Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2015 r. w Warszawie na rozprawie
sprawy z powództwa P. P.

przeciwko Skarbowi Państwa Dyrektorowi Generalnemu Służby Więziennej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciąża powoda kosztami postępowania.

Sygn. akt XXIV C 592/15

UZASADNIENIE

Pozwem z 22 czerwca 2015 roku, uzupełnionym pismem z 6 lipca 2015 roku, P. P. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa Centralnego Zarządu Służby Więziennej kwoty 120.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzone roszczenie wiąże się z okresem od (...) kiedy to był osadzony w Areszcie Śledczym W. - B. w W.. W ocenie powoda warunki panujące w areszcie urągały wymaganym przez przepisy prawa standardom, w szczególności cele w których przebywał miały zły stan techniczny i sanitarny oraz były przeludnione. Powyższe skutkowało naruszeniem dóbr osobistych w związku z działaniem organów władzy publicznej (k. 2 - 3 - pozew, k. 13 - 14 - pismo procesowe).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Skarbu Państwa.

W uzasadnieniu pozwany w pierwszym rzędzie podniósł zarzut przedawnienia roszczeń powoda. Nadto pozwany podniósł, że powód nie wykazał faktu naruszenia jego dóbr osobistych, poprzez określenie kiedy przebywał w przeludnionych celach. Pozwany zakwestionował również opisane przez powoda warunki panujące w areszcie śledczym, wskazując w szczególności, że cele były w dobrym stanie technicznym, a wszelkie usterki podlegały bieżącej konserwacji (k. 45 - 51 - odpowiedź na pozew).

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

P. P. w okresie od (...)był osadzony w Areszcie Śledczym W. - B. w W. (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niekwestionowane przez stronę pozwaną twierdzenia pozwu.

Nie stanowiło podstawy ustaleń faktycznych złożone przez pozwaną sprawozdanie sędziego penitencjarnego (k. 52 - 74), bowiem z uwagi na określoną przez powoda podstawę faktyczną powództwa, nie ujawniało ono okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył co następuje.

W pierwszej kolejności należało rozważyć podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Stosownie do art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Jak stanowi § 2 tego przepisu, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Powód domagał się ochrony jego dóbr osobistych, to jest wartości niemajątkowych ściśle związanych z jednostką ludzką. Regulacja uprawnień osoby, której dobra osobiste naruszono, przewidziana w art. 24 k.c. i art. 448 k.c., pozwala jednak pokrzywdzonemu naruszeniem dóbr osobistych wysuwać roszczenia majątkowe, to jest o zapłatę zadośćuczynienia pieniężnego czego domagał się w niniejszej sprawie powód. Roszczenia te z uwagi na ich majątkowy charakter podlegają przedawnieniu. Ponieważ naruszenie dóbr osobistych stanowi czyn niedozwolony (delikt), to do oceny przedawnienia dochodzonych na tej podstawie roszczeń o zadośćuczynienie należy stosować przepisy o przedawnieniu roszczeń wynikających z deliktu, tj. art. 442 ¹ § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Z twierdzeń pozwu wynikało, że naruszenie dóbr osobistych powód wiązał z okresem osadzenia w Areszcie Śledczym W. B. w W., które miało miejsce od 29 września 2003 roku do 18 marca 2004 roku. Tym samym niezależnie od tego kiedy powód dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia, wynikające z ewentualnego deliktu pozwanego roszczenie o zadośćuczynienie uległo przedawnieniu z upływem 18 marca 2014 roku. Powództwo w sprawie zostało wniesione 22 czerwca 2015 roku, a więc z przekroczeniem wskazanego wyżej terminu. Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia należało zatem uznać za zasadny, wskutek czego powództwo podlegało oddaleniu, w związku z czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym
w przypadku szczególnie uzasadnionym możliwe jest odstąpienie od obciążenia strony przegrywającej kosztami procesu w całości lub w części. W przedmiotowej sprawie,
z uwagi na fakt że powód, w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności nie posiada żadnego majątku, oraz dla uniknięcia bezskutecznej egzekucji przyjąć należy, że powyższa przesłanka została spełniona. Sąd postanowił zatem nie obciążać powoda kosztami procesu, w związku z czym orzeczono jak w punkcie 2 wyroku.