Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. w Lublinie

sprawy G. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do renty

na skutek apelacji G. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 31 lipca 2014 r. sygn. akt VI U 394/13

oddala apelację.

Małgorzata Pasek Elżbieta Czaja Jolanta Węs

Sygn. akt III AUa 882/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 6 lutego 2013 roku odmówił G. P. ustalenia prawa do renty, ponieważ Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła niezdolności do pracy.

W złożonym od tej decyzji odwołaniu G. P. powołując się na zły stan zdrowia domagał się jej zmiany przez przyznanie prawa do renty. Skarżący wskazał na błędną ocenę jego stanu zdrowia dokonaną przez lekarzy orzeczników ZUS.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2014 roku Sąd Okręgowy w Radomiu oddalił odwołanie.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że G. P., urodzony (...), wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy złożył w dniu 3 grudnia 2012 roku. Oceniając jego stan zdrowia zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska ZUS nie stwierdzili niezdolności do pracy.

Wnioskodawca w latach 1986 – 1989 pracował w hucie szkła w K. jako pracownik fizyczny. Następnie był zatrudniony w K. w zakładach kondensatorów ceramiki radiowej. W 1993 roku ukończył kurs komputerowy i rozpoczął pracę w (...) w K. jako konserwator urządzeń komputerowych. Pracował tam do 2008 roku. W czasie pracy ukończył studia inżynierskie z zakresu informatyki. Od 2008 roku jest bezrobotny, pracował jako stażysta, lecz nie zaproponowanemu mu zatrudnienia.

Sąd Okręgowy ustalił, że G. P. urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym. W związku z tym funkcje intelektualne rozwijały się u niego w sposób nieharmonijny, a ogólna sprawność intelektualna jest obniżona do poziomu poniżej przeciętnego. Potwierdzają to badania testem (...) ( (...)) z dnia 7 marca 2013 roku. Stwierdzono u niego zaburzenia funkcji poznawczych, ograniczenia funkcji wzrokowo – przestrzennych i pamięci wzrokowej, zaburzenia w rozumieniu i tworzeniu sekwencji logicznych, chwiejność emocjonalną, zaburzenia artykulacyjne. Powyższe trudności nasilają się w sytuacjach działania pod presją czasu i są związane ze zmianami organicznymi w obrębie (...), co przemawia za ich trwałością. Wnioskodawca dobrze wykonuje proste, wyuczone zadania, natomiast w sytuacjach wymagających elastycznego działania, dostosowania się do zróżnicowanych czynników G. P. nie radzi sobie, co potwierdzają przyczyny zwolnienia, zawarte w rozwiązaniu umowy o pracę z 4 marca 2008 roku. Jego niska sprawność intelektualna wynika z komplikacji okołoporodowych i ma charakter trwały. Z psychologicznego punktu widzenia brak jest podstaw do stwierdzenia u odwołującego całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. G. P. w związku z porażeniem dziecięcym mózgowym ma zaburzenia równowagi i zaburzenia mowy, nasilające się przy zdenerwowaniu, skarży się na szumy uszne, czasem bóle kręgosłupa szyjnego, od dzieciństwa występują trudności z chodzeniem.

W wykonanym w dniu 13 sierpnia 2011 roku badaniu(...)głowy stwierdzono agenezję robaka móżdżku. Z tego powodu był leczony w poradni neurologicznej. Z innych chorób to w zakresie nerwów czaszkowych zez zbieżny naprzemienny (korekta od dzieciństwa), odruchy z kończyn symetrycznie wygórowane, ze śladowo wzmożonym napięciem mięśniowym, chód samodzielny, nieco spastyczny, chwiejny, bez patologicznych zaburzeń czucia, bez objawów rozciągowych, niewielkie ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego do przodu, bez ataksji w kończynach górnych, ślad ataksji w kończynach dolnych. Te schorzenia neurologiczne nie powodują u G. P. niezdolności do pracy. Ewentualne zaostrzenia mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Wnioskodawca w 1974 roku był operowany z powodu zeza zbieżnego oka lewego. Od dzieciństwa nosi szkła korekcyjne, bierze leki z powodu zaburzeń równowagi. Ma nadwzroczność oka prawego. Stan narządu wzroku nie ogranicza jego zdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Sąd pierwszej instancji przyjął w oparciu o opinię biegłych, że z przyczyn neurologicznych, psychologicznych i okulistycznych G. P. nie jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy. Z tego powodu w ocenie Sądu wnioskodawca nie spełnia warunków do ustalenia mu prawa do renty określonych w art. 12, art. 57, art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 z późn. zm.).

Sąd Okręgowy wskazał, że zarówno biegły sądowy z zakresu neurologii I. F., który rozpoznał u odwołującego śladowy niedowład czterokończynowy w przebiegu porażenia mózgowego dziecięcego nie stwierdził niezdolności do pracy, jak i kolejny zespół biegłych lekarzy o specjalnościach neurolog, psycholog i okulista nie orzekli takiej niezdolności.

Sąd pierwszej instancji uznał złożone opinie za miarodajny dowód w sprawie. Opracowane zostały przez lekarzy o specjalnościach odpowiednich do schorzeń wnioskodawcy, są dostatecznie uzasadnione, poprzedzone zostały analizą dostępnej dokumentacji medycznej oraz przeprowadzeniem badania. Biegli w sposób wyczerpujący wyjaśnili sporne okoliczności, dlatego też Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii Instytutu (...), tym bardziej, że w sprawie opiniował zarówno biegły neurolog, jak i psycholog, którzy wydali wspólną opinię.

Sąd Okręgowy wskazał, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. W świetle art. 286 k.p.c. sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności. Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnej dla niej konkluzji wynikającej z opinii. W przeciwnym razie sąd byłby zobligowany do uwzględniania wniosków strony dopóty, dopóki nie zostałaby złożona opinia w pełni ją zadowalająca (wyrok Sądu Najwyższego z 15 lutego 1974 roku, II CR 817/73, LEX nr 7404; wyrok Sądu Najwyższego z 18 lutego 1974 roku, II CR 5/74, LEX nr 7407; wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 1987 roku, II URN 228/87, PiZS 1988/7/62, LEX nr 9281).

W ocenie Sądu w sprawie nie zachodziła potrzeba dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych, bowiem złożona opinia jest wystarczająca dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do pracy. Subiektywne zaś przekonanie G. P. o jego niezdolności do pracy nie może skutecznie podważać opinii biegłych dysponujących wiedzą medyczną oraz doświadczeniem w zakresie orzecznictwa dotyczącego niezdolności do pracy. O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt wystąpienia schorzeń i konieczność ich leczenia, lecz ocena, czy i w jakim zakresie powodują one naruszenie sprawności organizmu i utratę zdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 1 grudnia 2000 roku, II UKN 113/00, LEX nr 54033).

Sąd Okręgowy podkreślił, że ubezpieczony mimo występujących schorzeń pracował przez 26 lat. Po rozwiązaniu z nim umowy o pracę w 2008 roku, założył własną działalność gospodarczą, którą obecnie zawiesił z przyczyn ekonomicznych. Trudna sytuacja na rynku pracy nie ma jednak wpływu na ocenę zdolności do pracy.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku złożył G. P., który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez błędną wykładnie i niezastosowanie ich w sprawie;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

- art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów,

- art. 278 § 1 k.p.c. i art. 290 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu neuropsychologii, w sytuacji gdy biegły ten z uwagi na charakter schorzeń byłby właściwy do oceny, czy wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy,

- art. 328 § 2 k.p.c., gdyż uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w tym przepisie, jest schematyczne i niepełne oraz nie odnosi się do wszystkich dowodów zebranych w sprawie.

Powołując powyższe zarzuty apelujący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego, ewentualnie wniósł o zmianę wyroku i przyznania wnioskodawcy prawa do renty.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń w sprawie, oparł się na materiale dowodowym wynikającym zarówno z akt rentowych, jak i opinii biegłych lekarzy i wydał trafny, odpowiadający prawu wyrok, należycie oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie naruszając przy tym zasady swobodnej oceny dowodów, wynikającej z treści art. 233 § 1 k.p.c.

Istotą sprawy było ustalenie, czy G. P. spełnia warunki do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który: 1) jest niezdolny do pracy, 2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, wynoszący 5 lat, gdy niezdolność powstała w wieku powyżej 30 lat, przy czym musi on przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy (art. 58 ust. 1 pkt 5 i ust 2 cyt. ustawy) oraz 3) gdy niezdolność do pracy powstała w okresach wymienionych w tym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Definicje niezdolności do pracy zawiera art. 12 ust. 1 tej ustawy. Przepis ten stanowi, że niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że G. P. nie spełnił przesłanek do ustalenia mu prawa do renty określonych powołanymi przepisami, ponieważ nie jest niezdolny do pracy. Sąd Okręgowy oceny stanu zdrowia ubezpieczonego dokonał na podstawie dopuszczonego dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych oraz opinii psychologów. Opinie te były zgodne, wskazując we wnioskach końcowych na brak takiej niezdolności.

Należy mieć na względzie, że w sprawie, której przedmiotem jest prawo do świadczenia rentowego, warunkująca powstanie tego prawa i będąca elementem ustaleń faktycznych ocena niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej (art. 278 § 1 k.p.c.). Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1974 r. w sprawie II CR 748/74 LEX nr 7618).

W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy dokonując oceny prawidłowości wydanych opinii uznał je za miarodajny dowód w sprawie, a ocena ta w świetle przekonywującego uzasadnienia nie budzi wątpliwości. Opinie biegłych odpowiadają bowiem wymogom art. 285 § 1 k.p.c. Są one dostatecznie uzasadnione, uwzględniają wynik badania ubezpieczonego przez biegłych sądowych, odebrany przez nich wywiad chorobowy. Biegli mieli na uwadze dokumentacje leczenia złożoną przez niego w organie rentowym, przedstawione wyniki badań, co wynika z ich treści.

Jednakże skoro ustalenie w zakresie stopnia naruszenia sprawności organizmu mającego rzutować na ocenę zdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i zasadniczo może być stwierdzone tylko przez biegłych lekarzy, to opinia co do możliwości wykonywania przez skarżącego pracy powinna być wydana także przez lekarza psychiatrę, który jest właściwy do oceny stanu psychicznego. W związku z powyższym Sąd odwoławczy dostrzegł potrzebę uzupełnienia postępowania dowodowego i w tym celu dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza psychiatry oraz biegłego psychologa, a w związku z podniesionymi w apelacji zarzutami zasadnym było także zasięgnięcie opinii biegłego neurologa i lekarza medycyny pracy. Celem postępowania apelacyjnego jest bowiem wszechstronne zbadanie sprawy pod względem faktycznym i prawnym. Sąd odwoławczy jest instancją merytoryczną i orzeka na podstawie całego materiału dowodowego zebranego w postępowaniach przed sądami obu instancji (art. 382 k.p.c.).

Biegli lekarze psychiatra M. D. (1), neurolog M. D. (2), lekarz medycyny pracy L. M. z udziałem biegłego psychologa J. J. po przebadaniu odwołującego i zapoznaniu się z dokumentacją lekarską rozpoznali: hipoplazję móżdżku, napięciowy ból głowy, zespół bólowy kręgosłupa bez objawów korzeniowych, cechy organicznych zaburzeń osobowości przy przeciętnej sprawności intelektualnej, zespół uzależnienia od alkoholu w okresie długotrwałej abstynencji, mózgowe porażenie dziecięce. Biegli wskazali, że badanie neurologiczne potwierdziło obecność zaburzenia odwodzenia gałek ocznych, niewielką wadę wymowy, podwyższenie odruchów kolanowych, brak odruchów podeszwowych, dyskretne zaznaczone zaburzenia koordynacji kończyn. Jednakże stwierdzone odchylenia w stanie neurologicznym nie mają wpływu na wydolność chodu oraz sprawność manualną. Odchylenia te odpowiadają generalnie klinicznemu obrazowi hipoplastycznego móżdżku i są obecne od urodzenia i najprawdopodobniej były podstawą rozpoznania mózgowego porażenia dziecięcego. Biegli podkreślili, że ten deficyt neurologiczny skarżący „wniósł do zatrudnienia”, a dokumentacja medyczna nie wskazuje na jego nasilenie. Stan taki nie stanowi przeciwwskazań do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami oraz pracy uprzednio wykonywanej.

Z opinii biegłych wynika, że z powodu nadużywania alkoholu i uzależnienia od tej substancji w przeszłości skarżący był leczony psychiatrycznie i odwykowo. Od 20 lat deklaruje całkowitą abstynencję alkoholową, nie był hospitalizowany psychiatrycznie. W badaniu psychiatrycznym i psychologicznym zdiagnozowano jedynie cechy organicznych zaburzeń osobowości przy przeciętnej sprawności intelektualnej oraz zespół uzależnienia od alkoholu w okresie długotrwałej abstynencji, co również nie sprowadza całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy ze względu na stan psychiczny (opinia – k. 124 – 128).

Biegli w opinii uzupełniającej ustosunkowali się do dołączonej w toku postępowania apelacyjnego dodatkowej dokumentacji medycznej w postaci opisu (...) głowy z 12 sierpnia 2015 roku oraz(...)głowy z 13 lipca 2011 roku. Wskazuje ona na występowanie u skarżącego cech niewielkiego organicznego uszkodzenia (...), pozostające w związku z rozpoznawanym w dzieciństwie mózgowym porażeniem dziecięcym. Stanowiło to podstawę do rozpoznania u odwołującego cech organicznych zaburzeń osobowości, jednakże bez istotnego deficytu intelektualnego. Ogólna sprawność intelektualna pozostała na poziomie przeciętnym (opinia uzupełniająca – k. 156).

Zdaniem Sądu odwoławczego opinia biegłych spełnia wszystkie wymagania stawiane przez Sąd opiniom biegłych i uwzględnia wymogi prawne stawiane przez ustawodawcę przy orzekaniu o niezdolności do pracy. Opinia ta jest jasna, spójna, logiczna. Biegli przekonująco i profesjonalnie uzasadnili swoje stanowisko i wywiedli, że stopień naruszenia sprawności organizmu odwołującego nie uzasadnia uznania go za niezdolnego do pracy. Opinia ta zasługuje na całkowitą akceptację, a tym samym na przyjęcie jej za podstawę ustaleń faktycznej w materii, której dotyczy.

Okoliczności niniejszej sprawy nie wymagały dalszego uzupełniania opinii, bądź wydania opinii przez inny zespół biegłych do ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonego, w tym biegłego z zakresu neuropsychologii, czy też wywoływania w sprawie opinii instytutu naukowego lub naukowo - badawczego. Na marginesie można jedynie wskazać, że wnioskodawca nie przedstawił dokumentacji medycznej z której wynikałoby, że był leczony przez takiego specjalistę, przeciwnie na rozprawie apelacyjnej wyjaśnił, że leczy się u neurologa (wyjaśnienia – k. 152 v.). W tej sytuacji skoro opinia biegłych była wyczerpująca i dostarczyła niezbędnych wiadomości specjalnych z odpowiednich gałęzi medycyny, mogących stanowić podstawę rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny uznał, że nie ma potrzeby prowadzenia dalszego postępowania dowodowego, tym bardziej, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii. Nie ma zaś podstaw do przyjęcia, że opinia ta jest niedokładna, pomija istotne elementy dokumentacji lekarskiej, czy dotknięta jest innymi usterkami.

W sprawie niniejszej w przedmiocie zdolności skarżącego do pracy wypowiadało się kilku lekarzy, tj. lekarz orzecznik, lekarze z komisji lekarskiej ZUS oraz biegli sądowi. Dokonana ocena jest zgodna i jednoznacznie wskazuje, iż nie można uznać odwołującego za niezdolnego do pracy. Subiektywne zaś przekonanie o niezdolności nie może podważać zasadności dokonanej oceny ani stanowić podstawy do wywoływania kolejnych opinii.

Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosku o przesłuchanie zgłoszonego w piśmie procesowym świadka A. M., ponieważ przeprowadzenie takiego dowodu nie było konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy. Okoliczności, na które został zgłoszony świadek nie były sporne w sprawie, kwestie zaś wymagające wiadomości specjalnych zostały dostatecznie wyjaśnione przez biegłych lekarzy sądowych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., należy stwierdzić, że stanowi on uzasadnioną podstawę apelacji tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie spełnia wymagań konstrukcyjnych w stopniu czyniącym zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego zastosowanie do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego, gdy uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub nie pozwala na jego kontrolę instancyjną. Taka sytuacja nie występuje w sprawie niniejszej. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia prawidłowo ustalił stan faktyczny i odniósł się do wszystkich dowodów czyniąc zadość wymaganiom przewidzianym w w/w przepisie.

Trzeba podkreślić, że do ustalenia prawa do renty nie wystarczy wykazanie przez ubezpieczonego istniejących u niego schorzeń, koniecznym jest udowodnienie, że choroby powodują niezdolność do pracy. Samo występowanie schorzeń, konieczność ich leczenia oraz czasowa niezdolność do pracy nie dowodzi powstania niezdolności do pracy oraz istnienia trwania niezdolności. Istotnym jest, by stopień nasilenia chorób powodował u ubezpieczonego częściową utratę zdolności do pracy zarobkowej. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lipca 2005 roku w sprawie II UK 288/04 (opubl. OSNP 2006, Nr 5-6, poz. 99) wyjaśnił, że istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich.

Nie ma wątpliwości, że G. P. jest osobą chorą, wymaga leczenia, nie jest jednak niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Subiektywne odczucie wnioskodawcy, że jest on niezdolny do pracy nie może skutkować zmianą wyroku i przyznaniem prawa do renty. Wskazać również należy, że ani długi staż pracy ani sytuacja materialna nie stanowią przesłanek od spełnienia których uzależnione jest prawo do renty, bowiem decydującym kryterium jest spełnienie przesłanek ustawowych wynikających z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS.

W przeprowadzonym postępowaniu dowodowym wykazane zostało, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy, a zatem jest oczywiste, że nie spełnia on warunków do ustalenia mu prawa do renty określonych w tym przepisie.

Zaskarżony wyrok odpowiada więc prawu, a apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu. Nie zaistniały bowiem również okoliczności uzasadniające uchylenie zaskarżonego wyroku, które Sąd Apelacyjny bierze z urzędu pod uwagę.

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.