając brzuch taśmą klejącą. Około godziny 18:24 T. M. wraz z ukrytym tabletem przekroczył linię kas uprzednio zakupiwszy piwo. Tam został zatrzymany przez pracowników ochrony.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego (k. 17), zeznań świadka W. K. (k. 8) i J. M. (k. 27-28), oraz dokumentów protokołu zatrzymania (k. 2-3), protokołu przeszukania (k. 23-24), Protokołu oględzin (k. 32-34).

Oskarżony T. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Stanowisko procesowe oskarżonego jest w pełni uzasadnione w świetle ujawnionego materiału dowodowego. Wszystkie dowody wskazują bowiem w sposób bezsprzeczny na winę oskarżonego. Zeznania świadków W. K. i J. M. Sąd uznał za wiarygodne, były spójne i logiczne, korespondowały z dokumentacją w postaci protokołów zatrzymania i przeszukania, a przede wszystkim treścią protokołu oględzin zapisu monitoringu, na którym widać jak oskarżony dokonuje kradzieży przedmiotowego tableta. Świadkiem dokonania przez oskarżonego czynu był W. K., ponadto oskarżony po przekroczeniu linii kas został zatrzymany będąc w posiadaniu tego urządzenia. Dokumenty ujawnione w sprawie Sąd uznał za pełnowartościowy materiał dowodowy, ich autentyczność nie budzi wątpliwości i nie była przez strony kwestionowana.

Całokształt materiału dowodowego pozwolił zatem w stopniu nie budzącym wątpliwości na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, a więc, że dokonał zaboru tableta, a jego zamiarem było przywłaszczenie. Sąd zmodyfikował jednak opis czynu i jego kwalifikację prawną przyjmując, że oskarżony działał w warunkach recydywy. Oskarżony został bowiem skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. w sprawie o sygn. akt IIIK 620/10 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności (k. 123). Karę tę odbywał w okresie od dnia 28.04.2011 roku do dnia 30.11.2012 roku (k. 116-117). Przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. jest umyślnym przestępstwem podobnym do czynu zarzucanego oskarżonemu w niniejszym postępowaniu, albowiem godzi w to samo dobro prawne, ponadto oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w dniu 9 kwietnia 2015 roku, a więc w ciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności i jednocześnie karę 8 miesięcy ograniczenia wolności Sąd miał na względzie treść art. 53 k.k.

Sąd uwzględnił zatem okoliczność łagodzącą w postaci wartości skradzionego mienia, niewiele przekraczającą próg oddzielający wykroczenie od przestępstwa. Z drugiej strony Sąd miał na względzie, że oskarżony dopuścił się kradzieży w warunkach recydywy. Oskarżony był wielokrotnie karany za poważne przestępstwa przeciwko mieniu- rozboje i kradzież z włamaniem, pomimo doświadczenia związanego z odbywaniem kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym w dalszym ciągu narusza porządek prawny. Sposób popełnienia czynu należy ocenić jako zuchwały, zamiar przywłaszczenia z pewnością nie powstał u oskarżonego ad hoc, jako, że przygotował się on do jego popełnienia i wykorzystał do jego popełnienia taśmę, za pomocą której usiłował ukryć przedmiot kradzieży. Całość tych okoliczności prowadziła do wniosku, że dla osiągnięcia celów kary niezbędne jest orzeczenie kary izolacyjnej. Jednocześnie jednak mając na względzie wartość skradzionego mienia Sąd uznał za celowe orzeczenie tej kary poniżej progu zagrożenia ustawowego i przy wykorzystaniu art. 37a k.k. W ocenie Sądu kara za popełniony czyn musi być odpowiednio dolegliwa i dolegliwość tą należy stopniować tak, by wymóc na oskarżonym ukształtowanie pożądanego stosuneku do cudzego mienia. Zdaniem Sądu cele kary przemawiały zatem za wymierzeniem oskarżonemu jednocześnie kary 8 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin. Tylko tak ukształtowana kara jest zdaniem Sądu wystraczająco dolegliwa, a jednocześnie nie nadmiernie surowa biorąc pod uwagę z jednej strony działanie w warunkach recydywy, a z drugiej wartość skradzionego mienia.

Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie mając na względzie dyspozycję art. 63 § 1 k.k. i zasądził od niego koszty sądowe biorąc pod uwagę ich niewielką wysokość i możliwości zarobkowe oskarżonego.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy i oskarżonemu z pouczeniem