Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Górnik

Protokolant: Natalia Wojnarowska,

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2015 roku

na rozprawie

sprawy z powództwa Gmina M. S.

przeciwko B. D.,

o zapłatę

I.  utrzymuje nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla wydany przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 12 grudnia 2014 roku, sygn. akt XI GNc 3188/14 w stosunku do B. D. co do kwoty 1.025,60 zł (jeden tysiąc dwadzieścia pięć złotych sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 980,88 złotych od dnia 18 października 2014 roku i odsetkami od kwoty 44,72 zł od dnia 25 listopada 2014 roku oraz co do kosztów w kwocie 180 złotych oraz 30 złotych,

II.  uchyla nakaz w pozostałym zakresie, czyli co do kwoty 14,67 zł z odsetkami liczonymi od dnia 25 listopada 2014 roku i w tym zakresie powództwo oddala.

Sygn. akt XI GC 602/15

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina M. S. w dniu 25 listopada 2014 roku wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych B. D. i T. R. (1) na swoją rzecz kwoty 1040,27 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 980,88 zł od dnia 18 października 2014 roku do dnia zapłaty i od kwoty 59,39 zł od dnia 25 listopada 2014 roku do dnia zapłaty wraz z poniesionymi przez nią kosztami procesu.

Powódka wskazała, że B. D. zawarł nią umowę najmu lokalu użytkowego. Po zdaniu lokalu, pozwany nie uiścił należnych kosztów centralnego ogrzewania za 2013 rok. Dalej powódka dodała, że jest w posiadaniu weksla własnego z dnia 1 czerwca 1994 r. wystawionego przez B. D. i poręczonego przez T. R. (1), który został wystawiony na poczet zabezpieczenia roszczeń jakie mogłyby wyniknąć w przyszłości w związku z zawartą umową najmu.

W dniu 12 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla uwzględniając w całości zgłoszone roszczenie.

W zarzutach od nakazu zapłaty pozwany B. D. wniósł o uchylenie nakazu zapłaty w całości. Wskazał, iż w najmowanym lokalu użytkowym strona powodowa arbitralnie podwyższała czynsz najmu, a także niesłusznie naliczała dodatkowe opłaty. Wobec groźby wyrzucenia z lokalu pozwany ulegał żądaniom powódki. Pozwany wskazał, że wystąpił o remont lokalu w związku z odpadającym tynkiem i brakiem ocieplenia, jednak pismo pozostało bez odpowiedzi, co było jednym z powodów opuszczenia lokalu. Dalej wskazał, że w maju 2013 roku, już po opuszczeniu lokalu, pozwany zobowiązał się spłacić kwotę 2015,50 zł, jednak pod warunkiem, że będzie to całkowite rozliczenie z pozwaną. Mimo to pozwana zażądała zapłaty za ogrzewanie lokalu. Pozwany wskazał, że nie przedstawiono mu odczytów podzielników oraz nie wyjaśniano dlaczego naliczono mu koszty ogrzewania w części wspólnej.

W piśmie z dnia 3 czerwca 2015 r. strona powodowa podtrzymała w całości roszczenie. Zaznaczyła, że pozwany w zarzutach od nakazu zapłaty nie wykazał żadnych okoliczności, które kwestionowałyby dochodzone roszczenie. Nadto zaprzeczyła, by straszyła pozwanego wypowiedzeniem umowy najmu oraz, aby naliczała niesłuszne opłaty. Dodała, że pozwany opuszczając lokal nie rozliczył się z nią z koszyków centralnego ogrzewania za 2013 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 28 czerwca 1994 roku Gmina M. S. zawarł z pozwanym B. D. umowę najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ulicy (...). Czynsz najmu ustalono na kwotę 10 278,180 zł miesięcznie. Zgodnie z §4 przedmiotowej umowy oprócz czynszu najmu najemca był zobowiązany do uiszczania opłat za świadczenia związane z użytkowanym lokalem. W celu zabezpieczenia roszczeń, które mogłyby wyniknąć w przyszłości w związku z zawartą umową najmu, pozwany B. D. podpisał weksel gwarancyjny, który poręczył T. R. (2). Zgodnie z klauzulą wekslową Gmina M. S. był uprawniona do wypełnienia weksla w razie powstania zaległości z tytułu najmu rzeczonego lokalu, najwyżej jednak do kwoty 120 050,000 zł.

Dowód:

-umowa najmu, k. 19-21;

-weksel wraz z klauzulą wekslową, k. 7

Pismem z dnia 27 lutego 2013 roku B. D. rozwiązał zawartą umowę najmu ze skutkiem na dzień 31 maja 2013 roku. Jako powód wskazał stały wzrost kosztów utrzymania lokalu, brak reakcji TBS na prośby dotyczące koniecznych prac naprawczych oraz brak negocjacji warunków najmu. Dnia 31 maja 2013 roku pozwany przekazał (...) spółce z o.o. w S. przedmiotowy lokal użytkowy. Stan instalacji grzejnej – rozdzielników ustalono następująco wg schematu „rozdzielnik/stan”, odpowiednio: (...); (...); (...); (...); (...); (...).

Dowód:

-rozwiązanie umowy najmu, k. 23;

-pismo z dnia 10 kwietnia 2013 r., k. 23v.;

-protokół zdawczo-odbiorczy, k. 24v.- 25

- zeznania P. K. – k. 100

Rozliczeniem pobranego ciepła w budynku Wspólnoty Mieszkaniowej, do której należy również powód, jako właściciel lokalu wynajmowanego pozwanemu, zajmowało się Przedsiębiorstwo Budowlano – (...) spółka z o.o. Załącznikiem do umowy były zasady rozliczania nieruchomości. Wspólnocie dostarczane były faktury z tytułu dostawy energii cieplnej z załącznikami rozliczającymi koszty dostarczanego ciepła. Faktury były opłacane. Kosztami ogrzewania przypadającymi na lokal była obciążana również powódka. W rozliczeniu uwzględniono również koszt ogrzewania części wspólnych w udziale przypadającym na lokal powódki. Przy rozliczeniu lokalu uwzględniono czas najmu przez pozwanego i w tym zakresie powód obciążył pozwanego kosztami rozliczonego ogrzewania za okres faktycznego najmu.

Tytułem opłat za centralne ogrzewanie w 2013 roku pozwany był winny powódce kwotę 980,88 złotych wraz z odsetkami (na dzień 17 października 2014 roku) w wysokości 59,39 zł za okres od dnia 1 maja 2014 roku do dnia 17 października 2014 roku – łącznie do zapłaty pozostała kwota 1 040,27 zł.

Dowód: umowa – k.56-59

Umowa sprzedaży ciepła – k.78

Zamówienie na dostawę – k.79

Faktury – k.60 – 72

Rozliczenie salda – k.73-74

Rozliczenie lokalu – k. 75

saldo, k. 25 v.;

zeznania L. J. – k.100-101

zeznania T. N. – k.101-102

Pismem z dnia 26 maja 2014 roku (...) sp. z o. o. w S. wezwała pozwanego do zapłaty z tytułu ogrzewania za rok 2013 roku pozostałej kwoty w wysokości 980,88 zł , w terminie 14 dni, pod rygorem wszczęcia postępowania sądowego z weksla. Pismo pozwany otrzymał 29 maja 2014 roku.

Dowód:

-pismo z dnia 26 maja 2014 roku, k. 29;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w znacznej części uzasadnione.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie zaoferowanych przez stronę powodową dowodów z dokumentów w postaci: umowy najmu, klauzuli wekslowej oraz weksla, wezwań do zapłaty, protokołu zdawczo-odbiorczego, a także salda w opłatach podstawowych – prawdziwości i rzetelności których żadna z nich nie przeczyła co pozwalało uznać je za właściwe i wiarygodne źródło informacji o stanie faktycznym. Sąd w całości dał wiare także zeznaniom świadków, które korespondowały z materiałem dowodowym z dokumentów.

Na podstawie przeprowadzonych dowodów, Sąd uznał za wykazane, że pozwany zawarł z powódką umowę najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ulicy (...), a na zabezpieczenie roszczeń powódki związanych z wykonywaniem tej umowy, pozwany wystawił weksel własny in blanco, upoważniając powódkę do jego wypełnienia i przedstawienia do zapłaty. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie pozostawało roszczenie o zapłatę sumy wekslowej.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że prawdziwość weksla nie była kwestionowana przez pozwanego. Przeciwnie, pozwany przyznał, że zapomniał o tym, iż taki weksel wystawił. Również poprawność formalna weksla nie budziła wątpliwości, pozostając w zgodzie z wymogami przepisu art. 101 Prawa wekslowego. Przedstawiony wraz z pozwem weksel zawierał bowiem wszystkim wymagane elementy ważnego weksla.

W tym miejscu należy wskazać, że zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny, co oznacza, że powstaje na podstawie samego oświadczenia dłużnika, zobowiązującego się do spełnienia określonego świadczenia pieniężnego. Dla ważności tego zobowiązania nie ma zatem znaczenia, czy zostało ono zaciągnięte w związku z innym zobowiązaniem, np. w celu jego zabezpieczenia. Również bowiem w przypadku wystawienia weksla na zabezpieczenie, tak zaciągnięte zobowiązanie przybiera postać zobowiązania wekslowego, a obowiązek jego spełnienia warunkowany jest w pierwszym rzędzie dysponowaniem przez wierzyciela ważnym i prawidłowo wypełnionym dokumentem weksla. Z chwilą bowiem wręczenia weksla ( in blanco) między wręczającym, który złożył podpis w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego a odbiorcą dochodzi do zawarcia umowy skierowanej na powstanie zobowiązania wekslowego, którego powstanie warunkowane jest wypełnieniem weksla in blanco zgodnie z otrzymanym upoważnieniem do jego wypełnienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lipca 1982r., sygn. akt I CR 205/82). Dodać wypada, że w razie wystawienia weksla na zabezpieczenie wykonania innego zobowiązania, dłużnik wekslowy może bronić się zarzutami dotyczącym tzw. stosunku podstawowego (tj. zobowiązania zabezpieczonego wekslem), np. negując jego powstanie, wartość lub wymagalność. Wspomniany wyżej charakter prawny zobowiązania wekslowego – również w przypadku weksli zabezpieczających – powoduje jednak, że dla skutecznego dochodzenia wykonania zobowiązania wekslowego przed sądem, wystarczającym jest posługiwanie się ważnym i prawidłowo wypełnionym pod względem formalnym wekslem. Nie jest przeto obowiązkiem wierzyciela wekslowego, wykazanie istnienia stosunku zobowiązaniowego, na zabezpieczenie którego weksel wystawiono (choć ma on prawo inicjatywy dowodowej w tym zakresie).

W tym przypadku, to na dłużniku wekslowym spoczywa zatem ciężar wykazania nieistnienia zobowiązania zabezpieczonego wekslem (art. 6 k.c.). W niniejszej sprawie pozwany negował istnienie zobowiązania zabezpieczonego wekslem, wskazując że zawarł ustną umowę, zgodnie z którą miał całkowicie rozliczyć się przedmiotowego lokalu uiszczając kwotę 1000 złotych. Nie przedstawił jednak w tym zakresie żadnego środka dowodowego. Na pozwanym spoczywał ciężar dowodu wykazania zawarcia z powódką takiej umowy. Pozwany nie wykazał jednocześnie, by należność za ogrzewanie wyliczona była nieprawidłowo. To powód podjął inicjatywę dowodową, by wykazać, że powstały koszty ogrzewania lokalu wynajmowanego przez pozwanego i sposobu wyliczenia kwoty obciążającej pozwanego za okres najmu w roku 2013. Okoliczność tę potwierdziły zarówno złożone dokumenty, jak i zeznania zawnioskowanych świadków.

W zakresie zarzutu pozwanego, iż obciążono go kosztami ogrzewania części wspólnych nieruchomości wskazać należy, iż zgodnie z umową stron pozwany miał ponosić – poza czynszem – koszty utrzymania lokalu. Stosownie do treści ustawy z dnia 24 sierpnia 1994 roku o własności lokali (DZ.U. 2015, poz. 1892 tj) w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Na potrzeby stosowania ustawy przyjmuje się, że udział w nieruchomości wspólnej współwłaściciela lokalu w częściach ułamkowych odpowiada iloczynowi wielkości jego udziału we współwłasności lokalu i wielkości udziału we współwłasności nieruchomości wspólnej przypadającej na ten lokal. (art.. 3 ustawy). Sposób pokrywania wydatków na utrzymanie części wspólnych reguluje art. 12 ust. 2 wskazując, że pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Przy czym na koszt utrzymania części wspólnych składają się m.in. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej (art. 14).

Powyższe doprowadziło od uznania, że dochodzone roszczenie było zasadne w przeważającej części co do zasady i wysokości. Kwota główna wynosiła 980,88 złotych i wynikała z powyższych rozliczeń. Od kwoty tej powódce przysługiwały odsetki ustawowe za czas opóźnienia zgodnie z art. 481 k.c. Wskazać jednak należy, iż strony w umowie nie ustaliły terminu zapłaty należności za rozliczone koszty ogrzewania, tym samym dopiero od wezwania pozwanego do zapłaty pozostaje on w opóźnieniu. Wezwanie takie zostało doręczone pozwanemu w dniu 29 maja 2014 roku, co wynika ze zwrotnego poświadczenia odbioru. W samej treści wezwania powód zakreślił pozwanemu 14-dniowy termin do zapłaty. Dopiero wiec po jego upływie zasadne jest naliczanie odsetek ustawowych. Zgodnie z żądaniem powoda data naliczania odsetek została zamknięta dniem 17 października 2014 roku. Kwota odsetek od 980,88 złotych liczona od dnia 12 czerwca 2014 roku do 17 października 2014 roku wynosiła 44,72 złotych. Taką też kwotę należało doliczyć do sumy głównej co daje łącznie uzasadnioną kwotę żądania 1025,60 złotych. Od kwoty żądania głównego dalsze odsetki przysługują zgodnie z żądaniem od dnia następnego po ich skapitalizowaniu – czyli od dnia 18 października 2014 roku, zaś od kwoty odsetek zgodnie z treścią art. 482 § 1 kc dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa. Oddalenie powództwa dotyczyło więc jedynie kwoty 14,67 złotych odsetek. W tym też zakresie nakaz uchylono i powództwo oddalono, w pozostałej części utrzymując nakaz w mocy – art. 496 kpc.

Zawarte w nakazie zapłaty rozstrzygniecie o kosztach procesu oparte było na przepisie art. 108 kpc, 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz 100 kpc Powództwo zostało uwzględnione w znacznej części w związku z czym powódce służyło prawo zwrotu kosztów poniesionych w związku z udziałem w sprawie w łącznej wysokości 210 zł, obejmującej: opłatę sądową od pozwu w wysokości 30 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł (§ 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda

3.  Z apelacja lub za 30 dni