Pełny tekst orzeczenia

[Przewodniczący 00:00:00.000]

Początek uzasadnienia. Zaskarżonym wyrokiem z 15 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa K. S. przeciwko Miastu Ł. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 977 złotych i 1 grosz wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot 5 814 złotych 18 groszy od dnia 1 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty, 1 162 złote 83 grosze od dnia 13 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 94 złote 83 grosze tytułem zwrotu kosztów procesu. W punkcie 2 oddalił powództwo w pozostałej części, a w punkcie 3 nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieście w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od K. S. kwotę 316 złotych 40 groszy, miasta Ł. kwotę 202 złote 29 groszy. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się powód, który wyrok zaskarżył w części, mianowicie, co do punktu drugiego z ograniczeniem zaskarżenia do kwoty 2 664 złote, punktu pierwszego podpunkt b wyroku w zakresie daty początkowej, od której naliczane mają być odsetki ustawowe oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Wyrokowi temu zarzucono naruszenie artykułu 230 k.p.c. poprzez brak uznania, że pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty odszkodowania z dnia 4 stycznia 2014 roku dotyczące między innymi zapłaty za miesiące listopad i grudzień 2011 roku w terminie wyznaczonym do dnia 15 stycznia 2012 roku, a co za tym idzie zasądzenie obowiązku zapłaty odsetek ustawowych od kwot odszkodowania obejmującego listopad i grudzień 2011 roku od dnia następnego po dniu otrzymania przez pozwanego nakazu zapłaty, a nie od dnia następnego po dniu wyznaczonym przez powoda na zapłatę, podczas gdy pozwany nie wypowiedział się, a zatem także nie kwestionował faktu otrzymania tego wezwania w styczniu 2012 roku. Po drugie zarzucono naruszenie artykułu 233 paragraf 1 k.p.c., które to zarzuty można sprowadzić do błędnego ustalenia, iż powód miał możliwość swobodnego korzystania z lokalu w tym z pokoju o powierzchni 20 metrów kwadratowych. W oparciu o te zarzuty wnoszono o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie kwoty 9 641 złotych 1 grosz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot 8 034 złote 18 groszy od dnia 1 grudnia 2011 roku i od kwoty 1 606 złotych 83 gorsze od dnia 16 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja jest zasadna. Sąd Rejonowy trafnie ustalił, że co do zasady pozwana zobowiązana jest do zapłaty odszkodowania, powołał właściwą podstawę prawną tej odpowiedzialności. Zgodnie, bowiem z artykułem 18 ustęp 5 Ustawy o ochronie praw lokatorów, jeśli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy na podstawie artykułu 417 Kodeksu Cywilnego. Odpowiedzialność odszkodowawcza gminy powstaje, gdy zostaną spełnione łącznie dwie przesłanki: niedostarczenie przez gminę lokalu socjalnego osobie uprawnionej oraz powstanie określonej ustawą szkody. Za zasadne należało uznać podniesione przez apelującego zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa procesowego to jest artykułu 233 paragraf 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny przeprowadzonej w sprawie dowodów dokonanej wbrew zasadom logiki oraz doświadczenia życiowego. Podzielić należy stanowisko wyrażone w apelacji, że opróżnienie jednego lokalu, jednego pokoju w lokalu nie jest równoznaczne z wydaniem lokalu. Nie jest, bowiem możliwe korzystanie z lokalu nawet z jednego pokoju w sytuacji odwiedzania całego lokalu przez inne osoby w dowolnym czasie i porze dnia, korzystanie przez inne osoby z innych pomieszczeń jak kuchnia, łazienka. Rozumowanie Sądu Rejonowego byłoby zasadne, gdyby ten tak zwany opróżniony pokój mógł stanowić samodzielny lokal. Wskazać należy, że powód na rozprawie wyraźnie wskazał, że fakt, że w lokalu były inne osoby uniemożliwiło mu to zamieszkiwanie w tym lokalu również w tym opróżnionym pokoju. Konsekwencją błędnych częściowo ustaleń Sądu Rejonowego było niedoszacowanie wyrządzonej powodowi szkody. Uzasadnia to uznanie zarzutu artykułu 361 paragraf 2 Kodeksu Cywilnego za zasadne. Podzielić należy stanowisko powoda o niemożności korzystania z całego lokalu o powierzchni 72,38 metra kwadratowego. Sąd Rejonowy błędnie, bowiem przyjął możliwość powoda do władania również częścią lokalu, mianowicie pokojem o powierzchni 20 metrów kwadratowych. Z tych też względów należało dokonać korekty rachunkowej uwzględnić powierzchnię 20 metrów kwadratowych, jako tę, która została wyeliminowana przez Sąd Rejonowy, a w konsekwencji prowadzi do zmiany zaskarżonego wyroku, jeśli chodzi o tę powierzchnię należało dodatkowo przyznać odszkodowanie za te pominięte 20 metrów kwadratowych. W zakresie odsetek apelacja jest również zasadna i w tym zakresie należy podzielić zarzuty naruszenia prawa procesowego jak i materialnego. Wskazać trzeba, że zarówno za okres objęty żądaniem z 18 listopada 2011 roku karta w aktach 24, jak i z 4 stycznia 2012 roku w jednakowy sposób udokumentowano, że doszło do wezwania zapłaty. Poprzez nadanie przesyłki poleconej odpowiednio na kartach 25 i 27 znajduje się potwierdzenie dokonania tej czynności. Po wtóre oba wezwania do zapłaty wskazane zostały, jako załączniki do pozwu i zostały doręczone pozwanemu, który w sprzeciwie nie podniósł, że ich nie otrzymał jak również nie zanegował otrzymania obu wezwań. Dlatego też zdaniem Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym zakresie początkowego biegu odsetek uznać należy za błędne, a rozumowanie, jako nielogiczne w tym zakresie. W konsekwencji wyrok należało zmienić stosownie do artykułu 386 paragraf 1 k.p.c. apelacja została uwzględniona w całości. Znalazło to wyraz rozstrzygniecie w orzeczeniu o kosztach. Mianowicie za podstawę prawną do rozstrzygnięcia o kosztach za pierwszą instancję posłużył przepis artykułu 100 k.p.c., mianowicie powództwo to zostało uwzględnione w części, mianowicie powód przegrał w 45 procentach i w tym to stosunku zostały rozliczone koszty procesu. Również, jeżeli chodzi o koszty dotychczasowej nieuiszczonej opłaty, mianowicie kosztów wysokości 518 złotych 69 groszy za opinię biegłego. Natomiast, jeżeli chodzi o koszty postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o artykuł 98, 99 w związku z artykułem 391 paragraf 1 k.p.c. Apelacja w tym zakresie, no została uwzględniona w całości no i również, jeżeli chodzi o koszty zastępstwa prawnego to w oparciu o stosowne przepisy regulujące przyznawanie wynagrodzenia radcy prawnemu w oparciu o przepis rozporządzenia z 2002 roku Ministra Sprawiedliwości. Koniec uzasadnienia. Dziękuję. (...)