Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniach 20 marca 2013 r., 29 kwietnia 2013 r., 7 maja 2013 r. i 28 czerwca 2013 r.

sprawy D. Z.

obwinionego o przestępstwo z art. 86 §1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 18 grudnia 2012 r. sygn. akt II W 907/12

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionego D. Z. na rzecz Skarbu Państwa 265,92 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 100/13

UZASADNIENIE

D. Z. został obwiniony o to, że w dniu 09.05.2012 r. ok. godz. 18.00 w miejscowości M. ul. (...) kierując samochodem marki L. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachowując należytej ostrożności zjechał na lewą stronę jezdni gdzie zderzył się z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem marki O. (...),

tj. o wykroczenie z art. 86 §1 kw.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2012 r. Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim uznał obwinionego D. Z. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję wykroczenia z art. 86 §1 kw i na podstawie art. 86 §1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 złotych; zasądził od obwinionego D. Z. na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty, kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 918,65 złotych tytułem zwrotu wydatków postępowania nieobjętych ryczałtem.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego zaskarżając to orzeczenie w całości i na podstawie art. 438 pkt 2 kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania, tj. art. 167, 170 §1 oraz 201, 410 i 424 §1 i 2 kpk, która polegała na nieuwzględnieniu wniosku dowodowego o uzupełniające przesłuchanie opiniującego biegłego na rozprawie, przez co w sposób jaskrawy naruszono prawo obwinionego do obrony oraz rzetelnego procesu, podczas gdy znajdująca się w aktach opinia wymagała uzupełnienia chociażby w zakresie nie dokonania przez biegłego oględzin miejsca kolizji, a oparcie opinii na nierzeczywistych założeniach wynikających z niestarannie wykonanych czynności niepowtarzalnych w postaci notatki urzędowej, szkicu sytuacyjnego oraz zdjęć z kompletnym pominięciem uszkodzeń uczestniczących w kolizji pojazdów, które w konfrontacji z rzeczywistym obrazem miejsca zderzenia umożliwiłyby jego rekonstrukcję, a zwłaszcza ustalenia, który z kierujących przekroczył oś jezdni, a tym samym zweryfikowanie w oparciu o dowody materialne osobowych środków dowodowych.

Stawiając powyższy zarzut skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacji obrońcy obwinionego D. Z. nie można było odmówić słuszności w zakresie zarzutu obrazy art. 167, 170 §1 oraz 201 kpk, jednakże Sąd Odwoławczy w postępowaniu odwoławczym dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, a zatem na obecnym etapie postępowania zarzuty te stały się bezprzedmiotowe, a wnioski apelacyjne niezasadne.

Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z aktami przedmiotowej sprawy i pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku doszedł do przekonania, że poza niezasadnym odmówieniem dopuszczenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie w tej sprawie dążąc do wyjaśnienia okoliczności tego zdarzenia. Na rozprawie poza przesłuchaniem obwinionego i świadków ujawnił także dokumenty znajdujące się w aktach sprawy i zaliczył je w poczet materiału dowodowego. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku bardzo szczegółowo i wnikliwie rozważył wszystkie te dowody wskazując, którym z nich dał wiarę i dlaczego, a którym tego przymiotu odmówił i z jakich powodów. Argumenty dotyczące tej oceny są logiczne i przekonywujące i dlatego też zyskały pełną akceptację Sądu Odwoławczego, a ponowne przytaczanie tych samych argumentów nie jest konieczne. W świetle powyższego brak jest podstaw do skutecznego zarzutu obrazy art. 410 kpk w sytuacji, gdy podstawą ustaleń faktycznych był całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. Sąd Okręgowy stwierdził ponadto, że brak jest podstaw do uznania za zasadny zarzut obrazy art. 424 kpk, bowiem uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wynikające z tego przepisu. Przede wszystkim w uzasadnieniu tym Sąd ustala stan faktyczny przedmiotowej kolizji drogowej, rozważa i ocenia poszczególne dowody wskazując przy tym, które z nich wskazują na winę obwinionego D. Z., uzasadnia kwalifikację prawną czynu przypisanego D. Z. oraz wymiar kary.

Jedynym uchybieniem Sądu I instancji było nieuwzględnienie wniosku obrońcy obwinionego o wywołanie uzupełniającej opinii biegłego na okoliczność przyjętych założeń do wyliczenia wszystkich wyliczeń, które wpłynęły na wynik opinii oraz nieuwzględnienie przez biegłego zeznań R. W.. Jak wynika z dotychczasowej praktyki oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, strona procesowa ma prawo domagać się wezwania biegłego na rozprawę celem wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy poprzez zadawanie pytań biegłemu, zaś nie spełnienie tego warunku może świadczyć o pozbawieniu tej strony prawa do skutecznej obrony. Zważywszy na powyższe Sąd Odwoławczy naprawił to uchybienie Sądu Rejonowego i w postępowaniu odwoławczym dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego W. P., umożliwiając obwinionemu i jego obrońcy wyjaśnienie ich wątpliwości co do okoliczności i przyczyn tej kolizji drogowej. Zwrócić należy uwagę, że obwiniony osobiście dostarczył do Sądu pytania do tego biegłego, a nadto zarówno on, jak i jego obrońca zadawali pytania biegłemu na rozprawie. Nie bez znaczenia jest też fakt, iż wobec podnoszonego braku przeprowadzenia przez biegłego oględzin miejsca zdarzenia, biegły ten na polecenie Sądu osobiście dokonywał przed terminem rozprawy odwoławczej oględzin miejsca zdarzenia, osobiście dokonywał pomiarów na jezdni i ponownie zapoznawał się z całością zebranych w sprawie materiałów dowodowych, w tym również z zeznaniami świadka R. W. i mimo tych czynności, jego zdaniem wnioski jego opinii pisemnej nie uległy zmianie. Biegły ten w sposób pełny, jasny i przekonywujący uzasadnił swoje stanowisko w zakresie okoliczności i przyczyn kolizji. Jego zdaniem bezpośrednią przyczyną tej kolizji było nieprawidłowe zachowanie się obwinionego D. Z. na jezdni, który na łuku drogi zjechał na lewą stronę, poza jej oś, doprowadzając w ten sposób do zderzenia się z samochodem pokrzywdzonego, poruszającego się przy swojej prawej krawędzi jezdni. Biegły kategorycznie stwierdził, że pokrzywdzony jechał prawidłowo i nie miał możliwości uniknięcia zderzenia, zaś gdyby obwiniony poruszał się swoją prawą częścią jezdni i nie przekroczył jej osi, to do zdarzenia by nie doszło. Na podkreślenie zasługuje też fakt, że biegły ten przede wszystkim oparł swoją opinię o dokumenty i własne oględziny miejsca zdarzenia, a więc dowody obiektywne. Wyjaśnił położenie obu samochodów uczestniczących w kolizji na podstawie śladów w postaci rozjeżdżonego płynu eksploatacyjnego oraz ślady rycia kół po jezdni. Nie bez znaczenia jest też fakt, że przesłuchanie biegłego zakończono po wyczerpaniu wszystkich pytań skierowanych do niego. Fakt, iż obwiniony nie zgadza się z treścią końcowych wniosków opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, przy czym sam nie składał wyjaśnień w zakresie okoliczności tego zdarzenia, korzystając z przysługującego mu prawa do odmowy wyjaśnień, nie może uzasadniać twierdzenia, że opinia ta nie spełnia wymogów pełnej i jasnej opinii specjalistycznej. Sąd Odwoławczy analizując treść uzupełniającej opinii biegłego na rozprawie nie miał żadnych wątpliwości, że opinia ta jest oparta o wiedzę specjalistyczną, jest pełna, jasna, przekonywująca, a zatem należy ją uznać za wiarygodną. To przede wszystkim obiektywne dowody w sprawie w postaci szkicu miejsca zdarzenia, protokołu oględzin tego miejsca, dokumentacji fotograficznej oraz dokumentów z akt sprawy 1 Ds. 647/12 i zeznania pokrzywdzonego, a także przedmiotowa opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego bezspornie wskazują na winę D. Z. za spowodowanie przedmiotowej kolizji drogowej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 §1 kpk w zw. z art. 109 §2 kpw oraz na podstawie art. 636 §1 kpk w zw. z art. 119 kpw zaskarżony wyrok utrzymał w mocy i zasądził od D. Z. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.