Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Andrzejewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Mierzejewska

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2015 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

(...) Spółka jawna w B. (KRS nr (...))

przeciwko

A. K. (NIP nr: (...)),

o zapłatę 18 766,80 zł

1.  Umarza postępowanie w części przewyższającej kwotę 15.766,80 złotych (piętnaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt sześć złotych 80/100).

2.  Zasądza od pozwanego A. K. na rzecz powoda (...) Spółka jawna w B. kwotę 15 766,80 zł (piętnaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt sześć złotych 80/100) z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 1 545,90 zł od dnia 01.05.2015 roku do dnia 04.08.2015 roku;

- od kwoty 1 273,77 zł od dnia 01.05.2015 roku do dnia 04.08.2015 roku;

- od kwoty 3 538,32 zł od dnia 01.05.2015 roku do dnia 04.08.2015 roku;

- od kwoty 3 357,99 zł od dnia 05.08.2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 3 179,73 zł od dnia 01.05.2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 5 932,44 zł od dnia 26.04.2015 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 3 296,64 zł od dnia 19.05.2015 roku do dnia zapłaty.

3.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

4.  Tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 939,00 złotych.

SSR Anna Andrzejewska

Sygn. akt V GC 486/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka jawna w B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego A. K. kwoty 18.766,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi: od kwoty 1 545,90 zł od dnia 08.02.2015 roku do dnia zapłaty, od kwoty 1 273,77 zł od dnia 22.02.2015 roku do dnia zapłaty, od kwoty 3 538,32 zł od dnia 07.03.2015 roku do dnia zapłaty, od kwoty 3 179,73 zł od dnia 29.03.2015 roku do dnia zapłaty, od kwoty 5 932,44 zł od dnia 26.04.2015 roku do dnia zapłaty, od kwoty 3 296,64 zł od dnia 19.05.2015 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł też o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, tj. kosztów opłaty od pozwu. W uzasadnieniu powód wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonał sprzedaży pasz i surowców na rzecz pozwanego. Na tę okoliczność wystawił faktury VAT: 1) nr (...)z dnia 08.01.2015 na kwotę 3.545,90 zł z terminem zapłaty do 08.02.2015 roku, z której pozwany dokonał częściowej zapłaty na kwotę 2.000,00 złotych w związku z czym do zapłaty pozostała kwota 1.545,90 zł.; 2) nr (...) z dnia 22.01.2015 roku na kwotę 1.273,77 zł z terminem zapłaty do 22.02.2015 roku; 3) nr (...) z dnia 04.02.2015 roku na kwotę 3.538,32 zł z terminem zapłaty do dnia 07.03.2015 roku; 4) nr (...) z dnia 26.02.2015 roku na kwotę 3.179,73 zł z terminem zapłaty do dnia 29.03.2015 roku; 5) nr (...) z dnia 26.03.2015 roku na kwotę 5.932,44 zł z terminem zapłaty do dnia płatności 26.04.2015 roku; 6) nr (...) z dnia 18.04.2015 roku na kwotę 3.296,64 zł z terminem zapłaty do dnia 19.05.2015 roku. Wezwania do dobrowolnej zapłaty z dnia 10.03.2015 roku, 11.06.2015 roku, 22.06.2015 roku okazały się bezskuteczne. Także złożone przez pozwanego w dniu 16.03.2015 roku zobowiązanie do dobrowolnej zapłaty nie przyniosło skutku. Wyjaśnił, że na wartość przedmiotu sporu składa się suma kwot wynikających w wyżej wymienionych faktur, zaś odsetek od należności głównych dochodzi od dat wymagalności, tj. od następnych dni po upływie terminów zapłaty wskazanych w fakturach.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29.08.2015 roku w sprawie V GNc 679/15 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Ostrołęce orzekł zgodnie z żądaniem pozwu(k. 29).

Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wniósł pozwany A. K., który zaskarżając nakaz zapłaty w całości wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 32-33). W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, że pozew został złożony przedwcześnie, gdyż strony umówiły się co do spłaty i wydłużenia na rzecz pozwanego terminów płatności. Dodał, że w dniu 05.08.2015 roku zapłacił powodowi 3.000,00 złotych, więc należności główne objęte pozwem uległy zmniejszeniu. Podkreślił, że pozew powinien ulec oddaleniu w całości, gdyż w tej kwestii została pomiędzy stronami zawarta ugoda, którą stara się realizować i zgodnie z jej postanowieniami wpłacił powodowi kwotę 3.000,00 złotych.

Na rozprawie w dniu 02.12.2015 roku powód cofnął pozew w części obejmującej kwotę 3.000 zł, którą pozwany wpłacił w dniu 05.08.2015 roku wnosząc jednocześnie o zasądzenie kwoty 15.766,80 zł z odsetkami ustawowymi od kwot i terminów pierwotnie wskazanych w pozwie (k. 39).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W sprawie nie było sporne, że strony zawarły umowę sprzedaży mocą której powód wydał pozwanemu pasze i surowce szczegółowo opisane w treści faktur VAT: a) nr (...) z dnia 08.01.2015 (k. 13) wystawionej na kwotę 3.545,90 zł z terminem płatności 07.02.2015 roku; b) nr (...) z dnia 22.01.2015 (k. 18) wystawionej na kwotę 1.273,77 zł z terminem płatności 21.02.2015 roku; c) nr (...) z dnia 04.02.2015 (k. 15) wystawionej na kwotę 3.538,32 zł z terminem płatności 06.03.2015 roku; d) nr (...) z dnia 26.02.2015 (k. 16) wystawionej na kwotę 3.179,73 zł z terminem płatności 28.03.2015 roku; e) nr (...) z dnia 26.03.2015 (k. 17) wystawionej na kwotę 5.932,44 zł z terminem płatności 25.04.2015 roku; f) nr (...) z dnia 18.04.2015 (k. 14) wystawionej na kwotę 3.296,64 zł z terminem płatności 18.05.2015 roku. Przedmiotem żądania pozwu była należność objęta w/w fakturami, przy czym z faktury nr (...) z dnia 08.01.2015 (k. 13) powód domagał się zapłaty kwoty 1.545,90 złotych, gdyż w dniu 18.05.2015 roku pozwany uiścił kwotę 2.000 zł (k. 12).

Pozwany nie zakwestionował wysokości roszczenia, a tym samym i należności wynikających z poszczególnych faktur. Podniósł jednak, że terminy płatności wskazane w fakturach zostały mu wydłużone, a zatem powództwo jest przedwczesne.

Pismem z dnia 16.03.2015 roku pozwany zobowiązał się do zapłaty kwoty 11.537,72 złotych w terminie do 30.04.2015 roku (k. 11). Z zapisów wezwania do zapłaty z dnia 10.03.2015 roku (k. 8) wynika, że owa kwota 11.537,72 złotych obejmowała należności wnikające z opisanych wyżej faktur: a) nr (...) z dnia 08.01.2015 (k. 13) wystawionej na kwotę 3.545,90 zł z terminem płatności 07.02.2015 roku; b) nr (...) z dnia 22.01.2015 (k. 18) wystawionej na kwotę 1.273,77 zł z terminem płatności 21.02.2015 roku; c) nr (...) z dnia 04.02.2015 (k. 15) wystawionej na kwotę 3.538,32 zł z terminem płatności 06.03.2015 roku; d) nr (...) z dnia 26.02.2015 (k. 16) wystawionej na kwotę 3.179,73 zł z terminem płatności 28.03.2015 roku.

Powód na rozprawie w dniu 02.12.2015 roku przyznał, że przedłużył pozwanemu termin płatności z tytułu powyższych faktur do 30.04.2015 roku, jednak później nie było już pomiędzy stronami żadnych uzgodnień, co do dalszego przedłużenia terminu płatności.

Nie było więc powodów, by podważyć twierdzenia pozwanego o przedłużeniu mu terminu płatności należności wynikających z w/w czterech faktur objętych wezwaniem do zapłaty z dnia 10.03.2015 roku do 30.04.2015 roku. Pozwany nie wykazał jednak, by termin zapłaty z tytułu wymienionych wyżej czterech faktur został mu przedłużony w dalej idącym zakresie niż tylko do 30.04.2015 roku. Ponadto nie wykazał, by przedłużenie terminu płatności dotyczyło należności wynikających z faktur nr (...). W tym zakresie niewystarczające okazały się twierdzenia pozwanego o jego ustaleniach z księgową powoda. Ciężar dowodu w omawianym zakresie spoczywał tymczasem na pozwanym (art. 6 kc). Podkreślić bowiem należy, że w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 kc. i art. 232 kpc). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1997 roku w sprawie II CKN 531/97, Lwx nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 roku w sprawie IV CSK 299/06). Strona nie może liczyć na to, że sąd zainicjuje przeprowadzenie dowodów, które mogłyby służyć poparciu jej twierdzeń. Sytuacje, w których sąd dopuszcza i przeprowadza dowód z urzędu należą do wyjątków. Istota ciężaru dowodu sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Taki pogląd wyraził Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w wyroku z dnia 14 października 2015 roku w sprawie VIII GC 1411/15 (portal orzeczeń sądów powszechnych), który należało podzielić.

Bezsprzecznie pozwany w niniejszej sprawie do dnia wniesienia pozwu nie uiścił należności stanowiących cenę sprzedaży objętej fakturami nr (...) w uzgodnionym przez strony terminie i cenę sprzedaży wynikającą z faktur nr (...) w terminie wskazanym w treści tych faktur. Dopiero w dniu 05.08.2015 roku pozwany wpłacił powodowi kwotę 3.000,00 złotych tytułem należności z wymienionych wyżej faktur (k. 34), co skutkowało cofnięciem pozwu przez powoda w tym zakresie.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku, przy czym z mocy art. 203 § 4 kpc sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Jako, że z okoliczności sprawy nie wynika, by cofnięcie pozwu w części obejmującej kwotę 3.000,00 złotych w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa należy uznać, iż powód skutecznie cofnął pozew w części przewyższającej kwotę 15.766,80 złotych w niniejszej sprawie. Z mocy art. 355 § 1 kpc jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew, sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na mocy art. 203 § 1 i 4 kpc i art. 355 § 1 kpc orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Pomimo cofnięcia pozwu w części powód domagał się od pozwanego zapłaty pozostałej kwoty dochodzonej pozwem, tj. 15.766,80 złotych z odsetkami ustawowymi: 1) od kwoty 1 545,90 zł od dnia 08.02.2015 roku do dnia zapłaty; 2) od kwoty 1 273,77 zł od dnia 22.02.2015 roku do dnia zapłaty; 3) od kwoty 3 538,32 zł od dnia 07.03.2015 roku do dnia zapłaty; 4) od kwoty 3 179,73 zł od dnia 29.03.2015 roku do dnia zapłaty; 5) od kwoty 5 932,44 zł od dnia 26.04.2015 roku do dnia zapłaty; 6) od kwoty 3 296,64 zł od dnia 19.05.2015 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 535 § 1 kc przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Pozwany tytułem należności wynikających z faktur stanowiących podstawę żądania pozwu uiścił – jak wskazano wyżej – jedynie kwotę 3.000,00 złotych opisując ją w tytule zapłaty jako „należność za paszę” (k. 34), a zatem bez doprecyzowania na jakie zobowiązanie (z której faktury) zapłata ta ma być zaliczona. W tej sytuacji zastosowanie znajduje art. 451 § 3 kc zgodnie z którym w braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego.

Wpłata w wysokości 3.000,00 złotych powinna być zatem zaliczona na poczet długów najdalej wymagalnych, a takimi spośród długów pozwanego względem powoda były w kolejności należności: a) z faktury nr (...) z dnia 08.01.2015 (k. 13) w zakresie pozostałej do zapłaty z tego tytułu na kwoty 1.545,90 zł z terminem płatności 07.02.2015 roku; b) nr (...) z dnia 22.01.2015 (k. 18) wystawionej na kwotę 1.273,77 zł z terminem płatności 21.02.2015 roku; c) nr (...) z dnia 04.02.2015 (k. 15) wystawionej na kwotę 3.538,32 zł z terminem płatności 06.03.2015 roku.

Wpłacona w dniu 05.08.2015 roku kwota 3.000 zł - pokrywała zatem należności z faktur: a) nr (...) – w całości (tj. 1.545,90 zł), b) nr (...) – w całości (tj. 1.273,77 zł ), c) nr (...) – części (tj. co do kwoty 180,33 zł).

Do zapłaty pozostały więc nadal pozwanemu należności z faktur: a) nr (...)– w zakresie kwoty 3.357,99 zł; b) nr (...)– co do kwoty 3.179,73 zł; c) nr (...) – co do kwoty 5.932,44 zł; d) nr (...) – co do kwoty 3.296,64 zł. Łączna kwota pozostała pozwanemu z tego tytułu do zapłaty wynosi zatem 15.766,80 złotych. Nie budzi wątpliwości, że nie została ona uiszczona, a zatem należało ją zasądzić od pozwanego na rzecz powoda.

Odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia należą się wierzycielowi bez potrzeby wykazywania jakiejkolwiek szkody i bez względu na to, czy dłużnik dopuścił się winy. Jeżeli dłużnik nie zapłacił świadczenia pieniężnego w terminie, wierzyciel nie ma możliwości czerpania z niego korzyści. Doznany przez niego z tego powodu uszczerbek powinien być pokryty przez przyznanie mu odsetek za opóźnienie w zapłacie tej sumy.

W okolicznościach niniejszej sprawy orzekając co do żądania odsetkowego w oparciu o treść art. 481 § 1 kc, sąd miał na uwadze wymagalność należności z poszczególnych faktur, ustaloną przez strony opisaną wyżej prolongatę terminu płatności należności z czterech faktur do dnia 30.04.2015 roku i wpłaty pozwanego zaliczone na poczet należności najdawniej wymagalnych.

Skoro powód zgłosił roszczenie odsetkowe od kwoty 1.545,90 złotych, to nie zachodziły podstawy do zasądzenia odsetek od kwoty wyższej (tj. od 3.545,90 zł od dnia 01.05.2015 do 17.05.2015 w związku z dokonaną w dniu 18.05.2015 roku wpłatą kwoty 2.000,00 zł). Wprawdzie odsetki ustawowe od kwoty 1.545,90 zł mogły być zasądzone najwcześniej od dnia 18.05.2015 roku (data wpłaty kwoty 2.000 zł), ale pozwany pozostawał w opóźnieniu w zapłacie tej kwoty także wg stanu na dzień 01.05.2015 roku (data wymagalności po uwzględnieniu prolongaty terminu płatności do dnia 30.04.2015 roku), dlatego zasadne było zasądzenie odsetek ustawowych od tej kwoty począwszy od 01.05.2015 roku do dnia 04.08.2015 roku (w dniu 05.08.2015 roku pozwany uiścił kwotę 3.000 zł, która w całości pokryła przedmiotowe zobowiązanie).

Z uwagi na prolongatę terminu płatności do dnia 30.04.2015 roku kwoty 1.273,77 zł początkowa data odsetek od tej kwoty to 01.05.2015 roku (data wymagalności), a końcowa to 04.08.2015 roku (w dniu 05.08.2015 roku pozwany uiścił kwotę 3.000 zł, która w całości pokryła przedmiotowe zobowiązanie).

Także prolongata terminu płatności do dnia 30.04.2015 roku kwoty 3.538,32 zł uzasadniała ustalenie początkowej daty odsetek od tej kwoty od 01.05.2015 roku (data wymagalności). Mając na uwadze, że pozwany uiścił w dniu 05.08.2015 roku kwotę 3.000 zł, która w części obejmującej kwotę 180,33 zł pokryła przedmiotowe zobowiązanie, zasadne było zasadzenie odsetek ustawowych od kwoty 3.538,32 zł począwszy od 01.05.2015 roku do 04.08.2015, a nadto od pozostałej do zapłaty kwoty 3.357,99 zł (3.538,32 zł - 180,33 zł = 3.357,99 zł) począwszy od 05.08.2015 roku do dnia zapłaty.

Również z uwagi na prolongatę terminu płatności do dnia 30.04.2015 roku kwoty 3.179,73 zł początkowa data odsetek od tej kwoty to 01.05.2015 roku (data wymagalności).

Roszczenie odsetkowe dalej idące niż opisane wyżej podlegało oddaleniu, gdyż jego uwzględnienie skutkowałoby bezpodstawnym wzbogaceniem powoda, o czym orzeczono w punkcie 3 wyroku.

W pozostałym zakresie o roszczeniu odsetkowym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu na mocy wspomnianego art. 481 § 1 kc.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc, gdyż powód wygrał proces, pomimo, że w niewielkiej części uległ pozwanemu (co do odsetek), co nie ma jednak znaczenia dla ustalenia wartości przedmiotu sporu i tym samym należnego zwrotu kosztów procesu. Ponadto kwota 3.000,00 złotych stanowiąca podstawę cofnięcia pozwu przez powoda w tej części uiszczona została przez pozwanego już po wytoczeniu powództwa w niniejszej sprawie, a zatem i w tym zakresie pozwanego należało uznać za stronę przegrywającą sprawę. Na koszty procesu złożyła się opłata od pozwu. Sąd nie znalazł przy tym podstaw do odstąpienia od obciążania pozwanego kosztami procesu. Jakkolwiek pozwany podnosił, że jego sytuacja finansowa jest bardzo trudna, to jednak nie przedstawił na tę okoliczność żadnych dowodów.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie dyspozycji art. 320 kpc, zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Na gruncie doktryny zgodnie przyjmuje się, iż szczególnie uzasadnione wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody.

Z informacji podanych przez pozwanego nie wynika, by jego sytuacja zdrowotna uniemożliwiała prowadzenie działalności rolniczej w ramach gospodarstwa rolnego i zapłatę zasądzonej kwoty. Nie wykazuje tego także jego nieodbiegająca od przeciętnej sytuacja rodzinna.

Zauważyć przy tym należy, że wskazana przez pozwanego na rozprawie w dniu 02.12.2015 roku kwoty wynoszące 400-500 złotych jako hipotetycznie możliwe do spłaty miesięcznie na rzecz powoda skutkowałyby tylko dalszym przesunięciem spłaty zasądzonej należności, bez gwarancji ich terminowej zapłaty. Poza samą deklaracją pozwany nie uprawdopodobnił w żaden sposób, że w istocie kwoty te byłyby realnie realizowane przez pozwanego na rzecz powoda. Brak przy tym informacji o rzeczywistej kondycji finansowej gospodarstwa rolnego pozwanego. W tym zakresie pozwany nie przedstawił żadnych dokumentów finansowych. W tej sytuacji trudno przyjąć, że zadeklarowane raty byłyby aktualnie w istocie realne do zapłaty. To wszystko, w aktualnej kryzysowej sytuacji gospodarczej byłoby dla powoda wyjątkowo niekorzystne, a wręcz krzywdzące.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne wówczas, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. W niniejszej sprawie pozwany nie przedstawił w tym względzie żadnych twierdzeń faktycznych ani dowodów, co także przemawiało przeciwko zastosowaniu dyspozycji art. 320 kpc. Ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi ten przepis nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces.

Końcowo zauważyć należy, że nawet po uprawomocnieniu się wyroku wydanego w niniejszej sprawie wierzyciel ma możliwość podjąć decyzję co do umożliwienia pozwanemu ratalnego spłacania należnego mu świadczenia i ewentualnego zawarcia porozumienia dotyczącego spłaty długu po uprawomocnieniu się wyroku.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.