Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Przemysław Majkowski

Protokolant : st. sekr. sąd. Beata Krysiak

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2015 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) w K.

przeciwko Gminie U.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej Gminy U. na rzecz na rzecz powódki J. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) w K. kwotę 103.905,48 ( sto trzy tysiące dziewięćset pięć 48/100) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 maja 2013r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  nakazuje pobrać od powódki J. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...)w K. ma rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 3.107,34 ( trzy tysiące sto siedem 34/100) zł tytułem zwrotu połowy wydatków poniesionych w sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa,

4.  zasądza od pozwanej Gminy U. na rzecz powódki J. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) w K. kwotę 4.047,73 ( cztery tysiące czterdzieści siedem 73/100) zł tytułem zwrotu części kosztów procesu,

5.  nakazuje pobrać od pozwanej Gminy U. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 621,47( sześćset dwadzieścia jeden 47/100) zł tytułem zwrotu części wydatków poniesionych w sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn.akt IC 90/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 marca 2013 r. pełnomocnik powódki J. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo (...)w K. J. W. wystąpił do Sądu Okręgowego - Sądu Gospodarczego w Łodzi z pozwem przeciwko Gminie U. o zapłatę kwoty 1.200,000 zł z tytułu nie wywiązywania się przez pozwaną Gminę z postanowień łączącej strony umowy z dnia 17 października 2003 r.

Postanowieniem z dnia 19 marca 2013r. Sąd Okręgowy - Sąd Gospodarczy w Łodzi uznał się niewłaściwym do rozpoznania sprawy i przekazał ją do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu.

W odpowiedzi na pozew złożonej do akt sprawy w dniu 22 maja 2013r. pełnomocnik pozwanej Gminy nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 października 2003r. powódka jako dzierżawca zawarła z Zakładem (...) Rady Naczelnej Zrzeszenia (...) w U. jako wydzierżawiającym, umowę dzierżawy restauracji (...), kawiarni (...), sali bankietowej nr (...), pomieszczeń kuchennych, magazynowych i wc do nich przynależnych położonych na zamku w U.. Umowę zawarto na czas określony do dnia 30 listopada 2013r.

( okoliczność niesporna potwierdzona kopią umowy k. 16 – 19)

W dniu 19 lutego 2009r. w Sądzie Okręgowym w Sieradzu Zrzeszenie (...) zawarli w sprawie sygn. akt I C 201/08 ugodę mocą, której Zrzeszenie zrzekło się za odszkodowaniem przysługującego mu prawa użytkowania wieczystego zamku w U. na rzecz Gminy U., a Gmina U. zobowiązała się przejąć od dnia 5 marca 2009r. prawa i obowiązki Zrzeszenia (...) wynikające z umowy dzierżawy z dnia 17 października 2003r. zawartej pomiędzy tym Zrzeszeniem, a J. W. i respektować warunki tej umowy do czasu jej zakończenia w dniu 30 listopada 2013r.

( okoliczność niesporna potwierdzona kopią ugody k. 29, 29v.)

W 2011r. Gmina U. rozpoczęła inwestycję pod nazwą Restauracja Zespołu (...) w U. w ramach projektu Termy U. – (...) Markowy Produkt T. (...) przez co powódka nie mogła prowadzić działalności w wydzierżawianych pomieszczeniach okresie od listopada 2011r. do maja 2012.

( okoliczność niesporna)

W związku z prowadzonymi pracami uniemożliwiającymi prowadzenie restauracji pozwana Gmina zwolniła powódkę z czynszu za okres od maja 2012r. do listopada 2013r. na łączną kwotę 164.000,00 zł.

( okoliczność niesporna)

W związku z prowadzonym remontem klienci rozwiązywali z powódką umowy dotyczące organizowania w jej restauracji przyjęć i uroczystości.

(dowód: wydruk wiadomości e- mail k. 104,105,106)

Rewitalizację Zamku i otoczenia prowadził odrębny podmiot gospodarczy powołany przez pozwaną (...) Spółka z o.o. w U..

( okoliczność niesporna potwierdzona kopią porozumienia zawartego pomiędzy burmistrzem Gminy U.,a (...) Spółka z o.o. w U. dnia 1 marca 2009r. stanowiąca załącznik do odpowiedzi na pozew ).

W wyniku prowadzonej rewitalizacji na terenie przyległym do zamku (...) Spółka z o.o. w U. przebudowały dotychczasowy budynek kina (...) na obiekt hotelowy pod nazwą (...) Pracy (...) i zaczęły w nim prowadzić działalność hotelowa i gastronomiczną. Przed wytoczeniem powództwa powódka wzywała pozwaną Gminę do zaprzestania naruszenia łączącej strony umowy dzierżawy, w tym na terenie okalającym Zamek. W odpowiedzi pozwana Gmina nie uznawała działań związanych z funkcjonowaniem (...) Pracy (...) za naruszenie warunków łączącej strony umowy dzierżawy z dnia 17 października 2003r.

( dowód: kopie wezwań powódki do zaprzestania naruszenia z dnia 4 maja 2012r. i 14 czerwca 2012r. k. 119 i 122 i odpowiedzi pozwanej Gminy dnia 14 czerwca 2012r. k. 121i z dnia 7 sierpnia 2012r. k. 124).

Przed wytoczeniem powództwa powódka zwróciła się do biegłego przy Sądzie Okręgowym w Poznaniu w zakresie spraw podatkowych i finansowych W. O. o sporządzenie opinii w zakresie określenia utraconych korzyści w związku z wyłączeniem działalności gospodarczej. W treści swojej opinii powołany przez powódkę biegły wyliczył, że oczekiwany przez powódkę przychód z tytułu prowadzonej przez nią działalności gospodarczej w formie restauracji (...) w okresie od listopada 2011r. do grudnia 2012r. wynosiłby 1.331.486,90 zł. Biegły zaznaczył przy tym, że podana kwota oczekiwanego przychodu nie odzwierciedla ewentualnych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej oraz opodatkowania wyliczanego wedle odrębnych przepisów.

( dowód: opinia k. 127 – 132)

W toku prowadzonego postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii W. O..

(postanowienie k. 359 v. pkt 5.)

W trakcie procesu Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości celem wyliczenia jaka była wysokość utraconych korzyści w związku z wyłączeniem działalności gospodarczej restauracji (...) w okresie od listopada 2011r. do marca 2012r. oraz ograniczeniem tej działalności w latach 2011,2012, 2013 w związku z remontem Zamku w U.. Opinię sporządził biegły z zakresu rachunkowości, finansów i rozliczeń podatkowych, z listy biegłych Prezesa SO w Sieradzu K. G., który oszacował wysokość utraconych przez powódkę korzyści na kwotę 169.268,00 zł.

( dowód: opinia k. 411 -415)

Wobec kwestionowania złożonej opinii przez pełnomocnika powódki Sąd zlecił biegłemu sporządzenie opinii uzupełniającej celem ustosunkowania się do zarzutów strony powodowej opisanych szczegółowo w piśmie procesowym.

W złożonej w dniu 7 stycznia 2015 r. opinii uzupełniającej biegły podtrzymał treści opinii pierwotnej i odniósł się szczegółowo do poszczególnych zarzutów pełnomocnika powódki.

( dowód: opinia uzupełniająca k. 561- 564.)

Pismem procesowym z dnia 10 marca 2015r. pełnomocnik powódki zakwestionował po raz kolejny opinię biegłego K. G. wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego.

( dowód: pismo k. 579)

Pismem procesowym z dnia 1 kwietnia 2015r. pełnomocnik pozwanej Gminy wniósł do dopuszczenie dowodu z ekspertyzy sporządzonej przez rewidenta B. T., która wyliczyła utracone przez powódkę korzyści na kwotę 154.887,02 zł. Na rozprawie w dniu 11 marca 2015r. Sąd dopuścił dowód z opinii kolejnego biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczności takie same na jakie opinię sporządzał biegły K. G., a także zlecając biegłemu odniesienie się do wyliczeń zaprezentowanych przez rewidenta B. T. i biegłego W. O. .

Opinię sporządził biegły z zakresu rachunkowości i finansów, z listy biegłych Prezesa SO w Sieradzu J. K., który oszacował wysokość utraconych przez powódkę korzyści na kwotę 103.905,48 zł.

( dowód: opinia k. 614 -646)

Wobec kwestionowania złożonej opinii biegłego J. K. przez pełnomocnika powódki Sąd zlecił biegłemu sporządzenie opinii uzupełniającej celem ustosunkowania się do zarzutów strony powodowej opisanych szczegółowo w piśmie procesowym.

W złożonej w dniu 24 listopada 2015 r. opinii uzupełniającej biegły J. K. podtrzymał treści opinii pierwotnej i odniósł się szczegółowo do poszczególnych zarzutów pełnomocnika powódki.

( dowód: opinia uzupełniająca k. 681-689)

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił częściowo w oparciu o zeznania świadków E. W., E. J., C. W. i M. P.. Zeznania tych świadków potwierdzają niesporne pomiędzy stronami okoliczności dotyczące remontu Z. i wynikających z tego utrudnień dla powódki oraz pretensje zgłaszane pozwanej Gminie przez powódkę z tego tytułu. Sąd pominął zeznania świadków G. O. i Z. W. bowiem nie mieli oni wiedzy o relacjach stron. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił także na podstawie dowodów załączonych przez strony do akt sprawy.

Sąd uznał złożone przez strony dokumenty za wiarygodne, przede wszystkim dokumenty urzędowe i opinie złożone przez strony sporządzone przez W. O. i B. T.. Zostały one sporządzone w odpowiedniej formie przez uprawnione do tego organy i w ramach ich kompetencji, odpowiadając tym samym dyspozycji art. 244 § 1 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 244 § 1 k.p.c., dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Przedłożone do akt opinie prywatne stanowią umotywowane z punktu widzenia wiadomości specjalnych stanowisko strony, która je złożyła. Żadna z nich nie jest dowodem z opinii biegłego w rozumieniu przepisów k.p.c. Opinia W. O. i B. T. stanowią dowody z dokumentu prywatnego. Dokumenty prywatne, a za takie uznać należy także korespondencję wymienioną przez strony przed zawiśnięciem między nimi sporu, zostały również uznane za wiarygodne. W postępowaniu cywilnym dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie - art. 245 k.p.c. Autentyczność dokumentów prywatnych i urzędowych oraz prawdziwość treści dokumentów urzędowych nie była kwestionowana przez żadną ze stron w oparciu o treść art. 232 k.p.c. w zw. z art. 252 k.p.c. i art. 253 k.p.c. Sąd nie znalazł także podstaw do tego, aby uczynić to z urzędu. Tym samym okazały się one przydatne w sprawie, stając się podstawą powyższych ustaleń faktycznych. Okoliczność, że żadna ze stron nie kwestionowała treści kserokopii dokumentów znajdujących się w aktach sprawy pozwoliła na potraktowanie tych kopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej.

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł także na opinii biegłego sądowego J. K. w zakresie, w jakim biegły oszacował wartość utraconych przez powódkę korzyści spowodowanych wyłączeniem prowadzenia działalności gospodarczej w restauracji (...), uzupełnionej opinią pisemną złożoną przez biegłego. W ocenie sądu opinia Biegłego J. K. sporządzona została w sposób jasny, rzeczowy i przejrzysty. Biegły wskazał, na czym oparł się wydając opinię, z jakich korzystał źródeł i jaką posłużył się metodologią. W sposób zrozumiały przedstawił wnioski opinii oraz w jaki sposób do nich doszedł, jak również przekonująco i wyczerpująco odniósł się do zastrzeżeń zgłoszonych przez strony. Sąd nie miał też wątpliwości co do tego, że biegły posiada kompetencje i doświadczenie potrzebne do wydania opinii w sprawie. Z przyczyn powyżej przedstawionych opinię biegłego sądowego J. K. w zakresie szacującym wartość utraconych korzyści należało uznać za w pełni wiarygodną i przydatną, zaś treść zastrzeżenia strony powodowej do opinii biegłego nie podważyły skutecznie wniosków i metodologii przyjętej przez biegłego. W konsekwencji to właśnie opinia biegłego J. K. stanowiła podstawę do dokonania w sprawie ustaleń istotnych z punktu widzenia jej rozstrzygnięcia. Zwrócić należy przy tym uwagę, że biegły sądowy w sposób rzeczowy i przekonujący odniósł się do zarzutów strony powodowej w opinii uzupełniającej. Biegły wyczerpująco wyjaśnił, dlaczego nie można uznać ich za zasadne. Biegły uzasadnił również przyjętą metodologię obliczeń. Wyjaśnił, z jakich przyczyn przyjęta przez niego metoda jest prawidłowa i prowadzi do uzyskania adekwatnych wyników. W ocenie sądu sposób przygotowania opinii odpowiada prawu. Zdaniem Sądu nie mogła skutecznie podważyć przydatności opinii biegłego J. K. sporządzona na wniosek strony powodowej opinia biegłego K. G.. Biegły dokonując swoich wyliczeń nie uwzględnił zastrzeżeń strony powodowej skutkiem czego opinia została w całości zakwestionowana i stała się nieprzydatna w sprawie. Jako nieprzydatne w sprawie należy ocenić także złożone przez strony prywatne opinie biegłego W. O. i B. T.. Sąd orzekający w całości podziela argumentację podniesioną przez biegłego J. K. w zakresie uwag i nieprzydatności tych opinii zawartych w punktach ad.2 i ad.3 jego opinii k. 625 – 627 akt sprawy. Powyższe uchybienia musiały wpłynąć na ocenę wydanej przez biegłego K. G. opinii oraz opinii prywatnych W. O. i B. T.. Z tych też wszystkich względów Sąd oparł się na opinii biegłego J. K.. Podsumowując wskazać należy, że w ocenie sądu opinia biegłego J. K. w zakresie szacującym wartość utraconych korzyści powódki została sporządzona w sposób prawidłowy, z zachowaniem wszelkich zasad. W konsekwencji nie można jej postawić zarzutu, że nie jest przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie. Opinia ta została opracowana przez osobę posiadającą kwalifikacje i wiedzę ze wskazanej wyżej dziedziny, specjalistę o wieloletnim doświadczeniu na polu praktyki i teorii.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest częściowo zasadne. W treści art. 361 § 2 k.c. ustawodawca zawarł ogólne pojęcie szkody - naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ponieważ w przepisach prawa brak jest legalnej definicji szkody, należy w tym zakresie odnieść się do dorobku wypracowanego przez orzecznictwo sądowe i doktrynę. Ogólnie w orzecznictwie przyjmuje się, że szkodą jest wszelki uszczerbek dotykający osobę bez prawnego uzasadnienia, wyrażający się w różnicy pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki istniał i mógłby w normalnej sytuacji wytworzyć się i zaistnieć, a stanem, jaki powstał na skutek zdarzenia wywołującego zmianę. Innymi słowy, jest to uszczerbek, który następuje w majątku uprawnionego. Ustalenie szkody w prawidłowej wysokości wymaga porównania dwóch wartości: majątku, jaki powinien zaistnieć w toku normalnych czynności, a więc gdyby nie doszło do zdarzenia, w wyniku którego powstała szkoda i majątku, jaki wytworzył się w wyniku zaistnienia takiego zdarzenia. Rozpoznając poniesioną szkodę należy określić stratę ( damnum emergens) jaką jest rzeczywiste zmniejszenie majątku poszkodowanego, wyrażające się w uszczerbku w jego majątku istniejącym przed zdarzeniem wywołującym szkodę i kolejnych uszczerbkach wynikających z tego zdarzenia jako jego normalne następstwa. Jest to zatem szkoda rzeczywista, faktycznie zaistniała. Zmniejszenie majątku może nastąpić w dwóch formach: pomniejszenia aktywów (np. utrata, zniszczenie lub uszkodzenie składników majątku) albo zwiększenia pasywów (powiększenie dotychczasowych zobowiązań lub powstanie nowych). Strata może wynikać z działania (zaniechania) osób trzecich, czynników zewnętrznych, a nawet z czynników tkwiących w samej rzeczy (np. wad fizycznych). Natomiast szkodą nie są objęte: tzw. ubytki (straty) naturalne, a więc straty powstałe w wyniku naturalnych procesów fizycznych, jak wysychanie, wypłukiwanie, topnienie, zamrażanie - są one niezależne od woli człowieka i powstają niezależnie od podmiotu władającego rzeczą oraz pogorszenie rzeczy wynikające z normalnego z niej korzystania w zakresie przysługującego podmiotowi tytułu prawnego, powodujące zmniejszenie wartości tej rzeczy. Jeżeli chodzi o utracone korzyści ( lucrum cessans), to nie można zdefiniować ich w sposób jednoznaczny, tj. objąć jedną definicją wszystkich możliwych ich przejawów. Szkoda w tej postaci ma bowiem charakter hipotetyczny, gdyż nie dotyczy aktualnego majątku poszkodowanego, ale ewentualnych profitów, jakie mógłby on uzyskać, gdyby nie doszło do zdarzenia wywołującego szkodę. Szkoda taka nie może jednak być oderwana od rzeczywistości, ale muszą być przyjęte pewne kryteria pozwalające na jej oszacowanie. W związku z tym niezbędne jest wykazanie, że szkoda w tej postaci jest realna z tak dużym prawdopodobieństwem, że uzasadnione jest przyjęcie wniosku, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Związek przyczynowy stanowi przesłankę każdej odpowiedzialności cywilnej. Co prawda w przepisie tym mowa jest jedynie o działaniu lub zaniechaniu, jednak należy stwierdzić, że odnosi się on do wszystkich zdarzeń wywołujących szkodę, z którymi odnośne przepisy prawa wiążą obowiązek odszkodowawczy konkretnego podmiotu, W art. 361 § 1 k.c. mowa jest o "normalnych następstwach". Nie jest zatem wystarczające stwierdzenie zaistnienia jakiegokolwiek związku przyczynowego. Przesądzeniem związku przyczynowego pomiędzy dwoma faktami jest stwierdzenie, że według empirycznie poznanych praw przyrody drugi fakt jest skutkiem pierwszego, a okoliczność ta jest faktem obiektywnym. Nie jest miarodajny subiektywny pogląd powoda, skoro normalny związek przyczynowy zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest typowym następstwem tego rodzaju zdarzeń. Jest to teoria przyczynowości adekwatnej. Dla oceny istnienia normalnego związku przyczynowego nie ma znaczenia, czy dane zdarzenie mogło być przewidziane przez jego sprawcę, gdyż przewidywalność stanowi kategorię winy, a nie związku przyczynowego będącego okolicznością obiektywną. Wykazanie tak rozumianego związku przyczynowego wymaga zastosowania pewnego modus procedendi. Najpierw trzeba ustalić, czy między dwoma faktami zachodzi w ogóle związek przyczynowy, tj. czy określony fakt (przyczyna) był warunkiem wystąpienia drugiego faktu (skutek). Inaczej mówiąc, czy skutek wystąpiłby bez pojawienia się przyczyny. Jeżeli odpowiedź jest pozytywna, należy ustalić, czy powiązanie to (związek przyczynowy) jest "normalne" - w powyższym rozumieniu. Skutek nie może stanowić przypadkowego efektu przyczyny, a więc wyjątkowego zbiegu okoliczności. Taka ocena powinna być poprzedzona wnikliwą analizą całokształtu okoliczności danego stanu faktycznego oraz wynikać z zasad doświadczenia życiowego, zasad wiedzy naukowej i specjalnej. Z brzmienia art. 361 k.c. wynika, że kodeks cywilny statuuje zasadę całkowitej kompensaty wyrządzonej szkody, co nie może jednak prowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia osoby poszkodowanej. Związek przyczynowy z § 1 tego przepisu przesądza o tym, czy konkretna osoba zobowiązana jest do naprawienia wyrządzonej szkody, a także wskazuje na granice jej odpowiedzialności odszkodowawczej. Odszkodowanie wobec treści art. 361 § 2 k.c. obejmuje utracone korzyści. Stosownie do art. 6 k.c. powód winien wykazać fakt utraty korzyści oraz samą wysokość szkody. Szkoda w postaci lucrum cessans (art. 361 § 2 kc), ze swej natury ma zawsze charakter hipotetyczny. Dlatego jej wyliczenie musi być oparte na przesłankach realnych, odpowiadającym zasadom doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej.

Przenosząc te zagadnienia teoretyczne na grunt niniejszej sprawy podnieść należy, że zdaniem Sądu powódka w toku procesu udowodniła, poprzez zeznania świadków, złożone dokumenty i opinię biegłego, że wskutek działania pozwanej Gminy poniosła stratę w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Niespornym jest w sprawie, że powódkę i pozwaną Gminę jako następcę prawnego Zrzeszenia (...) wiązała umowa dzierżawy pomieszczeń w Zamku w U. do dnia 30 listopada 2013r. Niesporne jest także, że przed wygaśnięciem tej umowy Gmina rozpoczęła prace remontowe na Zamku i w jego otoczeniu w taki sposób, że uniemożliwiały funkcjonowanie restauracji powódki. Jest to okoliczność przyznana przez samą pozwaną, która zwolniła powódkę z czynszu za okres objęty remontem. Z zeznań świadków wynika natomiast, że powódka oraz goście jej restauracji wskutek prac remontowych mieli uniemożliwiony lub utrudniony dojazd do restauracji. Pozwana Gmina przystępując do rewitalizacji Zamku winna była uregulować swoje relacje z powódką w związku z planowanym remontem, tak jak to wcześniej uczyniła ze Zrzeszeniem (...) w taki sposób by wcześniej rozwiązać umowę dzierżawy lub zrekompensować powódce poniesione straty powstałe wskutek utrudnień. Gmina nie dołożyła należytej staranności w tym zakresie i to rodzi jej odpowiedzialność odszkodowawczą względem powódki. Z powyższego wynika, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy postępowaniem pozwanej Gminy, a stratą poniesioną przez powódkę. Wyliczenie tej straty Sąd oparł na opinii biegłego J. K., aprobując opinię tego biegłego w całości i przyjmując wywiedzione w niej wnioski jako podstawę do orzekania w sprawie uznając, że pozostająca w adekwatnym związku przyczynowym wartość utraconych korzyści, które zostały spowodowane wyłączeniem prowadzenia działalności gospodarczej w restauracji (...) wynosiła kwotę 103.905,48 zł. Dalej idące żądanie jako niezasadne podlegało oddaleniu. W tym miejscu podnieść należy, że Sąd nie analizował okoliczności związanych z budową (...) Pracy (...), kwestią cateringu w tym (...), śniadań wydawanych dla gości hotelowych, przyjmowania gości w (...) Pracy (...), działalności konkurencyjnej prowadzonej przez (...) Spółka z o.o. w U. na terenie otaczającym zamek w U. itp. jako, że są to relacje i spory dotyczące dwóch podmiotów gospodarczych: firmy powódki i (...) Spółka z o.o. w U. i winny być one objęte odrębnym procesem przed sądem gospodarczym właściwym dla obu stron jako przedsiębiorców. Okoliczności te były wprawdzie przywoływane przez pełnomocnika powódki w pozwie, ale jako pozwanego wskazał on Gminę U. i w toku postępowania nie przywołał poza Gminą innego pozwanego. (...) Spółka z o.o. w U. jest odrębnym podmiotem gospodarczym posiadającym osobowość prawną wpisanym do rejestru przedsiębiorców w KRS, posiada zatem zdolność sądową i to co wiąże się z jego działaniem winno być rozpoznawane w procesie toczącym się z jego udziałem. Obie strony działały w procesie poprzez profesjonalnych pełnomocników nie było zatem podstaw do stosowania przez Sąd pouczeń w oparciu o treść art. 5 k.c. Powódka nie ma także zamkniętej drogi sądowej poprzez wydanie niniejszego wyroku do dochodzenia swoich roszczeń od (...) Spółka z o.o. w U. w odrębnym procesie o czym wskazywano powyżej.

Odsetki zasądzono w oparciu o art. 481 § 1 k.c. od dnia doręczenia pozwu, tj. od dnia 2 maja 2013 r. gdyż doręczenie pozwu należy zakwalifikować jako wezwanie do zapłaty. W treści złożonego pozwu profesjonalny pełnomocnik reprezentujący powódkę zawarł żądanie ich zasądzenia od dnia 10 stycznia 2013r., ale nie zamieścił uzasadnienia dlaczego żąda ich zasądzenia od tej konkretnej daty. Na tę okoliczność wskazywał także pozwany w odpowiedzi na pozew, ale mimo doręczenia jej pełnomocnikowi powoda pozostał on bierny i nie wyjaśnił tej daty. Sąd w tym zakresie nie miał podstaw do prowadzenia wyjaśnień i dochodzeń na okoliczność takiej daty. W takim stanie zasądzając częściowo kwotę dochodzoną pozwem i mając zgłoszone roszczenie o odsetki Sąd zasądził je od daty doręczenia pozwu ( k. 288) gdyż od tej daty pozwany był w zwłoce.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Powódka była zwolniona od ponoszenia połowy kosztów sądowych w sprawie. Połowa wydatków poniesionych w sprawie to kwota 3.107,34 zł, którą zasądzono od powódki w pkt. 3 wyroku. Powódka wygrała proces w 10% i w takiej proporcji pozwany winien zwrócić jej poniesione przez nią koszty procesu. Na zasądzone na rzecz powódki koszty składają się: 10% poniesionej opłaty – 3.000 zł, 10% poniesionych wydatków 310,73 zł, 10% wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego od wartości przedmiotu sporu 720 zł, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa – łącznie 4.047,73 zł. ( pkt. 4 wyroku). Pozwany przegrał proces w 10 % ma zatem w takiej proporcji ponieść 10% wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa czyli kwotę 621,47 zł.( punkt 5 wyroku).