Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2015r. w O.

sprawy z odwołania D. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania D. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 20.05.2014r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje D. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 01.02.2014r. do 31.01.2019r.,

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 622/14

UZASADNIENIE

D. W. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. z dnia 20.05.2015r., odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wnosząc o przyznanie mu renty.

W uzasadnieniu wskazał, że dotychczas pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy a jego stan zdrowia nie uległ poprawie.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że D. W. do 31.01.2014r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W związku z upływem okresu, na jaki zostało przyznane świadczenie, ubezpieczony w dniu 18.12.2013r. zwrócił się do ZUS z kolejnym wnioskiem o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku jego rozpoznawania zarówno Lekarz orzecznik ZUS jak i Komisja Lekarska ZUS ustalili, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, dlatego decyzją z dnia 20.05.2014r. prawidłowo odmówiono odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 22.01.1998r. ZUS przyznał D. W., począwszy od 13.12.1997r., prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Na skutek odwołania od tej decyzji Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyrokiem z dnia 29.09.1998r. w sprawie XIIIU-833/98 przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres dwóch lat. Następnie w okresie od 01.01.2000r. do 31.12.2000r. D. W. pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy a od 01.01.2001r. do 30.11.2004r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W okresie od 01.12.2004r. do 31.01.2014r. prawo do tej renty było kilkakrotnie przedłużanie, w tym decyzjami ZUS wydanymi w wykonaniu wyroków Sądu, przyznających odwołującemu prawo do renty na dalszy okres.

W związku z upływem terminu na jaki świadczenie zostało przyznane, w dniu 18.12.2013r. D. W. zwrócił się do ZUS z wnioskiem o ponowne ustalenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku rozpoznawania tego wniosku Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 18.02.2014r. stwierdził, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Po rozpoznaniu sprzeciwu odwołującego od tego orzeczenia także Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 13.05.2014r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. W konsekwencji zaskarżoną decyzją z dnia 20.05.2014r. ZUS odmówił D. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Odwołujący cierpi na częściowe zaniki obu nerwów wzrokowych, z obniżeniem ostrości widzenia obu oczu i z obecnością ubytków i mroczków w polu widzenia, przebył też pozagałkowe zapalenie nerwów wzrokowych obu oczu. Z zawodu jest technikiem-mechanikiem. Pracował jako sprzedawca-kasjer, a w okresie pobierania renty pracował i nadal pracuje jako magazynier, przy czym nie wypełnia żadnych dokumentów dotyczących wydawania towarów z magazynu a jego czynności polegają na utrzymywaniu porządku w magazynie. Jego stan zdrowia w stosunku do okresu do 31.01.2014r. nie uległ poprawie.

Sąd zważył, co następuje:

D. W. w okresie od 13.12.1997r. do 31.01.2014r. pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy, przy czym w okresie od 01.01.2001r. do 31.01.2014r. była to renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W niniejszej sprawie kwestionował zaś prawidłowość decyzji ZUS z dnia 20.05.2014r. podnosząc, że w dalszym ciągu jest częściowo niezdolny do pracy.

W ocenie Sądu odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a jego niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania. Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 w/w ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie zaś z art. 61 w/w ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

W świetle cytowanych wyżej przepisów należy uznać, że skuteczność odwołania D. W. zależała od ustalenia, czy od 01.02.2014r. jest on chociażby częściowo niezdolny do pracy.

Na okoliczność stanu zdrowia odwołującego Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych z zakresu okulistyki, neurologii i medycyny pracy.

W opinii nadesłanej 13.10.2014r. biegli: okulista B. M., neurolog M. B. i lekarz medycyny pracy J. P. rozpoznały u odwołującego: częściowe zaniki obu nerwów wzrokowych i stan po pozagałkowym zapaleniu nerwów wzrokowych obu oczu i stwierdziły, że w/w schorzenia nie powodują niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu biegłe podniosły, iż stopień osłabienia ostrości wzroku (VOD—0.4 i VOS—0.5) oraz ograniczenie pola widzenia do 25 stopni nie uzasadnia orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Odwołujący nie może wykonywać pewnych prac, jak pracy na dużej wysokości, przy maszynach w ruchu oraz jako kierowca zawodowy, ale może kontynuować pracę jako magazynier.

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł odwołujący. W piśmie z dnia 13.11.2014r. podniósł, że domaga się przyznania renty z tytułu częściowej, a nie całkowitej niezdolności do pracy, a podjęcie pracy wymaga dużej sprawności wzrokowej.

Wobec zastrzeżeń odwołującego i faktu, iż pobierał rentę przez 17 lat, Sąd dopuścił dowód z opinii innych biegłych z zakresu okulistyki i neurologii.

W opinii z dnia 17.02.2015r. biegły okulista R. S. stwierdził u odwołującego: obniżenie ostrości widzenia obu oczu, zwłaszcza oka prawego, z obecnością ubytków i mroczków w polu widzenia w następstwie częściowego zaniku nerwów wzrokowych po przebyciu pozagałkowego zapalenia. Zdaniem biegłego odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy a niezdolność ta ma charakter trwały. W uzasadnieniu biegły wskazał, iż ostrość wzroku oka prawego wynosi 0,3 a ostrość wzroku oka lewego wynosi 0,4, przy czym korekcja nie poprawia ostrości, występuje również obniżenie ostrości widzenia do bliży w obu oczach. W wykonanych badaniach pola widzenia z 2010r. i 2013r. stwierdzono obecność mroczków centralnych i okołocentralnych w obu oczach, zwłaszcza w oku prawym a badanie tzw. gęstości włókien nerwowych (GDx) wykazało ścieczenia i ubytki warstwy włókien nerwowych przy tarczy nerwu wzrokowego w obu oczach. W ocenie biegłego taki stan narządu wzroku powoduje u odwołującego częściową niezdolność do w pracy od 1997r. i ma charakter trwały.

W opinii z dnia 19.03.2015r. biegła z zakresu neurologii J. B. nie stwierdziła natomiast niezdolności do pracy odwołującego i wskazała, iż w badaniu neurologicznym nie stwierdzono odchyleń od normy.

Zastrzeżenia do opinii biegłego okulisty wniósł organ rentowy podnosząc, że opinia biegłego R. S. z pozostaje w sprzeczności z opinią okulisty-konsultanta ZUS, który stwierdza przeciwskazania do pracy na wysokości, przy maszynach w ruchu, kierowcy, wymagające dobrego widzenia obuocznego. Organ rentowy wskazał też, że odwołujący od 2001r. pracuje w pełnym wymiarze czasu pracy jako magazynier, nie korzystał ze zwolnień lekarskich z powodów okulistycznych, dlatego orzekanie częściowej niezdolności do pracy jest nieuprawnione. Nadto biegły nie odniósł się do aktualnego zatrudnienia. W konkluzji ZUS niósł o powołanie innego biegłego.

Mając na uwadze w/w zastrzeżenia Sąd dopuścił dowód z opinii innych biegłych z zakresu okulistyki i medycyny pracy.

W sprawie faktycznie wypowiedziała się jedynie biegła z zakresu medycyny pracy K. G.. W opinii nadesłanej w dniu 25.08.2015r. biegła rozpoznała u D. W. przebyte w 1997r. zapalenie pozagalkowe nerwów wzrokowych obu oczu i częściowe zaniki obu nerwów wzrokowych z obniżeniem ostrości widzenia obu oczu i z obecnością ubytków i mroczków w polu widzenia. Zdaniem biegłej odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy z powodu narządu wzroku na od lutego 2014r. na okres 5 lat. W uzasadnieniu biegła stwierdziła, że odwołujący po przebytym zapaleniu nerwów wzrokowych jest osobą niepełnosprawną na stale i w znacznym stopniu utracił zdolności do wykonywanej pracy, zgodnie z wyuczonym zawodem. Ma znikome możliwości znalezienia jakiejkolwiek pracy na tzw. otwartym rynku pracy, gdyż ma szereg przeciwwskazań. Nie może pracować na wysokości, wykonywać ciężkiej pracy fizycznej, pracować przy maszynach w ruchu, być kierowcą. Wskazana jest natomiast praca w warunkach pracy chronionej, dostosowana do rodzaju niepełnosprawności.

Także do tej opinii zastrzeżenia wniósł organ rentowy. W piśmie z dnia 11.09.2015r. wskazał, iż odwołujący posiada kwalifikacje formalne technik mechanik, wykonywał jednak różne zawody: sprzedawca, kasjer-sprzedawca, pracownik magazynowy, pracownik sprzątający, a od 2001r. magazynier – placowy. Uwzględniając kwalifikacje rzeczywiste ograniczenia w zatrudnieniu wskazane przez biegłego, nie powodują niezdolności do pracy w tym konkretnym przypadku. Ponadto ocena okulistyczna, na której opiera się przedmiotowa opinia nie jest w pełni jednoznaczna, ubezpieczony był dwukrotnie badany przez biegłych sądowych okulistów a ich opinie są rozbieżne co do wniosków orzeczniczych oraz różnią się istotnie w ocenach stanu narządu wzroku. Wobec powyższego ZUS wniósł o powołanie innego biegłego.

W ocenie Sądu w sprawie nie ma podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnej opinii biegłego, dlatego powyższy wniosek Sąd na podstawie art. 217 § 3 kpc oddalił.

Zdaniem Sądu za podstawę orzekania co do stopnia niezdolności do pracy należy przyjąć opinię biegłego z zakresu okulistyki R. S. i opinię biegłej z zakresu medycyny pracy K. G., zaś co do czasookresu tej niezdolności oprzeć się na opinii biegłej K. G.. Za podstawę orzekania nie można natomiast przyjąć opinii biegłych B. M., M. B. i J. P.. Należy zaznaczyć, że wszystkie opinie rozpoznają u odwołującego to samo schorzenie: częściowe zaniki obu nerwów wzrokowych i stan po pozagałkowym zapaleniu nerwów wzrokowych obu oczu. Różnią się natomiast oceną wpływu tego schorzenia na zdolność odwołującego do pracy.

Jak już wskazano wyżej, zgodnie z art. 12 ust. 1- 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu a całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Wskazać przy tym trzeba, iż wyróżnia się kwalifikacje w ujęciu formalnym oraz kwalifikacje rzeczywiste, tj. wiedzę i umiejętności faktyczne, a przy ocenie niezdolności do pracy dla celów rentowych uwzględniać należy płaszczyznę kwalifikacji rzeczywistych, gdyż istota problemu sprowadza się do stwierdzenia, w jakim stopniu wiedzę i umiejętności, którymi dysponuje dana osoba, można wykorzystać w pracy mimo zaistniałych ograniczeń sprawności organizmu.

Na takim samym stanowisku stoi również orzecznictwo sądowe. Przykładowo w wyroku z dnia 20.12.2011r. (I UK 175/11, LEX nr 1129321) Sąd Najwyższy wskazał, iż przez kwalifikacje zawodowe należy rozumieć zarówno kwalifikacje formalne, czyli przygotowanie zawodowe udokumentowane świadectwami ukończenia nauki, dyplomami, zaświadczeniami a także kwalifikacje rzeczywiste w postaci doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracę w innych warunkach i na innym stanowisku niż zajmowanym przed uzyskaniem świadczeń rentowych, ale zgodnym z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych. Podobne stanowisko SN zajął w wyroku z dnia 20.12.2011r. (I UK 158/11, LEX nr 1129320), w którym wskazał, iż pojęcie kwalifikacji zawodowych nie jest ograniczone tylko do zawodu uzyskanego w szkole zawodowej, ani też do dotychczasowego miejsca wykonywania pracy. Kwalifikacje zawodowe należy rozumieć szerzej, jako wynikające nie tylko z formalnego wykształcenia, lecz również z doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracę w innych warunkach i na innym stanowisku niż dotychczas (art. 13 ust. 1 pkt 2 u.e.r.f.u.s.).

Reasumując powyższe rozważania trzeba uznać, iż wprawdzie D. W. zdobył zawód technika-mechanika, lecz nigdy nie pracował w tym zawodzie, dlatego trzeba oceniać posiadane przez niego kwalifikacje rzeczywiste. Faktycznie odwołujący posiada kwalifikacje do wykonywania zawodu sprzedawcy, kasjera-sprzedawcy i pracownika magazynowego, gdyż pracował w tych zawodach. Wskazać też trzeba, że wykonywanie pracy na stanowisku specjalnie dostosowanym do możliwości pracownika nie może być traktowane jako uzyskanie nowych kwalifikacji i nie oznacza odzyskania zdolności do pracy ( wyroki SN: z dnia 7.10.2003r., II UK 79/03, OSNPUSiSP 2004, nr 13, poz. 234; z dnia 08.05.2007r., II UK 192/06, OSNPUSiSP 2008, nr 11-12, poz. 173). Powyższe oznacza, iż zachowanie przez odwołującego możliwości pracy w zakładzie pracy chronionej nie świadczy o zachowaniu zdolności do pracy.

Przekładając powyższe rozważania na materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie uznać trzeba, iż D. W. wykazał, iż jego stan zdrowia od lutego 2014r. nie zmienił się i w dalszym ciągu jest on częściowo niezdolny do pracy.

Sąd miał na uwadze fakt, iż D. W. przez ok. 17 lat, od 13.12.1997r. do 31.01.2014r., pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy, przy czym była mu ona przyznawana z uwagi na to samo schorzenie oczu, które jest obecnie przedmiotem oceny. Z akt rentowych wynika, iż dwukrotnie prawo do renty było przedłużane wyrokami Sądu Okręgowego, który rozpoznawał odwołania D. W. od decyzji ZUS, odmawiających mu prawa do renty.

Podstawę do wstrzymania odwołującemu prawa do renty od 01.02.2014r. stanowił przepis art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z tym przepisem prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zastosowanie tego przepisu przez ZUS polegało na tym, iż stwierdzono, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy, a więc odzyskał zdolność do pracy. Podkreślić jednak trzeba, że w świetle art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odzyskanie zdolności do pracy oznacza albo poprawę stanu zdrowia, albo nabycie kwalifikacji do pracy w innym zawodzie niż dotychczas był wykonywany. Żadna z tych przesłanek nie zachodzi w przypadku D. W.. Z dokumentacji lekarskiej ZUS wynika, iż podstawą do przyznawania mu prawa do renty w latach 1997-2014 było schorzenie oczu: częściowe zaniki obu nerwów wzrokowych i stan po pozagałkowym zapaleniu nerwów wzrokowych obu oczu. Schorzenie to nadal istnieje, co wynika jednoznacznie z dokumentacji lekarskiej ZUS jak i wszystkich opinii biegłych, sporządzanych w toku postępowania przed Sądem. Nadto odwołujący nie nabył nowych kwalifikacji. Przed uzyskaniem prawa do renty pracował na stanowisku sprzedawca i sprzedawca-kasjer. Już w okresie pobierania renty, od 05.11.2001r., został zatrudniony na stanowisku magazyniera i na tym stanowisku pracuje obecnie, dlatego jego kwalifikacje nie zmieniły się, a wcześniej oceniano, iż nie jest zdolny do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Należy też zauważyć, iż D. W. na rozprawie w dniu 20.10.2015r. podał, że wprawdzie jest zatrudniony formalnie na stanowisku magazyniera, lecz faktycznie wykonuje czynności porządkowe i sprząta, nie może natomiast wykonywać czynności dotyczących wypisywania dokumentów magazynowych jak np. dokumentu WZ i wydawania towaru, gdyż zbyt słabo widzi a swoje zatrudnienie zawdzięcza tylko temu, że firmę prowadzi jego znajomy. W tej sytuacji zarzuty ZUS, dotyczące faktu jego zatrudnienia i wykonywania pracy nie mogą zostać uwzględnione.

Zdaniem Sądu także stan zdrowia odwołującego nie zmienił się w taki sposób, aby odzyskał on zdolność do pracy. Schorzenie oczu D. W. nadal istnieje i jest tego rodzaju, że nie może zostać wyleczone, gdyż polega na zaniku obu nerwów wzrokowych. Opinia biegłych B. M., M. B. i J. P. pomija tę okoliczność. Nadto biegli w istocie stwierdzają, że odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy, nie wypowiadają się natomiast co do częściowej niezdolności. Podstawą do oceny, dokonanej przez w/w biegłych było stwierdzenie osłabienia ostrości wzroku VOD—0.4 i VOS—0.5 oraz ograniczenie pola widzenia do 25 stopni. Biegli pominęli jednak okoliczność, na którą zwrócił uwagę biegły z zakresu okulistyki, R. S., tj. fakt, iż w wykonanych w 2010r. i 2013r. badaniach pola widzenia stwierdzono obecność mroczków centralnych i okołocentralnych w obu oczach a badanie tzw. gęstości włókien nerwowych (GDx) z 2010r. wykazało ścieczenia i ubytki warstwy włókien nerwowych przy tarczy nerwu wzrokowego w obu oczach. Taki wynik badania niewątpliwie musi być uwzględniony, gdyż wskazane w nim mroczki i ubytki wpływają na zdolność pola widzenia danej osoby, dlatego nie można tylko opierać się na poprawie jednego wskaźnika ostrości widzenia, jak to uczynili biegli B. M., M. B. i J. P.. Opinia biegłego okulisty R. S. uwzględnia zaś wszystkie wskaźniki i wyniki badań, które tylko rozpatrywane łącznie mogą być prawidłową podstawą do oceny zdolności do pracy. Z opinią biegłego R. S., w zakresie stopnia niezdolności, jest zgodna opinia biegłej z zakresu medycyny pracy, K. G.. Biegła, wydając opinię zapoznała się ze znajdującymi się w aktach sprawy dwiema opiniami biegłych okulistów i właśnie opinię R. S. uznała za prawidłową. Biegła podkreśliła też, że z uwagi na rodzaj schorzenia odwołujący ma znikome możliwości znalezienia jakiejkolwiek pracy na tzw. otwartym rynku pracy, a wskazana jest praca w warunkach pracy chronionej, dostosowana do rodzaju niepełnosprawności. Jak zaś już wskazano wyżej, wykonywanie pracy na stanowisku specjalnie dostosowanym do możliwości pracownika nie może być traktowane jako uzyskanie nowych kwalifikacji i nie oznacza odzyskania zdolności do pracy ( wyroki SN: z dnia 7.10.2003r., II UK 79/03, OSNPUSiSP 2004, nr 13, poz. 234; z dnia 08.05.2007r., II UK 192/06, OSNPUSiSP 2008, nr 11-12, poz. 173).

Zdaniem Sądu biegły okulista R. S. i biegł z zakresu medycyny pracy K. G. w swoich opiniach uwzględnili całą zebraną w sprawie dokumentację medyczną i wyniki badań. Wnioski, które znajdują się w ich opiniach co do stopnia niezdolności do pracy są rzeczowe, spójne i logiczne, odwołują się też do wyników badań i rodzaju schorzeń odwołującego oraz posiadanych kwalifikacji, dlatego zasługują na uwzględnienie.

Ustalając czasookres niezdolności Sąd oparł się natomiast na opinii biegłej K. G.. Odwołujący jest osobą młodą, a skoro biegła z zakresu medycyny pracy orzekła jedynie okresową niezdolność do pracy, Sąd podzielił ten wniosek.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd w oparciu o art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał D. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 01.02.2014r. do 31.01.2019r.

W pkt 2 wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Przepis art. 118 ust. 1a stanowi zaś, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji było ustalenie niezdolności do pracy D. W. i okresu trwania tej niezdolności. Dopiero postępowanie sądowe pozwoliło na ustalenie stanu zdrowia badanego, a ponieważ w sprawie zostały złożone odmienne opinie biegłych, ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie niezdolności do pracy odwołującego w toku postępowania przed tym organem.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.